The Texas Chain Saw Massacre (1974)
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άρθρα
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 26 Ιανουαρίου 2013 20:04
Ο κινηματογράφος συχνά κατηγορείται ότι έχει εμπνεύσει πράξεις βίας σε άτομα με κλονισμένο ψυχισμό, που ήθελαν να αντιγράψουν αυτό που παρακολούθησαν στη μεγάλη οθόνη. Συνήθεις ύποπτοι οι ταινίες τρόμου, οι οποίες, με τη ρεαλιστική απεικόνιση φόνων και ποταμών αίματος, εξοικείωσαν το κοινό με την φρίκη για την οποία είναι ικανή η ανθρώπινη φύση. Είναι τελικά η ζωή που μιμείται τη σκοτεινή πλευρά του κινηματογράφου ή μήπως οτιδήποτε μπορεί να επινοήσει η διεστραμμένη φαντασία των σεναριογράφων του Χόλυγουντ ωχριά μπροστά σε γεγονότα που αποτελούν κομμάτι της πραγματικότητας; Κλειδώστε τη πόρτα σας και ελάτε να ανακαλύψουμε μαζί την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, καθώς θα γνωρίσουμε την πιο τρομακτική ταινία όλων των εποχών...
Είδα σε μικρή ηλικία το “The Texas Chain Saw Massacre” και βίωσα την πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής μου. Καρέ καρέ πέρασε από τα αθώα παιδικά μου μάτια η παράνοια και ο τρόμος που κανένα παιδί δεν πρέπει να ζήσει σε τόσο νεαρή ηλικία. Η ταινία βίασε, κατακρεούργησε την παιδική μου αθωότητα και με ανάγκασε να ενηλικιωθώ πολύ πιο γρήγορα απ' όσο έπρεπε. Χρειάστηκαν χρόνια για να σταματήσουν οι εφιάλτες και να σβήσει η τρομακτική φιγούρα του Leatherface. Ακόμα και σήμερα μπορώ να διακρίνω τα υπολείμματα ανθρώπινης σάρκας στο γερασμένο πλέον αλυσοπρίονο με τα σκουριασμένα δόντια. Ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην ξαναζήσω τον εφιάλτη ποτέ ξανά. Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη μου προβολή, επιστρέφω στο ανώμαλο σκηνικό με το έντονο άρωμα θανάτου σε μια προσπάθεια να ξορκίσω τους δαίμονες του παρελθόντος. Η Sally Hardesty και ο ανάπηρος αδελφός της Franklin ταξιδεύουν προς το παλιό σπίτι του παππού στο Τέξας, παρέα με τρεις φίλους. Η χαρούμενη εκδρομή θα καταλήξει σε ένα μακάβριο κυνηγητό, όταν θα συναντήσουν μια αλλόκοτη οικογένεια κανίβαλων σαδιστών.
Ο σκηνοθέτης Tobe Hooper μόλις είχε ξεκινήσει την καριέρα του και έψαχνε κάτι ξεχωριστό για μια δυναμική είσοδο στο χώρο του θεάματος. Είχε ακούσει για έναν περίεργο τύπο στο Texas των Ηνωμένων Πολιτειών, που είχε διαπράξει φρικτά εγκλήματα και έκρυβε στο σπίτι του σοκαριστικές εκπλήξεις. Ο καιρός πέρασε και ο Hooper πάγωσε την ιδέα μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε σε ένα μεγάλο κατάστημα για αγορές. Η ουρά στα ταμεία ήταν μεγάλη και ο σκηνοθέτης ήθελε να φύγει όσο πιο γρήγορα μπορούσε από εκεί. «Τι διάολο να κάνω να τους εξαφανίσω;» σκέφτηκε και γύρισε το βλέμμα του στο διπλανό διάδρομο. Εκεί ακριβώς με καμάρι στέκονταν τα αλυσοπρίονα. Έπλασε με το διεστραμμένο μυαλό του ένα μακελειό, με αυτόν να κρατάει το μανιασμένο αλυσοπρίονο, ξεσκίζοντας τους αθώους πελάτες. Έτσι λοιπόν οραματίστηκε το “The Texas Chain Saw Massacre”. Αμέσως βρέθηκε με τον φίλο του Kim Henkel και έπειτα από πολλές συζητήσεις αποφάσισαν να γράψουν το σενάριο. Εναλλακτικοί τίτλοι για την ταινία ήταν αρκετοί, με επικρατέστερους τους "Headcheese", "Leatherface" και "Stalking Leatherface". Ο Hooper ανακατευόταν σε κάθε τι που αφορούσε το φιλμ, προσπαθώντας να κάνει την καλύτερη δουλειά. Μαζί με τον συνθέτη Wayne Bell εμπλούτισαν το soundtrack με ανατριχιαστικούς ήχους που ακούει ένα ζώο σε σφαγείο.
Εξ αρχής η παραγωγή είχε ορίσει δυο εβδομάδες για να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα της ταινίας, αλλά τελικά χρειάστηκαν τέσσερις. Μεταφέρθηκαν στο αφιλόξενο Texas και ξεκίνησαν να γυρίζουν υπό το καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Το συνεργείο δούλευε ασταμάτητα επτά μέρες την εβδομάδα, δεκαέξι ώρες την ημέρα. Η θερμοκρασία σκάλωνε κοντά στους 40 βαθμούς Κελσίου, κάνοντας δύσκολη την κινηματογράφηση. Για τον λόγο αυτό ο ηθοποιός John Dugan, που υποδυόταν τον παππού (του έκαναν απίστευτο make-up), αποφάσισε ότι δεν ήθελε να υποστεί ξανά αυτή τη βασανιστική διαδικασία, με το πρόσωπο του καλυμμένο και τη ζέστη να βαράει αλύπητα. Γύρισαν όλες τις σκηνές που εμφανιζόταν συνεχόμενα, για να βγάλει από επάνω του επιτέλους το αποπνικτικό make-up.
Όλη αυτή η διαδικασία τους πήρε 36 ώρες (πέντε εκ των οποίων ήταν για να βάλουν το make-up). Στη σκηνή του δείπνου ο Dugan φορούσε ένα κουστούμι με γραβάτα και καθόταν σε ένα τραπέζι με νεκρά ζώα και σάπιο φαγητό. Ο ιδρώτας και η μυρωδιά του χαλασμένου φαγητού τον έφερε στα πρόθυρα να ξεράσει. Χωρίς air condition ή ανεμιστήρες και με το θερμόμετρο να δείχνει 38 βαθμούς Κελσίου, τα μέλη του συνεργείου άρχισαν να λιποθυμούν το ένα μετά το άλλο. Ο John Dugan είχε δηλώσει «Αυτή η σκηνή ήταν ό,τι χειρότερο μου έτυχε ποτέ στη ζωή μου. Και φανταστείτε ότι ήμουν στο Βιετνάμ, με ανθρώπους που ήθελαν να με σκοτώσουν, οπότε υποθέτω ότι αυτό αποδεικνύει το ποσό άσχημη εμπειρία ήταν η συγκεκριμένη». Αναμφισβήτητος σταρ της ταινίας ήταν ο Leatherface. Ο Hooper έδωσε τον όχι και πολύ απαιτητικό ρόλο στον πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό Gunnar Hansen. Τον άφησε μάλιστα να αυτοσχεδιάσει και να πλάσει τον χαρακτήρα όπως ο ίδιος ένιωθε, υπό την επίβλεψή του. Ο Hansen αποφάσισε ότι ο Leatherface ήταν διανοητικά καθυστερημένος και δεν έμαθε ποτέ του να μιλάει. Για να αποδώσει όσο το δυνατόν καλύτερα το χαρακτήρα που υποδυόταν, ο ηθοποιός πήγε σε σχολειό για άτομα με ειδικές ανάγκες. Παρακολούθησε προσεκτικά την συμπεριφορά τους, τον τρόπο που κινιόντουσαν, την προσπάθεια να επικοινωνήσουν. Μιμούμενος όλα όσα βίωσε, έπλασε μια δυνατή ερμηνεία. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων η μάσκα που φορούσε τον εμπόδιζε να δει σωστά και αρκετές φορές χτύπησε το κεφάλι του σε αντικείμενα. Παρά τις κακουχίες όμως αποδείχτηκε άριστος επαγγελματίας. Το χαμηλό budget της ταινίας «επέτρεπε» στον Gunnar Hansen να φοράει το ίδιο πουκάμισο (σαν Leatherface) αρκετές εβδομάδες, καθώς δεν είχαν χρήματα για δεύτερο. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν αυτό. Επειδή το πουκάμισο ήταν βαμμένο δεν μπορούσε να πλυθεί, φανταστείτε τον ιδρώτα και την βρομιά που συσσωρεύτηκαν μετά από τόσο καιρό. Στα διαλείμματα κάνεις δεν ήθελε να κάτσει δίπλα του.
Τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν πολύ γρήγορα και ο Tobe Hooper ξεκίνησε το μοντάζ. Ανακάλυψε ότι το φιλμ ήταν πολύ βίαιο και τρομακτικό. Για να αποφύγει την επιτροπή λογοκρισίας (βαθμολογεί ανάλογα τις ηλικίες που είναι κατάλληλες να παρακολουθήσουν την ταινία) αναγκάστηκε να κόψει πολλές σκηνές. Ακόμα και τότε όμως δεν άλλαξε το αποτέλεσμα. Η ταινία πήρε το “R – Restricted Children Under 17 Require Accompanying Parent or Adult Guardian”, αφήνοντας δυσαρεστημένο το σκηνοθέτη που περίμενε το “PG - Parental Guidance Suggested Some Material May Not Be Suitable For Children”. Το “The Texas Chain Saw Massacre” απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες όπως Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Φιλανδία κ.α. Πίστευαν πως το περιεχόμενό της ήταν ικανό να ωθήσει τη νεολαία σε πράξεις βίας και να προκαλέσει ψυχολογικά προβλήματα στο κοινό. Την πρώτη Οκτωβρίου του 1974 έκανε πρεμιέρα στην Αμερική. Έξω από ένα κινηματογράφο στο Τέξας, φρέσκος αχνιστός έμετος ''κειτόταν'' στο πεζοδρόμιο, μαρτυρώντας την φρίκη που έζησε η νεαρή κοπέλα λίγα μέτρα μακριά του. Καθισμένη στην άκρη του δρόμου έκλαιγε με λυγμούς και προσπαθούσε να νιώσει ασφάλεια, αγκαλιάζοντας τον επίσης σοκαρισμένο φίλο της. Η δεκαετία του 70 ήταν μια αγνή εποχή και ο κόσμος πιο τρυφερός, πιο όμορφος.
Ξεχάστε τα δικά μας αχόρταγα χρόνια και τις ταινίες που μας έμαθαν το φρικτό πρόσωπο του τρόμου. Τα “Saw”, “Hostel”, “House of 1000 Corpses”, “The Devil's Rejects” μιμήθηκαν το αλυσοπρίονο και έδωσαν στη νέα γενιά ηδονή με φρέσκο αίμα και κάθαρση στα αρρωστημένα μυαλά της, με φρικτά βασανιστήρια. Σήμερα πια ένας πιτσιρίκος αν δει το κλασικό “The Texas Chain Saw” του 1974, είναι πολύ πιθανόν να βαρεθεί ή και να χλευάσει, μια και μεγάλωσε σε μια ιδιαίτερα βίαιη και αιματοβαμμένη εποχή. Τα έχει δει όλα, δεν φοβάται, δεν νιώθει την παράνοια όπως τότε. Η δεκαετία του ‘70 δε γνώριζε “Blair Witch Project”, “A Nightmare On Elm Street”, “Halloween”, “Alien”, “Ju-on”. Το κοινό μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε δει ασπρόμαυρες ταινίες, επιστημονικής φαντασίας με εξωγήινους και τέρατα. Όμως ο Δράκουλας, η μούμια, ο λυκάνθρωπος, τα ζόμπι ακόμα και το σοκαριστικό “The Exorcist”, ήταν ταινίες με φανταστικά πλάσματα που ναι μεν τρόμαζαν το θεατή αλλά με τον καιρό o θεατής συνειδητοποιούσε ότι επρόκειτο για δημιουργήματα της φαντασίας. Το “The Texas Chain Saw Massacre” χτύπησε πιο βαθιά μέσα τους. Θα μπορούσε να ήταν ο γείτονας στο εξοχικό ή η περίεργη οικογένεια που έμενε στο τελευταίο σπίτι του χωριού. Προκάλεσε ταραχή και ο κόσμος εγκατέλειπε το σινεμά στα μέσα της ταινίας. Άλλοι ξερνούσαν όπου βρουν και οι τσιρίδες τρόμου διαδέχονταν η μια την άλλη. Κανείς από τους συντελεστές δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το αριστουργηματικό τερατούργημα που δημιούργησαν όλοι μαζί θα έμενε στην ιστορία ως η καλύτερη (και πιο βίαιη) ταινία τρόμου όλων των εποχών. Τα περισσότερα αφιερώματα σε περιοδικά την κατατάσσουν στη πρώτη θέση (μερικά στη δεύτερη με πρώτη τον «Εξορκιστή»).
Ο Tobe Hooper σκηνοθέτησε με μαεστρία την ταινία, δημιουργώντας μοναδικά πλάνα. Τοποθετεί την κάμερα εκεί που θα θέλαμε εμείς, για να δούμε σαν διεστραμμένοι ηδονοβλεψίες το μακελειό. Αλλόκοτες εικόνες ραμμένες πάνω σε ωμή βία αναστατώνουν το θεατή, του προκαλούν νευρικότητα. Το ζοφερό σκηνικό και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ενισχύονται από τους περίεργους ήχους και τη φιγούρα του Leatherface. Η κάμερα κινείται νωχελικά, λες και η ίδια είναι τρομοκρατημένη. Το βίαιο χτύπημα στο κεφάλι με σφυρί, τα πόδια του μισοπεθαμένου άντρα να σπαρταράνε, η καρφωμένη κορασίδα στο τσιγκέλι να φωνάζει με τρόμο, το αλυσοπρίονο που ξεσκίζει την σάρκα των θυμάτων, τα νευρωτικά πλάνα στα κοντινά των ματιών που γουρλώνουν από τρόμο, ο παππούς ζόμπι που πιπιλίζει το ματωμένο δάχτυλο της κοπέλας, αλλά και η τελική σκηνή παράνοιας με την κοπέλα λουσμένη στα αίματα να γελάει καθώς τρελαίνεται, είναι ο λόγος που το 1974 εκατομμύρια θεατές σοκαρισμένοι εγκατέλειπαν τον κινηματογράφο. Πολλοί πίστευαν ότι πρόκειται για αληθινό περιστατικό, βοηθώντας την ταινία να κόψει εισιτήρια.
Ποιος ήταν όμως ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον Tobe Hooper, αλλά και τον Robert Bloch, συγγραφέα του “Psycho”; Το όνομά του Ed Gein. Ο Ed Gein γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1906, μεγαλώνοντας με έναν αλκοολικό πατέρα και μια αυταρχική μάνα. Από μικρό παιδί καταπιέστηκε πολύ καθώς η φανατική με τη θρησκεία μητέρα του δεν άφηνε τόσο αυτόν όσο και τον μεγαλύτερο αδελφό του Henry, να έχουν επαφές με τον αμαρτωλό έξω κόσμο. Δεν ήθελε τα παιδιά της να έχουν καμία σεξουαλική εμπειρία με κοπέλες και οτιδήποτε μπορούσε να τα παρασύρει στην αμαρτία. Ο Ed Gein σύντομα διχάστηκε και παρανόησε. Από την μια λάτρευε την μάνα του, θεωρώντας την θεότητα και από την άλλη την μισούσε θανάσιμα που του στερούσε την φυσιολογική ανάγκη για αγάπη και επικοινωνία. Το 1945 η μάνα που ήταν το παν γι' αυτόν πέθανε (ένα χρόνο πριν απεβίωσε ο αδελφός του και το 1940 ο πατέρας του), αφήνοντας μόνο τον τρομαγμένο πλέον άντρα. Στην αρχή όλα ήταν δύσκολα, μην μπορώντας να αντέξει την απώλεια. Άφησε τελείως τον εαυτό του και χάθηκε σε ένα δικό του κόσμο, διαβάζοντας τρομακτικές ιστορίες και περίεργα εγκλήματα. Σιγά σιγά η μανία τον οδηγούσε σε αλλόκοτες συμπεριφορές. Πήγαινε στα νεκροταφεία και βεβήλωνε κλέβοντας τάφους γυναικών. Μάζευε στο σπίτι του σκουπίδια, παλιά αντικείμενα, νεκρά ζώα και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Έραβε δέρμα γυναικών φτιάχνοντας μάσκα, την οποία φορούσε για να νιώσει αυτό που ποτέ του δεν χάρηκε. Γυναίκα. Του έγινε εμμονή και σύντομα του μπήκαν ιδέες να γίνει τρανσέξουαλ, όχι για σεξουαλικούς λόγους, τον ενδιέφερε να γνωρίσει το γυναικείο σώμα. Έτσι λοιπόν ελευθέρωσε την οργή του και διέπραξε μια σειρά από τρομακτικούς φόνους. Το Νοέμβριο του 1957 η αστυνομία τον υποπτεύτηκε για την εξαφάνιση ενός ιδιοκτήτη μαγαζιού και έκανε έρευνα στο τρομακτικό του σπίτι. Μεταξύ άλλων βρέθηκαν ανθρώπινες μύτες, ανθρώπινα τμήματα και κόκκαλα, μάσκες από ανθρώπινο δέρμα, μπολ από ανθρώπινα κρανία, γυναικεία αιδοία μέσα σε κουτιά από παπούτσια, κεφάλια γυναικών με πριονισμένο το επάνω μέρος, ζώνη από γυναικείες ρώγες και ένα σορό άλλα φρικιαστικά πράγματα.
Κάπως έτσι λοιπόν το ταξίδι μας στα άδυτα του “The Texas Chain Saw Massacre” φτάνει στο τέλος του και το αρχικό ερώτημα βρίσκει την απάντησή του. Όσο και να προσπαθεί ο κινηματογράφος να παρουσιάσει τη ρεαλιστική πλευρά της ωμής βίας και της ανθρώπινης παράνοιας, η πραγματικότητα ξεπερνά κατά πολύ τις ιστορίες της μεγάλης οθόνης. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης και το δολοφονικό ένστικτο που ξυπνάει στα άρρωστα μυαλά. Οι ταινίες τρόμου, όσο κι αν προσπαθούν, δεν είναι ικανές να αντιγράψουν τη ζωή. Η ώρα πέρασε κι εγώ πρέπει να σας αφήσω, έχοντας αποτύχει να διώξω τους εφιάλτες. Ο ανατριχιαστικός ήχος του αχόρταγου αλυσοπρίονου εξακολουθεί να αντηχεί στ' αυτιά και στοιχειώνει τις νύχτες μου. Σκουριασμένο σε μια γωνία, περιμένει το χέρι εκείνου που θα το ταΐσει με φρέσκια ανθρώπινη σάρκα, χορταίνοντας προσωρινά την πείνα του. Μην κοιτάτε εμένα. Η δική μου νοσηρότητα δεν φτάνει μέχρι εκεί. Όποιος το τολμήσει να μην ξεχάσει, χρειάζεται βενζίνη.
John Emmans
Joomla Social by OrdaSoft!
