Εδώ στη γειτονιά έχουμε ένα ψιλικατζίδικο. Όλοι από δω ψωνίζουμε. Συχνά σταματώ να πω μια κουβέντα, ανθρώπινα, να πω μια καλημέρα ή μια καλησπέρα, ξέρετε, αυτό που πλέον δεν γίνεται, γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν εκλείψει πια.
Το ΒΕΠ βρέθηκε στον δρόμο χθες. Βρέθηκε να περπατά στους δρόμους του μεγάλου λιμανιού της χώρας. Για έναν καλό σκοπό. Ο μήνας Οκτώβριος είναι και μήνας ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του μαστού.
Το κακό είναι ότι αυτοί οι επιτήδειοι ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι, προφανώς έχουν όλες τις ερωτο-απαντήσεις σε word και στέλνουν σωρηδόν, μέχρι κάποιος να τους πάρει χαμπάρι και να διαγράψουν εκείνον τον λογαριασμό τους και να ανοίξουν τον επόμενο fake account.
Μια όμορφη κουβέντα για την ομορφιά και τη γυναίκα γενικά είχαμε πριν λίγες μέρες με την αισθητικό Ζέτα Νικολούλη. Η Ζέτα, με το «μαγικό» της ραβδί, έχει τη δυνατότητα να σε μεταμορφώσει. Είναι μια πετυχημένη επαγγελματίας γιατί πάνω από όλα είναι αληθινή και προσιτή.
Ουπς! Ετών 44... Έλα καλά. 45 παρά δέκα. Κατάθλιψη. Τι στο καλό πάει λάθος με το λογισμικό της και ενώ αντιμετώπισε πολλά περισσότερα στη ζωή της από μία πανδημία, και δύο εφήβους συν τον αγαπημένο της σύντροφο (ούτως ειπείν τρείς εφήβους!), επαγγελματικά δε λέει να στεριώσει πουθενά.
Καλοκαίριασε και το αποσμητικό ή το roll on είναι απαραίτητα. Πώς όμως να βρεις το κατάλληλο για σένα, χωρίς όλα εκείνα τα χημικά που επιβαρύνουν τον οργανισμό σου; Ενημερωθήκαμε ότι η Bioten κυκλοφόρησε μια νέα σειρά αποσμητικών σε spray και roll on vegan friendly, με πρεβιοτικά φυσικής προέλευσης.
Φέτος λοιπόν, που λόγω πανδημίας μήτε βόλτα δεν μπορούσαμε να πάμε αν δεν είχαμε σκύλο, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Και μην ακούω χαζά του τύπου «Γιατί, ρε φιλενάδα, δεν έκανες περίπατο εκεί γύρω τη περιοχή σου, που επιτρεπόταν»; Πόσες φορές να φέρω βόλτα το κέντρο της Αθήνας;
Για το "κακό" κορίτσι το αρσενικό είναι απλά έπαθλο. Το «καλό» κορίτσι από την άλλη, το χαϊβάνι που λέγαμε, ενδιαφέρεται περισσότερο για τον άνθρωπο που έχει απέναντί του. Τον νοιάζεται, με μια φράση.
Είναι όμως τόσο όμορφα τα αγοράκια, που δεν σου αφήνουν περιθώριο να κάνεις τέτοιες σκέψεις, μέχρι να πάνε σχολείο. Μετά μεταμορφώνονται. Γίνονται κάτι άλλο. Κάτι άπιαστο, που για να το καταλάβεις θα πρέπει κάθε δευτερόλεπτο να λύνεις τον κύβο του Ρούμπικ.
Αρχική μου απορία ήταν το ότι στις ημέρες μας οι περισσότερες οικογένειες έχουν ένα παιδί και οι δυσκολίες είναι πολλές. Τα παιδιά των ημερών μας μπορεί να μην εργάζονται όπως τα παιδιά των πάλαι ποτέ εποχών, αλλά είναι άραγε ευτυχισμένα;
Μπορεί σήμερα να είμαι πάλι παχουλή, κοντά σε όσα άφησα πίσω, αλλά ξέρω πως μία απόφαση με χωρίζει από αυτό που επιθυμώ. Από το σώμα που ονειρεύομαι. Και δεν θα το έκανα ποτέ γιατί το ζητάει κάποιος άλλος.
Το κείμενο αυτό ξεκίνησε για χιουμοριστικό, έχασε όμως τον δρόμο του. Τα πράγματα σοβάρεψαν και φτάνω να αναλύω τη μόδα δίχως να έχω καμία σχέση με τη μόδα.
Δεν σου φταίει ο επόμενος ή η επόμενη, να τραβήξει όλες τις φοβίες αλλά και τα κακώς κείμενα μιας προηγούμενης σχέσης. Η αλήθεια ήταν πως δεν είμασταν έτοιμοι, ζορίσαμε τα πράγματα και σύντομα άρχισαν όλα αυτά να βγαίνουν στην επιφάνεια.
