ΜΑΝΑ! Αχ, μάνα, αχ! Που είσαι; Που είσαι να με πάρεις αγκαλιά, να απαλύνεις τον πόνο που κατασπαράζει τα σωθικά μου; Έμεινα μόνη σ' ένα σπίτι αδειανό, δίχως παρηγοριά, δίχως άντρα και παιδιά. Τους πήραν μακριά μου και θανάτωσαν τα όνειρα μου! Που είσαι να ακούσεις τον κοπετό μου, μάνα; Δεν πρόκανες να μου μάθεις τη ζωή, να μου πεις πόσο αιμοδιψείς και άρρωστοι είναι οι άνθρωποι. Έφυγες νωρίς από κοντά μου, πριν προλάβεις να με δεις να παντρεύομαι, να κάνω οικογένεια. Με μεγάλωσες με δυσκολίες και πάλεψες με κακουχίες για να κρατήσεις εμένα και τ' αδέλφια μου στη ζωή. Θυμάμαι τα λόγια σου: «Να μεγαλώσεις κόρη μου, να γίνεις σωστός άνθρωπος και να ακούς τον πατέρα σου. Να είσαι ενωμένη με τα αδέλφια σου και να μην επιτρέψεις σε τίποτα να σας χωρίσει. Έπειτα, όταν έρθει η ώρα, θα βρεις αυτόν που θα κλέψει την καρδιά σου και θα παντρευτείς. Να αγαπάς και να τιμάς τον άνδρα σου. Να τον σέβεσαι, να τον στηρίζεις», είπες, και μετά από λίγο καιρό έκλεισες τα μάτια, αφού πάλεψες γενναία με την αρρώστια. Όσο κι αν πόνεσα, όσο κι αν έκλαψα, σε άκουσα, μάνα. Έτσι έκανα. Βοήθησα τον πατέρα, ήμουν πλάι στα αδέλφια μου και παντρεύτηκα έναν υπέροχο άνθρωπο. Τον αγάπησα, τον τίμησα, τον σεβάστηκα, τον στήριξα. Κι εκείνος όμως ήταν καλός, τίμιος, εργατικός. Μου χάρισε παιδιά, με έκανε βασίλισσα του. Φτωχή σε πλούτη μα πλούσια σε αγάπη. Ζούσαμε ταπεινά, ειρηνικά και παλεύαμε για τα προς το ζην δίχως να ενοχλούμε κανέναν. Μέχρι που μια ήρεμη ημέρα ακούστηκε εκείνη η οχληρή σειρήνα. Εκείνη η τρομακτική σειρήνα που μαζί της έσερνε μια άτεγκτη λέξη γεμάτη δυστυχία, θλίψη, δεινά. ΠΟΛΕΜΟΣ! Βάρβαροι κατακτητές έπεσαν σαν τα κοράκια στην πατρίδα και θέλησαν να γίνουν ταγοί του έθνους μας. Οι στρατιώτες μπήκαν στο χωριό και, κρατώντας όπλα στα χέρια, επέβαλαν την τάξη. Εξωτερικά έμοιαζαν άνθρωποι με ιδανικά, μα μέσα τους κυοφορούσαν κακία, μίσος, μισαλλοδοξία. Ο φόβος μην πάθει κάτι κακό η οικογένεια μου θρονιάστηκε μέσα μου και αναγκάστηκα να παίξω το ρόλο του γενναίου, όχι για εμένα, για τα παιδιά μου. Οι μέρες κυλούσαν με πίεση από το βάρβαρο κατακτητή που μας ανάγκαζε να δουλεύουμε γι' αυτόν, να του δίνουμε τα τρόφιμα και τα ζώα μας. Όποιος δε συνεργαζόταν μαζί τους έβρισκε φρικτό θάνατο ή και...
Πεινούσαμε πολύ. Θυμάμαι και κλαίω, την κατάντια των παιδιών μου που παρακαλούσαν για αποφάγια, που έκλεβαν στα κρυφά το χυλό που προόριζαν για τα ζώα τους. Ώσπου μια μέρα, ο άντρας μου δεν άντεξε. Πήγε με χαμόγελο και πήρε ένα καρβέλι ψωμί από τις προμήθειες τους. Το έκανε για εμάς. Οι στρατιώτες τον σταμάτησαν ζητώντας του να τους το παραδώσει. Αρνήθηκε. Ακολούθησε ξυλοδαρμός κι έπειτα τον εκτέλεσαν για ένα καρβέλι ψωμί. Ένα καρβέλι ψωμί που πήρε για να ταΐσει την οικογένεια του, ένα καρβέλι ψωμί που έκλεψαν από εμάς. Δικό μας ήταν. ΜΑΝΑ! Γιατί, γιατί μας φέρθηκε τόσο σκληρά η ζωή; Γιατί πληρώσαμε τόσο ακριβά την παραφροσύνη μερικών άρρωστων ηγετών που θέλησαν να κατακτήσουν τον κόσμο όλο; Τι φταίμε εμείς να είμαστε τα θύματα για τα δικά τους σάπια πιστεύω; Δε ζητήσαμε τούτο τον αλυσιτελή πόλεμο, μας τον επέβαλαν με το ζόρι για να ξεπλύνουν τα δικά τους βδελύγματα. Μόνο που το αίμα των αθώων δεν μπορεί να ξεπλύνει τις ακαθαρσίες τους τόσο απλά. Καμιά απάντηση δεν μπορούσε να με λυτρώσει, να μου δώσει το φιλί της ζωής που τόσο είχα ανάγκη. Έπρεπε να συνεχίσω, να πάω παρακάτω, όχι για εμένα, για τα παιδιά μου. Έσφιξα τα δόντια και έπνιξα το μίσος, την οργή μου. Έγινα μάνα και πατέρας, πρόβατο και λύκος. Πλέον, ήμασταν πιο προσεκτικοί, προσπαθώντας να τηρήσουμε τις ισορροπίες. Το φορτίο ήταν βαρύ και με γονάτιζε συχνά. Το πείσμα όμως με βοηθούσε να υπομείνω τον πόνο, τις δυσκολίες, το θάνατο, τον εξευτελισμό! Δεν ήταν για μια γυναίκα όλα αυτά. Όχι για μια μοναχή γυναίκα που ισορροπούσε ανάμεσα σε μητρότητα και δουλεία. Ναι, δούλα. Δούλα για εκείνους που με υπερηφάνεια δήλωναν στρατιώτες, σκοτώνοντας αθώο κόσμο μόνο και μόνο επειδή έτσι τους είπαν να κάνουν. Και η ανθρωπιά σας; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΣΑΣ; Τι έψαχνα να βρω η ανόητη; Πως είναι δυνατόν να ζει ο αλτρουισμός, η φιλαλληλία, σ' ένα κόσμο που κυριαρχεί η έπαρση, ο αφιονισμός, η προδοσία, το μίσος, το κραταιό ΕΓΩ; «Σας ελευθερώσαμε, είστε υπό την προστασία μας πλέον», έλεγαν κοροϊδεύοντας πρώτα απ' όλους τους ίδιους τους τους εαυτούς. Ελευθερία! Τόσο γλυκιά λέξη μα και τόσο περιφρονημένη. Την εκτιμούμε μόνο όταν τη χάσουμε, όταν καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι.
Οι στρατιώτες έπαιρναν τρόφιμα χωρίς σταματημό και μας ανάγκαζαν να δουλεύουμε γι' αυτούς μέρα-νύχτα. Κι εκεί που νομίζαμε ότι είχαμε ζήσει τα χειρότερα, μια νέα συμφορά χτύπησε την πόρτα μας. Στάλθηκε μια εντολή από τους ανωτέρους τους που ζητούσε σάρκα ζωντανή. Ήθελαν να πάρουν τα παιδιά μας, τα δικά ΜΑΣ παιδιά, και να τα κάνουν σπουδαίους πολεμιστές. Τότε όρμησε με λύσσα εκείνο το παγωμένο συναίσθημα που καμιά μάνα δεν μπορεί να φιλοξενήσει μέσα της. Όχι, διάολε! Αυτά είναι τα δικά μας παιδιά, τι δουλειά έχουν στον καταραμένο πόλεμο σας; Ο άνεμος δεν ήταν ικανός να φυσήξει δυνατά, πονούσε με αυτά που έβλεπε, γι' αυτό χάθηκε μακριά. Τα σύννεφα, λυπημένα, έκρυψαν τον ήλιο και έκλαψαν χωρίς σταματημό. Το νερό που έπεφτε στο χώμα δημιουργούσε ποτάμι τρομερό. Η γη δεν ήθελε να το ρουφήξει μέσα της, είχε ήδη ποτιστεί από ανθρώπινο αθώο αίμα. Ακούσαμε βήματα πολλά να σκίζουν το ποτάμι, που μάταια προσπαθούσε να τους εμποδίσει. Άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού μου βίαια και μπήκαν μέσα κρατώντας όπλα και σπαθιά. Εκείνος, ο ανώτερος, με το χαραγμένο πρόσωπο, γέλασε εχθρικά και διέταξε. Μπήκα μπροστά από τα παιδιά μου και άπλωσα τα χέρια μου για να τα προστατέψω. Έκλαιγαν τρομοκρατημένα και ψέλλιζαν «μη μάνα, μην τους αφήσεις να μας πάρουν!». Με χτύπησαν, με έριξαν καταγής και ανενόχλητοι τα πήραν. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ! Τόσο άνανδροι ήταν, τόσο τιποτένιοι. Θυμάμαι αμυδρά, καθώς από τα χτυπήματα βούλιαζα στις παραισθήσεις, τα τρομοκρατημένα πρόσωπα των παιδιών μου που ικέτευαν. Αχ, ψυχούλες καλές. Συγχωρέστε με που δεν μπόρεσα να σηκωθώ, να αρπάξω το όπλο και να σας γλιτώσω από τα χέρια των εχθρών. Ζαλισμένη, σας έβλεπα να χάνεστε μακριά κι εκείνο το παγωμένο συναίσθημα ξέσκιζε με ικανοποίηση τα σωθικά μου. ΚΤΗΝΗ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΤΟΜΑΡΙΑ. Μου πήραν τα παιδιά μου, μάνα! Αίμα βγήκε από το στόμα μου και πότισε το πάτωμα. Είχα αρχίσει να συνέρχομαι από τη μέθη του ξυλοδαρμού και συγκέντρωνα δυνάμεις. Πίεσα τα χέρια για να σηκώσουν το ισχνό κορμί μου και στάθηκα όρθια. Βγήκα από το σπίτι αργά και αντίκρισα τη φρίκη. Γυναίκες πολλές, μανάδες πικραμένες, έκλαιγαν με γοερές κραυγές. Πάει, έφυγαν τα παιδιά μας, πέταξαν γι' αλλού. Η βροχή είχε κοπάσει και ο ήλιος ντροπιασμένος άρχισε να ξεπροβάλει πίσω από τα σύννεφα. Μάνα, δε θα έρθω να σε βρω, όχι τώρα, όχι έτσι. Θα ψάξω να τους βρω και να τους σφίξω στην αγκαλιά μου. Σκύβω γεμάτη οργή και λόγια βαριά ξεπετάγονται από το στόμα μου..
Αχ βάρβαρε κατακτητή, εσύ μου πήρες τη ζωή. Αίμα γύρευες καυτό και αθώα παιδιά έκλεψες για το στρατό. Μόνο που δε ρώτησες αν μπορείς, τα παιδιά μου να δανειστείς. Τα πήρες μακριά και μου πέρασες θηλιά. Πόνο πολύ έχω στα σωθικά και δε μου βγαίνει πια μιλιά. Άντεξα τον άδικο ξυλοδαρμό, μα όχι και τον χωρισμό. Αχ παιδάκια μου γλυκά, η αγκαλιά μου σας ζητά. Κτήνη, τομάρια και δειλοί σας πήραν το πρωί. Όμως θα ψάξω να σας βρω, ακόμη κι αν πρέπει να σκοτωθώ. Σε εσένα απευθύνομαι μικρέ και άνανδρε εχθρέ. Της μάνας μη σε βρει η απηνής οργή. Ποτέ δε θα ξαποστάσεις, με την κατάρα θα ξεροσταλιάσεις. Τόλμησες να πάρεις μακριά της οικογένειας μου την καρδιά. Γι' αυτό σου την χαρίζω την κατάρα μου εμπλουτίζω. Πόνο να νιώσεις τραγικό και τη χαρά να συναντήσεις στον γκρεμό. Κρύο αέρας και βροχή να σου μαδάνε την ψυχή. Του σπαθιού η λεπίδα να σου χαράξει την ελπίδα. Κι αν έχεις και παιδιά, εύχομαι να τα...! Μα τι λέω η τρελή; Πως μπόρεσα να πω, τα παιδιά σου να καταραστώ; Ο πόνος ο τραχύς έγινε παχύς. Άλλαξε εμένα και μ' έκανε σαν εσένα. Μάνα είμαι και πονώ, να σε καταλάβω μπορώ. Εύχομαι λοιπόν, αυτό που ένιωσα εγώ, να το στείλεις στο κενό. Τα παιδιά σου να τα έχεις στην αγκαλιά σου να τα προσέχεις. Τον άδικο τον χωρισμό, να μη νιώσεις όπως εγώ. Θέλω μόνο να σου πω, τα παιδιά μου να έχεις φυλακτό. Πρόσεχε τα αν μπορείς και μη τα κακολογείς. Όσο για μένα να το ξέρεις θα σε ψάξω και θα υποφέρεις. Παιδάκια μου γλυκά, θα σας έχω πάντα στην καρδιά. Κάποια μέρα θα σας βρω και δε θα είναι στο όνειρο αυτό..
Η άσκηση αργοπορεί το ρυθμό απώλειας της οστικής πυκνότητας με την αύξηση της ηλικίας. Όσο μεγαλύτερη οστική μάζα έχει αποκτηθεί μέχρι την ηλικία των τριάντα ετών τόσο περισσότερο ...
Πουγκάκια από προσούτο, γεμισμένα με κρέμα τυριών και λαχανικών, σε στρώμα ρόκας, με ελαιόλαδο, ντομάτα και μπαλσάμικο. Νομίζω ότι τα εξαφάνισα πριν το «αντίπαλο» πιρούνι να πάρει πρέφα ...
Οπλίσου ενάντια των φθορών του σώματος. Η πρόληψη είναι σημαντική, οπότε ένταξε τη φυσική δραστηριότητα στη ζωή σου πριν γίνει απαραίτητο. Ωστόσο σκέψου το όφελος της άσκησης, ακόμα και αν είν...
Ας τους παρακινήσουμε. Ας τους δελεάσουμε. Τον παππού που κάθεται στην τηλεόραση, τη γιαγιά που πλέκει. Ας τους σηκώσουμε από τη βολικότητα του καναπέ για μια βόλτα στον «κόσμο». Τους αγαπάμε, μη το...
Το παραπάνω κείμενο είναι μια παρωδία – οδηγός προς ναυτιλομένους, οι οποίοι σκέφτονται να επισκεφτούν το δεξί πόδι της Πελοποννήσου, ή “μούντζας”, όπως την αποκαλώ εγώ. Δεν είναι για χ...
Δεύτερο «Symposio at Ark» και παρθενική μας φορά στο ρεστοράν της Γλυφάδας. Είχα διαβάσει για το μενού και το γεγονός ότι το Ark υποδέχεται το βραβευμένο σεφ του εστιατορίου του «Makedonia Palace», ...
Οι φωτογραφίες μάλλον αδικούν το Minnie The Moocher. Τώρα θα μου πείτε – και με το δίκιο σας – «Μα είναι υπέροχες»! Καταλάβατε λοιπόν τι εννοώ; Είναι ακόμα πιο υπέροχο όταν πας! Καλόγουστο, πο...
Το έκθεμα "Το ΑΒητάρι της διατροφής" είναι ανοιχτό στο κοινό τις ώρες λειτουργίας του Παιδικού Μουσείου της Αθήνας ( Τετάρτη 11:00-19:00, Πέμπτη έως Κυριακή 11:00-15:00), ενώ ειδικά για το Σαββατοκύ...
Ένα διήμερο πλούσιο σε γνώσεις, τέχνη και γεύση, ολοκληρώθηκε. Μια εκπαίδευση που θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό των επαγγελματιών και μια απορία που γεννιέται κάθε χρόνο μετά το τέλος του Athe...
Με την επιστροφή θες το χρόνο σου για όλα. Να μπεις σε ρυθμό, πρόγραμμα, τάξη… Μαζί με όλα αυτά κουβαλάς και τα κιλά των διακοπών σου. Ναι, αυτά που σου χάρισαν απλόχερα οι μπύρες και τα...
Τα αδέλφια λοιπόν ξεκίνησαν την ιστορία με τους AntetokounBros και στήνουν διάφορες εκδηλώσεις, οι οποίες δεν αφορούν πάντα το μπάσκετ, καλή ώρα όπως τούτη εδώ.
Τι σου είναι το σωστό πρωινό ξύπνημα. Ο λίγος χρόνος στο σπίτι σου πριν βγεις έξω. Δίνει χώρο στο σώμα σου να ενεργοποιηθεί. Να μπει στις καθημερινές του λειτουργίες.
Ανάμεσα στην αυτοκρατορία της Γερμανίας και στον Ιμπεριαλισμό που κηδεμονεύει τα «αποτυχημένα» κράτη και προφασίζεται την «εθνική τους οικοδόμηση», υπάρχει ο Κοσμοπολιτισμός...
Άλλαξαν οι καιροί φιλενάδα. Χάθηκαν οι ιππότες, οι πρίγκιπες και οι βαρβάτοι άντρες. Ακόμη και οι τραγικοί, οι "αρσενικοί" φλώροι, χάθηκαν από την πιάτσα...
Με μια επιπόλαιη ματιά μπορούμε να πούμε απόλυτα και με σιγουριά ότι οι τέχνες σχεδόν καταστράφηκαν. Αλλά μήπως δεν είναι όλα τόσο χάλια; Μήπως έκανε και κάτι καλό αυτή η κρίση;
Το φυσικό δίκαιο είναι αυθεντικό και συμφέρον, ενώ το θετό δίκαιο είναι προϊόν κοινωνικής συμφωνίας και πολλές φορές δεν είναι προς το συμφέρον του ατόμου.
Το δέκατο αφιέρωμα σε animation ταινίες μικρού μήκους, με πλούσιο υλικό...από παλιά παιχνίδια και πραγματοποιημένα όνειρα μέχρι ιστορίες με ατελή ανθρώπινα όντα...
Αναγνώστες μου, σήμερις ο μικρός μας ιντερνετικός κινηματόγραφος του noizy.gr σας παρουσιάζει "Τις Αγάπες" πολλών και διάφορων ανθρώπων...Καλή προβολή!
Ένας άνθρωπος ψάχνει την ελπίδα του για γιατρειά, καθώς μια τσίχλα σε ένα φανάρι με ένα λουρί σκύλου συναντιούνται..Η βοήθεια της συναισθησίας μέσω της μουσικής και των εικόνων αναπτερώνουν την αγάπ...
Σε τέτοια event σου μένει τελικά μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας... νιώθεις πως όλα τα μέρη είναι κοντά, αρκεί να καβαλήσεις το μοτόρι σου και να σκίσεις τους αιθέρες…
Πρωταγωνιστές της σημερινής μας προβολής κυρίες και κύριοι, είναι Η Ζωή (με τα ωραία αλλά και με τα ζόρικά της). Μικρές καθημερινές στιγμές απείρου κάλλους και σοφίας. Ο Άνθρωπο...
Παιδιά τρομοκρατημένα και φοβισμένα συμπράττουν με έναν μίμο..Ένα νεαρό ζευγάρι όμως από την άλλη αγαπιέται πολύ και ονειρεύεται το μέλλον του...Για το τέλος, χορός, μουσική και πολλά συναισθήματα!
...
Κι έτσι σιγά – σιγά καθημερινά όλο και περισσότερος κόσμος κλείνει τις συσκευές και ψάχνει να ξαναβρεί τις κασέτες του μπας και νιώσει λίγη από εκείνη τη μαγεία που υπήρχε κάποτε.
Μικρές περιπλανήσεις με πρωταγωνιστές της διπλανής πόρτας.Ήρωες που ψάχνονται και αναζητούν λύσεις.Τραβούν κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο το νήμα της ζωής τους γράφοντας με τις πράξεις του...
"Πίσω από καθετί εξαίσιο στη ζωή, βρίσκεται κάτι τραγικό". Μία ρήση που φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση της εξαιρετικής φωτογράφου Fransesca Woodman.
Λίγο πριν την συντέλεια του κόσμου (21 Δεκεμβρίου 2012), οι συντάκτες του «Noizy» επιλέγουν κάποια από τα αγαπημένα τους Χριστουγεννιάτικα Τραγούδια και τα ακούνε δυνατά κόντρα σε...
Υπάρχει μεγάλη διάφορα μεταξύ του να περνάς κάποιο χρόνο μόνος σου και του να νιώθεις μόνος σου. Στην πρώτη περίπτωση θες απλά να περάσεις λίγο χρόνο μακριά από τους άλλους ...
Το River Party δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Ίσως να υπερβάλλω, γιατί η οικονομική κρίση λειτουργεί σαν χρονομηχανή μεν και μας γυρνάει πίσω, οπότε ...
Άπειρες φορές έχουμε ακούσει για υπερφυσικά, μυστηριώδη γεγονότα και πνεύματα που μας επισκέπτονται στον ύπνο μας. Σκιές που προκαλούν παράλυση και ...
Τόλμησε κάτι νέο. Βρες τα όριά σου… Εξερεύνησέ τα και κάθε φορά πήγαινε και πιο μακριά. Όλοι μας κάναμε το λάθος συχνά να πούμε ότι είμαστε μία παγιωμένη προσωπικότητα.
Αγνός, πρωτογενής λόγος, χωρίς φκιασίδια και με σαφείς αιχμές. Η έκπληξη μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν μου είπε ότι δεν διαβάζει και ότι τον κουράζει το διάβασμα.
Έχει χαθεί ο ρομαντισμός; Ή μήπως υπάρχει ελπίδα να "σωθεί’’ το πλοίο του ρομαντισμού και να επιβιβαστούμε όλοι στη σωσίβια λέμβο έτσι ώστε να επιζήσουμε;
Η ουσία των γενέθλιων είναι να σε βάλουν σε σκέψεις. Να αναλογιστείς την μέχρι πρότινος ζωή σου και να δεις τι θέλεις να παραμείνει ίδιο και τι να αλλάξει.
Tη νύχτα σε παρκάκια, σε παγκάκια, σε σοκάκια γίνονται οι καλύτερες κουβέντες. Αυτό φαίνεται να σκέφτηκε η πρωταγωνίστρια, όταν συνέλαβε την ιδέα του One Night Chat.
Οι πρακτικές αυτές εξετάζονται σε παγκόσμιο επίπεδο από πολλούς ανθρώπους, ενώ οι θαυμαστές τους δηλώνουν ευχαριστημένοι και πεπεισμένοι για την αποτελεσματικότητά τους.
Ένα ιδεαλιστικό ουτοπικό κίνημα, με όραμα έναν κόσμο δίχως καταπίεση, απελευθερωμένο από την έννοια του χρήματος, χωρίς βία και ανταγωνισμό και με αγάπη προς τη φύση.
Με στιγμές ατελείωτου σεξ, εικόνες με χειροπέδες, σχοινιά και πολλά ακόμη είναι πλημμυρισμένες οι σελίδες των τριών βιβλίων της E. L. James. Click and enter now!
Άντε τώρα να εξηγήσεις σε κάποιον εκτός Ελλάδος (alien) ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες η Ελλάδα δεν είναι τσιγαρισμένο Μεξικό και ότι οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν (ου-ά-ου!!!).
Schenk με λένε, και απλά λόγω μιας ιδιαίτερης αδυναμίας μου προς τα παιδιά αποφάσισα να αφιερώσω αυτό μου το κείμενο σε ό,τι πιο όμορφο υπάρχει εκεί έξω.
Αre you ready for some hot stuff? Το Noizy βρέθηκε το τελευταίο τριήμερο του Μαϊου με πολυμελή ομάδα στο μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς και κάλυψε όλα όσα συνέβησαν.
Η κορύφωση μιας εξαιρετικής από όλες τις απόψεις ποδοσφαιρικής χρονιάς έρχεται αυτό το Σάββατο στην Allianz-Arena του Μονάχου με τον τελικό του Champions League.
To κερασάκι στην τούρτα του Βασιλιά των Σπορ : FC Real Madrid vs FC Barcelona - mes que un ... derby. Λάβετε θέσεις για ένα ματς, που θα κρίνει πολλά περισσότερα από έναν τίτλο.
Το τεράστιο ελληνικό (δημόσιο) χρέος έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς-αυτοαποκαλούμενους ειδικούς-σαν τον Max "Αυτιάς" Kaiser να τριγυρνάνε από μέσο σε μέσο και να βγάζουν έντονους λόγους.
Σημασία δεν έχει ο προορισμός. Σημασία έχει το ταξίδι… πραγματικά! Είναι όλη εκείνη η μαγική διαδικασία του νου, που σου βάζει την πρώτη σπίθα για να να το αναζητήσεις ...
Είτε συμφωνούμε με τις ευρύτερες ιδέες του, είτε διαφωνούμε, νομίζω πως οι περισσότεροι παραδεχόμαστε πως είναι από τους μεγαλύτερους διανοητές της εποχής μας.
Όλα όσα συμβαίνουν σήμερα δεν είναι τυχαία. Και στις δέκα τεχνικές θα αναγνωρίσει κανείς... τη δική του καθημερινότητα, τη δική του πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια της ευημερίας μας.