Daniel LaRusso is gonna fight!
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άρθρα
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 19 Ιουλίου 2020 02:16
Daniel Weber τον είπαν στην αρχή… Και δεν το κράτησαν. Όταν ο Ralph Macchio (θα το γράφουμε αγγλικά, γιατί μάλλον κανείς δεν ξέρει πώς προφέρεται κανονικά – ίσως ούτε κι ο ίδιος) μπήκε στο κόλπο, το επώνυμο έγινε ιταλικό. Μικροκαμωμένος, καχεκτικός, χωρίς ίχνος αρρενωπότητας… Στα είκοσι τρία του έμοιαζε λες και ήταν δεκαπέντε. Κι αν αυτό είναι ευλογία στα πενήντα σου, στα νιάτα σου είναι μάλλον αναποδιά, ιδίως αν είσαι ηθοποιός και θέλεις να πιάσεις την καλή.
Ο John G. Avildsen, o τροπαιούχος σκηνοθέτης του Rocky, κλήθηκε να κάνει άλλη μία επιτυχία, με ήρωα έναν πιτσιρικά που τον σπάγανε στο ξύλο στο σχολείο για πλάκα και που μετά πήρε το αίμα του πίσω, αφού έμαθε καράτε για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ο Robert Mark Kamen, που υπογράφει το σενάριο, έγραψε για τον εαυτό του. Τη δική του ιστορία είδαμε στο σελιλόιντ και με εκείνο το μαυρομάλλικο κακομοιράκι ταυτιστήκαμε. Ο Ντάνιελ έδειρε τον κακό, κέρδισε και το κορίτσι και έγινε υπόδειγμα για τα παιδιά της γειτονιάς του. Ο William Zabka ήταν γυμνασμένος, παλαιστής γαρ, δεν είχε ιδέα από καράτε, αλλά πήρε και κείνος μαθήματα, είχε μία ωραία κοψιά και η μυτόγκα του δεν ενόχλησε κανέναν, αφού το φλικ φλακ που έκανε στον τελικό κάλυψε κάθε ψεγάδι πάνω του.
Βλέποντας τους δύο πρωταγωνιστές να μιλάνε για τη σειρά “Cobra Kai” στο youtube, συγκινήθηκα πολύ. Οι δυο τους έγιναν φίλοι στα γυρίσματα, έκαναν παρέα, κράτησαν την επαφή και βρέθηκαν ξανά στο στούντιο, τριάντα-φεύγα χρόνια μετά. Και μαζί τους βρέθηκαν κι άλλοι «παλιοί»…
Η Elisabeth Shue, το κορίτσι με τα φουντωτά ξανθά μαλλιά και τη χρυσή καρδιά, έκανε πολύ κόσμο να την ερωτευθεί τότε. Η Ali with an I ήταν ένα κορίτσι για να το ‘χεις αγκαλιά και να θέλεις να το παντρευτείς από τα δεκατέσσερά σου. Μπορεί να μας απογοήτευσε τρελά στην εισαγωγή της δεύτερης ταινίας, που παράτησε τον ήρωά μας για ένα κολεγιόπαιδο, αλλά δεν θα ξεχάσουμε με τίποτα το πόσο… καλό κοντρόλ είχε με τη μπάλα ποδοσφαίρου! Μεγαλώνοντας με τρία αδέλφια, η Ελισάβετ είδε ΠΟΛΛΕΣ αθλητικές διοργανώσεις. Έμαθε μπάλα και μάλιστα έπαιζε σε αντρικές ομάδες. Στην ταινία υποδύθηκε το στραβάδι στο ποδόσφαιρο. Δεν τα κατάφερε και πολύ καλά. Όλοι κατάλαβαν ότι το κατείχε. Μάλλον δηλαδή.. Μερικά φεγγάρια μετά, στην ταινία “Cocktail”, θα ζαχαρώναμε όλοι το στήθος της στη σκηνή του καταρράκτη. Σημεία των καιρών…
Ο John Avildsen είναι μεγάλη γάτα. Όταν έκλεισε την ταινία σαν σκηνοθέτης, έφερε μαζί του το θεόρατο Bill Conti. O Αμερικανός μουσουργός έφτιαξε ένα απίστευτο – ξανά – θέμα για το έργο και υπέγραψε ένα από τα πιο εμβληματικά σάουντρακ στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η σκηνή που ο Ντάνιελ κερδίζει και ο Τζώννυ του προσφέρει το κύπελο είναι απλά υπέροχη μουσικά και τέτοιες σκηνές υπάρχουν πολλές μέσα στην ταινία. Πέρα όμως από τη μουσική του Conti, υπάρχει μια ντουζίνα τραγούδια που φιγουράρει, με μερικά από αυτά να τα αγαπάμε μέχρι σήμερα. Όπως το “Cruel Summer” των Bananarama, ίσως το καλύτερο κομμάτι τους, το οποίο όμως δεν συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ. Όπως το “You’re The Best” του Joe Esposito, που δεν τα κατάφερε να μπει στο “Rocky III”, αφού εκεί υπήρχε το ανήμερο θηρίο “Eye Of The Tiger”, εδώ όμως έκανε εξαιρετική δουλειά και κάλυψε πανέμορφα το “Tournament montage” του Ντάνιελ. Για την ιστορία πάντως, οι Survivor έχουν και εδώ κομμάτι τους, το “The Moment Of Truth”. Ναι, είναι εκείνη η κομματάρα που ακούμε στους τίτλους τέλους.
Το τουρνουά γυρίστηκε μέσα σε μία εβδομάδα. Ο Avildsen έκανε τα δικά του πάλι, όπως και στο “Rocky” και έφερε έξι κάμερες για την εκδήλωση, παρακάμπτοντας κάθε λογική σκηνοθεσίας. Και πολύ καλά έκανε. Η επιτυχία στήθηκε πάνω στην πώρωση για το τουρνουά, με το νεοφερμένο να κάνει κλιμακωτά ζημία στις κόμπρες και να κερδίζει το κύπελο.
Η «κόλα» για όλα τα παραπάνω ήταν ένας θαυμάσιος κωμικός, ο οποίος κλήθηκε να παίξει έναν κόντρα ρόλο και όχι μόνο τα κατάφερε, κέρδισε και υποψηφιότητα για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου. Ο Noriyuki "Pat" Morita ήταν ο τέλειος κύριος Μιγιάγκι, ο μέντορας, ο φίλος, ο εξομολογητής, ο δάσκαλος και ο μαθητής μαζί. Ο Macchio και ο Zabka θυμήθηκαν με πολλή αγάπη τον εκλιπόντα, ο οποίος μέχρι και την προφορά του άλλαξε για να κολλάει με την περσόνα του ρόλου του. Η άνεσή του και η ηρεμία του επέδρασσαν καταλυτικά στα γυρίσματα.
Η σκηνή στην οποία ο Μιγιάγκι χτυπάει τα χέρια του, προκειμένου να κάνει καλά το Ντάνιελ, για να μπορέσει να αγωνιστεί στον τελικό, είναι η σκηνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Έβαζα ξανά και ξανά τη σκηνή στο βίντεο, για να κάνω κι εγώ τα χέρια μου έτσι και να ακουστεί ο φοβερός θόρυβος και η μουσική στο καπάκι. Και λίγα δεύτερα μετά, λίγο πριν ανακοινώνουν πως ο νικητής του τουρνουά είναι ο Johnny Lawrence, η Άλι γουίθ αν άι μπουκάρει στο ταρτάν και ενημερώνει. “Daniel LaRusso is gonna fight”! O γερανός να ετοιμάζεται, παρακαλώ. Η Elisabeth Shue είναι τέλεια, με το πουλόβερ, το πουκάμισο από μέσα και την κοντή φουστίτσα της. Είναι τόσο τέλεια, που παραβλέπουμε την εντελώς άκυρη πετσέτα γύρω από το λαιμό της. Ποιος το σκέφτηκε πάλι αυτό, καλέ;
Τελευταίος, αλλά μόνο στην αναφορά… Ο δάσκαλος των κακών. Ο John Kreese, o σεν-σέι των Cobra Kai. Κακό σπυρί στον πισινό και πηγή όλων των κακών, ο μαυροντυμένος δάσκαλος, ο “Sweep the leg” αποτελεί το μοναδικό χαρακτήρα στην ταινία που δεν γουστάρουμε καθόλου. Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, είναι και εκείνος ο Dutch, που μας έσπαγε εξίσου τα νεύρα με την ξινίλα, την κακία και τον κωλοπαιδισμό του. Ο Martin Kove ήλθε στο πλατό «απροσδόκητα», μια και μέχρι τότε το ρόλο υποδυόταν ο ενορχηστρωτής όλων των σκηνών καράτε, ο Pat E. Johnson – μαύρη ζώνη εννέα νταν – και η αλλαγή έγινε χωρίς να ενημερωθεί σχεδόν κανείς. Και εννοείται πως οφείλουμε εύφημο μνεία στη γλυκύτατη Randee Heller, τη μαμά του Ντάνιελ, η οποία μάλιστα έσκασε μύτη και στα γυρίσματα της σειράς και έφερε μαζί της πολλά κιλά συγκίνησης.
Το καλοκαίρι του ’84 έλιωνα μπροστά στην τηλεόραση, βλέποντας Ολυμπιακούς αγώνες, βλαστημώντας που οι Αμερικανοί έπαιρναν όλα τα μετάλλια, αφού, εξαιτίας του μποϋκοτάζ, οι «Ανατολικοί» δεν είχαν πάει στο Los Angeles. Μοναδική εξαίρεση η Ρουμανία, αλλά τι να κάνουν κι αυτοί οι άμοιροι οι γείτονές μας; Έτσι υποστήριζα κάργα Michael Gross και όποιον άλλο, πέρα του «Άλμπατρος» φυσικά, αμφισβητούσε την κυριαρχία των Γιάνκηδων. Και ο συμμαθητής μου ο Ορέστης, όταν γύρισε από τις διακοπές του καλοκαιριού, δεν μου είπε τίποτα για τους αγώνες. Μου μίλησε μόνο για μία ταινία, με ήρωα έναν πιτσιρικά, που έμαθε καράτε κι έγινε καλύτερος… Και απέκτησε ισορροπία με τον εαυτό του. Και πόσο έκλαψε όταν ο Johnny του έδωσε το κύπελο στο τέλος…
Κώστας Κούλης
Ο John G. Avildsen, o τροπαιούχος σκηνοθέτης του Rocky, κλήθηκε να κάνει άλλη μία επιτυχία, με ήρωα έναν πιτσιρικά που τον σπάγανε στο ξύλο στο σχολείο για πλάκα και που μετά πήρε το αίμα του πίσω, αφού έμαθε καράτε για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ο Robert Mark Kamen, που υπογράφει το σενάριο, έγραψε για τον εαυτό του. Τη δική του ιστορία είδαμε στο σελιλόιντ και με εκείνο το μαυρομάλλικο κακομοιράκι ταυτιστήκαμε. Ο Ντάνιελ έδειρε τον κακό, κέρδισε και το κορίτσι και έγινε υπόδειγμα για τα παιδιά της γειτονιάς του. Ο William Zabka ήταν γυμνασμένος, παλαιστής γαρ, δεν είχε ιδέα από καράτε, αλλά πήρε και κείνος μαθήματα, είχε μία ωραία κοψιά και η μυτόγκα του δεν ενόχλησε κανέναν, αφού το φλικ φλακ που έκανε στον τελικό κάλυψε κάθε ψεγάδι πάνω του.
Βλέποντας τους δύο πρωταγωνιστές να μιλάνε για τη σειρά “Cobra Kai” στο youtube, συγκινήθηκα πολύ. Οι δυο τους έγιναν φίλοι στα γυρίσματα, έκαναν παρέα, κράτησαν την επαφή και βρέθηκαν ξανά στο στούντιο, τριάντα-φεύγα χρόνια μετά. Και μαζί τους βρέθηκαν κι άλλοι «παλιοί»…
Η Elisabeth Shue, το κορίτσι με τα φουντωτά ξανθά μαλλιά και τη χρυσή καρδιά, έκανε πολύ κόσμο να την ερωτευθεί τότε. Η Ali with an I ήταν ένα κορίτσι για να το ‘χεις αγκαλιά και να θέλεις να το παντρευτείς από τα δεκατέσσερά σου. Μπορεί να μας απογοήτευσε τρελά στην εισαγωγή της δεύτερης ταινίας, που παράτησε τον ήρωά μας για ένα κολεγιόπαιδο, αλλά δεν θα ξεχάσουμε με τίποτα το πόσο… καλό κοντρόλ είχε με τη μπάλα ποδοσφαίρου! Μεγαλώνοντας με τρία αδέλφια, η Ελισάβετ είδε ΠΟΛΛΕΣ αθλητικές διοργανώσεις. Έμαθε μπάλα και μάλιστα έπαιζε σε αντρικές ομάδες. Στην ταινία υποδύθηκε το στραβάδι στο ποδόσφαιρο. Δεν τα κατάφερε και πολύ καλά. Όλοι κατάλαβαν ότι το κατείχε. Μάλλον δηλαδή.. Μερικά φεγγάρια μετά, στην ταινία “Cocktail”, θα ζαχαρώναμε όλοι το στήθος της στη σκηνή του καταρράκτη. Σημεία των καιρών…
Ο John Avildsen είναι μεγάλη γάτα. Όταν έκλεισε την ταινία σαν σκηνοθέτης, έφερε μαζί του το θεόρατο Bill Conti. O Αμερικανός μουσουργός έφτιαξε ένα απίστευτο – ξανά – θέμα για το έργο και υπέγραψε ένα από τα πιο εμβληματικά σάουντρακ στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η σκηνή που ο Ντάνιελ κερδίζει και ο Τζώννυ του προσφέρει το κύπελο είναι απλά υπέροχη μουσικά και τέτοιες σκηνές υπάρχουν πολλές μέσα στην ταινία. Πέρα όμως από τη μουσική του Conti, υπάρχει μια ντουζίνα τραγούδια που φιγουράρει, με μερικά από αυτά να τα αγαπάμε μέχρι σήμερα. Όπως το “Cruel Summer” των Bananarama, ίσως το καλύτερο κομμάτι τους, το οποίο όμως δεν συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ. Όπως το “You’re The Best” του Joe Esposito, που δεν τα κατάφερε να μπει στο “Rocky III”, αφού εκεί υπήρχε το ανήμερο θηρίο “Eye Of The Tiger”, εδώ όμως έκανε εξαιρετική δουλειά και κάλυψε πανέμορφα το “Tournament montage” του Ντάνιελ. Για την ιστορία πάντως, οι Survivor έχουν και εδώ κομμάτι τους, το “The Moment Of Truth”. Ναι, είναι εκείνη η κομματάρα που ακούμε στους τίτλους τέλους.
Το τουρνουά γυρίστηκε μέσα σε μία εβδομάδα. Ο Avildsen έκανε τα δικά του πάλι, όπως και στο “Rocky” και έφερε έξι κάμερες για την εκδήλωση, παρακάμπτοντας κάθε λογική σκηνοθεσίας. Και πολύ καλά έκανε. Η επιτυχία στήθηκε πάνω στην πώρωση για το τουρνουά, με το νεοφερμένο να κάνει κλιμακωτά ζημία στις κόμπρες και να κερδίζει το κύπελο.
Η «κόλα» για όλα τα παραπάνω ήταν ένας θαυμάσιος κωμικός, ο οποίος κλήθηκε να παίξει έναν κόντρα ρόλο και όχι μόνο τα κατάφερε, κέρδισε και υποψηφιότητα για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου. Ο Noriyuki "Pat" Morita ήταν ο τέλειος κύριος Μιγιάγκι, ο μέντορας, ο φίλος, ο εξομολογητής, ο δάσκαλος και ο μαθητής μαζί. Ο Macchio και ο Zabka θυμήθηκαν με πολλή αγάπη τον εκλιπόντα, ο οποίος μέχρι και την προφορά του άλλαξε για να κολλάει με την περσόνα του ρόλου του. Η άνεσή του και η ηρεμία του επέδρασσαν καταλυτικά στα γυρίσματα.
Η σκηνή στην οποία ο Μιγιάγκι χτυπάει τα χέρια του, προκειμένου να κάνει καλά το Ντάνιελ, για να μπορέσει να αγωνιστεί στον τελικό, είναι η σκηνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Έβαζα ξανά και ξανά τη σκηνή στο βίντεο, για να κάνω κι εγώ τα χέρια μου έτσι και να ακουστεί ο φοβερός θόρυβος και η μουσική στο καπάκι. Και λίγα δεύτερα μετά, λίγο πριν ανακοινώνουν πως ο νικητής του τουρνουά είναι ο Johnny Lawrence, η Άλι γουίθ αν άι μπουκάρει στο ταρτάν και ενημερώνει. “Daniel LaRusso is gonna fight”! O γερανός να ετοιμάζεται, παρακαλώ. Η Elisabeth Shue είναι τέλεια, με το πουλόβερ, το πουκάμισο από μέσα και την κοντή φουστίτσα της. Είναι τόσο τέλεια, που παραβλέπουμε την εντελώς άκυρη πετσέτα γύρω από το λαιμό της. Ποιος το σκέφτηκε πάλι αυτό, καλέ;
Τελευταίος, αλλά μόνο στην αναφορά… Ο δάσκαλος των κακών. Ο John Kreese, o σεν-σέι των Cobra Kai. Κακό σπυρί στον πισινό και πηγή όλων των κακών, ο μαυροντυμένος δάσκαλος, ο “Sweep the leg” αποτελεί το μοναδικό χαρακτήρα στην ταινία που δεν γουστάρουμε καθόλου. Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, είναι και εκείνος ο Dutch, που μας έσπαγε εξίσου τα νεύρα με την ξινίλα, την κακία και τον κωλοπαιδισμό του. Ο Martin Kove ήλθε στο πλατό «απροσδόκητα», μια και μέχρι τότε το ρόλο υποδυόταν ο ενορχηστρωτής όλων των σκηνών καράτε, ο Pat E. Johnson – μαύρη ζώνη εννέα νταν – και η αλλαγή έγινε χωρίς να ενημερωθεί σχεδόν κανείς. Και εννοείται πως οφείλουμε εύφημο μνεία στη γλυκύτατη Randee Heller, τη μαμά του Ντάνιελ, η οποία μάλιστα έσκασε μύτη και στα γυρίσματα της σειράς και έφερε μαζί της πολλά κιλά συγκίνησης.
Το καλοκαίρι του ’84 έλιωνα μπροστά στην τηλεόραση, βλέποντας Ολυμπιακούς αγώνες, βλαστημώντας που οι Αμερικανοί έπαιρναν όλα τα μετάλλια, αφού, εξαιτίας του μποϋκοτάζ, οι «Ανατολικοί» δεν είχαν πάει στο Los Angeles. Μοναδική εξαίρεση η Ρουμανία, αλλά τι να κάνουν κι αυτοί οι άμοιροι οι γείτονές μας; Έτσι υποστήριζα κάργα Michael Gross και όποιον άλλο, πέρα του «Άλμπατρος» φυσικά, αμφισβητούσε την κυριαρχία των Γιάνκηδων. Και ο συμμαθητής μου ο Ορέστης, όταν γύρισε από τις διακοπές του καλοκαιριού, δεν μου είπε τίποτα για τους αγώνες. Μου μίλησε μόνο για μία ταινία, με ήρωα έναν πιτσιρικά, που έμαθε καράτε κι έγινε καλύτερος… Και απέκτησε ισορροπία με τον εαυτό του. Και πόσο έκλαψε όταν ο Johnny του έδωσε το κύπελο στο τέλος…
Κώστας Κούλης
