Είδαμε το 'The Witcher'
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Άρθρα
- Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 03 Ιανουαρίου 2020 23:09
Μια κριτική γνώμη για το “The Witcher” (Netflix, 2019)
Μέσα σε ένα πλαίσιο απογοήτευσης μετά την ολοκλήρωση του Game Of Thrones, το Netflix άδραξε την ευκαιρία να γεμίσει το δυσαναπλήρωτο για πολλούς κενό της πιο επιτυχημένης fantasy σειράς στην τηλεοπτική ιστορία. Ένας έτοιμος κόσμος κι ένα ήδη ταξιδευμένο μέσα του κοινό, το οποίο φαινόταν έτοιμο για την τηλεοπτική απόδοση μιας πολυαγαπημένης σειράς βιβλίων αλλά και μιας τριλογίας videogame, που ήδη έχει γράψει ιστορία στο χώρο.
Μέσα σε ένα πλαίσιο απογοήτευσης μετά την ολοκλήρωση του Game Of Thrones, το Netflix άδραξε την ευκαιρία να γεμίσει το δυσαναπλήρωτο για πολλούς κενό της πιο επιτυχημένης fantasy σειράς στην τηλεοπτική ιστορία. Ένας έτοιμος κόσμος κι ένα ήδη ταξιδευμένο μέσα του κοινό, το οποίο φαινόταν έτοιμο για την τηλεοπτική απόδοση μιας πολυαγαπημένης σειράς βιβλίων αλλά και μιας τριλογίας videogame, που ήδη έχει γράψει ιστορία στο χώρο.
Ας ξεκινήσουμε όμως με τον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Ο Henry Cavill ήταν και είναι μια εξαιρετική επιλογή για την ενσάρκωση του Geralt (“The Witcher”/ White Wolf / Butcher Of Blaviken). Η ουδέτερη ως επί το πλείστον παρουσία του, με μια Neutral Good αισθητική, ταιριάζει γάντι στις εκφράσεις του προσώπου του ηθοποιού, που δεν μπορώ να πω ότι με είχε ενθουσιάσει στο ρόλο του Superman, που τον είχε προσεγγίσει με τον ίδιο περίπου τρόπο. Σε αυτό όμως το Universe που δημιούργησε ο Andrzej Sapkowski, ο Cavill βρίσκει το περιβάλλον του και το χώρο που χρειάζεται να επιδείξει… τις πολεμικές του κινήσεις. Ίσως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο ταύτισης του Cavill με το video game είναι η φωνή. Η εκπληκτική δουλειά του Doug Cockle, που υποδύθηκε τον Geralt στη σειρά των βιντεοπαιχνιδιών, βρήκε τον άριστο καθρέφτη της μέσα από την βαριά, γεμάτη αέρα και λίγο επιθετικό γρέζι, φωνή του Henry Cavill.
Η αλήθεια είναι πως η Lauren Schmidt Hissrich, που είναι το βασικό πρόσωπο πίσω από την τηλεοπτική αυτή απόδοση του κόσμου, που έπλασε ο Andrzej Sapkowski, είχε ένα στρωμένο δρόμο να διαβεί, όσον αφορά τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και του νοερού background τους, καθώς η CD Projekt (εταιρεία παραγωγής videogames) έκανε μια εξαιρετική δουλειά σε αυτό τον τομέα με τις Yennefer και Ciri, αλλά ακόμα και το βάρδο Jaskier να έχουν μια άκρως ενδιαφέρουσα αυθυπαρξία. Βέβαια, όλη αυτή η παράλληλη στήριξη της ιστορίας της Yennefer στα πρώτα επεισόδια του κύκλου εισάγεται για πρώτη φορά ουσιαστικά στον κόσμο του Witcher, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερο βάθος στο χαρακτήρα και σε όσα στοιχεία επρόκειτο να γεννηθούν από την ιδιαίτερη σχέση της με τον Geralt.
Για να μπορέσει βέβαια η σειρά του Netflix να βρει κι εκείνη το χώρο της στο δημιουργικό πλαίσιο της μυθολογίας του "The Witcher", πήρε μια απόφαση με πολύ μεγάλο ρίσκο. Το βασικό timeline που αφορά τον Geralt κατά την χρονική περίοδο από την κυοφορία της μητέρας της Ciri μέχρι και την πτώση της πόλης της Cintra (κεντρικό γεωγραφικό στοιχείο στην ιστορία του Witcher)...
...μπλέκεται με την ιστορία της Yennefer αλλά και τα χρόνια μέχρι την εφηβεία της Ciri, δημιουργώντας ένα χρονικό άτοπο σε σχέση με τη σειρά των βιβλίων, αλλά επιτυγχάνοντας την ένταξη δύο ισχυρών χαρακτήρων στη σειρά, από το πρώτο κιόλας επεισόδιο.
Μέσα σε όλη αυτή την «τηλεοπτική αδεία», κάποιοι "παράπλευροι" χαρακτήρες όπως η Φριτζήλα (Sorceress του Nilfgaard)...
αλλά και η Calanthe (Γιαγιά της Ciri και βασίλισσα της Cintra)...
...παραλλάσσονται για χάρη της τηλεοπτικής δραματουργίας και αν και παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων, δημιουργούν αντιφατικές θέσεις στους οπαδούς των βιβλίων.
Η ανακοίνωση για την ύπαρξη δεύτερης σεζόν, πριν καν την αρχή της πρώτης, μπορεί να μην δημιούργησε καμία εντύπωση, καθώς κρίθηκε ως απόλυτα λογική και μόνο από την δυναμική του brand, αλλά μια προσεχτική θέαση αυτής της πρώτης σεζόν φέρνει στην επιφάνεια πολλές αναφορές σε γεγονότα, πρόσωπα και περιβάλλον, που έλκουν σαν μαγνήτης τις μελλοντικές διευκρινίσεις τους. Κλασικό παράδειγμα η αναφορά του Geralt στη μη δυνατότητα εκ νέου "παραγωγής" Γητευτών (φοβερή προσέγγιση του όρου Witcher στην ελληνική) λόγω της "πτώσης" του Kaer Morhen (τόπος/κάστρο εκπαίδευσης των γητευτών), που μοιάζει προφανές ότι θα απασχολήσει τους δημιουργούς της τηλεοπτικής σειράς σε κάποια μελλοντική σεζόν.
Η αλήθεια είναι πως η Lauren Schmidt Hissrich, που είναι το βασικό πρόσωπο πίσω από την τηλεοπτική αυτή απόδοση του κόσμου, που έπλασε ο Andrzej Sapkowski, είχε ένα στρωμένο δρόμο να διαβεί, όσον αφορά τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και του νοερού background τους, καθώς η CD Projekt (εταιρεία παραγωγής videogames) έκανε μια εξαιρετική δουλειά σε αυτό τον τομέα με τις Yennefer και Ciri, αλλά ακόμα και το βάρδο Jaskier να έχουν μια άκρως ενδιαφέρουσα αυθυπαρξία. Βέβαια, όλη αυτή η παράλληλη στήριξη της ιστορίας της Yennefer στα πρώτα επεισόδια του κύκλου εισάγεται για πρώτη φορά ουσιαστικά στον κόσμο του Witcher, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερο βάθος στο χαρακτήρα και σε όσα στοιχεία επρόκειτο να γεννηθούν από την ιδιαίτερη σχέση της με τον Geralt.
Για να μπορέσει βέβαια η σειρά του Netflix να βρει κι εκείνη το χώρο της στο δημιουργικό πλαίσιο της μυθολογίας του "The Witcher", πήρε μια απόφαση με πολύ μεγάλο ρίσκο. Το βασικό timeline που αφορά τον Geralt κατά την χρονική περίοδο από την κυοφορία της μητέρας της Ciri μέχρι και την πτώση της πόλης της Cintra (κεντρικό γεωγραφικό στοιχείο στην ιστορία του Witcher)...
...μπλέκεται με την ιστορία της Yennefer αλλά και τα χρόνια μέχρι την εφηβεία της Ciri, δημιουργώντας ένα χρονικό άτοπο σε σχέση με τη σειρά των βιβλίων, αλλά επιτυγχάνοντας την ένταξη δύο ισχυρών χαρακτήρων στη σειρά, από το πρώτο κιόλας επεισόδιο.
Μέσα σε όλη αυτή την «τηλεοπτική αδεία», κάποιοι "παράπλευροι" χαρακτήρες όπως η Φριτζήλα (Sorceress του Nilfgaard)...
αλλά και η Calanthe (Γιαγιά της Ciri και βασίλισσα της Cintra)...
...παραλλάσσονται για χάρη της τηλεοπτικής δραματουργίας και αν και παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων, δημιουργούν αντιφατικές θέσεις στους οπαδούς των βιβλίων.
Η ανακοίνωση για την ύπαρξη δεύτερης σεζόν, πριν καν την αρχή της πρώτης, μπορεί να μην δημιούργησε καμία εντύπωση, καθώς κρίθηκε ως απόλυτα λογική και μόνο από την δυναμική του brand, αλλά μια προσεχτική θέαση αυτής της πρώτης σεζόν φέρνει στην επιφάνεια πολλές αναφορές σε γεγονότα, πρόσωπα και περιβάλλον, που έλκουν σαν μαγνήτης τις μελλοντικές διευκρινίσεις τους. Κλασικό παράδειγμα η αναφορά του Geralt στη μη δυνατότητα εκ νέου "παραγωγής" Γητευτών (φοβερή προσέγγιση του όρου Witcher στην ελληνική) λόγω της "πτώσης" του Kaer Morhen (τόπος/κάστρο εκπαίδευσης των γητευτών), που μοιάζει προφανές ότι θα απασχολήσει τους δημιουργούς της τηλεοπτικής σειράς σε κάποια μελλοντική σεζόν.
Όλα τα παραπάνω συνηγορούν σε μια πολύ επιτυχημένη απόδοση του οράματος του Πολωνού συγγραφέα αλλά και των συνεχιστών του έργου του στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών. Όλα θα ήταν εξαιρετικά πραγματικά αν είχε παρθεί ήδη το οικονομικό ρίσκο που αρμόζει σε αυτό το δημιούργημα. Αν αναλογιστούμε ότι αυτή η πρώτη σεζόν του Witcher στηρίζεται στην συλλογή ιστοριών "Η τελευταία Ευχή" και "Το Σπαθί του πεπρωμένου", που είναι γεμάτα μυθικά τέρατα, στρατούς, μαγείες και μαγγανείες, αλλά και τεράστιους δράκους, τότε ο ήχος των κερμάτων που έπαιζε στο μυαλό των παραγωγών τους έφερε έναν ισχυρό πονοκέφαλο που θόλωσε τους οικονομικούς υπολογισμούς τους. Αν γυρίσουμε στο έκτο επεισόδιο "Rare Species", που αναφέρεται σε μια από τις ομορφότερες ιστορίες από το "Σπαθί Του Πεπρωμένου", θα δούμε πεντακάθαρα… Τίποτα!
Μια ιστορία που η σωστή απόδοσή της θα ξεπερνούσε ίσως σε προϋπολογισμό και ένα μέσο επεισόδιο του Game Of Thrones, καταλήγει στις οθόνες μας σαν ένα μέσο επεισόδιο του "Hercules, The Legendary Journeys" και απογοητεύει ακόμα και όσους εντυπωσιάστηκαν από την περιορισμένη αλλά εκπληκτικά σκηνοθετημένη μάχη στο Blaviken στο πρώτο επεισόδιο.
Αυτή την στιγμή το "Witcher" είναι η πιο επιτυχημένη σειρά των ημερών μας. Με το βάρος του διαδόχου ενός τηλεοπτικού φαινομένου όπως ήταν το GOT, το "Witcher" γίνεται επικοινωνήσιμο σε ένα πλήθος κοινού, που θα συγκλονιστεί από την ύπαρξή του και θα γεμίσει άπειρες ώρες της ζωής του με ανάγνωση, θέαση και gaming, ώστε να ζήσει την πλήρη εμπειρία του "White Wolf" και της μυθολογίας του Sapkowsky.
Δημήτρης Μπάρμπας
Μια ιστορία που η σωστή απόδοσή της θα ξεπερνούσε ίσως σε προϋπολογισμό και ένα μέσο επεισόδιο του Game Of Thrones, καταλήγει στις οθόνες μας σαν ένα μέσο επεισόδιο του "Hercules, The Legendary Journeys" και απογοητεύει ακόμα και όσους εντυπωσιάστηκαν από την περιορισμένη αλλά εκπληκτικά σκηνοθετημένη μάχη στο Blaviken στο πρώτο επεισόδιο.
Αυτή την στιγμή το "Witcher" είναι η πιο επιτυχημένη σειρά των ημερών μας. Με το βάρος του διαδόχου ενός τηλεοπτικού φαινομένου όπως ήταν το GOT, το "Witcher" γίνεται επικοινωνήσιμο σε ένα πλήθος κοινού, που θα συγκλονιστεί από την ύπαρξή του και θα γεμίσει άπειρες ώρες της ζωής του με ανάγνωση, θέαση και gaming, ώστε να ζήσει την πλήρη εμπειρία του "White Wolf" και της μυθολογίας του Sapkowsky.
Δημήτρης Μπάρμπας
