Βασιλείου - Σαμιωτάκης: 10 - 2
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Άρθρα
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 20 Απριλίου 2020 13:37
Φίλτατε αναγνώστη του Noizy.gr, Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη και φέτος! Ίσως λίγο διαφορετικά, αφού δε μπόρεσες να πας στο χωριό σου και να σιχτιρίσεις θειάδες που σε πρήζουν γιατί δεν έχεις παντρευτεί ακόμα. Έκατσες αναγκαστικά κλεισμένος στο σπίτι και εφηύρες πατέντες σουβλίσματος αρνιού στο μπαλκόνι. Αλλά τα κατάφερες, άντεξες και αυτό το μαρτύριο και έκανες ένα διαφορετικό Πάσχα που θα το θυμάσαι στα σίγουρα! Βλέπεις, κάθε εμπόδιο σε καλό, μόνο που θα αργήσεις να καταλάβεις το καλό πού ήταν! Εσύ λοιπόν, που είσαι ακόμα χολοσκασμένος λόγω εγκλεισμού, εσύ που είσαι ακόμα σκασμένος από το μισό κατσίκι που έφαγες στη καθισιά σου, τις πέντε τηγανιές πατάτας με τρία κιλά τζατζίκι, τα τρία τσουρέκια, τα δύο τσουρέκια με μερέντα, άλλα πέντε τσουρέκια μελωμένα και γεμιστά με πραλίνα φουντουκιού και ξηροκάρπια, τις δύο δόσεις σμυρναίικα κουλουράκια και ένα κοτέτσι αυγών τσουγκρισμένων, γιατί αν δεν τα έτρωγες θα χαλούσαν… Τώρα σε αυτή τη δύσκολη στιγμή χώνεψης, με τα λίτρα σόδας, καθισμένος στον καναπέ, αφού δε μπορείς να πας γυμναστήριο, σου έχω λίστα με δέκα ΚΑΛΕΣ ταινίες. Της αρεσκείας μου πάντα, γιατί δεν είμαι όποια και όποια και το ξέρεις πια. Η λίστα άλλαξε αρκετές φορές μέχρι την τελική της μορφή, που ουσιαστικά είναι και η τελική, γιατί το έστειλα το άρθρο να ανέβει -απόδειξη ότι το διαβάζεις - και δεν το κράτησα! Γιατί, πώς να διαλέξεις μέσα από πληθώρα ωραίων ταινιών;
Η επιλογή λοιπόν έγινε με κριτήριο ευχαρίστησης, κλάψας ή αγωνίας, που μου προκάλεσαν. Ναι, σωστά διάβασες. Γιατί; Γιατί όταν αυτά είναι έντονα, σημαίνει πως σκηνοθεσία – σενάριο - ηθοποιοί έδεσαν σωστά το γλυκό και έτσι είχαν ως αποτέλεσμα και την ικανοποίηση του «Έκανα κάτι και δεν έχασα απλά δυο ώρες από τη ζωή μου, που καλύτερα να κοιμόμουν»!
Αρκετά με τον πρόλογο. Ξεκινώ ευθύς αμέσως με το νούμερο δέκα. Η Αλίκη στο ναυτικό. Ναι, είμαι Βουγιουκλοφαν και σε όποιον αρέσει (σ.υ.υ.: σε μένα αρέσει, άρα δεν φοβάσαι Χάρο)! Και την έβαλα στο νούμερο δέκα και όχι πιο πάνω, για να μην σας βάζω στο κόπο εσάς που δεν σας αρέσει να σταματήσετε εδώ το διάβασμα, γιατί απλά δεν θέλω να με διαβάζετε! Αν δες σας αρέσουν οι ταινίες με τη Βουγιουκλάκη, δεν έχουμε τίποτα κοινό και τέλος!
Λοιπόν, για εσάς που είστε δικοί μου, εννοείται δεν θα κάτσω να αναλύσω στόρι ταινίας. Με τέτοιες ταινίες μεγαλώσαμε, γελάσαμε, τραγουδήσαμε. Διάλεξα τη συγκεκριμένη και όχι ας πούμε «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» ή κάποια άλλη κωμωδία, γιατί ήταν η πρώτη της έγχρωμη ελληνική ταινία. Τέλος το άσπρο-μαύρο. Το 1956 μπαίνει χρώμα στις ελληνικές μεγάλες οθόνες. Μάλιστα, επειδή ακόμα δεν υπήρχαν εργαστήρια έγχρωμου φιλμ στην Ελλάδα, η τεχνική επεξεργασία έγινε στο Παρίσι, κάτι που ανέβασε ακόμα πιο πάνω το συνολικό κόστος της ταινίας που έφτασε τα δυόμιση εκατομμύρια δραχμούλες! Επίσης, κάτι άλλο που με έκανε να τη βάλω στη λίστα, είναι η παρέλαση δοκίμων στο τέλος της ταινίας. Τι μπλε οθόνες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο ανακάλυψαν αργότερα οι Αμερικάνοι για εφέ. Εμείς είχαμε Σακελλάριο, που με δέκα κομπάρσους και μόνο μπόρεσε να γυρίσει ολόκληρη παρέλαση ελληνικού ναυτικού! Πώς; Απλά, μόλις περνούσαν μπροστά από την κάμερα, έτρεχαν πίσω και στηνόντουσαν ξανά για παρέλαση. Με άλλη σειρά μάλιστα, έτσι ώστε να μην το πάρει πρέφα κανείς, ακόμα και εμείς που την έχουμε δει εκατό φορές και την ξαναβλέπουμε ευχάριστα! Σοκ; Μήπως ήρθε η ώρα για άλλη μια φορά θέασης;
Και μια και ξεκίνησα με ελληνική ταινία συνεχίζω. Νούμερο εννιά λοιπόν… Δεσποινίς διευθυντής. Ατάκες τύπου «Γυρίσατε;» ακόμα λέγονται και κυκλοφορούν παντού, ιδίως στο φέισμπουκ! Η αλήθεια είναι ότι ούτε εδώ θα γράψω στόρι. Χιλιοπαιγμένη και αυτή η ταινία και αγαπημένη. Όσες φορές και αν την δω, πάντα θα γελάσω με τις ατάκες της Τζένης Καρέζη, που προσπαθεί να αλλάξει και να γίνει το απόλυτο θηλυκό, με το Διονύση Παπαγιαννόπουλο ως ανήσυχο μπαμπά και το γυναικά Αλέκο Αλεξανδράκη, που βρίσκει το δάσκαλό του με τη νέα διευθύντρια! «Βασιλείου εδώ» και τέλος!
Επόμενη και νούμερο οκτώ. Επίσης ελληνική, η οποία φέρει τον τίτλο «Η κυρά μας η μαμή». Εντάξει, κάθε φορά που θα δω τη Γεωργία Βασιλειάδου να ξεματιάζει και να φτύνει με τρόπο στο τέλος για να φύγει το κακό μάτι, ζωντανεύουν και όλες οι θειάδες και γιαγιάδες που με ξεμάτιαζαν παιδί. Η φυσικότητα στο παίξιμο αυτής της θεότητας ήταν μοναδική. Την αγαπώ απλά! Αυτό φτάνει για να την έχω στη λίστα μου και δεν θα δικαιολογήσω και περαιτέρω το γιατί.
Νούμερο 7. Σιγά που δεν θα έβαζα Βλαχοπούλου. Τίτλος ταινίας «Η Παριζιάνα». Αυτό το “Σούζι τρως… Και ψεύδεσαι και τρως», το «Τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα;», το «Είστε ωραία, μου αρέσετε», το σπάσιμο μέσης του Εξαρχάκου, τα γαλλικά που λέει Βλαχοπούλου όταν φτάνει στο ξενοδοχείο στη ρεσεψιόν, είναι λίγα από όσα την κάνουν αξιολάτρευτη και αγαπημένη μου ταινία, αλλά αρκετά για να σας πείσω γιατί είναι στη λίστα.
Λέω να πάω σε αμερικανιά για νούμερο έξι, αν και άνετα έβαζα μόνο ελληνικές. Αλλά ας παραδεχτώ ότι μου αρέσουν και ξένες! Επόμενος τίτλος ταινίας λοιπόν “Finding Nemo”. Αν βγάλετε τα κόμπλεξ και στερεότυπα τύπου «Τα animation είναι για παιδιά και μόνο», θα μπορέσετε να απολαύσετε, να γελάσετε, ακόμα και να κλάψετε με τέτοιες ταινίες, χωρίς να χρειάζεται να παίρνετε μαζί τα ανίψια ή το παιδί της γειτόνισσας ως δικαιολογία πως πηγαίνετε για αυτά! Παραδεχτείτε ότι τα animation έχουν έξυπνο στόρι και ατάκες που είναι αποκλειστικά για ενήλικες και τα παιδιά δεν τις “πιάνουν” για να γελάσουν. Όσον αφορά τη συγκεκριμένη ταινία, αν σας έλεγα πως είδα μια ταινία αγωνίας, όπου στα πρώτα λεπτά ένας κατά συρροή δολοφόνος αφήνει ξέμπαρκη μια οικογένεια με μόνους επιζώντες ένα πατέρα με τον ανάπηρο γιο του, τον οποίο στην πορεία τον απαγάγουν και ο πατέρας ξεκινά να βρει το γιο με την βοήθεια μιας τρελαμένης, τι θα λέγατε; Αυτό δεν είναι το στόρι; Τι σημασία έχει που όλα γίνονται στο βυθό και οι πρωταγωνιστές είναι ψάρια; Ίσα ίσα που μαθαίνουμε έτσι και είδη ψαριών που δεν γνωρίζουμε!
Νούμερο πέντε. “Alien”, γιατί όταν την είχα δει πρώτη φορά σαν έφηβη, πραγματικά έτρωγα τα νύχια μου από την αγωνία . Εντάξει, τη σήμερον ημέρα πρέπει να έχω και ένα άλφα μανικιούρ, αλλιώς μια χαρά θα τα έτρωγα και τώρα ξαναβλέποντάς την! Για την εποχή του (1979) ήταν από τα καλύτερα φιλμ επιστημονικής φαντασίας και με εφέ που ζηλεύουν κάποιες ταινίες, έστω και σχεδόν σαράντα χρόνια μετά. Αν άλλωστε σαν ιδέα δεν ήταν τόσο προχωρημένη δεν θα είχαμε ως τώρα συνέχειες πάνω σε αυτή και φανατικούς θεατές (ναι, είμαι και εγώ ανάμεσά τους), που περιμένουν και επόμενη ταινία.
Νούμερο τέσσερα. “The sixth sense”. Γιατί όταν την είδα πρώτη φορά στο σινεμά, έπαθα τέτοιο σοκ με το τέλος, που την ξαναείδα στο καπάκι στην επόμενη προβολή, για να καταλάβω τι δεν πρόσεξα σε όλη τη ταινία και δεν το κατάλαβα νωρίτερα ότι παίζει να είναι πεθαμένος ο Μπρους Γουίλις! Καταπληκτικό σενάριο, ερμηνείες, σκηνοθεσία, τι να λέμε τώρα! “I see dead people”, ατάκα ταινίας που έχει μείνει στα χρονικά. Αλήθεια, πότε πέρασαν τόσα χρόνια; Ήμουν είκοσι δύο όταν βγήκε στη μεγάλη οθόνη αυτή η ταινία (1999) και τώρα πήγα 43; Πότε θα γίνω μάνα; Έστω και με περίεργο γιο να βλέπει πεθαμένους!
Νούμερο τρία. “The hours”, την οποία παραδέχομαι πως την έχω δει πάνω από είκοσι φορές και κάθε φορά κλαίω για διαφορετικούς λόγους. Ναι, είναι η ταινία καθαρισμού δακρυγόνων αδένων μου! Meryl Streep, Julianne Moore και η σχεδόν αγνώριστη Nicole Kidman, που υποδύεται την αγαπημένη μου συγγραφέα όλων των εποχών και εις τους αιώνας των αιώνων Virginia Woolf. Λατρεμένος επίσης ο Ed Harris, να ενσαρκώνει τον ποιητή που πεθαίνει! Παραδέχομαι ότι το βιβλίο που γράφτηκε το 1998 από τον Michael Cunningham και βασίστηκε σε αυτό η ταινία, δεν το έχω διαβάσει. Και χλωμό να το διαβάσω και ποτέ, γιατί απλά η ταινία είναι αριστούργημα! Και μόνο το soundtrack που ακούω δακρύζω. Ε και αν είστε από τους δήθεν που πρέπει μια ταινία να έχει βραβείο Oscar για να είναι καλή, και από αυτό έχει! (σ.υ.υ.: και μόνο που «κατέστρεψαν» μία από τις πιο όμορφες μύτες του παγκόσμιου κινηματογράφου για να «φυτέψουν» αυτή την κολοκύθα…)
Νούμερο δύο. “A monster calls”, η μόνη πρόσφατη ταινία (2016). Και αυτή βασισμένη σε βιβλίο. Μια απίστευτα όμορφη ταινία με πολλά μηνύματα για τη ζωή. Ένα δωδεκάχρονο αγόρι που μεγαλώνει με τη μητέρα του, η οποία μάχεται με τον καρκίνο, για να αντέξει την όλη κατάσταση που ζει, δημιουργεί ένα φανταστικό κόσμο. Ομολογώ πως έκατσα να τη δω προκατειλημμένη από την περίληψη, περιμένοντας ένα παραμυθάκι, απλά να περάσει η ώρα. Και βρέθηκα ξανά μανά με χαρτομάντιλα, πρησμένα μάτια και να σημειώνω αποφθέγματα που λέει το τέρας. Και αφού τελείωσε και ξαναείδα το εξώφυλλο - πόστερ της ταινίας, πρόσεξα με κεφαλαία γράμματα που έγραφε ΔΡΑΜΑ. Τώρα μάλιστα! Συμφωνώ και εγώ. Το ότι παίζει και η Sigourney Weaver στην ταινία… άσχετο! Δεν βγήκε alien μέσα από κανένα!
Και ναι, ήρθε η ώρα για το νούμερο ένα. Είναι η μόνη ταινία που από την αρχή ήταν και παρέμεινε στη λίστα και στην ίδια θέση. Το όνομα αυτής; “Mary and Max“. Και επειδή μάλλον με έχει φοβηθεί το μάτι σας και ορθά κάνει, στη συγκεκριμένη ταινία δεν παίζουν κανονικοί ηθοποιοί. Ούτε animation είναι όμως. Είναι από αυτές τις ταινίες που όλα είναι φτιαγμένα από πηλό. Μία αυστραλιανή μαύρη κωμωδία-δράμα του 2009, με φωνές από τους ηθοποιούς Philip Seymour Hoffman, Toni Collette, Eric Bana, Bethany Whitmore και αφήγηση από το Barry Humphries. Μια ταινία ύμνος για την αληθινή φιλία. Μια ταινία βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Και για εσένα, δήθεν και δύσπιστε αναγνώστη, μια ταινία βραβευμένη. Γκούγλαρε να δεις. Δεν θα γράψω την ιστορία της ταινίας. Θα ξαναγράψω μόνο πως είναι μια υπέροχη ταινία, με πολλά μηνύματα για τη φιλία, τον έρωτα, τη μοναξιά, την ιδιαιτερότητα, τις αδυναμίες μας και πώς μπορούμε να τις κάνουμε δύναμη, την κατάθλιψη, το άγχος και φυσικά για την αγάπη. Την αληθινή αγάπη, που μπορεί να ενώσει δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Και κλείνω με ένα απόσπασμα από γράμμα του Max Jerry Horovitz προς τη μικρή φίλη του Mary Daisy Dinkle.
The reason I forgive you is because you are not perfect. You are imperfect. And so am I.
Η επιλογή λοιπόν έγινε με κριτήριο ευχαρίστησης, κλάψας ή αγωνίας, που μου προκάλεσαν. Ναι, σωστά διάβασες. Γιατί; Γιατί όταν αυτά είναι έντονα, σημαίνει πως σκηνοθεσία – σενάριο - ηθοποιοί έδεσαν σωστά το γλυκό και έτσι είχαν ως αποτέλεσμα και την ικανοποίηση του «Έκανα κάτι και δεν έχασα απλά δυο ώρες από τη ζωή μου, που καλύτερα να κοιμόμουν»!
Αρκετά με τον πρόλογο. Ξεκινώ ευθύς αμέσως με το νούμερο δέκα. Η Αλίκη στο ναυτικό. Ναι, είμαι Βουγιουκλοφαν και σε όποιον αρέσει (σ.υ.υ.: σε μένα αρέσει, άρα δεν φοβάσαι Χάρο)! Και την έβαλα στο νούμερο δέκα και όχι πιο πάνω, για να μην σας βάζω στο κόπο εσάς που δεν σας αρέσει να σταματήσετε εδώ το διάβασμα, γιατί απλά δεν θέλω να με διαβάζετε! Αν δες σας αρέσουν οι ταινίες με τη Βουγιουκλάκη, δεν έχουμε τίποτα κοινό και τέλος!
Λοιπόν, για εσάς που είστε δικοί μου, εννοείται δεν θα κάτσω να αναλύσω στόρι ταινίας. Με τέτοιες ταινίες μεγαλώσαμε, γελάσαμε, τραγουδήσαμε. Διάλεξα τη συγκεκριμένη και όχι ας πούμε «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» ή κάποια άλλη κωμωδία, γιατί ήταν η πρώτη της έγχρωμη ελληνική ταινία. Τέλος το άσπρο-μαύρο. Το 1956 μπαίνει χρώμα στις ελληνικές μεγάλες οθόνες. Μάλιστα, επειδή ακόμα δεν υπήρχαν εργαστήρια έγχρωμου φιλμ στην Ελλάδα, η τεχνική επεξεργασία έγινε στο Παρίσι, κάτι που ανέβασε ακόμα πιο πάνω το συνολικό κόστος της ταινίας που έφτασε τα δυόμιση εκατομμύρια δραχμούλες! Επίσης, κάτι άλλο που με έκανε να τη βάλω στη λίστα, είναι η παρέλαση δοκίμων στο τέλος της ταινίας. Τι μπλε οθόνες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο ανακάλυψαν αργότερα οι Αμερικάνοι για εφέ. Εμείς είχαμε Σακελλάριο, που με δέκα κομπάρσους και μόνο μπόρεσε να γυρίσει ολόκληρη παρέλαση ελληνικού ναυτικού! Πώς; Απλά, μόλις περνούσαν μπροστά από την κάμερα, έτρεχαν πίσω και στηνόντουσαν ξανά για παρέλαση. Με άλλη σειρά μάλιστα, έτσι ώστε να μην το πάρει πρέφα κανείς, ακόμα και εμείς που την έχουμε δει εκατό φορές και την ξαναβλέπουμε ευχάριστα! Σοκ; Μήπως ήρθε η ώρα για άλλη μια φορά θέασης;
Και μια και ξεκίνησα με ελληνική ταινία συνεχίζω. Νούμερο εννιά λοιπόν… Δεσποινίς διευθυντής. Ατάκες τύπου «Γυρίσατε;» ακόμα λέγονται και κυκλοφορούν παντού, ιδίως στο φέισμπουκ! Η αλήθεια είναι ότι ούτε εδώ θα γράψω στόρι. Χιλιοπαιγμένη και αυτή η ταινία και αγαπημένη. Όσες φορές και αν την δω, πάντα θα γελάσω με τις ατάκες της Τζένης Καρέζη, που προσπαθεί να αλλάξει και να γίνει το απόλυτο θηλυκό, με το Διονύση Παπαγιαννόπουλο ως ανήσυχο μπαμπά και το γυναικά Αλέκο Αλεξανδράκη, που βρίσκει το δάσκαλό του με τη νέα διευθύντρια! «Βασιλείου εδώ» και τέλος!
Επόμενη και νούμερο οκτώ. Επίσης ελληνική, η οποία φέρει τον τίτλο «Η κυρά μας η μαμή». Εντάξει, κάθε φορά που θα δω τη Γεωργία Βασιλειάδου να ξεματιάζει και να φτύνει με τρόπο στο τέλος για να φύγει το κακό μάτι, ζωντανεύουν και όλες οι θειάδες και γιαγιάδες που με ξεμάτιαζαν παιδί. Η φυσικότητα στο παίξιμο αυτής της θεότητας ήταν μοναδική. Την αγαπώ απλά! Αυτό φτάνει για να την έχω στη λίστα μου και δεν θα δικαιολογήσω και περαιτέρω το γιατί.
Νούμερο 7. Σιγά που δεν θα έβαζα Βλαχοπούλου. Τίτλος ταινίας «Η Παριζιάνα». Αυτό το “Σούζι τρως… Και ψεύδεσαι και τρως», το «Τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα;», το «Είστε ωραία, μου αρέσετε», το σπάσιμο μέσης του Εξαρχάκου, τα γαλλικά που λέει Βλαχοπούλου όταν φτάνει στο ξενοδοχείο στη ρεσεψιόν, είναι λίγα από όσα την κάνουν αξιολάτρευτη και αγαπημένη μου ταινία, αλλά αρκετά για να σας πείσω γιατί είναι στη λίστα.
Λέω να πάω σε αμερικανιά για νούμερο έξι, αν και άνετα έβαζα μόνο ελληνικές. Αλλά ας παραδεχτώ ότι μου αρέσουν και ξένες! Επόμενος τίτλος ταινίας λοιπόν “Finding Nemo”. Αν βγάλετε τα κόμπλεξ και στερεότυπα τύπου «Τα animation είναι για παιδιά και μόνο», θα μπορέσετε να απολαύσετε, να γελάσετε, ακόμα και να κλάψετε με τέτοιες ταινίες, χωρίς να χρειάζεται να παίρνετε μαζί τα ανίψια ή το παιδί της γειτόνισσας ως δικαιολογία πως πηγαίνετε για αυτά! Παραδεχτείτε ότι τα animation έχουν έξυπνο στόρι και ατάκες που είναι αποκλειστικά για ενήλικες και τα παιδιά δεν τις “πιάνουν” για να γελάσουν. Όσον αφορά τη συγκεκριμένη ταινία, αν σας έλεγα πως είδα μια ταινία αγωνίας, όπου στα πρώτα λεπτά ένας κατά συρροή δολοφόνος αφήνει ξέμπαρκη μια οικογένεια με μόνους επιζώντες ένα πατέρα με τον ανάπηρο γιο του, τον οποίο στην πορεία τον απαγάγουν και ο πατέρας ξεκινά να βρει το γιο με την βοήθεια μιας τρελαμένης, τι θα λέγατε; Αυτό δεν είναι το στόρι; Τι σημασία έχει που όλα γίνονται στο βυθό και οι πρωταγωνιστές είναι ψάρια; Ίσα ίσα που μαθαίνουμε έτσι και είδη ψαριών που δεν γνωρίζουμε!
Νούμερο πέντε. “Alien”, γιατί όταν την είχα δει πρώτη φορά σαν έφηβη, πραγματικά έτρωγα τα νύχια μου από την αγωνία . Εντάξει, τη σήμερον ημέρα πρέπει να έχω και ένα άλφα μανικιούρ, αλλιώς μια χαρά θα τα έτρωγα και τώρα ξαναβλέποντάς την! Για την εποχή του (1979) ήταν από τα καλύτερα φιλμ επιστημονικής φαντασίας και με εφέ που ζηλεύουν κάποιες ταινίες, έστω και σχεδόν σαράντα χρόνια μετά. Αν άλλωστε σαν ιδέα δεν ήταν τόσο προχωρημένη δεν θα είχαμε ως τώρα συνέχειες πάνω σε αυτή και φανατικούς θεατές (ναι, είμαι και εγώ ανάμεσά τους), που περιμένουν και επόμενη ταινία.
Νούμερο τέσσερα. “The sixth sense”. Γιατί όταν την είδα πρώτη φορά στο σινεμά, έπαθα τέτοιο σοκ με το τέλος, που την ξαναείδα στο καπάκι στην επόμενη προβολή, για να καταλάβω τι δεν πρόσεξα σε όλη τη ταινία και δεν το κατάλαβα νωρίτερα ότι παίζει να είναι πεθαμένος ο Μπρους Γουίλις! Καταπληκτικό σενάριο, ερμηνείες, σκηνοθεσία, τι να λέμε τώρα! “I see dead people”, ατάκα ταινίας που έχει μείνει στα χρονικά. Αλήθεια, πότε πέρασαν τόσα χρόνια; Ήμουν είκοσι δύο όταν βγήκε στη μεγάλη οθόνη αυτή η ταινία (1999) και τώρα πήγα 43; Πότε θα γίνω μάνα; Έστω και με περίεργο γιο να βλέπει πεθαμένους!
Νούμερο τρία. “The hours”, την οποία παραδέχομαι πως την έχω δει πάνω από είκοσι φορές και κάθε φορά κλαίω για διαφορετικούς λόγους. Ναι, είναι η ταινία καθαρισμού δακρυγόνων αδένων μου! Meryl Streep, Julianne Moore και η σχεδόν αγνώριστη Nicole Kidman, που υποδύεται την αγαπημένη μου συγγραφέα όλων των εποχών και εις τους αιώνας των αιώνων Virginia Woolf. Λατρεμένος επίσης ο Ed Harris, να ενσαρκώνει τον ποιητή που πεθαίνει! Παραδέχομαι ότι το βιβλίο που γράφτηκε το 1998 από τον Michael Cunningham και βασίστηκε σε αυτό η ταινία, δεν το έχω διαβάσει. Και χλωμό να το διαβάσω και ποτέ, γιατί απλά η ταινία είναι αριστούργημα! Και μόνο το soundtrack που ακούω δακρύζω. Ε και αν είστε από τους δήθεν που πρέπει μια ταινία να έχει βραβείο Oscar για να είναι καλή, και από αυτό έχει! (σ.υ.υ.: και μόνο που «κατέστρεψαν» μία από τις πιο όμορφες μύτες του παγκόσμιου κινηματογράφου για να «φυτέψουν» αυτή την κολοκύθα…)
Νούμερο δύο. “A monster calls”, η μόνη πρόσφατη ταινία (2016). Και αυτή βασισμένη σε βιβλίο. Μια απίστευτα όμορφη ταινία με πολλά μηνύματα για τη ζωή. Ένα δωδεκάχρονο αγόρι που μεγαλώνει με τη μητέρα του, η οποία μάχεται με τον καρκίνο, για να αντέξει την όλη κατάσταση που ζει, δημιουργεί ένα φανταστικό κόσμο. Ομολογώ πως έκατσα να τη δω προκατειλημμένη από την περίληψη, περιμένοντας ένα παραμυθάκι, απλά να περάσει η ώρα. Και βρέθηκα ξανά μανά με χαρτομάντιλα, πρησμένα μάτια και να σημειώνω αποφθέγματα που λέει το τέρας. Και αφού τελείωσε και ξαναείδα το εξώφυλλο - πόστερ της ταινίας, πρόσεξα με κεφαλαία γράμματα που έγραφε ΔΡΑΜΑ. Τώρα μάλιστα! Συμφωνώ και εγώ. Το ότι παίζει και η Sigourney Weaver στην ταινία… άσχετο! Δεν βγήκε alien μέσα από κανένα!
Και ναι, ήρθε η ώρα για το νούμερο ένα. Είναι η μόνη ταινία που από την αρχή ήταν και παρέμεινε στη λίστα και στην ίδια θέση. Το όνομα αυτής; “Mary and Max“. Και επειδή μάλλον με έχει φοβηθεί το μάτι σας και ορθά κάνει, στη συγκεκριμένη ταινία δεν παίζουν κανονικοί ηθοποιοί. Ούτε animation είναι όμως. Είναι από αυτές τις ταινίες που όλα είναι φτιαγμένα από πηλό. Μία αυστραλιανή μαύρη κωμωδία-δράμα του 2009, με φωνές από τους ηθοποιούς Philip Seymour Hoffman, Toni Collette, Eric Bana, Bethany Whitmore και αφήγηση από το Barry Humphries. Μια ταινία ύμνος για την αληθινή φιλία. Μια ταινία βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Και για εσένα, δήθεν και δύσπιστε αναγνώστη, μια ταινία βραβευμένη. Γκούγλαρε να δεις. Δεν θα γράψω την ιστορία της ταινίας. Θα ξαναγράψω μόνο πως είναι μια υπέροχη ταινία, με πολλά μηνύματα για τη φιλία, τον έρωτα, τη μοναξιά, την ιδιαιτερότητα, τις αδυναμίες μας και πώς μπορούμε να τις κάνουμε δύναμη, την κατάθλιψη, το άγχος και φυσικά για την αγάπη. Την αληθινή αγάπη, που μπορεί να ενώσει δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Και κλείνω με ένα απόσπασμα από γράμμα του Max Jerry Horovitz προς τη μικρή φίλη του Mary Daisy Dinkle.
The reason I forgive you is because you are not perfect. You are imperfect. And so am I.
All humans are imperfect. You are my best friend. You are my only friend.
Καλή τηλεθέαση λοιπόν!
Με αγάπη ολούθε,
Λένα Βασιλείου
Με αγάπη ολούθε,
Λένα Βασιλείου
Μισό! Μισό, δεσποινίς Βασιλείου, που ανεβοκατεβήκατε από το δέκατο στον πρώτο και από τον πρώτο στο δέκατο και θεωρήσατε ότι ολοκληρώσατε την αποστολή σας και εύχεστε λες και είστε η Μαρία Αλιφέρη… Τώρα θα ανεχθείτε κι εμένα. Τι, συνεχίζεται το πάρτι; Μουσικοχορευτικώς τα λέγατε; Μάλιστα... Τώρα θα ανεχθείτε το «Δέκα συν δύο». Γιατί έχω κι εγώ να συνεισφέρω κάτι στο δημοσίευμά σας. Δύο ταινίες από τις «δικές μου δέκα» καλύτερες, που στην ουσία είναι δέκα χιλιάδες – και λίγες λέω…
Notting Hill (1999). Απόλυτος νταλκάς και απόλυτο φετίχ. Μια – κατά τα άλλα – βρετανική κωμωδία, που διανθίζεται με τη βοήθεια μιας Αμερικανίδας ηθοποιού. Ο Hugh Grant υποδύεται έναν αποτυχημένο βιβλιοπώλη στην πανέμορφη συνοικία του Δυτικού Λονδίνου, ο οποίος έχει πολύ λίγους φίλους, μια αδελφή που είναι λίγο μουρλίτσα και ένα συγκάτοικο για τα πανηγύρια. Κάποια στιγμή η Julia Roberts, η οποία υποδύεται μία πανδιάσημη ηθοποιό του Holywood, μπαίνει στο μαγαζί του και μερικά λεπτά μετά οι δυο τους φιλιούνται… και κάπου εκεί ξεκινά η ιστορία μας. Εύπεπτη του σκοτωμού ταινία, με πηγαίο χιούμορ και το βρετανικό φλέγμα να παραδίδει μαθήματα. Ο Grant είναι απλά ο εαυτός του και η Roberts δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ (προγενέστερα του ρόλου αυτού ή μετά) πιο γλυκιά. Την παράσταση εννοείται ότι κλέβει ο εξωφρενικός συγκάτοικος Spike, τον οποίο υποδύεται με μοναδικό τρόπο ο Ουαλός παλάβρας Rhys Ifans. To φιλμ έβγαλε τα κέρατά του και έγινε η πιο πετυχημένη ταινία στο νησί εκείνη την περίοδο, κέρδισε ένα μάτσο βραβεία και το soundtrack του έγινε νούμερο ένα, κερδίζοντας ακόμα κι αυτό, το soundtrack του “Star Wars Episode I – The Phantom Menace”. Πολύ κόσμος επισκέπτεται από τότε το Notting Hill, στο οποίο έμενε μια εποχή ο George Orwell και ψάχνει απεγνωσμένα για το σπίτι με τη μπλε πόρτα. Μούφα η ιστορία φυσικά, μια και το εν λόγω σπίτι είχε μαύρη πόρτα και την άλλαξαν λόγω του σεναρίου. Το περίεργο είναι ότι λίγο πιο κάτω έχει ένα σωρό σπίτια με μπλε πόρτες. Άγγλοι, παιδί μου, τι ψάχνεις τώρα να βρεις…
Notting Hill (1999). Απόλυτος νταλκάς και απόλυτο φετίχ. Μια – κατά τα άλλα – βρετανική κωμωδία, που διανθίζεται με τη βοήθεια μιας Αμερικανίδας ηθοποιού. Ο Hugh Grant υποδύεται έναν αποτυχημένο βιβλιοπώλη στην πανέμορφη συνοικία του Δυτικού Λονδίνου, ο οποίος έχει πολύ λίγους φίλους, μια αδελφή που είναι λίγο μουρλίτσα και ένα συγκάτοικο για τα πανηγύρια. Κάποια στιγμή η Julia Roberts, η οποία υποδύεται μία πανδιάσημη ηθοποιό του Holywood, μπαίνει στο μαγαζί του και μερικά λεπτά μετά οι δυο τους φιλιούνται… και κάπου εκεί ξεκινά η ιστορία μας. Εύπεπτη του σκοτωμού ταινία, με πηγαίο χιούμορ και το βρετανικό φλέγμα να παραδίδει μαθήματα. Ο Grant είναι απλά ο εαυτός του και η Roberts δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ (προγενέστερα του ρόλου αυτού ή μετά) πιο γλυκιά. Την παράσταση εννοείται ότι κλέβει ο εξωφρενικός συγκάτοικος Spike, τον οποίο υποδύεται με μοναδικό τρόπο ο Ουαλός παλάβρας Rhys Ifans. To φιλμ έβγαλε τα κέρατά του και έγινε η πιο πετυχημένη ταινία στο νησί εκείνη την περίοδο, κέρδισε ένα μάτσο βραβεία και το soundtrack του έγινε νούμερο ένα, κερδίζοντας ακόμα κι αυτό, το soundtrack του “Star Wars Episode I – The Phantom Menace”. Πολύ κόσμος επισκέπτεται από τότε το Notting Hill, στο οποίο έμενε μια εποχή ο George Orwell και ψάχνει απεγνωσμένα για το σπίτι με τη μπλε πόρτα. Μούφα η ιστορία φυσικά, μια και το εν λόγω σπίτι είχε μαύρη πόρτα και την άλλαξαν λόγω του σεναρίου. Το περίεργο είναι ότι λίγο πιο κάτω έχει ένα σωρό σπίτια με μπλε πόρτες. Άγγλοι, παιδί μου, τι ψάχνεις τώρα να βρεις…
Rocky (1976). Στην ουσία είναι όλες οι ταινίες της σειράς που έχουν θέση εδώ. Τις αγαπώ όλες σχεδόν το ίδιο και πορώνομαι με όλες σχεδόν το ίδιο. Όταν βγήκε το Rocky IV, το 1985, είχε πάει σινεμά όλη η τάξη μου να το δει και όλοι φωνάζαμε σαν κάφροι στον αγώνα του Stallone με το Dolph Lungren… O Sly είχε κάνει το απόλυτο. Είχε καταφέρει να γουστάρουμε με χίλια ό,τι έκανε στις ταινίες αυτές. Από το να πίνει ωμά αυγά μέχρι να τρέχει στα χιόνια. Το πρώτο Rocky σκηνοθέτησε ο σπουδαίος Αμερικανός σκηνοθέτης John G. Avildsen, o οποίος έκανε και το Rocky V και η ιστορία είναι τόσο γνωστή, ώστε να μην χρειαστεί καν να αναφερθούμε σ’ αυτή. Ο άγνωστος μποξέρ αγωνίζεται, εξαιτίας ενός απίστευτου καπρίτσιου της τύχης και της ζωής, με τον παγκόσμιο πρωταθλητή βαρέων βαρών και όχι μόνο δεν γίνεται ρεζίλι, αλλά αντέχει δεκαπέντε γύρους μαζί του. Ο Carl Weathers στο ρόλο του Apollo Creed είναι απλά συγκλονιστικός και το πρώτο Rocky πάει στα Όσκαρ, με μια ντουζίνα σχεδόν υποψηφιότητες και κερδίζει τρία. Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και μοντάζ. Και βάλτε με το νου σας ότι συνυποψήφιες εκείνη τη χρονιά ήταν «Ο ταξιτζής», «Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου» και “Network”. Είπατε τίποτα; Με τις ταινίες αυτές ο Sylvester Stallone έγινε ο δικός μας άνθρωπος και σήμα κατατεθέν για τις επόμενες γενιές. Η σκηνή που τρέχει παρέα με τα παιδάκια στο Rocky II είναι μόνο για αγνά δάκρυα χαράς και ευτυχίας.
Κώστας Κούλης
Κώστας Κούλης
