Πάσχα Ελλήνων Πάσχα 2020
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Starlight
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 20 Απριλίου 2020 18:29
Αυτό που ζήσαμε το Μεγάλο Σάββατο θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου. Ανεξίτηλες οι εικόνες θα με ακολουθούν καταγεγραμμένες στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Στιγμές γεμάτες συγκίνηση. Κάθε μπαλκόνι φωτίστηκε. Οι γειτονιές έγιναν ένα, ψάλλοντας το Χριστός Ανέστη!
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή τρέχαμε όλοι στα χωριά μας. Η πόλη άδειαζε από κόσμο και η άσφαλτος γέμιζε αίμα. Ποιος άραγε περνούσε καλά; Στο γυρισμό μας η «παντοτινή» ερώτηση… «Πώς πέρασες»; Για να ακολουθήσει η κοινότυπη απάντηση. «Καλά, οικογενειακά»… Κανένας όμως δεν το εννοούσε. Κανένας μας δεν ξεκουραζόταν πραγματικά.
Τα ήθη και έθιμα του τόπου μας είναι ένα μέρος της ατμόσφαιρας που δημιουργείται το Πάσχα. Το άλλο μισό είναι η κατάνυξη. Το συναίσθημα εκείνο που σου δημιουργούν τα Θεία Πάθη και τέλος η Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Η ξεκούραση που αναφέρω είναι, κατά τη δική μου γνώμη, ακριβώς αυτό. Να αφεθείς στα λόγια του Ευαγγελίου να νιώσεις το Θείο δράμα και στο τέλος το θαύμα της Ανάστασης.
Το νόημα αυτό είχε χαθεί για χρόνια. Τρέχαμε οι νοικοκυρές να προλάβουμε να κάνουμε κουλούρια, αυγά και τσουρέκια, να είναι όλα έτοιμα τη Μεγάλη Παρασκευή. Να πάμε στον επιτάφιο, να μην ακούσουμε τα λόγια του παπά από την οχλαγωγία, γυρνώντας πίσω στα σπίτια μας άδειοι από συναισθήματα. Την Ανάσταση δε, τα πράγματα χειροτέρευαν. Ποιος ξεκινούσε πριν τις έντεκα και μισή από το σπίτι του;
Και εγώ όσα χρόνια είμαι με τη δική μου οικογένεια, το ίδιο έκανα. Πρώτη δικαιολογία είχα τα παιδιά, έπειτα έφερνα σαν πρόσχημα το φαγητό, μη μας κόψει η μαγειρίτσα. Και όλες τις δικαιολογίες τις παρέθετα στον ίδιο μου τον εαυτό, παρασύροντας έτσι τα παιδιά μου σε μια λανθασμένη αντίληψη της θρησκείας μας. Γιατί, αγαπητοί μου αναγνώστες, τα παιδιά μας είναι οι καθρέφτες μας. Τη γενιά που μιλάμε με απαξιωτικά λόγια για αυτή, εμείς την έχουμε χτίσει, τουβλάκι – τουβλάκι. Και μάλιστα, βλέποντας το οικοδόμημά μας, νιώθουμε ευτυχισμένοι και ότι πάμε σύμφωνα με τα σημεία των καιρών.
Φέτος όμως ήρθε ένας ιός. Ένας εχθρός αόρατος, που τον πολεμάμε με μόνο όπλο τον εγκλεισμό μας στο σπίτι. «Έτσι γίνεται» θα έλεγε ένας φίλος λοιμωξιολόγος. Έτσι δεν γίνεται η διασπορά, κυρία Σωπύλη. Ακριβώς, έχει δίκιο ο καλός μου γιατρός, έτσι γίνεται. Πόσα μας δίδαξε άραγε αυτός ο εγκλεισμός;
Βρεθήκαμε με τα παιδιά μας. Κάποιες από εμάς που ζούσαμε σαν επισκέπτριες, αναλαμβάνοντας την απογευματινή βάρδια στο μεγάλωμά τους, μη μπορώντας να τα αντέξουμε, παρακαλώντας να γυρίσουμε και πάλι στην δουλειά μας. Και δεν είναι υπερβολή αυτό που αναφέρω. Όχι, κάθε άλλο, κάποιες από εμάς, που λείπαμε ώρες από το σπίτι μας λόγω δουλειάς, δεν γνωρίζαμε καν τα παιδιά μας. Ήμαστε οι μαμάδες του Σαββατοκύριακου και τι να προλάβουμε να κάνουμε μέσα σε δυο ημέρες;
Ο εγκλεισμός μας θύμισε τα αυτονόητα. Ο Χριστός δεν γιορτάζει μόνο τα Χριστούγεννα και δεν υμνούμε την Ανάστασή του μόνο το Πάσχα. Οι άνθρωποί μας ήταν πάντα εκεί, η αγάπη είναι ανεξάντλητη και είναι ανεπίτρεπτο να αφήνουμε τις σταγόνες της να εξατμίζονται στον αέρα της καθημερινότητάς μας.
Τη φετινή Ανάσταση την υποδέχτηκα με τις πιτζάμες μου. Δεν βάφτηκα, δεν φόρεσα τα καλά μου. Έψαλα το Χριστός Ανέστη από το μπαλκόνι μου και φώναξα στο γείτονά μου - εδώ και πολλά χρόνια - χρόνια πολλά, κάτι που παλιά δεν τολμούσα. Όλοι γίναμε ένα, οι εκκλησίες έκλεισαν, αλλά κάθε σπίτι έγινε μία. Ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο, αληθινό!
Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια ιδανικά που τα έχουμε βάλει λάβαρο στις ζωές μας; Τροφή για σκέψη…
Κατερίνα Σωπύλη Κονίτσα
Εκτιμώ πολύ την Κατερίνα. Κι ας την ξέρω τόσο λίγο. Και εκείνη και ο σύζυγός της θεωρώ ότι είναι πάνω απ’ όλα καλοί γονείς. Το ότι είναι ΚΑΙ συνεργάτες… Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η ίδια επικοινώνησε μαζί μου, όπως κάνει σε κάθε τέτοια περίπτωση. Μου είπε ότι έχει ένα κείμενο για το περιοδικό, με ρώτησε αν το θέλω. Απάντησα – εννοείται – θετικά. Κι όταν ξεκίνησα να διαβάζω, μου έρχονταν στο μυαλό όλα εκείνα που ζούσα. Και εκείνα που έζησα αυτές τις μέρες.
Πάσχα στα Σελήνια. Οι φίλοι μου τότε, κουμπάροι μου τώρα και από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα σ’ αυτό το υπερχορδικό κάτι, έρχονταν για τις διακοπές των γιορτών και ανταμώναμε. Βόλτες και κουβέντα. Στον επιτάφιο δεν προλαβαίναμε να πούμε και πολλά. Ο παπάς τον έτρεχε με ογδόντα χιλιόμετρα την ώρα και ίσα-ίσα προλαβαίναμε να χαιρετήσουμε εκείνους που βλέπαμε και είχαμε καιρό να δούμε. Όταν έπεσαν οι ταχύτητες, ακούγαμε μόνο τα κουτσομπολιά και τα ανέκδοτα. Όταν ξανανέβηκαν οι ταχύτητες, απλά σχολιάζαμε ανάλογα και γελούσαμε. Το βράδυ της Ανάστασης ξεκινούσαμε γύρω στις ένδεκα και μισή – μαζί με το τσούρμο δηλαδή – για την εκκλησία και παλεύαμε να γυρίσουμε το Άγιο Φως στο σπίτι «με τη μία». Να μην μας σβήσει. Καθόλου. Ξέρετε κάτι; Είτε στα είκοσί μου είτε στα πενήντα μου τώρα, το ίδιο κόλλημα είχα και έχω. Και η εβδομάδα της νηστείας τυπική. Θρήσκος δεν είμαι, το έθιμο όμως μου αρέσει πολύ. Μία εβδομάδα νηστεία, Μεγάλη Τετάρτη και Παρασκευή «Και το λάδι» και κοινωνία το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου.
Και στον Άγιο Νικόλαο, πάντα στα Σελήνια της καρδιάς μου, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου η ουρά ήταν τέτοια που περίμενα πάντα πάνω από σαράντα λεπτά. Και όταν άλλαξαν τα πράγματα και βρέθηκα να μένω αλλού, τρελάθηκα που πήγα στην εκκλησία και δεν είχε καθόλου κόσμο. Και ο παπάς, ένας από αυτούς τουλάχιστον, με ρώτησε με ύφος συνωμοτικό «Για μετάληψη»; Και «εξυπηρετήθηκα» μέσα σε πέντε λεπτά. Από τότε, αυτό το σκηνικό συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου ιστορίες.
Και ένα σωρό ιστορίες ακόμα. Μια Μεγάλη Παρασκευή, με καιρό χάλια, που σηκώθηκα και πήγα για μπάνιο, παρέα με τον κουμπάρο μου τον ξενιτεμένο και τρελάναμε γονείς και λοιπούς φίλους. «Βρε, τρελάκηδες! Βρε, που να σας βράσω! Τι είστε, τίποτα παιδάκια; Έχετε σαρανταρίσει και οι δύο»! Κι εμείς δεν χαμπαριάζαμε τίποτα. Σάμπως, όταν αντάμωσε όλη η παρέα, πριν τρία χρόνια περίπου… Και ήμασταν όλοι ζευγαρωμένοι… Και χαζεύαμε τα παιδιά του καθενός. Και δεν σταματούσαμε να λέμε ιστορίες. Και συνεννοούμασταν – πλέον – ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βγούμε μετά την Ανάσταση. Φαΐ και ύπνο και τα υπόλοιπα την επομένη.
Γιατί ένα βράδυ Κυριακής του Πάσχα, μας είχε έλθει η ιδέα. «Ρε σεις; Πάμε Revenge Of Rock»; Και πήγαμε. Και παρκάραμε έξω από το μαγαζί μια και δεν είχε κόσμο η Αθήνα. Και είχαμε περάσει καταπληκτικά. Γιατί ήμαστε όλοι μαζί. Και μας έμεινε η «Πασχαλιάτικη» έξοδος από τότε. Γιατί κάποτε, το 1990, είχαμε πει μεταξύ μας ότι αυτή η παρέα που μόλις γεννήθηκε, θα είναι δύσκολο να ψοφήσει… Και γιατί τριάντα χρόνια μετά, φροντίσαμε να τη θωρακίσουμε, παντρεύοντας ο ένας τον άλλο και βαφτίζοντας ο ένας το παιδί του αλλουνού. Αν και θα κρατούσε η παρέα. Και χωρίς αυτά.
Διαβάζοντας το κείμενο της Κατερίνας, πήγα μια βόλτα και στη βδομάδα που πέρασε. Τήρησα για ακόμα μια φορά το πρωτόκολλο της νηστείας. Κι επιβραβεύτηκα από μέσα μου. Έβγαλα βόλτα τη σκυλίτσα μου, κάναμε πάλι το γύρο του τετραγώνου και μουρμούρισα στον εαυτό μου «Και του χρόνου! Αλλά όχι έτσι». Και διαβάζοντας το κείμενο της Κατερίνας, μου ήλθε! Κάνω αυτό που κάνω, μένω μέσα και δεν διανοούμαι να κάνω τον έξυπνο, επειδή δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό. Να με συμπαθάτε, αλλά εγώ κάτι «Κάθε μπαλκόνι κι εκκλησία» και παρόμοιες φράσεις, τις ακούω βερεσέ. Εγώ θέλω να ξαναζήσω τα περσινά και τα προπέρσινα. Θέλω απλά να αποφύγω τον καταστροφικό εαυτό μας. Εκείνο που σκοτώνεται στην άσφαλτο χωρίς λόγο. Εκείνο που σκοτώνεται από τα βεγγαλικά χωρίς λόγο. Να συναντιέμαι με τα αγαπημένα μου πρόσωπα και να κανονίζουμε τις επόμενες συναθροίσεις μας. Να ακολουθώ στον επιτάφιο και να μην χρειάζεται να σκέφτομαι κάτι, αφού η «υπέρ-πληροφόρηση» τα κάλυπτε όλα. Να μην γίνονται όλες οι συνομιλίες από το τηλέφωνο. Να σφίξω στην αγκαλιά μου τη βαφτιστήρα μου και να της πάω τη λαμπάδα της. Και να χαρώ ακόμα μια φορά το νόημα της Ανάστασης και του Πάσχα. Πέρα από θρησκευτικές προκαταλήψεις, διαμάχες ή αντιγνωμίες. Η ουσία είναι πως το Πάσχα αποτελεί με διαφορά τη μεγαλύτερη γιορτή για μας τους Έλληνες. Είναι και ο καιρός που συνάδει μ’ αυτό. Και συνάδει με την ευρύτερη «εργοστασιακή ρύθμιση» των ψυχών μας. Το Πάσχα υποτίθεται πως γιορτάζουμε τη νίκη της Αγάπης απέναντι στο θάνατο. Καθόλου άσχημα, έτσι; Χρόνια Πολλά σε όλες και όλους σας! Κατερίνα μου, πολύ σ’ ευχαριστώ!
Κώστας Κούλης
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή τρέχαμε όλοι στα χωριά μας. Η πόλη άδειαζε από κόσμο και η άσφαλτος γέμιζε αίμα. Ποιος άραγε περνούσε καλά; Στο γυρισμό μας η «παντοτινή» ερώτηση… «Πώς πέρασες»; Για να ακολουθήσει η κοινότυπη απάντηση. «Καλά, οικογενειακά»… Κανένας όμως δεν το εννοούσε. Κανένας μας δεν ξεκουραζόταν πραγματικά.
Τα ήθη και έθιμα του τόπου μας είναι ένα μέρος της ατμόσφαιρας που δημιουργείται το Πάσχα. Το άλλο μισό είναι η κατάνυξη. Το συναίσθημα εκείνο που σου δημιουργούν τα Θεία Πάθη και τέλος η Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Η ξεκούραση που αναφέρω είναι, κατά τη δική μου γνώμη, ακριβώς αυτό. Να αφεθείς στα λόγια του Ευαγγελίου να νιώσεις το Θείο δράμα και στο τέλος το θαύμα της Ανάστασης.
Το νόημα αυτό είχε χαθεί για χρόνια. Τρέχαμε οι νοικοκυρές να προλάβουμε να κάνουμε κουλούρια, αυγά και τσουρέκια, να είναι όλα έτοιμα τη Μεγάλη Παρασκευή. Να πάμε στον επιτάφιο, να μην ακούσουμε τα λόγια του παπά από την οχλαγωγία, γυρνώντας πίσω στα σπίτια μας άδειοι από συναισθήματα. Την Ανάσταση δε, τα πράγματα χειροτέρευαν. Ποιος ξεκινούσε πριν τις έντεκα και μισή από το σπίτι του;
Και εγώ όσα χρόνια είμαι με τη δική μου οικογένεια, το ίδιο έκανα. Πρώτη δικαιολογία είχα τα παιδιά, έπειτα έφερνα σαν πρόσχημα το φαγητό, μη μας κόψει η μαγειρίτσα. Και όλες τις δικαιολογίες τις παρέθετα στον ίδιο μου τον εαυτό, παρασύροντας έτσι τα παιδιά μου σε μια λανθασμένη αντίληψη της θρησκείας μας. Γιατί, αγαπητοί μου αναγνώστες, τα παιδιά μας είναι οι καθρέφτες μας. Τη γενιά που μιλάμε με απαξιωτικά λόγια για αυτή, εμείς την έχουμε χτίσει, τουβλάκι – τουβλάκι. Και μάλιστα, βλέποντας το οικοδόμημά μας, νιώθουμε ευτυχισμένοι και ότι πάμε σύμφωνα με τα σημεία των καιρών.
Φέτος όμως ήρθε ένας ιός. Ένας εχθρός αόρατος, που τον πολεμάμε με μόνο όπλο τον εγκλεισμό μας στο σπίτι. «Έτσι γίνεται» θα έλεγε ένας φίλος λοιμωξιολόγος. Έτσι δεν γίνεται η διασπορά, κυρία Σωπύλη. Ακριβώς, έχει δίκιο ο καλός μου γιατρός, έτσι γίνεται. Πόσα μας δίδαξε άραγε αυτός ο εγκλεισμός;
Βρεθήκαμε με τα παιδιά μας. Κάποιες από εμάς που ζούσαμε σαν επισκέπτριες, αναλαμβάνοντας την απογευματινή βάρδια στο μεγάλωμά τους, μη μπορώντας να τα αντέξουμε, παρακαλώντας να γυρίσουμε και πάλι στην δουλειά μας. Και δεν είναι υπερβολή αυτό που αναφέρω. Όχι, κάθε άλλο, κάποιες από εμάς, που λείπαμε ώρες από το σπίτι μας λόγω δουλειάς, δεν γνωρίζαμε καν τα παιδιά μας. Ήμαστε οι μαμάδες του Σαββατοκύριακου και τι να προλάβουμε να κάνουμε μέσα σε δυο ημέρες;
Ο εγκλεισμός μας θύμισε τα αυτονόητα. Ο Χριστός δεν γιορτάζει μόνο τα Χριστούγεννα και δεν υμνούμε την Ανάστασή του μόνο το Πάσχα. Οι άνθρωποί μας ήταν πάντα εκεί, η αγάπη είναι ανεξάντλητη και είναι ανεπίτρεπτο να αφήνουμε τις σταγόνες της να εξατμίζονται στον αέρα της καθημερινότητάς μας.
Τη φετινή Ανάσταση την υποδέχτηκα με τις πιτζάμες μου. Δεν βάφτηκα, δεν φόρεσα τα καλά μου. Έψαλα το Χριστός Ανέστη από το μπαλκόνι μου και φώναξα στο γείτονά μου - εδώ και πολλά χρόνια - χρόνια πολλά, κάτι που παλιά δεν τολμούσα. Όλοι γίναμε ένα, οι εκκλησίες έκλεισαν, αλλά κάθε σπίτι έγινε μία. Ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο, αληθινό!
Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια ιδανικά που τα έχουμε βάλει λάβαρο στις ζωές μας; Τροφή για σκέψη…
Κατερίνα Σωπύλη Κονίτσα
Εκτιμώ πολύ την Κατερίνα. Κι ας την ξέρω τόσο λίγο. Και εκείνη και ο σύζυγός της θεωρώ ότι είναι πάνω απ’ όλα καλοί γονείς. Το ότι είναι ΚΑΙ συνεργάτες… Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η ίδια επικοινώνησε μαζί μου, όπως κάνει σε κάθε τέτοια περίπτωση. Μου είπε ότι έχει ένα κείμενο για το περιοδικό, με ρώτησε αν το θέλω. Απάντησα – εννοείται – θετικά. Κι όταν ξεκίνησα να διαβάζω, μου έρχονταν στο μυαλό όλα εκείνα που ζούσα. Και εκείνα που έζησα αυτές τις μέρες.
Πάσχα στα Σελήνια. Οι φίλοι μου τότε, κουμπάροι μου τώρα και από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα σ’ αυτό το υπερχορδικό κάτι, έρχονταν για τις διακοπές των γιορτών και ανταμώναμε. Βόλτες και κουβέντα. Στον επιτάφιο δεν προλαβαίναμε να πούμε και πολλά. Ο παπάς τον έτρεχε με ογδόντα χιλιόμετρα την ώρα και ίσα-ίσα προλαβαίναμε να χαιρετήσουμε εκείνους που βλέπαμε και είχαμε καιρό να δούμε. Όταν έπεσαν οι ταχύτητες, ακούγαμε μόνο τα κουτσομπολιά και τα ανέκδοτα. Όταν ξανανέβηκαν οι ταχύτητες, απλά σχολιάζαμε ανάλογα και γελούσαμε. Το βράδυ της Ανάστασης ξεκινούσαμε γύρω στις ένδεκα και μισή – μαζί με το τσούρμο δηλαδή – για την εκκλησία και παλεύαμε να γυρίσουμε το Άγιο Φως στο σπίτι «με τη μία». Να μην μας σβήσει. Καθόλου. Ξέρετε κάτι; Είτε στα είκοσί μου είτε στα πενήντα μου τώρα, το ίδιο κόλλημα είχα και έχω. Και η εβδομάδα της νηστείας τυπική. Θρήσκος δεν είμαι, το έθιμο όμως μου αρέσει πολύ. Μία εβδομάδα νηστεία, Μεγάλη Τετάρτη και Παρασκευή «Και το λάδι» και κοινωνία το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου.
Και στον Άγιο Νικόλαο, πάντα στα Σελήνια της καρδιάς μου, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου η ουρά ήταν τέτοια που περίμενα πάντα πάνω από σαράντα λεπτά. Και όταν άλλαξαν τα πράγματα και βρέθηκα να μένω αλλού, τρελάθηκα που πήγα στην εκκλησία και δεν είχε καθόλου κόσμο. Και ο παπάς, ένας από αυτούς τουλάχιστον, με ρώτησε με ύφος συνωμοτικό «Για μετάληψη»; Και «εξυπηρετήθηκα» μέσα σε πέντε λεπτά. Από τότε, αυτό το σκηνικό συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου ιστορίες.
Και ένα σωρό ιστορίες ακόμα. Μια Μεγάλη Παρασκευή, με καιρό χάλια, που σηκώθηκα και πήγα για μπάνιο, παρέα με τον κουμπάρο μου τον ξενιτεμένο και τρελάναμε γονείς και λοιπούς φίλους. «Βρε, τρελάκηδες! Βρε, που να σας βράσω! Τι είστε, τίποτα παιδάκια; Έχετε σαρανταρίσει και οι δύο»! Κι εμείς δεν χαμπαριάζαμε τίποτα. Σάμπως, όταν αντάμωσε όλη η παρέα, πριν τρία χρόνια περίπου… Και ήμασταν όλοι ζευγαρωμένοι… Και χαζεύαμε τα παιδιά του καθενός. Και δεν σταματούσαμε να λέμε ιστορίες. Και συνεννοούμασταν – πλέον – ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βγούμε μετά την Ανάσταση. Φαΐ και ύπνο και τα υπόλοιπα την επομένη.
Γιατί ένα βράδυ Κυριακής του Πάσχα, μας είχε έλθει η ιδέα. «Ρε σεις; Πάμε Revenge Of Rock»; Και πήγαμε. Και παρκάραμε έξω από το μαγαζί μια και δεν είχε κόσμο η Αθήνα. Και είχαμε περάσει καταπληκτικά. Γιατί ήμαστε όλοι μαζί. Και μας έμεινε η «Πασχαλιάτικη» έξοδος από τότε. Γιατί κάποτε, το 1990, είχαμε πει μεταξύ μας ότι αυτή η παρέα που μόλις γεννήθηκε, θα είναι δύσκολο να ψοφήσει… Και γιατί τριάντα χρόνια μετά, φροντίσαμε να τη θωρακίσουμε, παντρεύοντας ο ένας τον άλλο και βαφτίζοντας ο ένας το παιδί του αλλουνού. Αν και θα κρατούσε η παρέα. Και χωρίς αυτά.
Διαβάζοντας το κείμενο της Κατερίνας, πήγα μια βόλτα και στη βδομάδα που πέρασε. Τήρησα για ακόμα μια φορά το πρωτόκολλο της νηστείας. Κι επιβραβεύτηκα από μέσα μου. Έβγαλα βόλτα τη σκυλίτσα μου, κάναμε πάλι το γύρο του τετραγώνου και μουρμούρισα στον εαυτό μου «Και του χρόνου! Αλλά όχι έτσι». Και διαβάζοντας το κείμενο της Κατερίνας, μου ήλθε! Κάνω αυτό που κάνω, μένω μέσα και δεν διανοούμαι να κάνω τον έξυπνο, επειδή δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό. Να με συμπαθάτε, αλλά εγώ κάτι «Κάθε μπαλκόνι κι εκκλησία» και παρόμοιες φράσεις, τις ακούω βερεσέ. Εγώ θέλω να ξαναζήσω τα περσινά και τα προπέρσινα. Θέλω απλά να αποφύγω τον καταστροφικό εαυτό μας. Εκείνο που σκοτώνεται στην άσφαλτο χωρίς λόγο. Εκείνο που σκοτώνεται από τα βεγγαλικά χωρίς λόγο. Να συναντιέμαι με τα αγαπημένα μου πρόσωπα και να κανονίζουμε τις επόμενες συναθροίσεις μας. Να ακολουθώ στον επιτάφιο και να μην χρειάζεται να σκέφτομαι κάτι, αφού η «υπέρ-πληροφόρηση» τα κάλυπτε όλα. Να μην γίνονται όλες οι συνομιλίες από το τηλέφωνο. Να σφίξω στην αγκαλιά μου τη βαφτιστήρα μου και να της πάω τη λαμπάδα της. Και να χαρώ ακόμα μια φορά το νόημα της Ανάστασης και του Πάσχα. Πέρα από θρησκευτικές προκαταλήψεις, διαμάχες ή αντιγνωμίες. Η ουσία είναι πως το Πάσχα αποτελεί με διαφορά τη μεγαλύτερη γιορτή για μας τους Έλληνες. Είναι και ο καιρός που συνάδει μ’ αυτό. Και συνάδει με την ευρύτερη «εργοστασιακή ρύθμιση» των ψυχών μας. Το Πάσχα υποτίθεται πως γιορτάζουμε τη νίκη της Αγάπης απέναντι στο θάνατο. Καθόλου άσχημα, έτσι; Χρόνια Πολλά σε όλες και όλους σας! Κατερίνα μου, πολύ σ’ ευχαριστώ!
Κώστας Κούλης
