 |
AntetokounBros 5K Run
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Starlight
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 08 Ιουλίου 2018 16:45
AntetokounBros 5K Run
Fly with the bros!
...Cuz we are ALL Bros!
Όταν έμαθα για τη διοργάνωση και την κούρσα των πέντε χιλιομέτρων, σκέφτηκα πως θα ήταν μια καλή ιδέα να το καλύψουμε όλο αυτό. Μετά το ξανασκέφτηκα και θεώρησα πως θα ήταν καλύτερη ιδέα αν έπαιρνα κι εγώ μέρος, ώστε να ζούσα όλη την εμπειρία «από μέσα». Απροπόνητος γαρ, με πολλά χάλια στη φυσική κατάσταση, με έντονα τα σημάδια της κόπωσης και μόνο στη σκέψη, αλλά στο τέλος επικράτησε ο παραλογισμός. Ναι, θα πάω, ναι, θα συμμετάσχω και ναι, θα επιδιώξω να τερματίσω κιόλας! Τι διάολο, πέντε χιλιόμετρα είναι, όχι μαραθώνιος!
Τα αδέλφια Αντετοκούνμπο μεγάλωσαν στα Σεπόλια. Τα τέσσερα αδέλφια που γεννήθηκαν στην Ελλάδα δηλαδή, μια και υπάρχει και πέμπτος αδελφός, που είναι ακόμα στη Νιγηρία. Ο Γιάννης είναι πλέον ένας σούπερ μπασκετμπολίστας, ο οποίος παίζει από το 2013 στο ΝΒΑ και τους Milwaukee Bucks. Τα αδέλφια του ασχολούνται επίσης με το μπάσκετ, με το Θανάση μάλιστα να έχει επιλεγεί στα draft από τους New York Knicks. Τα αδέλφια λοιπόν ξεκίνησαν την ιστορία με τους AntetokounBros και στήνουν διάφορες εκδηλώσεις, οι οποίες δεν αφορούν πάντα το μπάσκετ, καλή ώρα όπως τούτη εδώ.
Η συμμετοχή ήταν η πλέον απλή. Έμπαινες στην ιστοσελίδα της εκδήλωσης, έδινες τα στοιχεία σου και στη συνέχεια σου ερχόταν ένα mail, το οποίο περιελάμβανε τους όρους συμμετοχής. Το κόστος ήταν πέντε Ευρώ, κατά συνέπεια ήταν προσιτό για όλους μας. Και όχι μόνο αυτό. Με τα χρήματα που αναφέραμε κάθε συμμετέχων λάμβανε μια πολύ χαριτωμένη τσάντα από τη Nike, η οποία περιείχε μάλιστα και μία φανέλα, με την οποία σε καλούσαν να τρέξεις, έτσι, για να είμαστε όλοι ομοιόμορφα ντυμένοι. Value for money κάργα δηλαδή και το απόγευμα του Σαββάτου της 7ης Ιουλίου κατέφθασε με βήμα ταχύ.
Επτά και δέκα το απόγευμα. Άφιξη στο σταθμό μετρό των Σεπολίων. Στη συνέχεια περπάτημα για λίγα λεπτά, μέχρι τον τόπο που ξεκινάει ο αγώνας. Έχει πολλή ζέστη, έχει όμως και ΠΟΛΥ κόσμο. Ο περισσότερος είναι ντυμένος με τη φανέλα της εκδήλωσης, άλλοι πάλι θα αλλάξουν στο χώρο της εκκίνησης. Υπάρχουν αποδυτήρια, τουαλέτες, καθώς και βανάκια, τα οποία θα παραλάβουν τα πράγματα που θα αφήσεις, για να μην κουβαλάς κατά τη διάρκεια του αγώνα και θα τα πάρεις πίσω στον τερματισμό. Παγωμένο νερό για όλους τους συμμετέχοντες και εξαιρετικές εικόνες. Ακούγεται μουσική από τα μεγάφωνα, ενώ ο Σάββας Πούμπουρας, ο παρουσιαστής της εκδήλωσης, δίνει τις τελευταίες οδηγίες από μικροφώνου. Παράλληλα φιλοξενεί κάποιους από τους συμμετέχοντες, δίνοντας ένα πιο φιλικό κλίμα, κάτι που αρμόζει σε τούτη τη γιορτή.
Προσπαθώ να κάνω ζέσταμα, διαπιστώνω για ακόμα μία φορά το πόσο απροπόνητος είμαι, αλλά γρήγορα το παρατάω, καθώς πιάνω για λίγο την κουβέντα με άλλους συμμετέχοντες. Μερικά λεπτά αργότερα εμφανίζονται τα αδέλφια Αντετοκούνμπο και κατευθύνονται προς τον παρουσιαστή, ενώ δίπλα τους «συρρέει» ένα τσούρμο από παιδιά. Οι συμμετέχοντες βγάζουν κινητά και απαθανατίζουν. Ο Γιάννης είναι πραγματικά τεράστιος! Εντάξει, έχω δει μπασκετμπολίστες από κοντά και μάλιστα ουκ ολίγες φορές και έχω πάθει ζημιά με το πόσο γιγάντιοι είναι… Αλλά δεν σημαίνει τίποτα αυτό. Ο Γιάννης είναι σαν Τυραννόσαυρος! Με ύψος 211 εκατοστά και τεράστιο διασκελισμό, φτάνει στο χώρο εκκίνησης και παίρνει το μικρόφωνο. Μιλάει για πολύ λίγο, λέει όμως πράγματα που σημαίνουν παρά πολλά. «Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο»! Σας κάνει προεκλογικό; Λιγάκι ίσως; Ναι, αλλά δεν το ακούμε από το στόμα ενός αλαζόνα πολιτικάντη. Το ακούμε από ένα παιδί που δεν έπαψε ποτέ να μάχεται και να ονειρεύεται. Μπορεί η φύση να τον προίκισε, έτσι ώστε να ασχοληθεί με το μπάσκετ όπως πρέπει, εκείνος όμως δούλεψε τόσο πολύ, ώστε να μην αφήσει κανένα περιθώριο λάθους, ώστε να μην υπολείπεται σε τίποτα από τους άλλους συναθλητές του. Και η πορεία του στο ΝΒΑ αυτό δείχνει ως τώρα. Το λόγο λαμβάνουν οι αντιδήμαρχοι της περιοχής, οι οποίοι εύχονται καλή τύχη στους δρομείς.
Γύρω στις οκτώ και είκοσι-κάτι δίνεται η εκκίνηση. Ο κόσμος ξεκινάει να τρέχει μέσα σε ένα εντελώς πανηγυρικό κλίμα. Ξεκινάμε σιγά-σιγά και μεις. Οι συμμετέχοντες είναι χωρισμένοι σε δύο γκρουπ. Έτσι περιμένουμε να φύγουν οι πρώτοι, οι οποίοι θεωρητικά έχουν καλύτερους χρόνους και στη συνέχεια την κάνουμε για το ραντεβού μας με τους δρόμους της Αθήνας. Ο τερματισμός μας περιμένει απέναντι από το Καλλιμάρμαρο. Προς το παρόν… ο δρόμος. Ισχύουν – εννοείται – κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, επειδή όμως εμείς οι Έλληνες είμαστε σκατολαός, βλέπω αριστερά και δεξιά κάμποσους κουφιοκεφαλάκηδες, οι οποίοι πάνε να χωθούν με τις μηχανές και τα αυτοκίνητά τους, αντί να περιμένουν να περάσουν οι δρομείς. Και το καλύτερό μου; Μία κυράτσα, κάπου στην Ακαδημίας, τράβηξε η ίδια τη μπάρα για να χωρέσει το αμάξι της! Εννοείται πως την πήραν όλοι χαμπάρι και εννοείται πως μία από τους δρομείς της την είπε ξερά! «Θα πάω να κάτσω μπροστά από το αυτοκίνητό της, μέχρι να περάσει κι ο τελευταίος»!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν πέρασαν και τούτα τα πέντε χιλιόμετρα στην ιστορία. Για να πω την αλήθεια μου, κατάφερα να τρέξω μέχρι τη μέση. Στη συνέχεια περπάτησα, ξεκίνησα πάλι να τρέχω, σταμάτησα και περπάτησα ξανά και στο τέλος τερμάτισα τρέχοντας, έχοντας στη φάτσα μου το μεγαλύτερο χαμόγελο και τρεις τόνους ζέστης… Στο χώρο τερματισμού μας περιμέναν νερά και παγωτό, ενώ σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο μπορούσαν οι δρομείς να γράψουν με κιμωλία το μακρύ τους και το κοντό τους. Αναμνηστικά μετάλλια δόθηκαν σε όλους όσους έφτασαν στο τέρμα, καθώς και δωρεάν αποσμητικά για να μην βρωμάμε εντελώς στην επιστροφή στο σπίτι.
Έκατσα σε μια γωνίτσα, κατάλαβα ότι είχαν τραβήξει και τα δύο πόδια, χασκογέλασα με την κατάντια μου και έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να είναι παρών και στο επόμενο «πεντάρι» και μάλιστα να τρέξω σε όλη τη διαδρομή. Οψόμεθα. Για την ώρα πάω να ξαναπεράσω για παγωτό. Είναι τέλειο το ρημάδι…
Όλα τα έσοδα από τις συμμετοχές του αγώνα θα διατεθούν για την υποστήριξη των αναγκών του Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και παιδιού «Κιβωτός του Κόσμου».
Και ένα τελευταίο, έτσι σαν παράπονο. Ο Γιάννης είναι πλέον ένας τεράστιος πρεσβευτής για τη χώρα μας. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός και έτσι όπως κινείται ο μεγάλος αυτός αθλητής, σύντομα θα μιλάει όλο το σύμπαν για κείνον. Και τι έμαθα μόλις σήμερα; Ότι οι ελληνικές αρχές δεν είχαν κάνει καμία κίνηση για να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, παρότι έχει γεννηθεί στην Ελλάδα. Τα έγγραφα της υπηκοότητας του παραδόθηκαν ένα μήνα ΜΕΤΑ την επιλογή του από τους Bucks! Ναι, ο Γιάννης είναι ο φοβερός και τρομερός Greek Freak, κάτι άλλοι που «παίζουν μπάλα» εδώ, στα δικά μας χώματα, παραμένουν απλά freaks...
Ο επίλογος είναι γλυκός, όσο και η επιστροφή με το μετρό. Πολλά παιδιά με τη φανέλα της συμμετοχής και τα μετάλλια στους λαιμούς τους μιλάνε για την κούρσα και μερικά από αυτά πειράζουν τους φίλους τους. «Τι, τερμάτισα πέντε λεπτά πριν από σένα»; Και τέτοια χαρούμενα. Ωραία εικόνα… Συγχαρητήρια σε όσους και όσες συμμετείχαν, πάμε για άλλα!
Κείμενα, φωτό, απροπονησιά και ατσούμπαλος τερματισμός: Κώστας Κούλης
Όταν έμαθα για τη διοργάνωση και την κούρσα των πέντε χιλιομέτρων, σκέφτηκα πως θα ήταν μια καλή ιδέα να το καλύψουμε όλο αυτό. Μετά το ξανασκέφτηκα και θεώρησα πως θα ήταν καλύτερη ιδέα αν έπαιρνα κι εγώ μέρος, ώστε να ζούσα όλη την εμπειρία «από μέσα». Απροπόνητος γαρ, με πολλά χάλια στη φυσική κατάσταση, με έντονα τα σημάδια της κόπωσης και μόνο στη σκέψη, αλλά στο τέλος επικράτησε ο παραλογισμός. Ναι, θα πάω, ναι, θα συμμετάσχω και ναι, θα επιδιώξω να τερματίσω κιόλας! Τι διάολο, πέντε χιλιόμετρα είναι, όχι μαραθώνιος!
Τα αδέλφια Αντετοκούνμπο μεγάλωσαν στα Σεπόλια. Τα τέσσερα αδέλφια που γεννήθηκαν στην Ελλάδα δηλαδή, μια και υπάρχει και πέμπτος αδελφός, που είναι ακόμα στη Νιγηρία. Ο Γιάννης είναι πλέον ένας σούπερ μπασκετμπολίστας, ο οποίος παίζει από το 2013 στο ΝΒΑ και τους Milwaukee Bucks. Τα αδέλφια του ασχολούνται επίσης με το μπάσκετ, με το Θανάση μάλιστα να έχει επιλεγεί στα draft από τους New York Knicks. Τα αδέλφια λοιπόν ξεκίνησαν την ιστορία με τους AntetokounBros και στήνουν διάφορες εκδηλώσεις, οι οποίες δεν αφορούν πάντα το μπάσκετ, καλή ώρα όπως τούτη εδώ.
Η συμμετοχή ήταν η πλέον απλή. Έμπαινες στην ιστοσελίδα της εκδήλωσης, έδινες τα στοιχεία σου και στη συνέχεια σου ερχόταν ένα mail, το οποίο περιελάμβανε τους όρους συμμετοχής. Το κόστος ήταν πέντε Ευρώ, κατά συνέπεια ήταν προσιτό για όλους μας. Και όχι μόνο αυτό. Με τα χρήματα που αναφέραμε κάθε συμμετέχων λάμβανε μια πολύ χαριτωμένη τσάντα από τη Nike, η οποία περιείχε μάλιστα και μία φανέλα, με την οποία σε καλούσαν να τρέξεις, έτσι, για να είμαστε όλοι ομοιόμορφα ντυμένοι. Value for money κάργα δηλαδή και το απόγευμα του Σαββάτου της 7ης Ιουλίου κατέφθασε με βήμα ταχύ.
Επτά και δέκα το απόγευμα. Άφιξη στο σταθμό μετρό των Σεπολίων. Στη συνέχεια περπάτημα για λίγα λεπτά, μέχρι τον τόπο που ξεκινάει ο αγώνας. Έχει πολλή ζέστη, έχει όμως και ΠΟΛΥ κόσμο. Ο περισσότερος είναι ντυμένος με τη φανέλα της εκδήλωσης, άλλοι πάλι θα αλλάξουν στο χώρο της εκκίνησης. Υπάρχουν αποδυτήρια, τουαλέτες, καθώς και βανάκια, τα οποία θα παραλάβουν τα πράγματα που θα αφήσεις, για να μην κουβαλάς κατά τη διάρκεια του αγώνα και θα τα πάρεις πίσω στον τερματισμό. Παγωμένο νερό για όλους τους συμμετέχοντες και εξαιρετικές εικόνες. Ακούγεται μουσική από τα μεγάφωνα, ενώ ο Σάββας Πούμπουρας, ο παρουσιαστής της εκδήλωσης, δίνει τις τελευταίες οδηγίες από μικροφώνου. Παράλληλα φιλοξενεί κάποιους από τους συμμετέχοντες, δίνοντας ένα πιο φιλικό κλίμα, κάτι που αρμόζει σε τούτη τη γιορτή.
Προσπαθώ να κάνω ζέσταμα, διαπιστώνω για ακόμα μία φορά το πόσο απροπόνητος είμαι, αλλά γρήγορα το παρατάω, καθώς πιάνω για λίγο την κουβέντα με άλλους συμμετέχοντες. Μερικά λεπτά αργότερα εμφανίζονται τα αδέλφια Αντετοκούνμπο και κατευθύνονται προς τον παρουσιαστή, ενώ δίπλα τους «συρρέει» ένα τσούρμο από παιδιά. Οι συμμετέχοντες βγάζουν κινητά και απαθανατίζουν. Ο Γιάννης είναι πραγματικά τεράστιος! Εντάξει, έχω δει μπασκετμπολίστες από κοντά και μάλιστα ουκ ολίγες φορές και έχω πάθει ζημιά με το πόσο γιγάντιοι είναι… Αλλά δεν σημαίνει τίποτα αυτό. Ο Γιάννης είναι σαν Τυραννόσαυρος! Με ύψος 211 εκατοστά και τεράστιο διασκελισμό, φτάνει στο χώρο εκκίνησης και παίρνει το μικρόφωνο. Μιλάει για πολύ λίγο, λέει όμως πράγματα που σημαίνουν παρά πολλά. «Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο»! Σας κάνει προεκλογικό; Λιγάκι ίσως; Ναι, αλλά δεν το ακούμε από το στόμα ενός αλαζόνα πολιτικάντη. Το ακούμε από ένα παιδί που δεν έπαψε ποτέ να μάχεται και να ονειρεύεται. Μπορεί η φύση να τον προίκισε, έτσι ώστε να ασχοληθεί με το μπάσκετ όπως πρέπει, εκείνος όμως δούλεψε τόσο πολύ, ώστε να μην αφήσει κανένα περιθώριο λάθους, ώστε να μην υπολείπεται σε τίποτα από τους άλλους συναθλητές του. Και η πορεία του στο ΝΒΑ αυτό δείχνει ως τώρα. Το λόγο λαμβάνουν οι αντιδήμαρχοι της περιοχής, οι οποίοι εύχονται καλή τύχη στους δρομείς.
Γύρω στις οκτώ και είκοσι-κάτι δίνεται η εκκίνηση. Ο κόσμος ξεκινάει να τρέχει μέσα σε ένα εντελώς πανηγυρικό κλίμα. Ξεκινάμε σιγά-σιγά και μεις. Οι συμμετέχοντες είναι χωρισμένοι σε δύο γκρουπ. Έτσι περιμένουμε να φύγουν οι πρώτοι, οι οποίοι θεωρητικά έχουν καλύτερους χρόνους και στη συνέχεια την κάνουμε για το ραντεβού μας με τους δρόμους της Αθήνας. Ο τερματισμός μας περιμένει απέναντι από το Καλλιμάρμαρο. Προς το παρόν… ο δρόμος. Ισχύουν – εννοείται – κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, επειδή όμως εμείς οι Έλληνες είμαστε σκατολαός, βλέπω αριστερά και δεξιά κάμποσους κουφιοκεφαλάκηδες, οι οποίοι πάνε να χωθούν με τις μηχανές και τα αυτοκίνητά τους, αντί να περιμένουν να περάσουν οι δρομείς. Και το καλύτερό μου; Μία κυράτσα, κάπου στην Ακαδημίας, τράβηξε η ίδια τη μπάρα για να χωρέσει το αμάξι της! Εννοείται πως την πήραν όλοι χαμπάρι και εννοείται πως μία από τους δρομείς της την είπε ξερά! «Θα πάω να κάτσω μπροστά από το αυτοκίνητό της, μέχρι να περάσει κι ο τελευταίος»!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν πέρασαν και τούτα τα πέντε χιλιόμετρα στην ιστορία. Για να πω την αλήθεια μου, κατάφερα να τρέξω μέχρι τη μέση. Στη συνέχεια περπάτησα, ξεκίνησα πάλι να τρέχω, σταμάτησα και περπάτησα ξανά και στο τέλος τερμάτισα τρέχοντας, έχοντας στη φάτσα μου το μεγαλύτερο χαμόγελο και τρεις τόνους ζέστης… Στο χώρο τερματισμού μας περιμέναν νερά και παγωτό, ενώ σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο μπορούσαν οι δρομείς να γράψουν με κιμωλία το μακρύ τους και το κοντό τους. Αναμνηστικά μετάλλια δόθηκαν σε όλους όσους έφτασαν στο τέρμα, καθώς και δωρεάν αποσμητικά για να μην βρωμάμε εντελώς στην επιστροφή στο σπίτι.
Έκατσα σε μια γωνίτσα, κατάλαβα ότι είχαν τραβήξει και τα δύο πόδια, χασκογέλασα με την κατάντια μου και έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να είναι παρών και στο επόμενο «πεντάρι» και μάλιστα να τρέξω σε όλη τη διαδρομή. Οψόμεθα. Για την ώρα πάω να ξαναπεράσω για παγωτό. Είναι τέλειο το ρημάδι…
Όλα τα έσοδα από τις συμμετοχές του αγώνα θα διατεθούν για την υποστήριξη των αναγκών του Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και παιδιού «Κιβωτός του Κόσμου».
Και ένα τελευταίο, έτσι σαν παράπονο. Ο Γιάννης είναι πλέον ένας τεράστιος πρεσβευτής για τη χώρα μας. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός και έτσι όπως κινείται ο μεγάλος αυτός αθλητής, σύντομα θα μιλάει όλο το σύμπαν για κείνον. Και τι έμαθα μόλις σήμερα; Ότι οι ελληνικές αρχές δεν είχαν κάνει καμία κίνηση για να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, παρότι έχει γεννηθεί στην Ελλάδα. Τα έγγραφα της υπηκοότητας του παραδόθηκαν ένα μήνα ΜΕΤΑ την επιλογή του από τους Bucks! Ναι, ο Γιάννης είναι ο φοβερός και τρομερός Greek Freak, κάτι άλλοι που «παίζουν μπάλα» εδώ, στα δικά μας χώματα, παραμένουν απλά freaks...
Ο επίλογος είναι γλυκός, όσο και η επιστροφή με το μετρό. Πολλά παιδιά με τη φανέλα της συμμετοχής και τα μετάλλια στους λαιμούς τους μιλάνε για την κούρσα και μερικά από αυτά πειράζουν τους φίλους τους. «Τι, τερμάτισα πέντε λεπτά πριν από σένα»; Και τέτοια χαρούμενα. Ωραία εικόνα… Συγχαρητήρια σε όσους και όσες συμμετείχαν, πάμε για άλλα!
Κείμενα, φωτό, απροπονησιά και ατσούμπαλος τερματισμός: Κώστας Κούλης
