 |
Jingle Bell Rocks or Sucks?
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Starlight
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 20 Δεκεμβρίου 2012 14:25
Λίγο πριν την συντέλεια του κόσμου (21 Δεκεμβρίου 2012), οι συντάκτες του «Noizy» επιλέγουν κάποια από τα αγαπημένα τους Χριστουγεννιάτικα Τραγούδια και τα ακούνε δυνατά κόντρα σε κάθε μίζερη σκέψη και κακογουστιά που χαρακτηρίζει την... λίγη ζωή που μας απέμεινε.
Νίκος Κασκαράς
Δημήτρης Όρλης
Κατερίνα Νικολακούλη
Άννα Καραταγλίδου
Γιώργος Γκουγκούδης
Κώστας Κούλης
Η γιορτή των Χριστουγέννων, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης δυτικής κουλτούρας, συνοδεύεται κάθε χρόνο από οικείες και σταθερά επαναλαμβανόμενες εικόνες. Στολισμένα δεντράκια, φωτεινά λαμπιόνια, ντυμένοι Αη-Βασίληδες, χιονάκι (δυστυχώς ψεύτικο στις περισσότερες των περιπτώσεων), μελομακάρονα, κάλαντα και οι Wham με το Last Christmas... Ωχ! Wham και Last Christmas; Όχι Θεέ μου. Όχι άλλο κάρβουνο! Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, δεν έχουν περάσει Χριστούγεννα που να μην ακούσουμε αυτό το κομμάτι. Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως λένε, αλλά εδώ το ρητό θα πρέπει μάλλον να παραφραστεί σε «επανάληψη μήτηρ πάσης αηδίας». Προτείνουμε λοιπόν να απαγορευτεί δια νόμου η αναμετάδοση του συγκεκριμένου τραγουδιού και όσοι... παρανομήσουν να καταδικαστούν σε υποχρεωτική ακρόασή του για 10 ώρες συνεχόμενες με ακουστικά.
Πέρα από την πλάκα πάντως, αυτού του είδους η τυποποίηση μας έδωσε την αφορμή και έμπνευση να κάνουμε ένα αφιέρωμα σε χριστουγεννιάτικα τραγούδια που μπορεί να είναι λιγότερο ή και περισσότερα γνωστά, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν έχουν καταντήσει να γίνουν «σούπα» και που κρύβουν ενδιαφέρουσες ιστορίες. Καλή ανάγνωση και καλή ακρόαση!
Βρισκόμαστε στον Μάιο του 1989 και ενώ η Ελλάδα συνταράσσεται από το σκάνδαλο Κοσκωτά, οι θρυλικοί Ramones κυκλοφορούν τον ενδέκατο τους δίσκο, το «Brain Drain». Τελευταίο τραγούδι του δίσκου, που συμπεριλάμβανε μεταξύ άλλων και τα κλασικά πλέον ‘I Believe in Miracles’ και ‘Pet Sematary’, ήταν το ‘Merry Christmas (I Don't Want to Fight Tonight)’. Αυτή δεν ήταν πάντως η πρώτη του κυκλοφορία, καθώς οι πρωτοπόροι Αμερικανοί, που απογείωσαν την punk σε άλλα επίπεδα προσθέτοντας τα δικά τους στοιχεία και καλλιεργώντας το μοναδικό προσωπικό τους στυλ, το είχαν συμπεριλάβει ως B-side στο single ‘Ι Wanna Live’ το 1987. Η αλήθεια είναι ότι τότε πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, τόσο στον δίσκο όσο και, πολύ περισσότερο, στο single. Εκείνες τις εποχές, τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα, τα μουσικά είδη είχαν σαφείς διαχωριστικές γραμμές και κάθε απόπειρα για πειραματισμό αντιμετωπίζονταν από τους πιστούς fan, περίπου, ως προδοσία. Όχι βέβαια ότι απείχε πολύ από το κλασικό και λατρεμένο ύφος των Ramones. Απλώς είχαν καταβάσει λίγο ταχύτητες. Όσο για τους στίχους, έχουν εκφραστεί απόψεις που υποστηρίζουν ότι αντανακλούσε και το κλίμα που υπήρχε εκείνη την περίοδο στο εσωτερικό του group, με πολλά προβλήματα επικοινωνίας μεταξύ των Ramones . Το «Brain Drain» ήταν άλλωστε και ο τελευταίος δίσκος του συγκροτήματος με τον αείμνηστο Dee Dee Ramone στη σύνθεσή τους, καθώς δεν άντεχε πλέον την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί.
Τέλος, το video clip είναι αντιπροσωπευτικό της περίφημης αισθητικής των ‘80s, που όσο μας πληγώνει (αισθητικά) άλλο τόσο μας πορώνει (μουσικά). Merry Christmas από τους Ramones!
Αυτό είναι ένα τραγούδι που οι περισσότεροι εξ’ υμών θα έχετε ακούσει, ενδεχομένως και πολλές φορές. Πόσοι από εσάς όμως γνωρίζετε για ποιο λόγο το έγραψε ο Lennon; Πόσοι από εσάς έχετε δει το video clip; Και όσοι δεν το έχετε δει, έχετε αναρωτηθεί γιατί δεν το προβάλλουν τα κανάλια; Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πολύ μεγάλη αναντιστοιχία ήχου και εικόνας. Γιατί αν το ακούσεις στο ραδιόφωνο, το πιθανότερο είναι να αναφωνήσεις «τι ωραίο, χαρούμενο τραγουδάκι». Αν όμως δεις το video, είναι βέβαιο ότι το ωραίο συννεφάκι θα διαλυθεί αμέσως. Εικόνες σκληρές από τον όλεθρο που σκορπά ο πόλεμος, από τον υποσιτισμό του Τρίτου Κόσμου, εικόνες με νεκρά παιδιά και τον θρήνο των γονέων τους. Εικόνες που όπως καταλαβαίνετε, δεν συνάδουν με το χαρούμενο κλίμα που έχει ταυτιστεί με την γιορτή των Χριστουγέννων. Ήταν όμως λογικό για τον Lennon να κάνει αυτή την επιλογή, γιατί το ‘Happy Xmas (War Is Over)’ που κυκλοφόρησε ως single το 1971 γράφτηκε ως αντιπολεμικό τραγούδι για τον, εν εξελίξει ακόμα, πόλεμο του Βιετνάμ. Οι στίχοι μάλιστα βασίζονται σε μια αντιπολεμική εκστρατεία, που είχε ξεκινήσει δύο χρόνια πριν- το 1969- η εμβληματική αυτή μορφή της μουσικής μαζί με την γυναίκα του Yoko Ono. Για τον σκοπό αυτό, ο Lennon και η Ono είχαν αναγράψει σε εμφανή σημεία και σε πινακίδες που χρησιμοποιούνταν για υπαίθριες διαφημίσεις, σε έντεκα μεγάλες πόλεις ανά την υφήλιο το σλόγκαν: ‘WAR IS OVER! (If You Want It) Happy Christmas from John and Yoko’ ( φαίνεται στα πρώτα δευτερόλεπτα του βίντεο). Ο πόλεμος στο Βιετνάμ έληξε το 1975, ο Lennon δολοφονήθηκε το 1980, το τραγούδι αυτό όμως εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια στην ιστορία, κάτι που δεν θα πρέπει να αποτελούσε επιδίωξη του δημιουργού. Είδατε πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά;
Η τελευταία μου επιλογή για το αφιέρωμα των χριστουγεννιάτικων τραγουδιών είναι φρέσκια κυκλοφορία, δεν θα έχει πολλά λόγια και συμπεριλαμβάνεται καθαρά για τον χαβαλέ που βγάζει ο Tus, ένα από τα σχετικά καινούρια «πουλέν» του Φοίβου, του συνθέτη που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει άνετα βιβλίο με τον τίτλο: «Πως να γίνετε πλούσιοι στην Ελλάδα κλέβοντας με μαεστρία την μουσική άλλων». Και ναι, προτιμώ αυτό από τους Wham και το ‘Last Christmas’!
Καλά Χριστούγεννα και καλή φώτιση σε όλους μας.
Το έχει η χρονιά. Η τελευταία στην οποία υπάρχει ταύτιση μέρας, μήνα και χρονιάς. Ναι, στο «12» αναφέρομαι και γι αυτό διάλεξα αυτό το τραγούδι, το οποίο θυμήθηκα λίγες μέρες πριν (12.12.12). ‘The Twelve Days Of Christmas’ ο τίτλος του και η πιθανότερη προέλευσή του είναι η Αγγλία του 18ου αιώνα. Στα τόσα χρόνια ύπαρξής του είναι λογικό κι επόμενο να έχει δεχθεί προσμίξεις, αλλαγές και φυσικά ατελείωτες διασκευές και ερμηνείες τις οποίες για να συγκεντρώσει – ή έστω να ακούσει - κανείς θα πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω από ένα «ξεσκόνισμα» του μεγάλου τόμου της Αγγλικής παραδοσιακής μουσικής, όπως και της παραδοσιακής μουσικής κάθε χώρας.
Η μεγάλη του ιστορία φέρει και ένα πλήθος πληροφοριών γύρω απ’ αυτό, ο σκοπός του κειμένου όμως δεν είναι η ανάλυση και εμβάθυνση σ’ αυτές. Πρόκειται για ένα τραγούδι στο οποίο η κάθε στροφή είναι συνέχεια της προηγούμενης και αναφέρονται σ’ ένα απ’ τα δώδεκα δώρα που έκανε στον εκάστοτε ερμηνευτή η «true love» κάθε μία απ’ τις δώδεκα μέρες των Χριστουγέννων. Στα σημεία αυτά είναι που ξεχωρίζουν οι διάφορες μορφές στις οποίες μπορεί να ακούσει κανείς το τραγούδι αυτό. Η κατ’ εξοχήν παραδοσιακή (αυτή που κυριάρχησε το 19ο αιώνα) αναφέρει «αντικείμενα» όπως ‘Ladies dancing’, ‘Drummers drumming’, ‘French hens’ και καταλήγει πάντα στο πρώτο, τα οποίο είναι μια πέρδικα στην αχλαδιά (Partridge in a pear-tree).
Οι καιροί αλλάζουν όμως και τη χρονιά που ο Dylan ηχογραφούσε το εκπληκτικό τραγούδι με αυτόν τον τίτλο, ένας αμερικανός κωμικός ηχογράφησε τη δική του εκδοχή στο ‘The Twelve Days Of Christmas’. Πρόκειται για τον Allan Copelon, κατά κόσμο Allan Sherman, ο οποίος ήταν (κυρίως) κωμικός που σχετιζόταν με την τηλεόραση, που τότε έκανε τα πρώτα της βήματα, αλλά έγινε αργότερα πιο γνωστός από τέτοιου είδους παρωδίες. Θυμίζω πως βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1960, όταν η τεχνολογική έκρηξη που θα ακολουθούσε ήταν μόλις στην αρχή της, γι αυτό και το «αντικείμενο» που αναφέρεται πρώτο είναι ένα ‘Japanese transistor radio’. Όσο προχωράει το τραγούδι προστίθενται διάφορες χιουμοριστικές λεπτομέρειες, αλλά η επανάληψη γίνεται μόνο έντεκα φορές, καθώς την τελευταία μέρα ο τραγουδιστής αποφασίζει να ανταλλάξει όλα τα δώρα του με κάτι που εν τέλει δεν αναφέρει. Μπορείτε να το ακούσετε αμέσως παρακάτω και να μάθετε ποια ήταν τα υπόλοιπα δώρα του.
Όσο άκουγα το παραπάνω, έπεσε στην αντίληψή μου και η εκδοχή των Twisted Sister η οποία φέρει τον τίτλο ‘Heavy Metal Christmas’. Πιθανότατα οι λάτρεις του πιο σκληρού ήχου θα τη βρουν πιο ευχάριστη, όπως και τα δώρα που διάλεξε το συγκρότημα απ’ τη Νέα Υόρκη (‘…a tattoo of Ozzy’ μεταξύ άλλων). Εσείς τι θα διαλέγατε;
Kι όμως, στην τεράστια λίστα με την ακυκλοφόρητη δουλειά στην μετά- Syd Barett εποχή των Pink Floyd υπάρχει κι αυτό το χριστουγεννιάτικο, χιουμοριστικό τραγούδι. Είναι γραμμένο αποκλειστικά για μία ζωντανή εμφάνιση των P. Floyd , στο ραδιόφωνο του BBC, στην εκπομπή του John Peel , το 1974, την εποχή που γράφανε τραγούδια για το soundtrack της ταινίας «Zabriskie Point ».
Σύμφωνα με τα ‘ευρήματα΄ της ιστορίας, αλλά και όπως διαπιστώνουμε με τα αυτιά μας, τα φωνητικά ανήκουν στον ντράμερ του συγκροτήματος Nick Mason, με τη συμμετοχή του roadie Alan Styles και του Roger Waters . Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτό είναι ένα από τα συνολικά έξι τραγούδια των Pink Floyd, τα οποία ερμηνεύει ο ντράμερ τους. Τα υπόλοιπα είναι: ‘Scream Thy Last Scream’ (επίσης ακυκλοφόρητο), ‘Corporal Clegg’, ‘One of These Days’, ‘Signs Of Life’, ‘Learning Τo Fly’.
To τραγούδι που είχε αρχικό τίτλο ‘Here Comes The Santa ’ γράφτηκε το 1969 (Approx . 1969) και κυκλοφόρησε τελικά σε μια σειρά από bootleg βινύλια, όπως αυτό με τον τίτλο ‘Survivor ’, αν και αργότερα συμπεριλήφθηκε και σε διάφορες συλλογές των P .Floyd από ζωντανές ηχογραφήσεις. Μία από αυτές είναι το διπλό cd «All Movement Is Accomlpished (The 60s Rarities)» από την Inhouse Records.
Οι φαν των Pink Floyd πιθανόν να γνωρίζουν γι’ αυτή την χαρωπή, αλλά σπάνια ηχογράφηση τους, η οποία δεν προσδίδει μεν μεγαλύτερη αίγλη στον μύθο των Floyd , αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα από αυτά τα δημιουργήματά τους που έχουν την σφραγίδα τους! Στην ουσία πρόκειται για μια διασκευασμένη έκδοση του ‘Twinkle Twinkle Little Star’ με κάποιους πραγματικά αστείους, αγγλικούς στίχους, που σκέφτηκε ο ίδιος ο Nick Mason.
Διαβάστε χαρακτηριστικά: «Here comes Santa in his sleigh/ Those silver bells they sound so gay/ His shiny sleigh is heaped with toys/ To give to all good girls and boys». «Turkey and sausages and Christmas pud/ Have another helping John! / Oh, I don't think I could/ Christmas parcels under the tree/ None for you and six for me!»
Eίχα πολλούς ενδοιασμούς για το αν συμπεριλάβω αυτό το τραγούδι στα πλέον «σύγχρονα» χριστουγεννιάτικα τραγούδια, αλλά κυρίως ενστάσεις από μουσικόφιλους που συνεχίζουν «να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο». Όμως, καθώς οι μέρες περνούσαν, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ακόμη και στα «γιορτινά» άσματα δεν αντιλαλούν μόνο καμπάνες, που έχουν κόκκινες κορδέλες και χρυσόσκονη. Σε κάθε περίπτωση, αυτό εδώ το τραγούδι δεν είναι ένα από αυτά που μπορείτε και θα θέλατε να ακούσετε καταναλώνοντας διάσημα brands ρούχων και καλλυντικών σε κάποιο μεγάλο εμπορικό κέντρο, γιατί η αλήθεια βρίσκεται μόλις διασχίσετε την έξοδο αυτών… στο πεζοδρόμιο και στα αυτοσχέδια κρεβάτια των αστέγων πάνω σε παγκάκια.
Το τραγούδι με στίχους του Μανώλη Αγγελάκη (ιδρυτικό μέλος των Illegal Operation ), ο οποίος είναι και ο ερμηνευτής, συμπεριλαμβάνεται στο τέταρτο προσωπικό άλμπουμ του με τίτλο «Ο Άνθρωπος Βόμβα», που μόλις κυκλοφόρησε (Δεκέμβριος 2012) από την Inner Ear. Σχεδόν όλη η θεματολογία των κομματιών του δίσκου έχει κοινωνικό περιεχόμενο και καταγράφουν τα σημάδια δύσκολων καιρών. Αν και γράφτηκε το 2011, εν μέσω οικονομικής κρίσης, είναι κατά τη γνώμη μου τόσο διαχρονικό, αν σκεφτεί κανείς ότι τα Χριστούγεννα εδώ και χρόνια δεν έρχονται για πολλούς ανθρώπους. Το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί μια βόμβα που εκρήγνυται, αν ήσουν έτοιμος να ξεγελάσεις τον εαυτό σου και να τον κάνεις να χαρεί μόνο στην εικόνα ενός υπέρλαμπρου στολισμένου χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Ο καλλιτέχνης διάλεξε τον αληθινό τρόπο των στίχων για να πει ότι τα Χριστούγεννα φέτος δε θα έρθουν για πολλούς ανθρώπους, χωρίς δώρα και κεράσματα και με απουσία της κάθε έννοιας της γιορτής. Τα Χριστούγεννα συμβόλιζαν πάντα την αναγέννηση του ανθρώπου, κυρίως της ελπίδας αυτού για την ‘σωτηρία’ της ψυχής του και ότι αυτή συμπεριλαμβάνει την ανθρώπινη ύπαρξη. Μα πως αυτό μπορεί να είναι εφικτό σε μια εποχή που ο κόσμος πλήττεται από την οικονομική και ηθική κρίση, την φτώχεια, την πείνα και την ανέχεια, σε κάθε γωνιά του πλανήτη; Μα ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, της ζοφερής κατάστασης, υπάρχει ελπίδα κι αυτή βρίσκεται ανάμεσά μας, στην αγάπη και την αλληλεγγύη.
«Δεν είναι οι γιορτές για μας τους πειρατές. Τα φιλιά και οι αγκαλιές τις κάνουνε γιορτές τις καθημερινές», λέει ο Αγγελάκης και δε θα μπορούσα να μη συμφωνήσω απόλυτα γι΄ αυτό το απλό πράγμα που λέγεται «αγάπη- αλληλεγγύη». Ποιος έχει ανάγκη τις Γιορτές όταν οι καθημερινές σου ημέρες είναι πάντα γιορτινές;
Αν είστε από τους ακροατές που αναζητάτε την αλήθεια και δεν εθελοτυφλείτε πίσω από καμουφλαρισμένες ημερομηνίες, αυτό είναι το απόλυτα σύγχρονο χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Απλώς, αποφύγετε να υποδεχτείτε με αυτό τους καλεσμένους σας στο ρεβεγιόν…
Kι ενώ κάποιοι επιμένουν να παίζουν στον player κάθε χρόνο το απόλυτα χριστουγεννιάτικο άσμα «December Will Be Magic Again» της ιέρειας της art rock Kate Bush , εγώ έχω κολλήσει με τις περσινές χιονονιφάδες της, για τις οποίες έστησε έναν ολόκληρο δίσκο. Το άλμπουμ «50 Words Of Snow» κυκλοφόρησε το 2011, κάτω από το δικό της προσωπικό label Fish People και αποτελείται από επτά τραγούδια, που όλα έχουν ως φόντο την πτώση του χιονιού και συνολική διάρκεια 65 λεπτά. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 21 Νοεμβρίου, σε απόλυτα γιορτινό κλίμα και με ύφος που ταιριάζει απόλυτα στις μελαγχολικές εικόνες του χειμώνα, αλλά δυστυχώς τα ελληνικά media δεν του έδωσαν και την απόλυτη προσοχή, χαρακτηρίζοντάς τον μάλλον υποτονικό για να ασχοληθούν μαζί του παραπάνω. Ενώ το αγγλικό κοινό κατάφερε να τον κάνει χρυσό!
Όλα ξεκινήσανε λοιπόν όταν η Bush εμπνεύστηκε αυτά τα τραγούδια από έναν μύθο, που λέει, ότι οι Εσκιμώοι χρησιμοποιούν 50 λέξεις για το χιόνι. Όλα τα τραγούδια του άλμπουμ είναι χτισμένα -κατά βάση- γύρω από το ήσυχο τζαζ πιάνο της Bush και τα τύμπανα του Steve Gadd, με στίχους που τραγουδιούνται ή απλώς απαγγέλλονται. Μεταξύ αυτών και το «Snowflake », το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, το οποίο γράφτηκε αποκλειστικά για να χρησιμοποιηθεί η υψηλή φωνή του γιου της, Albert McIntosh , σε ένα πείραμα της δημιουργού να διερευνήσει τη χρήση της υψηλόφωνης συχνότητας της αρσενικής φωνής, σε αντίθεση με τη δική της, βαθύτερη φωνή. Αν δεν τα κάνει αυτά τα πειράματα η Bush , ποιος θα τα κάνει; Ο μικρός Αlbert , πάντως, τραγουδά το ρόλο μιας νιφάδας χιονιού που πέφτει, σε ένα τραγούδι που εκφράζει την ελπίδα ενός θορυβώδους κόσμου, που πολύ σύντομα όμως θα ησυχάσει λόγω χιονόπτωσης. Είναι αδύνατον να μη ζήσει κάποιος την θεατρικότητα αυτού του τραγουδιού μόλις διαβάσει τους στίχους του και να μη ταξιδέψει έστω και μελαγχολικά σε ένα λευκό τοπίο που θυμίζει Χριστούγεννα. Το λένε, εξάλλου, και οι στίχοι « We're over a forest/ It's midnight at Christmas».
Για μένα, αυτό το τραγούδι της Kate Bush παραμένει ένας ύμνος για την περίοδο του χειμώνα, και νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο ειδήμονας καλλιτέχνης για να μελοποιήσει μια ιστορία, που χρειάζεται χρόνο για να ξεδιπλωθεί… σαν αυτά τα περίεργα παραμύθια, που δεν υπάρχουν ο καλός και ο κακός, παρά μόνο ο «όμορφος»!
Είναι το πρώτο τραγούδι του δίσκου «A Brighter Beat» (2007), κυκλοφόρησε στις 17 Δεκεμβρίου και μπήκε στην κούρσα των υποψήφιων για το νούμερο ένα single των Χριστουγέννων, με πιθανότητες 1000 προς 1, τις υψηλότερες που έχουν σημειωθεί ποτέ. Το ενδιαφέρον με το τραγουδάκι είναι ότι, μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και από τον ραδιοφωνικό παραγωγό Colin Murray, του BBC Radio1, η δημοτικότητα του αυξήθηκε κατακόρυφα, με τις πιθανότητες να πέφτουν στο 9 προς 1, και τον Middleton να είναι τέταρτος στις προτιμήσεις ακροατών, για το νούμερο ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι της χρονιάς, πίσω από τους Leona Lewis, Katie Melua ft Eva Cassidy και τον (τότε) νικητή του X-Factor, Leon Jackson.
Ο συγκεκριμένος ραδιοφωνικός παραγωγός άρχισε να υποστηρίζει το τραγούδι από αντίδραση στον συνεχή κατακλυσμό των chart από pop κατασκευάσματα τύπου X-factor. O Middleton έχει προσθέσει ότι παρά τον φαινομενικά αρνητικό τίτλο του τραγουδιού, αυτός πιστεύει ότι το τραγούδι συνοψίζει το χριστουγεννιάτικο πνεύμα: την ανάγκη του ζήσουμε στο μέγιστο τη ζωή μας, για όσο την έχουμε.
Τελικά, το τραγούδι κατάφερε να φτάσει στα πρώτα 31 στα UK singles chart, στις 23/12/07, ωστόσο στην κορυφή ήταν μια από τα ίδια: μια διασκευή του ‘When you believe’ της Mariah Carey και Whitney Houston, (ως εδώ καλά, ε; ) ερμηνευμένη από τον νικητή του X Factor Leon Jackson (τον ποιον; ) Να σημειώσω εδώ ότι μέχρι και το Google τον έχει ξεχάσει, αφού γράφεις «x factor Leon» και σου βγάζει «Leona Lewis».
Μπορεί να μην έγινε πρώτο single στα chart των Χριστουγεννων ο Malcom, αλλά η ιστορία αυτή κατάφερε να του δώσει ευρεία δημοσιότητα για πρώτη φορά στην καριέρα του, και το τραγούδι του να φτάσει μέχρι και στα δικά μου αυτιά, πέντε χρόνια μετά.
Συνήθως όταν μιλάμε για Χριστουγεννιάτικα τραγούδια μας έρχονται στο μυαλό πιο κλασικά κομμάτια όπως το ‘Feliz Navidad’, το ‘Let it Snow’ και το ‘Jingle Bells’ ή ακόμα και πιο εμπορικά όπως το ‘Last Christmas’ και το ‘All I want for Christmas is You’. Υπάρχουν όμως αρκετά όμορφα και πιο σύγχρονα κομμάτια που παρόλη την επιτυχία τους δεν τα ακούμε πια στα ραδιόφωνα. Ένα από αυτά είναι και το ‘Christmas Lights’ από τους Coldplay που όταν προσφέρθηκε πέρσι, την 1η του Δεκέμβρη για download, η ζήτηση του ήταν μεγάλη.
Αρχικά υπήρχε η φήμη ότι το κομμάτι θα αποτελούσε μέρος από το 5ο άλμπουμ της μπάντας, “Mylo Xyloto”, που όμως αυτό δεν συνέβη ποτέ. Παρόλα αυτά το τραγούδι έφτασε μόλις μέσα σε λίγες μέρες στην 25η θέση του αμερικανικού Billboard και μόλις στην 12 θέση του “Hot Digital Songs” του Billboard chart.
Το ενδιαφέρον με το ‘Christmas Lights’ βρίσκετε στο video clip που το συνόδεψε μετά από λίγο καιρό. Η αλήθεια είναι ότι οι Coldplay δυσκολεύτηκαν να αποφασίσουν τι ακριβώς θα κάνουν. Στην αρχή ξεκίνησαν τα γυρίσματα στην Oxford Street, που αναφέρεται και μέσα στο στίχο. Μετά κάτι λέγανε για μια studio βιντεοσκόπηση όπως το ‘All You Need Is Love’ των Beatles. Η βοήθεια όμως του σχεδιαστή Misty Buckley τους έλυσε τα χέρια. Το βίντεο τελικά γυρίστηκε στην ανατολική όχθη του Τάμεση θέλοντας να ενώσουν το υγρό στοιχείο με τα φώτα και το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα της πόλης.
Το videoclip αν το παρακολουθήσεις προσεκτικά δεν είναι καμιά σπουδαία παραγωγή. Αντίθετα αποτελείται από ένα συνεχόμενο γύρισμα από μία μόνο κάμερα που απλά μετά έγιναν πολλά κοψίματα και προσθήκες στο μοντάζ. Το αποτέλεσμα όμως είναι πραγματικά πανέμορφο. Το πρώτο πλάνο δείχνει ένα pick-up που μπαίνει σε λειτουργία και αμέσως μετά ένα πολύχρωμο πιάνο να παίζει από μόνο του, ενώ οι Coldplay είναι ξαπλωμένοι στο πάτωμα. Ο Martin σηκώνεται και αρχίζει να παίζει πιάνο τραγουδώντας τους πρώτους στίχους του τραγουδιού, ενώ πλέον βρίσκεται πάνω σε μια μικρή σκηνή δίπλα στον Τάμεση. “ Christmas night, another fight / Tears we've cried are flood...”.
Οι κουρτίνες ανοίγουν και μπαίνουν στο κομμάτι και τα υπόλοιπα μέλη τo υ συγκροτήματος με τα πολύ όμορφα κολάζ πίσω στην σκηνή να δημιουργούν μια υπέροχη ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι 3 τύποι (Simon Pegg, Phil Harvey και Tim Crompton) που παίζουν βιολί και είναι ντυμένοι Elvis Presley. Αν προσέξει όμως κανείς πάνω από την σκηνή θα δει μια φωτεινή επιγραφή να λέει «Credo Elvem Etiam Vivere», δηλαδή «Πιστεύω πως ο Elvis ακόμα Ζει».
Το clipάκι θα κλείσει με ένα πανέμορφο πανοραμικό πλάνο πάνω από το ποταμό, με τους 100 θαυμαστές του συγκροτήματος να ελευθερώνουν μέσα από ένα πλοίο μπαλόνια ενώ το «πανήγυρη» με τα πυροτεχνήματα δημιουργούν ένα τελείως γιορτινό κλίμα πάνω από το Λονδίνο. Αυτό που κάνει όμως ξεχωριστό το ‘Christmas Lights ’ είναι πως δεν αποτελεί ένα κλασικό χαρούμενο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Ο Martin για άλλη μια φορά κατάφερε να εκπλήξει με τις στιχουργικές του ικανότητες.
Χριστούγεννα και μελαγχολία πάνε μαζί; Και όμως κατά ένα περίεργο τρόπο, ακούγοντας το τραγούδι αμφιταλαντεύεσαι συνεχώς ανάμεσα στην χαρά και στην λύπη. Είναι πραγματικά πολύ όμορφο να νιώθεις τόσο γλυκά μπερδεμένος με μία μελωδία που στο τέλος να σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Είναι σαν να μην την χορταίνεις ποτέ και να θες συνεχώς κι’ άλλο.
Ίσως να είναι το πιο κλασσικό χριστουγεννιάτικο τραγούδι, παρέα με το ‘White Christmas’, αν και στον σχετικό κατάλογο των πιο πολυφορεμένων «ύμνων» στις ΗΠΑ, το ‘Silver Bells’ βρίσκεται στην δέκατη τρίτη θέση. Ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1950 για την ταινία “The Lemon Drop Kid”, έγινε τεράστια επιτυχία την ίδια χρονιά από τους συνήθεις υπόπτους Bing Crosby και Carol Richards και μέχρι σήμερα μετράμε… μετράμε… πάνω από εκατόν ογδόντα διαφορετικές εκτελέσεις! Η συγκεκριμένη εκτέλεση βρίσκεται στο δίσκο “We Wish You A METAL XMAS And A Headbanging New Year”. Πέρα από τον ( πρώην) τραγουδιστή των Queensryche, συμμετέχουν οι Carlos Cavazo στην κιθάρα, James Lomenzo στο μπάσο και Ray Luzier στα τύμπανα. Φασαριόζικη εκτέλεση, με πολύ γκάζι, πολλές ταχύτητες πάνω απ’ την κανονική, με τις κιθάρες και τα τύμπανα να σολάρουν ακατάπαυστα πάνω στο βασικό θέμα, μέχρι να ξαναμπεί το τελευταίο κουπλέ. Η φωνή του Tate είναι στα γνωστά της πολύ υψηλά επίπεδα, εξακολουθώ να πιστεύω όμως ότι θα τον προτιμούσα άνετα με υπόκρουση πολύ κοντά στην αυθεντική. Να πούμε για την ιστορία ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ φιλοξενούσε πολλούς από τους παγκόσμιους αστέρες της «σκληρής μουσικής». Αναφέρουμε ενδεικτικά τους Alice Cooper, Ronnie James Dio, Lemmy, Tony Iommi, Bruce Kulick, Joe Lynn Turner, Simon Phillips, Simon Wright, Vinnie Appice, Tim Owens.
