Σκοπός Ζωής - Συνέντευξη με τη Δήμητρα Χριστοπούλου
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Starlight
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 06 Αυγούστου 2020 15:12
«Σκοπός Ζωής». Ένας φιλανθρωπικός οργανισμός φρέσκος, με πορεία τεσσάρων ετών και έργο που θα ζήλευαν πολλοί άλλοι οργανισμοί, με τα διπλάσια και τριπλάσια χρόνια διαδρομής. «Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζει με αξιοπρέπεια» είναι το βασικό σύνθημα και κάθε άνθρωπος που αγαπά να κάνει κάτι, το κάνει βοηθώντας το έργο του οργανισμού. Με δράσεις σε όλη την Ελλάδα σχεδόν, με χαμόγελο και πίστη, με υπομονή και επιμονή, ο «Σκοπός Ζωής» βρίσκεται εδώ για να κάνει το συνάνθρωπό μας να νιώσει καλύτερα, να αναπνεύσει λίγο πιο άνετα, να ξεφύγει κάπως από τη μιζέρια. Συναντήσαμε την κυρία Δήμητρα Χριστοπούλου, τον άνθρωπο με το όραμα και την ιδέα και σήμερα τη διαχειρίστρια του οργανισμού, η οποία μας καλοδέχθηκε στα γραφεία του «Σκοπός Ζωής», στον Πειραιά και μας μίλησε για δράσεις, για ανθρώπους, για όνειρα, για τη ζωή. Ευφραδής, ήπια, πάντα με το χαμόγελο και τόσο υπέροχα ευγενής, η κυρία Χριστοπούλου έδειξε πως ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τη διαφορά, μπορεί να κάνει την υπέρβαση. Και μπορεί να την κάνει για το καλό του συνανθρώπου του. Πολλά ευχαριστώ στην Ελευθερία Καμπούρογλου, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Πώς ξεκίνησε όλο αυτό το υπέροχο πράγμα;
Ξεκίνησε σαν μία ιδέα, όπως γράφουμε και στην ιστοσελίδα μας, όταν μου ζήτησαν να πάω να βοηθήσω εθελοντικά στη διανομή τροφίμων για τον Ερυθρό Σταυρό, για τους Σύριους. Γινόταν στον Πειραιά η διανομή και μου ζήτησε μία φίλη μου να πάω. Και πήγα. Ό,τι μπορούσα να κάνω, το έκανα. Μιλάμε για το Φεβρουάριο του ’16, που και στην Ελλάδα είχαμε πολλά προβλήματα. Μία παρά πολύ δύσκολη χρονιά. Πήγα λοιπόν εκεί και το έζησα όλο αυτό από κοντά… Και έμεινα άφωνη! Έμεινα άφωνη με την ευγένεια που αυτοί οι άνθρωποι έπαιρναν αυτά που τους προσφέραμε. Ήταν πολύ μεγάλη η αξιοπρέπεια που έδειχναν αυτοί οι άνθρωπο σε εκείνο που λάμβαναν. Και αυτό με συγκίνησε παρά πολύ. Όταν τελειώσαμε, ξεκίνησα να πάω σπίτι μου. Στον Πειραιά γίνεται ένα παζάρι κάθε Κυριακή…
Στη Γέφυρα.
Ακριβώς. Περνώντας λοιπόν από κει, βλέπω σε έναν κάδο σκουπιδιών μπροστά μία οικογένεια. Έψαχνε στα σκουπίδια για να βρει κάτι να φάει. Σταματάω και τους λέω «Χίλια συγγνώμη, αλλά μοιράζουν τρόφιμα και υπάρχουν παρά πολλά. Πηγαίντε εκεί. Δεν χρειάζεται να ψάχνετε στα σκουπίδια»… Η απάντηση που πήρα ήταν «Μα εμείς είμαστε Έλληνες»… Ακόμα το θυμάμαι. Και… και δεν μπορώ να το δεχτώ! Έτσι είπα στον εαυτό μου ότι «Θα καθίσεις να σκεφτείς κάτι που θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς σαν άνθρωπος μέσα από αυτό και θα δώσεις και τη δυνατότητα στον ίδιο τον Έλληνα, αν μπορείς». Από το να καθόμαστε λοιπόν και να κρίνουμε, να κατακρίνουμε, μας φταίει ο ένας, μας φταίει ο άλλος, μας φταίει η πολιτική, μας φταίει-μας φταίει-μας φταίει… Κάτσε να δεις τι ευθύνη έχεις εσύ, κάτσε να δεις τι μπορείς να κάνεις, σκέψου κάτι που μπορεί να είναι καλό για παρά πολλούς ανθρώπους. Κι έτσι ονειρεύτηκα το «Σκοπός Ζωής». Δεν υπήρχε η δυνατότητα ούτε οικονομικά να στο στηρίξω, ούτε να το προχωρήσω… Κάτι τέτοιο απαιτεί χρήματα… Δεν υπήρχαν τα χρήματα, αλλά ανακάλυψα ότι όταν κάτι το θέλεις παρά πολύ και είναι για το γενικό καλό, τότε με κάποια μαγική δύναμη – ο καθένας μπορεί να την ονομάσει όπως θέλει – τα πράγματα έρχονται από μόνα τους. Πήγα και μίλησα σε φίλους μου. Είπα ότι θέλω να κάνω αυτό. Οφείλω να σας πω ότι στην αρχή το θεώρησαν – και ειδικά σε μία δύσκολη περίοδο – μη πραγματοποιήσιμο. Είμαι άνθρωπος όμως που επιμένει. Οι φίλοι μου το στήριξαν αυτό. Ασχέτως αν το πίστευαν ή όχι. Πίστευαν σε μένα. Πίστευαν ότι όντως θα τα καταφέρω να προχωρήσω και ότι μου άξιζε μία ευκαιρία. Έτσι λοιπόν και η κυρία Άννα Οικονομάκη και η κυρία Σοφία Φράγκου και ο κύριος Γιάννης Παναγόπουλος και η Γλυκερία Παπαθανασίου και ο κύριος Χρήστος Τσιγκενόπουλος – στον οποίο μάλιστα έλεγα «Βρε μου, σε παρακαλώ, ένα προϊόν, να μπορέσω να το προχωρήσω», γιατί χρειάζεται και ένα προϊόν, σε μια εποχή μάλιστα που η Ελλάδα είναι δύσπιστη – και η Χριστίνα Ντούβλη… Αν δεν ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι δίπλα μου, δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω. Όλοι αυτοί οργανωθήκαμε και είπαμε ότι θα το κάνουμε. Με τον κύριο Παναγόπουλο μάλιστα είμαστε συν-διαχειριστές στο «Σκοπός Ζωής». Ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε την ιστοσελίδα μας, ξεκινήσαμε να κάνουμε μικρές εκδηλώσεις… Και όλο αυτό, οφείλω να σας πω, στην αρχή δεν πήγαινε έτσι όπως το περίμενα. Άλλα περίμενα, άλλα ήλθαν… Γιατί, καμιά φορά ξέρετε, η φιλοσοφία των ανθρώπων είναι διαφορετική. Αλλά, δόξα τω Θεώ, μέσα από τις δυσκολίες γινόμαστε πιο δυνατοί. Αυτό που λέω είναι πως όταν γίνεται λάθος, πάμε να εστιάσουμε στη λύση, όχι στο λάθος. Και αυτό που λέμε πάντα στο «Σκοπός Ζωής» είναι ότι κοιτάζουμε μέσα από τη διαφορετικότητά μας στα πράγματα που μας ενώνουν. Όχι σε αυτά που μας χωρίζουν. Ας με χωρίζουν είκοσι. Αν υπάρχει ένα που να με ενώνει με έναν άνθρωπο, σε αυτό θα εστιάσω και με αυτό θα προχωρήσω. Τα άλλα τα θέλω στην άκρη και όχι βαρίδια στην πλάτη μου.
Θα θέλατε να μας πείτε για τις εκδηλώσεις που έχετε κάνει μέχρι σήμερα;
Έχουμε κάνει παρά πολλές. Και είναι χαρά μου να πω και για τις εκδηλώσεις μας και για τις αποδώσεις μας. Άλλωστε και εμείς αυτό θέλουμε. Να μαθαίνει ο κόσμος τι μπορούμε να κάνουμε. Θα σας μιλήσω για την πλέον πρόσφατη, την Παγκρήτια Έκθεση. Με αυτή θα μπορέσουμε να κάνουμε μία πολύ καλή απόδοση στο κοινωνικό παντοπωλείο. Θα παρευρίσκεται και ο κ. Μώραλης (σ.σ. ο δήμαρχος του Πειραιά). Είναι μεγάλη η τιμή για μας και είναι και για κείνον κάτι που δεν περίμενε, ιδίως αυτή τη δύσκολη περίοδο, να μπορέσουμε δηλαδή να μαζέψουμε ένα ποσόν για να στηρίξουμε το κοινωνικό παντοπωλείο. Ετοιμάζουμε κάτι για την «Αλυσίδα τροφίμων». Εκεί, θα πρέπει να σας πω, λόγω του ότι είμαστε ακόμα μικροί και δεν μας γνωρίζει ιδιαίτερα ο κόσμος, δεν είχαμε την ανταπόκριση που περιμέναμε από τις μεγάλες εταιρείες. Ο «Σκοπός Ζωής» έχει μια αρχή. Με το που τελειώνει η εκδήλωση, αποδίδουμε εντός τριών-τεσσάρων ημερών. Γιατί για μένα, αυτό σημαίνει διαφάνεια. Δεν σημαίνει ότι κωλυσιεργώ και αποδίδω τέλους του χρόνου. Δεν μπορείς να λες ότι θα αποδώσεις «εν καιρώ»… Ετοιμάζουμε πράγματα και στη Θεσσαλονίκη. Όλες μας οι εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη θα ενισχύσουν την πνευμονολογική κλινική του νοσοκομείου Παπανικολάου. Αυτή ήταν μία πρόταση των εθελοντών και εθελοντριών μας και την αποδεχτήκαμε με πολλή χαρά. Ήλθαμε σε επαφή με το νοσοκομείο. Και εκείνοι το δέχτηκαν με μεγάλη χαρά. Και προκειμένου να είναι μεγαλύτερη η απόδοση, όλες οι εκδηλώσεις θα πάνε εκεί. Και το φεστιβάλ που διοργανώνουμε στη Θεσσαλονίκη, με την ανακύκλωση, πιστεύουμε να πάει πολύ καλά. Έχουμε αρκετούς συλλόγους που τους ενδιαφέρει η ανακύκλωση, που θέλουν να ασχοληθούν με αυτό και πιστεύω ότι θα το στηρίξουν. Και εκεί ό,τι υπάρχει, θα πάει στο νοσοκομείο Παπανικολάου.
Πόσοι είναι οι εθελοντές και εθελόντριές σας, μέχρι αυτή τη στιγμή;
Βρισκόμαστε γύρω στα τριακόσια άτομα. Έχουμε στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στο Βόλο, στην Αιτωλοακαρνανία… Έχουμε στην Κέρκυρα, στην Κρήτη. Είμαστε σε αρκετούς νομούς και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μας. Γιατί φανταστείτε ότι ξεκινήσαμε χωρίς να ξέρει κανείς κανέναν…
Αν σας ζητούσα να εστιάσετε σε μία εκδήλωση που να θεωρείτε ότι είναι ό,τι καλύτερο έχετε κάνει… Είναι εφικτό; Γιατί όλες παιδιά σας είναι, φαντάζομαι ότι τις αγαπάτε όλες το ίδιο.
Δεν μπορώ να εστιάσω. Κάθε εκδήλωση έχει τη δική της ιστορία, έχει το δικό της κόπο και μέσα απ’ αυτό γίνεται και η απόδοση η δική μας. Οφείλω όμως να ευχαριστήσω παρά πολύ την εθελοντική ομάδα της Αιτωλοακαρνανίας. Η ομάδα εκεί έχει κάνει πολύ σπουδαίο έργο. Κάθε εκδήλωσή της εκεί ήταν πραγματικά κόσμημα. Μιλάμε για μία εκδήλωση με κλόουν που διασκέδασαν τα παιδιά, με παρουσίαση μακιγιάζ, φωτογράφους… Είναι μία πολύ ολοκληρωμένη ομάδα. Την αγαπώ, γιατί είναι το γούρι μου. Και από εκεί έχουν δοθεί και τα μεγαλύτερα ποσά. Θα πρέπει επίσης να σας πω πως οι εκδηλώσεις μας εξαρτώνται και από το πόσο έτοιμοι είναι οι δήμοι να μας προσφέρουν πράγματα. Για παράδειγμα, όταν εμείς χρειαζόμαστε ένα χώρο και ο δήμος μας χρεώνει για το χώρο, τότε τα χρήματα αυτά θα αφαιρεθούν από το ποσόν της απόδοσης. Άρα όσο περισσότεροι δήμοι μας αποδέχονται και μας δίνουν χώρο, τόσο κι εμείς αναπτυσσόμαστε και προσφέρουμε πολύ περισσότερα.
Όταν έχετε εκδήλωση σε εξέλιξη, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ούτε ώρες ξεκούρασης, ούτε Κυριακές, ούτε αργίες, ούτε τίποτα;
Όχι, δεν υπάρχουν. Γιατί οι περισσότερες εκδηλώσεις γίνονται συνήθως Παρασκευό-Σαββατοκύριακο. Αλλά η περισσότερη κούραση δεν είναι για μένα. Είναι για τους ίδιους του εθελοντές μας. Στην Παγκρήτια οι εθελοντές μας ήταν εδώ από τις δέκα το πρωί, μέχρι τη μία και μισή το επόμενο πρωί! Είμαστε παρά πολύ ευγνώμονες σε αυτούς τους ανθρώπους…
Είναι μαχητές.
Ναι, είναι μαχητές! Και είναι άνθρωποι που θέλουν να προωθήσουν τη δουλειά τους. Να προωθήσουν το ταλέντο τους. Αυτό που αγαπάνε. Όταν έρχεται κάποιος εδώ και με ρωτάει τι πρέπει να κάνει για να γίνει εθελοντής στο «Σκοπός Ζωής», η ερώτηση που κάνω είναι «Τι αγαπάς να κάνεις»; Γι’ αυτό προχωράω με αυτό τον τρόπο. Γιατί εστιάζω καθαρά και μόνο στο τι αγαπά ο καθένας να κάνει…
Εσείς τι αγαπάτε;
Αγαπώ τους ανθρώπους. Αυτό. Μου αρέσει η επαφή με τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει η προσωπική προβολή. Ο «Σκοπός Ζωής» δεν είναι προσωποκεντρικός. Είναι, όπως έχω ξαναπεί, ανθρωποκεντρικός. Πρέπει να αγαπάς τον απέναντί σου, να κατανοείς τι θέλει, ποιο είναι το όνειρό του και να βοηθήσεις να το πραγματοποιήσει. Και εγώ το δικό μου όνειρο πραγματοποιώ έτσι. Και ξέρω ότι με το «Σκοπός Ζωής» πρέπει να υπερβώ τα προσωπικά μου θέλω, πρέπει να καταπιώ τον εγωισμό μου και θέλω να γίνομαι κάθε μέρα όλο και καλύτερη. Και σε αυτό με βοηθά ο «Σκοπός Ζωής». Με εξελίσσει.
Τα όνειρά σας για το «Σκοπός Ζωής» ποια είναι;
Προσωπικά όνειρα δεν έχω… Θέλω απλά οι άνθρωποι να πραγματοποιούν τον προσωπικό τους σκοπό ζωής ΜΕ το «Σκοπός Ζωής». Να κάνει τους ανθρώπους πιο χαρούμενους. Γιατί είναι ένας φιλανθρωπικός οργανισμός που δεν στηρίζεται στη μιζέρια. Ούτε στη ζητιανιά. Ούτε στο «παρακαλούμε». Στηρίζεται στη δημιουργία, στην αποτελεσματικότητα, στη χαρά, στην αγάπη για αυτό που φτιάχνει ο καθένας μας και μέσα απ’ αυτό στηρίζουμε.
Κώστας Κούλης
Πώς ξεκίνησε όλο αυτό το υπέροχο πράγμα;
Ξεκίνησε σαν μία ιδέα, όπως γράφουμε και στην ιστοσελίδα μας, όταν μου ζήτησαν να πάω να βοηθήσω εθελοντικά στη διανομή τροφίμων για τον Ερυθρό Σταυρό, για τους Σύριους. Γινόταν στον Πειραιά η διανομή και μου ζήτησε μία φίλη μου να πάω. Και πήγα. Ό,τι μπορούσα να κάνω, το έκανα. Μιλάμε για το Φεβρουάριο του ’16, που και στην Ελλάδα είχαμε πολλά προβλήματα. Μία παρά πολύ δύσκολη χρονιά. Πήγα λοιπόν εκεί και το έζησα όλο αυτό από κοντά… Και έμεινα άφωνη! Έμεινα άφωνη με την ευγένεια που αυτοί οι άνθρωποι έπαιρναν αυτά που τους προσφέραμε. Ήταν πολύ μεγάλη η αξιοπρέπεια που έδειχναν αυτοί οι άνθρωπο σε εκείνο που λάμβαναν. Και αυτό με συγκίνησε παρά πολύ. Όταν τελειώσαμε, ξεκίνησα να πάω σπίτι μου. Στον Πειραιά γίνεται ένα παζάρι κάθε Κυριακή…
Στη Γέφυρα.
Ακριβώς. Περνώντας λοιπόν από κει, βλέπω σε έναν κάδο σκουπιδιών μπροστά μία οικογένεια. Έψαχνε στα σκουπίδια για να βρει κάτι να φάει. Σταματάω και τους λέω «Χίλια συγγνώμη, αλλά μοιράζουν τρόφιμα και υπάρχουν παρά πολλά. Πηγαίντε εκεί. Δεν χρειάζεται να ψάχνετε στα σκουπίδια»… Η απάντηση που πήρα ήταν «Μα εμείς είμαστε Έλληνες»… Ακόμα το θυμάμαι. Και… και δεν μπορώ να το δεχτώ! Έτσι είπα στον εαυτό μου ότι «Θα καθίσεις να σκεφτείς κάτι που θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς σαν άνθρωπος μέσα από αυτό και θα δώσεις και τη δυνατότητα στον ίδιο τον Έλληνα, αν μπορείς». Από το να καθόμαστε λοιπόν και να κρίνουμε, να κατακρίνουμε, μας φταίει ο ένας, μας φταίει ο άλλος, μας φταίει η πολιτική, μας φταίει-μας φταίει-μας φταίει… Κάτσε να δεις τι ευθύνη έχεις εσύ, κάτσε να δεις τι μπορείς να κάνεις, σκέψου κάτι που μπορεί να είναι καλό για παρά πολλούς ανθρώπους. Κι έτσι ονειρεύτηκα το «Σκοπός Ζωής». Δεν υπήρχε η δυνατότητα ούτε οικονομικά να στο στηρίξω, ούτε να το προχωρήσω… Κάτι τέτοιο απαιτεί χρήματα… Δεν υπήρχαν τα χρήματα, αλλά ανακάλυψα ότι όταν κάτι το θέλεις παρά πολύ και είναι για το γενικό καλό, τότε με κάποια μαγική δύναμη – ο καθένας μπορεί να την ονομάσει όπως θέλει – τα πράγματα έρχονται από μόνα τους. Πήγα και μίλησα σε φίλους μου. Είπα ότι θέλω να κάνω αυτό. Οφείλω να σας πω ότι στην αρχή το θεώρησαν – και ειδικά σε μία δύσκολη περίοδο – μη πραγματοποιήσιμο. Είμαι άνθρωπος όμως που επιμένει. Οι φίλοι μου το στήριξαν αυτό. Ασχέτως αν το πίστευαν ή όχι. Πίστευαν σε μένα. Πίστευαν ότι όντως θα τα καταφέρω να προχωρήσω και ότι μου άξιζε μία ευκαιρία. Έτσι λοιπόν και η κυρία Άννα Οικονομάκη και η κυρία Σοφία Φράγκου και ο κύριος Γιάννης Παναγόπουλος και η Γλυκερία Παπαθανασίου και ο κύριος Χρήστος Τσιγκενόπουλος – στον οποίο μάλιστα έλεγα «Βρε μου, σε παρακαλώ, ένα προϊόν, να μπορέσω να το προχωρήσω», γιατί χρειάζεται και ένα προϊόν, σε μια εποχή μάλιστα που η Ελλάδα είναι δύσπιστη – και η Χριστίνα Ντούβλη… Αν δεν ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι δίπλα μου, δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω. Όλοι αυτοί οργανωθήκαμε και είπαμε ότι θα το κάνουμε. Με τον κύριο Παναγόπουλο μάλιστα είμαστε συν-διαχειριστές στο «Σκοπός Ζωής». Ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε την ιστοσελίδα μας, ξεκινήσαμε να κάνουμε μικρές εκδηλώσεις… Και όλο αυτό, οφείλω να σας πω, στην αρχή δεν πήγαινε έτσι όπως το περίμενα. Άλλα περίμενα, άλλα ήλθαν… Γιατί, καμιά φορά ξέρετε, η φιλοσοφία των ανθρώπων είναι διαφορετική. Αλλά, δόξα τω Θεώ, μέσα από τις δυσκολίες γινόμαστε πιο δυνατοί. Αυτό που λέω είναι πως όταν γίνεται λάθος, πάμε να εστιάσουμε στη λύση, όχι στο λάθος. Και αυτό που λέμε πάντα στο «Σκοπός Ζωής» είναι ότι κοιτάζουμε μέσα από τη διαφορετικότητά μας στα πράγματα που μας ενώνουν. Όχι σε αυτά που μας χωρίζουν. Ας με χωρίζουν είκοσι. Αν υπάρχει ένα που να με ενώνει με έναν άνθρωπο, σε αυτό θα εστιάσω και με αυτό θα προχωρήσω. Τα άλλα τα θέλω στην άκρη και όχι βαρίδια στην πλάτη μου.
Θα θέλατε να μας πείτε για τις εκδηλώσεις που έχετε κάνει μέχρι σήμερα;
Έχουμε κάνει παρά πολλές. Και είναι χαρά μου να πω και για τις εκδηλώσεις μας και για τις αποδώσεις μας. Άλλωστε και εμείς αυτό θέλουμε. Να μαθαίνει ο κόσμος τι μπορούμε να κάνουμε. Θα σας μιλήσω για την πλέον πρόσφατη, την Παγκρήτια Έκθεση. Με αυτή θα μπορέσουμε να κάνουμε μία πολύ καλή απόδοση στο κοινωνικό παντοπωλείο. Θα παρευρίσκεται και ο κ. Μώραλης (σ.σ. ο δήμαρχος του Πειραιά). Είναι μεγάλη η τιμή για μας και είναι και για κείνον κάτι που δεν περίμενε, ιδίως αυτή τη δύσκολη περίοδο, να μπορέσουμε δηλαδή να μαζέψουμε ένα ποσόν για να στηρίξουμε το κοινωνικό παντοπωλείο. Ετοιμάζουμε κάτι για την «Αλυσίδα τροφίμων». Εκεί, θα πρέπει να σας πω, λόγω του ότι είμαστε ακόμα μικροί και δεν μας γνωρίζει ιδιαίτερα ο κόσμος, δεν είχαμε την ανταπόκριση που περιμέναμε από τις μεγάλες εταιρείες. Ο «Σκοπός Ζωής» έχει μια αρχή. Με το που τελειώνει η εκδήλωση, αποδίδουμε εντός τριών-τεσσάρων ημερών. Γιατί για μένα, αυτό σημαίνει διαφάνεια. Δεν σημαίνει ότι κωλυσιεργώ και αποδίδω τέλους του χρόνου. Δεν μπορείς να λες ότι θα αποδώσεις «εν καιρώ»… Ετοιμάζουμε πράγματα και στη Θεσσαλονίκη. Όλες μας οι εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη θα ενισχύσουν την πνευμονολογική κλινική του νοσοκομείου Παπανικολάου. Αυτή ήταν μία πρόταση των εθελοντών και εθελοντριών μας και την αποδεχτήκαμε με πολλή χαρά. Ήλθαμε σε επαφή με το νοσοκομείο. Και εκείνοι το δέχτηκαν με μεγάλη χαρά. Και προκειμένου να είναι μεγαλύτερη η απόδοση, όλες οι εκδηλώσεις θα πάνε εκεί. Και το φεστιβάλ που διοργανώνουμε στη Θεσσαλονίκη, με την ανακύκλωση, πιστεύουμε να πάει πολύ καλά. Έχουμε αρκετούς συλλόγους που τους ενδιαφέρει η ανακύκλωση, που θέλουν να ασχοληθούν με αυτό και πιστεύω ότι θα το στηρίξουν. Και εκεί ό,τι υπάρχει, θα πάει στο νοσοκομείο Παπανικολάου.
Πόσοι είναι οι εθελοντές και εθελόντριές σας, μέχρι αυτή τη στιγμή;
Βρισκόμαστε γύρω στα τριακόσια άτομα. Έχουμε στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στο Βόλο, στην Αιτωλοακαρνανία… Έχουμε στην Κέρκυρα, στην Κρήτη. Είμαστε σε αρκετούς νομούς και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μας. Γιατί φανταστείτε ότι ξεκινήσαμε χωρίς να ξέρει κανείς κανέναν…
Αν σας ζητούσα να εστιάσετε σε μία εκδήλωση που να θεωρείτε ότι είναι ό,τι καλύτερο έχετε κάνει… Είναι εφικτό; Γιατί όλες παιδιά σας είναι, φαντάζομαι ότι τις αγαπάτε όλες το ίδιο.
Δεν μπορώ να εστιάσω. Κάθε εκδήλωση έχει τη δική της ιστορία, έχει το δικό της κόπο και μέσα απ’ αυτό γίνεται και η απόδοση η δική μας. Οφείλω όμως να ευχαριστήσω παρά πολύ την εθελοντική ομάδα της Αιτωλοακαρνανίας. Η ομάδα εκεί έχει κάνει πολύ σπουδαίο έργο. Κάθε εκδήλωσή της εκεί ήταν πραγματικά κόσμημα. Μιλάμε για μία εκδήλωση με κλόουν που διασκέδασαν τα παιδιά, με παρουσίαση μακιγιάζ, φωτογράφους… Είναι μία πολύ ολοκληρωμένη ομάδα. Την αγαπώ, γιατί είναι το γούρι μου. Και από εκεί έχουν δοθεί και τα μεγαλύτερα ποσά. Θα πρέπει επίσης να σας πω πως οι εκδηλώσεις μας εξαρτώνται και από το πόσο έτοιμοι είναι οι δήμοι να μας προσφέρουν πράγματα. Για παράδειγμα, όταν εμείς χρειαζόμαστε ένα χώρο και ο δήμος μας χρεώνει για το χώρο, τότε τα χρήματα αυτά θα αφαιρεθούν από το ποσόν της απόδοσης. Άρα όσο περισσότεροι δήμοι μας αποδέχονται και μας δίνουν χώρο, τόσο κι εμείς αναπτυσσόμαστε και προσφέρουμε πολύ περισσότερα.
Όταν έχετε εκδήλωση σε εξέλιξη, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ούτε ώρες ξεκούρασης, ούτε Κυριακές, ούτε αργίες, ούτε τίποτα;
Όχι, δεν υπάρχουν. Γιατί οι περισσότερες εκδηλώσεις γίνονται συνήθως Παρασκευό-Σαββατοκύριακο. Αλλά η περισσότερη κούραση δεν είναι για μένα. Είναι για τους ίδιους του εθελοντές μας. Στην Παγκρήτια οι εθελοντές μας ήταν εδώ από τις δέκα το πρωί, μέχρι τη μία και μισή το επόμενο πρωί! Είμαστε παρά πολύ ευγνώμονες σε αυτούς τους ανθρώπους…
Είναι μαχητές.
Ναι, είναι μαχητές! Και είναι άνθρωποι που θέλουν να προωθήσουν τη δουλειά τους. Να προωθήσουν το ταλέντο τους. Αυτό που αγαπάνε. Όταν έρχεται κάποιος εδώ και με ρωτάει τι πρέπει να κάνει για να γίνει εθελοντής στο «Σκοπός Ζωής», η ερώτηση που κάνω είναι «Τι αγαπάς να κάνεις»; Γι’ αυτό προχωράω με αυτό τον τρόπο. Γιατί εστιάζω καθαρά και μόνο στο τι αγαπά ο καθένας να κάνει…
Εσείς τι αγαπάτε;
Αγαπώ τους ανθρώπους. Αυτό. Μου αρέσει η επαφή με τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει η προσωπική προβολή. Ο «Σκοπός Ζωής» δεν είναι προσωποκεντρικός. Είναι, όπως έχω ξαναπεί, ανθρωποκεντρικός. Πρέπει να αγαπάς τον απέναντί σου, να κατανοείς τι θέλει, ποιο είναι το όνειρό του και να βοηθήσεις να το πραγματοποιήσει. Και εγώ το δικό μου όνειρο πραγματοποιώ έτσι. Και ξέρω ότι με το «Σκοπός Ζωής» πρέπει να υπερβώ τα προσωπικά μου θέλω, πρέπει να καταπιώ τον εγωισμό μου και θέλω να γίνομαι κάθε μέρα όλο και καλύτερη. Και σε αυτό με βοηθά ο «Σκοπός Ζωής». Με εξελίσσει.
Τα όνειρά σας για το «Σκοπός Ζωής» ποια είναι;
Προσωπικά όνειρα δεν έχω… Θέλω απλά οι άνθρωποι να πραγματοποιούν τον προσωπικό τους σκοπό ζωής ΜΕ το «Σκοπός Ζωής». Να κάνει τους ανθρώπους πιο χαρούμενους. Γιατί είναι ένας φιλανθρωπικός οργανισμός που δεν στηρίζεται στη μιζέρια. Ούτε στη ζητιανιά. Ούτε στο «παρακαλούμε». Στηρίζεται στη δημιουργία, στην αποτελεσματικότητα, στη χαρά, στην αγάπη για αυτό που φτιάχνει ο καθένας μας και μέσα απ’ αυτό στηρίζουμε.
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
