Ζωή σε πέντε πράξεις
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 17 Μαΐου 2020 17:55
Επανεκκίνηση
Ιός | Πράξη Πρώτη
Η ανακοίνωση ότι κλείνουν τα θέατρα έρχεται όταν βάφομαι στο καμαρίνι, λίγο πριν ξεκινήσει η πρεμιέρα. Αμέσως σκέφτομαι ότι αυτή την παράσταση θα πρέπει να την απολαύσω, γιατί ίσως είναι η τελευταία. Μάλλον απο ένστικτο, αισθάνομαι ότι έρχεται απότομα, αλλά και ανεπιστρεπτί, μια νέα εποχή στην οποία πρέπει να προσαρμοστώ. Στην αρχή δεν με πειράζει η καραντίνα, η παύση εργασίων, η αρρώστια, ο θάνατος, η απαγόρευση της κυκλοφορίας, ούτε καν η «απαγόρευση» του αγγίγματος και της αγκαλιάς. Με πειράζει αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα ξέρω τελειώνουν και εγώ για να επιβιώσω πρέπει να μπω σε ένα νέο «τριπάκι».
Η αποστείρωση δεν είναι πια συμβολική. Είναι απτή και πραγματική. Το ίδιο και η απομόνωση. Πόσον καιρό τώρα λέμε συμβολικά για την αλλαγή της κοινωνίας, το «κάποτε» και το «τώρα», χωρίς να κυριολεκτούμε. Και να που πρέπει να κυριολεκτήσουμε. Βάλε αντισηπτικό, πλύνε χέρια, μην βλέπεις τους γονείς σου, πάρε οινόπνευμα και χλωρίνη, μην βλέπεις τους φίλους σου, μην πας στην θάλασσα, μην πας βόλτα. Σα να σου λένε, μην ανασαίνεις, φίλε, περίμενε. Περίμενε και όλα θα γίνουν όπως πριν.
Καραντίνα | Πράξη Δεύτερη
Την καραντίνα την υποδέχομαι ως επιλογή και όχι ως επιβεβλημένη κατάσταση. Ώρα για σκέψη και περισυλλογή, ώρα για χαλάρωση, μια απομόνωση που χρειαζόμουν από τους φρενήρεις ρυθμούς της πραγματικότητας. Η φαντασία μου οργιάζει. Φαντάζομαι θεατές σε απόσταση, με μάσκες και γάντια, να έχουν πια νεκρωθεί από κάθε συναίσθημα. Φαντάζομαι πρόβες σε απόσταση, να μην μπορείς να αγκαλιάσεις τον άλλο ηθοποιό στην πρόβα, όταν ξεδιπλώνει τα συναισθήματά του μέσα από ένα ρόλο και κλαίει. Φαντάζομαι ότι ζω τη Μέρα της Μαρμότας. Φαντάζομαι ότι θα ξεχάσω το πριν σαν την Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού. Βλέπω τους άδειους δρόμους και σκέφτομαι το Walking Dead. Αναρωτιέμαι αν θα δώσω ποτέ απάντηση στο ερώτημα «Αν η Τέχνη μιμείται τη ζωή». Αναρωτιέμαι αν θα φιλήσω ξανά έναν άγνωστο που γνώρισα σε ένα παραλιακό μπαρ, κοιτάζοντας τ’αστέρια. Σκέφτομαι ότι από το φόβο μην πεθάνουμε, ξεχάσαμε να ζούμε.
Πραγματικότητα | Πράξη Τρίτη
Σιγά σιγά, η πραγματικότητα βάζει στην άκρη τους συναισθηματισμούς. Οικονομικά προβλήματα, το «Πώς θα ζήσουμε;» ακούγεται ακόμη και στους φωταγωγούς. Θα πάρω το επίδομα, δεν θα πάρω το επίδομα, θα βρω δουλειά ή δεν θα βρω δουλειά, online παραστάσεις που χάνουν σε ποιότητα, αφού το θέατρο δεν αντικαθίσταται από κάμερες. Και το θέατρο θα επιβιώσει; Η ζωή μας θα είναι μια κάμερα όπως η ζωή του Τρούμαν στο Truman Show; Και να, ξαφνικά, οι καλλιτέχνες γίνονται αόρατοι, δεν δικαιούνται κανένα επίδομα από το κράτος. Αυτό που χρόνια υποβόσκει στην κοινωνία, φανερώνεται σε όλο του το μεγαλείο. Οι καλλιτέχνες ασκούν ένα επάγγελμα πολυτελείας, οι καλλιτέχνες δεν δουλεύουν, κάνουν χόμπι, οι καλλιτέχνες είναι μόνο οι διάσημοι της τηλεόρασης. Οι καλλιτέχνες κάνουν δεύτερη και τρίτη δουλειά για να επιβιώσουν. Και να η ανακοίνωση για το σταδιακό «Άνοιγμα στην κανονικότητα» και πάλι οι καλλιτέχνες να λείπουν και πάλι τα θέατρα πουθενά. Και πάλι εγώ να σκέφτομαι «Το θαυμαστό καινούργιο κόσμο» του Χαξλεΰ, με τον απαγορευμένο Σαίξπηρ. Συγκεντρώσεις, διεκδικήσεις, support art workers και ξαφνικά, να αναδύεται η ανάγκη να υποστηρίξεις όχι μόνο την τέχνη, αλλά κάθε κλάδο που πλήττεται. Κάθε κλάδο που δεν θα επιβιώσει. Κάθε άνθρωπο που θα βιώσει μια οικονομική κρίση χειρότερη από την προηγούμενη. Κάθε άνθρωπο που θα μείνει μόνος.
Υπάρχει κάτι το σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας | Πράξη Τέταρτη
Και φτάνουμε στο μετά και την επόμενη μέρα. Όλα αλλάζουν, όλα αναπροσαρμόζονται στη νέα εποχή, τη νέα ταξη πραγμάτων. Όλα σε απόσταση, ο προσωπικός χώρος προστατευμένος περιμετρικά σε ακτίκα δύο μέτρων. Και μια ολόκληρη κοινωνία που θέλει να επιστρέψει στην κανονικότητα. Στο «όπως πριν». Ποιο πριν αλήθεια; Αυτό που ο ένας έβγαζε το μάτι του άλλου; Αυτό που κοπέλες βιάζονται και δολοφόνουνται; Αυτήν την τρέλα που έτρεχες να προλάβεις και δεν ήξερες ούτε γιατί έτρεχες ούτε τι έπρεπε να προλάβεις;
Αυτός ο ιός έβγαλε στην επιφάνεια το σάπιο μιας κοινωνίας που τώρα φτάνει στο μη περαιτέρω. Έβγαλε στην επιφάνεια ένα κράτος που δεν μπορεί να στηρίξει την οικονομία του. Και δεν μιλάω κομματικά ή κυβερνητικά. Δεν ξέρω αν το αύριο θα κάνει την κοινωνία καλύτερη ή ακόμη πιο σάπια. Δεν ξέρω αν η απουσία αγγίγματος θα βγάλει προς τα έξω ακόμη πιο επιθετικά ανθρώπινα ένστικτα, που ήδη είχαν αρχίσει να δείχνουν τα δόντια τους. Δεν ξέρω αν, στην τελική, οι θεατές θα υπάρχουν ή θα εκλείψουν, αν ο ηθοποιός δεν θα υπάρχει καν ως επάγγελμα.
Ξέρω ότι κάθε τέλος είναι μια αρχή. Και η ζωή συνεχίζεται. Και φυτρώνει ακόμη και στα πιο αφιλόξενα περιβάλλοντα. Σαν τα δέντρα γύρω από το Τσέρνομπιλ.
Άντα Κουγιά
Ιός | Πράξη Πρώτη
Η ανακοίνωση ότι κλείνουν τα θέατρα έρχεται όταν βάφομαι στο καμαρίνι, λίγο πριν ξεκινήσει η πρεμιέρα. Αμέσως σκέφτομαι ότι αυτή την παράσταση θα πρέπει να την απολαύσω, γιατί ίσως είναι η τελευταία. Μάλλον απο ένστικτο, αισθάνομαι ότι έρχεται απότομα, αλλά και ανεπιστρεπτί, μια νέα εποχή στην οποία πρέπει να προσαρμοστώ. Στην αρχή δεν με πειράζει η καραντίνα, η παύση εργασίων, η αρρώστια, ο θάνατος, η απαγόρευση της κυκλοφορίας, ούτε καν η «απαγόρευση» του αγγίγματος και της αγκαλιάς. Με πειράζει αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα ξέρω τελειώνουν και εγώ για να επιβιώσω πρέπει να μπω σε ένα νέο «τριπάκι».
Η αποστείρωση δεν είναι πια συμβολική. Είναι απτή και πραγματική. Το ίδιο και η απομόνωση. Πόσον καιρό τώρα λέμε συμβολικά για την αλλαγή της κοινωνίας, το «κάποτε» και το «τώρα», χωρίς να κυριολεκτούμε. Και να που πρέπει να κυριολεκτήσουμε. Βάλε αντισηπτικό, πλύνε χέρια, μην βλέπεις τους γονείς σου, πάρε οινόπνευμα και χλωρίνη, μην βλέπεις τους φίλους σου, μην πας στην θάλασσα, μην πας βόλτα. Σα να σου λένε, μην ανασαίνεις, φίλε, περίμενε. Περίμενε και όλα θα γίνουν όπως πριν.
Καραντίνα | Πράξη Δεύτερη
Την καραντίνα την υποδέχομαι ως επιλογή και όχι ως επιβεβλημένη κατάσταση. Ώρα για σκέψη και περισυλλογή, ώρα για χαλάρωση, μια απομόνωση που χρειαζόμουν από τους φρενήρεις ρυθμούς της πραγματικότητας. Η φαντασία μου οργιάζει. Φαντάζομαι θεατές σε απόσταση, με μάσκες και γάντια, να έχουν πια νεκρωθεί από κάθε συναίσθημα. Φαντάζομαι πρόβες σε απόσταση, να μην μπορείς να αγκαλιάσεις τον άλλο ηθοποιό στην πρόβα, όταν ξεδιπλώνει τα συναισθήματά του μέσα από ένα ρόλο και κλαίει. Φαντάζομαι ότι ζω τη Μέρα της Μαρμότας. Φαντάζομαι ότι θα ξεχάσω το πριν σαν την Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού. Βλέπω τους άδειους δρόμους και σκέφτομαι το Walking Dead. Αναρωτιέμαι αν θα δώσω ποτέ απάντηση στο ερώτημα «Αν η Τέχνη μιμείται τη ζωή». Αναρωτιέμαι αν θα φιλήσω ξανά έναν άγνωστο που γνώρισα σε ένα παραλιακό μπαρ, κοιτάζοντας τ’αστέρια. Σκέφτομαι ότι από το φόβο μην πεθάνουμε, ξεχάσαμε να ζούμε.
Πραγματικότητα | Πράξη Τρίτη
Σιγά σιγά, η πραγματικότητα βάζει στην άκρη τους συναισθηματισμούς. Οικονομικά προβλήματα, το «Πώς θα ζήσουμε;» ακούγεται ακόμη και στους φωταγωγούς. Θα πάρω το επίδομα, δεν θα πάρω το επίδομα, θα βρω δουλειά ή δεν θα βρω δουλειά, online παραστάσεις που χάνουν σε ποιότητα, αφού το θέατρο δεν αντικαθίσταται από κάμερες. Και το θέατρο θα επιβιώσει; Η ζωή μας θα είναι μια κάμερα όπως η ζωή του Τρούμαν στο Truman Show; Και να, ξαφνικά, οι καλλιτέχνες γίνονται αόρατοι, δεν δικαιούνται κανένα επίδομα από το κράτος. Αυτό που χρόνια υποβόσκει στην κοινωνία, φανερώνεται σε όλο του το μεγαλείο. Οι καλλιτέχνες ασκούν ένα επάγγελμα πολυτελείας, οι καλλιτέχνες δεν δουλεύουν, κάνουν χόμπι, οι καλλιτέχνες είναι μόνο οι διάσημοι της τηλεόρασης. Οι καλλιτέχνες κάνουν δεύτερη και τρίτη δουλειά για να επιβιώσουν. Και να η ανακοίνωση για το σταδιακό «Άνοιγμα στην κανονικότητα» και πάλι οι καλλιτέχνες να λείπουν και πάλι τα θέατρα πουθενά. Και πάλι εγώ να σκέφτομαι «Το θαυμαστό καινούργιο κόσμο» του Χαξλεΰ, με τον απαγορευμένο Σαίξπηρ. Συγκεντρώσεις, διεκδικήσεις, support art workers και ξαφνικά, να αναδύεται η ανάγκη να υποστηρίξεις όχι μόνο την τέχνη, αλλά κάθε κλάδο που πλήττεται. Κάθε κλάδο που δεν θα επιβιώσει. Κάθε άνθρωπο που θα βιώσει μια οικονομική κρίση χειρότερη από την προηγούμενη. Κάθε άνθρωπο που θα μείνει μόνος.
Υπάρχει κάτι το σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας | Πράξη Τέταρτη
Και φτάνουμε στο μετά και την επόμενη μέρα. Όλα αλλάζουν, όλα αναπροσαρμόζονται στη νέα εποχή, τη νέα ταξη πραγμάτων. Όλα σε απόσταση, ο προσωπικός χώρος προστατευμένος περιμετρικά σε ακτίκα δύο μέτρων. Και μια ολόκληρη κοινωνία που θέλει να επιστρέψει στην κανονικότητα. Στο «όπως πριν». Ποιο πριν αλήθεια; Αυτό που ο ένας έβγαζε το μάτι του άλλου; Αυτό που κοπέλες βιάζονται και δολοφόνουνται; Αυτήν την τρέλα που έτρεχες να προλάβεις και δεν ήξερες ούτε γιατί έτρεχες ούτε τι έπρεπε να προλάβεις;
Αυτός ο ιός έβγαλε στην επιφάνεια το σάπιο μιας κοινωνίας που τώρα φτάνει στο μη περαιτέρω. Έβγαλε στην επιφάνεια ένα κράτος που δεν μπορεί να στηρίξει την οικονομία του. Και δεν μιλάω κομματικά ή κυβερνητικά. Δεν ξέρω αν το αύριο θα κάνει την κοινωνία καλύτερη ή ακόμη πιο σάπια. Δεν ξέρω αν η απουσία αγγίγματος θα βγάλει προς τα έξω ακόμη πιο επιθετικά ανθρώπινα ένστικτα, που ήδη είχαν αρχίσει να δείχνουν τα δόντια τους. Δεν ξέρω αν, στην τελική, οι θεατές θα υπάρχουν ή θα εκλείψουν, αν ο ηθοποιός δεν θα υπάρχει καν ως επάγγελμα.
Ξέρω ότι κάθε τέλος είναι μια αρχή. Και η ζωή συνεχίζεται. Και φυτρώνει ακόμη και στα πιο αφιλόξενα περιβάλλοντα. Σαν τα δέντρα γύρω από το Τσέρνομπιλ.
Άντα Κουγιά
Γεννήθηκα το 1989 στην Αθήνα και δουλεύω στο θέατρο από το 2014.
Σπούδασα Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Όσον αφορά το θέατρο, αποφοίτησα το 2012 από τη Δραματική Σχολή "Ιάκωβος Καμπανέλλης"(Δ. Αγ.Βαρβάρας).
Λόγω της μεγάλης αγάπης μου για τις ξένες γλώσσες, παρακολούθησα σεμινάρια και μαθήματα μετάφρασης αγγλικών και γαλλικών, οπότε πέραν της υποκριτικής, ασχολούμαι και με μεταφράσεις θεατρικών έργων. Έχω συμμετάσχει στο τηλεοπτικό σίριαλ "Λόλα" το 2009, καθώς και στην ταινία "Between Black & White" σε σκηνοθεσία Σ. Αλαφούζου, το 2015.
Με το Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ συνεργάζομαι από το 2014, όπου έκανα και τα πρώτα μου βήματα στο θέατρο. Έχω παίξει στις παιδικές παραστάσεις "Προσοχή! Χαθήκαμε στα χρώματα" (2014-2016) το οποίο παρουσιάστηκε στα ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά, "Γιατί χαμογελάει η Τζοκόντα;" (2015-2016), "Ρούντολφ το ελαφάκι" (2015-2016), καθώς και στη θεατρική παράσταση "ΑΤΡΕΙΔΕΣ-Αρχαίο Πάθος" από το 2015 μέχρι σήμερα. Φέτος, συνεχίζοντας την συνεργασία μας με το θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ, συμμετέχω στην παιδική θεατρική παράσταση "Οι μύθοι μας, τ' αστέρια μας" και στις παραστάσεις "Σύντροφοι;" του Α. Στρίντμπεργκ και "Καλοπροαίρετοι Θεατρίνοι" του Μαριβώ.
Σπούδασα Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Όσον αφορά το θέατρο, αποφοίτησα το 2012 από τη Δραματική Σχολή "Ιάκωβος Καμπανέλλης"(Δ. Αγ.Βαρβάρας).
Λόγω της μεγάλης αγάπης μου για τις ξένες γλώσσες, παρακολούθησα σεμινάρια και μαθήματα μετάφρασης αγγλικών και γαλλικών, οπότε πέραν της υποκριτικής, ασχολούμαι και με μεταφράσεις θεατρικών έργων. Έχω συμμετάσχει στο τηλεοπτικό σίριαλ "Λόλα" το 2009, καθώς και στην ταινία "Between Black & White" σε σκηνοθεσία Σ. Αλαφούζου, το 2015.
Με το Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ συνεργάζομαι από το 2014, όπου έκανα και τα πρώτα μου βήματα στο θέατρο. Έχω παίξει στις παιδικές παραστάσεις "Προσοχή! Χαθήκαμε στα χρώματα" (2014-2016) το οποίο παρουσιάστηκε στα ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά, "Γιατί χαμογελάει η Τζοκόντα;" (2015-2016), "Ρούντολφ το ελαφάκι" (2015-2016), καθώς και στη θεατρική παράσταση "ΑΤΡΕΙΔΕΣ-Αρχαίο Πάθος" από το 2015 μέχρι σήμερα. Φέτος, συνεχίζοντας την συνεργασία μας με το θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ, συμμετέχω στην παιδική θεατρική παράσταση "Οι μύθοι μας, τ' αστέρια μας" και στις παραστάσεις "Σύντροφοι;" του Α. Στρίντμπεργκ και "Καλοπροαίρετοι Θεατρίνοι" του Μαριβώ.
