Halloween
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άρθρα
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 06 Οκτωβρίου 2012 17:38
Πολύ πριν τον Jason Voorhees (Friday the 13th) και τον Freddy Krueger (Nightmare on Elm Street), ένας δολοφόνος υπήρξε ο πατέρας και εμπνευστής όλων αυτών των ταινιών τρόμου, που ασταμάτητα έπληξαν τον κιν/φο. Ο Michael Myers, επέλεξε να έρθει την ημέρα των Aγίων Πάντων και δεν επρόκειτο για φάρσα.
Το 1963, την βραδιά του Halloween, στην μικρή πόλη Haddonfield, σε ηλικία εξι χρόνων ο μικρός Michael δολοφόνησε βάναυσα την μεγαλύτερη αδελφή του Judith, μ' ένα μεγάλο μαχαίρι κουζίνας. Θα μπει σε ίδρυμα υπό την παρακολούθηση του Dr. Sam Loomis (Donald Pleasence) και θα περιμένει δέκα πέντε χρόνια για να αποδράσει. Επιστρέφει στην γενέτειρα του για να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε, κυνηγώντας την άτυχη Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) και την παρέα της. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης John Carpenter έπλασε με την φαντασία του μια οντότητα, που πραγματικά προκάλεσε ρίγη τρόμου. "Όλα ήταν δική μου ιδέα, όλα ήταν ένα δικό μου λάθος'', λέει χαρακτηριστικά όταν αναφέρεται στην σπουδαία του ταινία HALLOWEEN.
Ο Carpenter ξεκίνησε την καριέρα του με την ταινία Dark Star το 1974 και έκανε εμφανές το μεγάλο ταλέντο του. Με μαεστρία στήνει την κάμερα στην σωστή θέση, δημιουργώντας σπουδαίες οπτικές γωνίες λήψεις. Το 1977 ο παραγωγός Moustapha Akkad ζήτησε από τον Carpenter να κάνει ένα θρίλερ τρόμου με τίτλο ''Ο δολοφόνος των μπέιμπισιτερ'' απαιτώντας χαμηλό προϋπολογισμό για ένα φτηνό αποτέλεσμα. Είχε στην διάθεση του $300,000 και την αστείρευτη φαντασία του. Με λίγα χρήματα όμως για την δημιουργία μιας ταινίας μόνο μπελάδες μπορούσες να βρεις και προβλήματα. Όλοι οι ηθοποιοί αναγκάστηκαν να φοράνε τα δικά τους ρούχα μιας και η παραγωγή δεν μπορούσε να συντηρήσει οικονομικά το τμήμα κουστουμιών. Η κακόμοιρη Jamie Lee Curtis, η οποία έκανε την παρθενική της εμφάνιση στο σινεμά, έβαλε 100 δολάρια από την τσέπη της για να αγοράσει ρούχα, έτσι ώστε να γεμίσει η ντουλάπα της ηρωίδας. Τα μισά χρήματα όλης της απόπειρας ξοδεύτηκαν σε κάμερες Panavison έτσι ώστε η ταινία να έχει 2:35:1 scope. Ο Donald Pleasence έβαλε με την σειρά του $20,000 για 5 ημέρες γυρισμάτων. Η ταινία κατάφερε να ολοκληρωθεί μέσα σε 21 ημέρες με επιτυχία. Νέα προβλήματα όμως εμφανίστηκαν στον ορίζοντα μιας και κανένα από τα μεγάλα στούντιο δεν ενδιαφέρονταν να την διανείμει στις αίθουσες. Έτσι ο executive producer Irwin Yablans αποφάσισε να το κάνει μέσω της δικής του προσωπικής εταιρίας Compass International. Το Halloween συγκέντρωσε $60.000.000 καταφέρνοντας να γίνει η πιο εμπορική ανεξάρτητη ταινία στην ιστορία του σινεμά.
Για όσους δεν ξέρουν τον μεγάλο John Carpenter, να πούμε ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες του φανταστικού τρόμου. Με την απαράμιλλη γοητεία του σκηνοθέτησε αριστουργήματα όπως τα : The Thing, Escape from New York, Starman, Big Trouble in Little China κ.α. Ξέρει να υποδουλώνει την κάμερα και να την κάνει να τον υπακούει υπνωτισμένα. Το Halloween παραμένει το αριστούργημα του, η ταινία που απογείωσε την καριέρα του και του έδωσε την δυνατότητα να κάνει κάθε εφιάλτη του ζωντανό, μέσα από τις ιστορίες που αφηγήθηκε με μοναδικό τρόπο. Ας δούμε όμως καλύτερα, γιατί αυτό το ρημάδι φιλμ απέκτησε εκατομμύρια fans σε όλο τον κόσμο και μπαίνει στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες όλων τον εποχών. Οι σκοτεινές αίθουσες γέμιζαν ασφυκτικά και ο κόσμος στριμώχνονταν να δει αυτό το αλλόκοτο θέαμα που άκουσε από κάποιο γνωστό γνωστού. 
Οι τίτλοι αρχής ξεκινάνε με την μουσική που έγραψε ο ίδιος ο Carpenter και νιώθεις την απειλή από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Ένα απλό λιτό θέμα (από συνθεσάιζερ) κατάφερε να δώσει μουσική ταυτότητα στον δολοφόνο. Άλλωστε ο σκηνοθέτης έχει μεγάλη εμπειρία στην μουσική καθώς είχε δικό του rock συγκρότημα στα νιάτα του. Σχεδόν σε όλα του τα φιλμ έγραψε την μουσική και δήλωσε σε ερώτηση γι’ αυτό… «Και γιατί να μην το κάνω; μπορώ και κοστίζω λιγότερα. Ένα πακέτο δηλαδή. Σκηνοθετώ, γράφω το σενάριο, την μουσική και όλοι είμαστε χαρούμενοι». Ένα σπίτι ξεπροβάλει στο πλάνο μας και η κάμερα είναι τα μάτια αυτού του κάποιου που το παρακολουθεί. Κάνει έναν μικρό γύρο και μπαίνει μέσα. Όλες τόσο περίεργες και πρωτόγνωρες εικόνες για το κοινό. Ένα χέρι ξεπροβάλει και ανοίγει το συρτάρι της κουζίνας, βγάζοντας έξω ένα μεγάλο μαχαίρι. Προχωράει βρίσκοντας μια παιδική μάσκα κλόουν στα πόδια του. Σκύβει και η κάμερα πλέον την φοράει (πανέξυπνα). Θεατές μέσα από τα δυο μάτια της μάσκας και μετά βίας, παρακολουθούμε την ανάβαση της σκάλας προς το δωμάτιο. Εκεί μια γυμνόστηθη κοπέλα χτενίζεται κοιτάζοντας τον καθρέφτη. Ακολουθεί ένα άγριο μακελειό, με το μαχαίρι να μπαίνει βίαια στην σάρκα της αβοήθητης κοπέλας και αυτήν να αναφωνεί "Μάικλ…όχι"!!!! Χωρίς την χρήση αίματος, ο μαέστρος Carpenter τινάζει τους θεατές με μόνο σύμμαχο, την μουσική και την εικόνα του. Ένα εξαιρετικό δείγμα σκηνοθεσίας. Η κάμερα φορώντας την μάσκα κατεβαίνει γρήγορα κάτω και βγαίνει έξω, εκεί όπου ένα αυτοκίνητο σταματημένο τον περιμένει. Ένας άνδρας και μια γυναίκα (οι γονείς της άτυχης κοπέλας που λίγο πριν βρήκε φρικτό θάνατο) βγαίνουν και κατευθύνονται με απορία προς το μέρος μας. ΜΑΪΚΛ…; αναφωνούν και του βγάζουν την μάσκα. Τότε είναι που το κοινό απροετοίμαστο σοκάρεται βλέποντας ένα μικρό αγόρι να κρατά το ματωμένο μαχαίρι (εκείνο που σκότωσε την ΑΔΕΛΦΗ του) και η κάμερα απομακρύνεται προς τον ουρανό.
Το HALLOWEEN κατάφερε να δημιουργήσει δική του σχολή σκηνοθεσίας και να επηρεάσει πολλά σημερινά καταξιωμένα ονόματα στον χώρο. Η επιβλητική παρουσία του δολοφόνου ταράζει με τις γρήγορες σκηνές και τα μακρινά πλάνα. Δεν φανερώνεται το πρόσωπο του, παρά μόνο για πολύ λίγο και αυτό φευγαλέα καθώς δεν προλαβαίνουμε να πλάσουμε την εικόνα του. Η κάμερα στήνεται έξυπνα εκεί που πρέπει και μας κάνει θεατές στην ασφάλεια του σπιτιού μας… η μήπως όχι; Η μαγκιά του John Carpenter είναι, που καταφέρνει και ταυτίζει το κοινό με την "παρθένα" Laurie Strode. Το 1978 όταν η ταινία βγήκε στις αίθουσες τα πράγματα ήταν πιο αγνά, πιο αθώα. Η παρθενιά ήταν τιμή και όχι ντροπή (όπως στις μέρες μας). Ήταν λογικό λοιπόν οι θεατές να δένονταν με το θύμα και κάθε φορά που κινδύνευε να αναφωνούσαν … ΟΧΙ … ΠΡΟΣΕΧΕ … ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ. Ώσπου λίγο πριν το φινάλε έρχεται ακόμα μια σκηνή ανθολογίας με την Jamie Lee Curtis να βλέπει την φίλη της νεκρή στο κρεβάτι με μια ταφόπλακα. Η μουσική κλιμακώνει το σπάνιο κιν/κο πορτρέτο και κάνει ένα βήμα προς τα πίσω. Κλαίει και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει αυτό που έχει συμβεί όταν ακριβώς από πίσω της στο σκοτάδι ξεπροβάλει αργά, τρομακτικά, η λευκή μάσκα του Μάικλ. Ξεκινάει ένα ανελέητο κυνηγητό με τον δολοφόνο να την πλησιάζει νωχελικά "τσιτώνοντας" τα νευρά μας. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ μεγαλοφυές και ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ δυσοίωνο, το HALLOWEEN σφάζει κάθε ελπίδα για λύτρωση, με ένα φινάλε που κατορθώνει και σε κάνει να ζητάς κι άλλο …. Κι άλλο ….
Για τον ρολό του ψυχιάτρου Sam Loomis, ο σκηνοθέτης είχε προτείνει τους δύο σπουδαίους ηθοποιούς, τους Peter Cushing και Christopher Lee. Κανένας από τους δυο δεν δέχτηκε με τον Lee να δηλώνει λίγα χρόνια αργότερα: «Ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανα στην καριέρα μου. Το έχω μετανιώσει». Η ηθοποιός P.J. Soles, που ενσάρκωνε την Lynda van der Klok στην ταινία, τα είχε εκείνο το διάστημα με τον ηθοποιό Dennis Quaid. Έτσι ο John Carpenter και η παραγωγός Debra Hill θεώρησαν έξυπνη κίνηση να του προτείνουν τον ρολό του Bob. Ο Quaid αρνήθηκε ευγενικά μιας και ήταν ήδη σε κάποιο project μην έχοντας περίσσιο χρόνο. Ακολούθησαν ένα σορό ανιαρά σίκουελ με εξαίρεση το δεύτερο μέρος, όπου συνεχίζει με αξιοπρέπεια το μύθο του HALLOWEEN ολοκληρώνοντας το θριαμβευτικά. Το 2007 ο Rob Zombie σκηνοθετεί το remake στην πιο hard rock εκδοχή του, μην μπορώντας όμως να αγγίξει το επίπεδο του πρώτου.Η κολοκύθα μετά από αρκετά χρόνια παραμένει εκεί, παραμονεύοντας κάθε χρόνο για ένα comeback ενός ξεχασμένου φίλου. Αν σας χτυπήσουν την πόρτα και δεν ακούσετε κέρασμα η φάρσα, μην ανοίξετε. Εκείνος θα βρήκε τρόπο να επιστρέψει και εμείς θα είμαστε η νέα σοδειά του …
John Emmans
This is actual AUDIO (with the appropriate video scenes added -- a little out of sync, sorry) taken inside a Hollywood Boulevard movie theater in October 1979. I lived in Hollywood, California at the time. But failed to see the film in 1978 when it originally came out. The following year, in October 1979, it was re-released and playing at the Vine Theater (on Hollywood and Vine), where it was doubled-featured with The Toolbox Murders (also from 1978). I took an old Radio Shack cassette tape recorder inside the theater with me and sat in the front row to try and capture some of the music audio from both films. The Toolbox Murders' audience was quiet. HALLOWEEN's audience was not.
