 |
Μου τη δίνουν οι δήθεν άντρες.
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Starlight
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 26 Οκτωβρίου 2014 17:21
Άλλαξαν οι καιροί φιλενάδα. Χάθηκαν οι ιππότες, οι πρίγκιπες και οι βαρβάτοι άντρες. Ακόμη και οι τραγικοί, οι "αρσενικοί" φλώροι, χάθηκαν από την πιάτσα. Τώρα έγιναν σκέτοι φλώροι, δήθεν μάγκες, και μας ξεπέρασαν σε περιποίηση και ομορφιά. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι ένας πρώην μου θα είχε καλύτερα αποτριχωμένα πόδια από εμένα. Το 'δα κι αυτό. Ξεφτίλα η δικιά σου. Όχι! Δεν είμαι βρωμιάρα, ούτε απρόσεκτη, ούτε τεμπέλα. Αλλά πώς να συναγωνιστώ κάποιον που κάθε μέρα παθαίνει αμόκ και πιάνει την αποτριχωτική μηχανή (ΕΛΕΟΣ!!!) γιατί εμφανίστηκαν μαύρες ρίζες; Μέχρι και κρέμες είχε για το σώμα και το πρόσωπο. Έδινε λεφτά, όχι αστεία. Καλά, πως άντεξα μαζί του πέντε μήνες, ένας θεός το ξέρει! Εντάξει, δε λέω, ποδοσφαιριστής με γυμνασμένο σώμα ήταν. Αλλά πιο πολύ θαύμαζε το σώμα του και τον Lionel Messi (βρε λες να...;) παρά εμένα. Όσο για σεξ... χαχαχαχα! Άσε μας κουκλίτσα μου! Με τον πόνο μου παίζεις; Ξέρεις, η Βανδή έλεγε ένα τραγουδάκι που ξελάσπωσε πολλές από εμάς. Να δεις πως το έλεγε... Α, ναι! «Τι κάνω μόνη μου μες στο σαλόνι μου, σε σκέφτομ' έντονα, δεν πάω πουθενά, πολύ καλά περνώ στον καναπέ μου εγώ». Ε, μα πια, τη μια είχε αγώνα, την άλλη είχε προπόνηση, τη μεθεπόμενη ήταν πτώμα. Άνθρωπος είμαι κι εγώ. Μια όμορφη νύχτα με φεγγάρι τον έστειλα σπίτι του, να αποτριχώνεται με την ησυχία του και να κοιμάται αγκαλιά με τη στρογγυλή θεά του. Εγώ του ήμουν περιττή. Στενοχώρια να δεις. Ρε! Μόνο που δε με ευχαρίστησε από τη χαρά του που τον χώρισα. Πάλι εγώ το θύμα. Βρε αϊ στα τσακίδια, ανόητε. Από τότε ψάχνω να βρω ένα σωστό αρσενικό, χωρίς φρουφρού κι αρώματα. Που να πω τον πόνο μου η γυναίκα; Διότι, σου λέει, οι άντρες σήμερα ανταγωνίζονται τις γυναίκες σε όλα. Λέξεις όπως φλερτ, καμάκι, έρωτας, πάθος, είναι άγνωστες πλέον γι' αυτούς. Μόνο ο ανταγωνισμός τους καίει. Ξυρίζεστε εσείς κυρίες μου; Ε! Ξυριζόμαστε κι εμείς. Βάφετε μαλλί; Ε! Το βάφουμε κι εμείς. Βγάζετε φρύδια; Ε! τα βγάζουμε κι εμείς (ΕΛΕΟΣ part 2!!!) Κρεμούλες και καλλυντικά εσείς στο προσωπάκι σας; Ε! Κρεμούλες και καλλυντικά κι εμείς στο δικό μας. Κράτα με, κράτα με φιλενάδα γιατί θα βρίσω τώρα. Τι ζητάμε μωρέ; Έναν άντρα, ένα αρσενικό να πει μια κουβέντα και να τραντάξει τη γη κάτω από τα πόδια μας. Και μην αρχίσετε πάλι τις κλασικές ανοησίες/δικαιολογίες: «Οι γυναίκες φταίνε που οι άντρες έγιναν έτσι», «οι γυναίκες έγιναν λυσσάρες και κυνηγοί», κλπ. Δηλαδή, επειδή οι γυναίκες άλλαξαν (θα γράψω σύντομα γι' αυτό), έπρεπε να αλλάξει και το μπρουτάλ αγόρι που είχα σταμπάρει σε ένα συνοικιακό μπαράκι; Εκείνος ο κούκλος που μόλις μυρίστηκε δυσκολία άλλαξε στάση και ύφος. Έγινε γλυκούλης σαν τη θεια μου τη Μαρία. Ουφ! Τι κόσμος;
Απογοητευμένη, μόνη κι έρημη, πηγαίνεις με τις φίλες σου στην παραλία για μπανάκι μπας και πνιγείς και ησυχάσεις. Εκείνες όμως σου λένε «μη μασάς», «θα βρεθεί κάτι καλό» και άλλες τέτοιες άνοστες συμβουλές συμπαράστασης. Αφού και οι ίδιες τους, το ίδιο δράμα ζουν. Πφφ... τέλος πάντων. Λίγο η ζέστη, λίγο η θαλασσινή αύρα, σε πιάνει κάτι ερωτικό και λες να παίξεις το τελευταίο σου χαρτί. Βάζεις το όμορφο μαγιό σου, επιδεικνύεις τα κάλλη σου, πετάς έξω ότι έχεις να δείξεις, και σε παίρνει να το δείξεις, και περιμένεις υπομονετικά. Τα μάτια παίζουν ρακέτες από την μια άκρη της παραλίας μέχρι την άλλη. Ώσπου σκαλώνουν πάνω σε ένα ξυρισμένο ανδρικό σώμα. Το άτριχο, αλλά γυμνασμένο, αγόρι χαμογέλα με νάζι και κάνει νεύμα κρατώντας τη ρακέτα του σφιχτά. Τι απαλό δερματάκι; Σκέπτομαι ειρωνικά. Καλέ, αυτός είναι πιο θηλυκός από ότι εγώ. Και τι λευκό δόντι! Οδοντίατρος θα είναι. Ε, ας κάνω μια προσπάθεια, ποτέ δεν ξέρεις. Κλασικά, ρίχνει το «μπαλάκι του» επάνω μου και έρχεται να το πάρει για να πιάσει κουβέντα. Κλισέ τρόπος, αλλά εξακολουθώ να ρίχνω νερό στο κρασί μου. Λέει και λέει ένα σορό "χάρηκα" και "συγγνώμη", μα στην ουσία δεν περνά. Νύσταξα η γυναίκα. Αφού τα είπε όλα (λέμε τώρα) παίρνει το γυμνασμένο κορμί του και φεύγει. Αυτό ήταν; Ούτε να προτείνει να βγούμε ή να κεράσει κάτι (δεν είναι το κέρασμα, αλλά συνήθως έτσι κάνουν), κι εσύ μένεις πάλι στα χαμένα και αναρωτιέσαι, τι κάνω λάθος; Ρε φιλενάδα, τι ζήτησα; Θέλω έναν άντρα, όχι τον Κεν! Αυτός είναι της Μπάρμπι. Δεν ζητώ να είναι πλούσιος, ούτε να είναι μοντέλο. Ας μην είναι ο Μπραντ Πιτ, άλλωστε εγώ δεν χωρίζω ζευγάρια. Ας είναι ένας απλός, καθημερινός άντρας. Εγώ τον ονειρεύτηκα αρσενικό και βαρβάτο. Τον θέλω με την τρίχα του, με τη μπάσα φωνή του. Να έχει αξύριστο πρόσωπο και λίγα κιλάκια παραπάνω (όχι πολλά). Τα χέρια του να είναι τραχιά κι όχι σαν τα δικά μου. Όλα τ' άλλα έρχονται. Το σημαντικό είναι να νιώθω πλάι του βασίλισσα κι όχι σκεύος ηδονής. Δυστυχώς, οι άντρες σήμερα χωρίζονται σε κακές κατηγορίες:
1) Αυτοί που φοβούνται τη δέσμευση και μόλις σε ρίξουν στο κρεβάτι την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.
2) Αυτοί που φοβούνται τη δέσμευση και μόλις καταλάβουν ότι εσύ δεν θα τους δώσεις αυτό που ποθούν χωρίς δεσμό την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.
3) Αυτοί που θέλουν οικογένεια και παιδιά και είναι ανούσιοι/αδιάφοροι χαρακτήρες.
4) Αυτοί που σε γουστάρουν αλλά δεν ξέρουν πώς να σε πλησιάσουν και περιμένουν να κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση. (Αχ Αλέξανδρε, κούνια που σε κούναγε)
5) Αυτοί που θεωρούν την ομορφιά τους καλύτερη από οποιαδήποτε γυναίκα και το παίζουν μαμιάδες. Κάντε και λίγο τσίσα βρε παιδιά.
6) Αυτοί που είναι πολύ καλοί για να είναι αληθινοί. Κοινώς τα καλά παιδιά που βλέπουμε φιλικά. Εδώ κολλάει το "δεν ξέρουμε τι θέλουμε".
1) Αυτοί που φοβούνται τη δέσμευση και μόλις σε ρίξουν στο κρεβάτι την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.
2) Αυτοί που φοβούνται τη δέσμευση και μόλις καταλάβουν ότι εσύ δεν θα τους δώσεις αυτό που ποθούν χωρίς δεσμό την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.
3) Αυτοί που θέλουν οικογένεια και παιδιά και είναι ανούσιοι/αδιάφοροι χαρακτήρες.
4) Αυτοί που σε γουστάρουν αλλά δεν ξέρουν πώς να σε πλησιάσουν και περιμένουν να κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση. (Αχ Αλέξανδρε, κούνια που σε κούναγε)
5) Αυτοί που θεωρούν την ομορφιά τους καλύτερη από οποιαδήποτε γυναίκα και το παίζουν μαμιάδες. Κάντε και λίγο τσίσα βρε παιδιά.
6) Αυτοί που είναι πολύ καλοί για να είναι αληθινοί. Κοινώς τα καλά παιδιά που βλέπουμε φιλικά. Εδώ κολλάει το "δεν ξέρουμε τι θέλουμε".
Δύσκολο πράγμα να είσαι γυναίκα τη σήμερον ημέρα. Μάνα, ερωμένη, σύζυγος, νοικοκυρά, εργαζόμενη. Όλα στριμώχνονται σε ένα σώμα κατασκευασμένο έτσι ούτως ώστε να αντέχει το βάρος της ζωής. Δε με πήραν τα χρόνια, ούτε έχω τις εμπειρίες για να βγάλω γλώσσα. Εγώ παραπονιέμαι μόνο για τους άντρες. Αυτούς που τους ψάχνεις με τα κιάλια. Πιο σπάνιοι, σου λέει, κι από διαμάντι. Άλλαξαν οι καιροί. Παραδέχομαι όμως ότι φταίμε κι εμείς οι γυναίκες. Αλλά, τι να σε κάνω λεβέντη μου πιο ναζιάρη και ξυρισμένο από εμένα; Δε σε θέλω για φίλη μου, για ταίρι σε θέλω. Άντε βρε, για να δεις ότι είμαι καλό παιδί, αν ξεμείνεις από καλλυντικά, χτύπα να σου δανείσω! Έτσι όπως πάμε θα χαλάσουν, διότι εγώ όλο και λιγότερο τα χρησιμοποιώ. Οπότε, χαλάλι σου. Κουράστηκα, μπούχτισα από τους δήθεν άντρες. Εξακολουθώ να περιμένω και να ονειρεύομαι.Ναταλία Λούπη
