Διάβαζα λαίμαργα ένα λαμπερό βιβλίο γνώσης και χανόμουν στις πλούσιες σελίδες του. Πάντα λάτρευα τη γνώση, την απόλυτη τροφή του πνεύματος. Εκείνη με διέκοψε χαμογελώντας και μου χάρισε ένα τρυφερό φιλί αγάπης. Πάντα τόσο γλυκιά ήταν, πάντα τόσο όμορφη και φρέσκια. Δεν μπορούσα να της κρατήσω κακία, να τη μαλώσω που διέκοψε τον οργασμό του μυαλού μου. Αυτή η γυναίκα ήταν ότι καλύτερο είχε περάσει από τη ζωή μου, ένα θείο δώρο. Θα σκότωνα γι' αυτή, θα εγκληματούσα χωρίς δεύτερη σκέψη αν κάποιος άγγιζε έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της. Πόσο τυχερός ήμουν στ' αλήθεια που χρόνια πριν μπήκε "παράνομα" στη ζωή μου και έγινε η σύντροφος που είχα ονειρευτεί; Άνοιξα τα χέρια και την άρπαξα κοντά μου. Κοίταξα το πρόσωπο της που φεγγοβολούσε οξύνοια, γεμάτος θαυμασμό, και την έσφιξα επάνω μου. Ένιωσα το κορμί της να τρέμει, την ανάσα της να βασανίζεται προς την εκπνοή. Υπήρχε κάτι που την ενοχλούσε, και ήταν ολοφάνερο. Δε ρώτησα, δεν ήθελα να μάθω. Αν με ρωτάτε, ναι, το μετάνιωσα που δεν το έκανα. Με κράτησε στην αγκαλιά της για πάνω από δέκα λεπτά σα να ήξερε πως τούτη θα ήταν η τελευταία μας φορά. Κατά έναν περίεργο τρόπο, το ένιωσα κι εγώ. Όμως η φαντασία μου δεν κάλπαζε τόσο γρήγορα, δεν μπορούσε να δει την υφέρπουσα απειλή που ζύγωνε επικίνδυνα. Εκείνη είπε τα τελευταία της λόγια, εκείνα που σα μαχαίρι μέσα μου χτυπάνε δυνατά ακόμη και σήμερα, κι έπειτα έφυγε από το σπίτι, φορώντας ένα αέρινο λευκό φόρεμα, για να συναντήσει τις φίλες της. Επέστρεψα χαμογελώντας στο λαμπερό βιβλίο της γνώσης και του παραδόθηκα άνευ μάχης. Εκείνη βγήκε αργά από την είσοδο του σπιτιού μας και τότε συνέβη. Άκουσα ένα δυνατό θόρυβο και κόσμο να ωρύεται. Αναστάτωση και φασαρία. Μέσα μου κάτι σκίρτησε, κάτι έγδαρε τα σωθικά μου, προειδοποιώντας με για τα κακά μαντάτα. Όμως εγώ και πάλι δεν κατάλαβα. Θυμωμένος που αναγκάστηκα να διακόψω την τροφή του μυαλού μου για δεύτερη φορά, κατέβηκα να δω τι συνέβαινε. Ήταν ένα αναθεματισμένο μαύρο αυτοκίνητο. Ο οδηγός καθόταν σοκαρισμένος μέσα του μην μπορώντας να συνειδητοποιήσει τι είχε κάνει. Κόσμος είχε μαζευτεί γύρω από κάτι άψυχο φωνάζοντας: «Το ασθενοφόρο! Καλέστε το ασθενοφόρο!» Προχώρησα προς τα εκεί και τότε ένιωσα. Πριν δω, κατάλαβα ότι ο ορυμαγδός της φρίκης ήταν για εμένα. Τα πνευμόνια μου έμειναν ερμητικά κλειστά και αρνιόντουσαν πεισματικά να δεχτούν οξυγόνο. Τα πόδια μου στυλώθηκαν στην άσφαλτο, μένοντας ακίνητα. Η καρδιά μου έσπασε σε χίλια μικρά κομματάκια και το στόμα στέγνωσε επικίνδυνα. Εκεί, γύρω από μια λίμνη αίματος, η αγαπημένη μου, κείτονταν νεκρή. Έβαλα όλη μου τη δύναμη, φόρτισα τις εφεδρικές μπαταρίες και ανάγκασα το σώμα μου να ξανά λειτουργήσει. Έτρεξα και, σκουντώντας, πέρασα το ανθρώπινο τοίχος που έφραζε το δρόμο μου. Τα μάτια μου υγράθηκαν και τα δάκρυα δεν άργησαν να στήσουν χορό.
Γονάτισα μπρος στο άψυχο κορμί της και ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα λύπης πλημύρισε το δικό μου άψυχο κουφάρι. Η λευκόχρυση βέρα έλαμπε στα λεπτοκαμωμένα δάχτυλα της. Το κρεμαστό που της είχα δωρίσει στις αρχές του έρωτα μας στόλιζε με χάρη το λαιμό. Τα μαλλιά της είχαν απλωθεί στο έδαφος ζωγραφίζοντας το με ομορφιά. Το πρόσωπο της ήταν χαμογελαστό, γλυκό, γαλήνιο όπως πάντα. Ένα γοερό «Γιατί;!» βγήκε από μέσα μου και έπεσε στο κενό, έγινε θρύψαλα, δεν απαντήθηκε ποτέ. Πέρασα τα χέρια μου πίσω από τη μέση και το κεφάλι της και την έσφιξα στην αγκαλιά μου. Κάποιος περαστικός με μάλωσε για την κίνηση μου αυτή, μα αδιαφόρησα. Έσκυψα με απαλές κινήσεις και ξάπλωσα το κεφάλι μου στο στήθος της. Μπορούσα να μυρίσω το μεθυστικό άρωμα της και να σαγηνευτώ, όπως κάθε φορά άλλωστε, από τη βελούδινη υφή της. Την κοίταξα για μερικά σκόρπια δευτερόλεπτα κι έπειτα άφησα τα χείλη μου να ακουμπήσουν το λαιμό της. Η σαρκική νοστιμιά ζάλισε τις αισθήσεις μου και οι αναμνήσεις ήρθαν προκλητικά, χώθηκαν στο κεφάλι μου. Με εκβίασαν να τις ασπαστώ, να τις κρατήσω μέσα μου, να τις κάνω τιμωρό του εαυτού μου. Κι εγώ δεν μπόρεσα να αντισταθώ, τις άφησα να επιτεθούν. Ταξίδεψα πολύ γρήγορα στο παρελθόν και θυμήθηκα την πρώτη μας συνάντηση στην παραλία του όμορφου νησιού. Εκεί που γεύτηκα τα φιλήδονα χείλη της και χάθηκα στον ωκεανό της ομορφιάς της. Από την αρχή είχαμε νιώσει πως ο ένας ήταν πλασμένος για τον άλλο. Υπήρχε μια θετική αύρα, ένα ανεξίτηλο σημάδι από κάτι ανώτερο. Κάναμε όνειρα μαζί πως θα αποκτήσουμε ένα σπίτι με αυλή, κάπου πλάι στη θάλασσα. Ένα παιδί για να ταράζει την αυτοσυγκέντρωση μας και να κλέψει από εμάς αγάπη. Δε θέλαμε υπερβολές και πλούτη. Απλά, λιτά πράγματα. Μια ήρεμη ζωή χωμένη στη γνώση, στην αγάπη, στην κατανόηση. Ονειρευτήκαμε τα γερατειά ο ένας πλάι στον άλλο. Μαζί στη ζωή, μαζί και στο θάνατο. Όμως εκείνη ήταν πάντα ατίθαση και βιαστική. Όλα να τα γευτεί πρώτη ήθελε, να τα ζήσει χωρίς φειδώ. Έτσι και με το θάνατο, δε με περίμενε, δεν μπόρεσε να κρατήσει την υπόσχεση της. Ήταν εκείνο το αναθεματισμένο αυτοκίνητο που δεν την είδε να περνά και έπεσε με μανία επάνω της. Έφυγε γι' άλλου, έφυγε χαμογελαστή, γαλήνια, καθησυχάζοντας με ότι θα είναι καλά. Αυτό ήταν το άδικο φινάλε της ζωής της, το άδικο φινάλε της σχέσης μας. Οι σειρήνες του ασθενοφόρου ήχησαν δυνατά στ' αυτιά μου και κατάλαβα ότι έπρεπε να αποχωριστώ το άψυχο κορμί της. «ΟΧΙ», δεν μπορούσα, δεν ήθελα. Βρισκόμουν στη μέση του δρόμου, εκεί που βρέθηκαν πολλοί σύζυγοι πριν από εμένα για τον ίδιο λόγο. Ένα κόκκινο σημαδάκι στης μοίρας τον χάρτη. Πάει, τέλειωσε για πάντα. Ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου και άκουσα μια φωνή να λέει: «Κύριε, πρέπει να την αφήσετε».
Έτσι κι έγινε. Την άφησα από τα χέρια μου και σηκώθηκα μεθυσμένος από αγάπη, χαμένος από νοσταλγία. Ένιωσα τον αέρα να χαϊδεύει το πρόσωπο μου γεμάτος κατανόηση. Μου ψιθύρισε «συνέχισε, πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου!». «Ποια ζωή να ζήσω; Πως θα τα καταφέρω χωρίς εκείνη;» ρώτησα εγώ καθώς έβλεπα το φορείο με εκείνη να πηγαίνει προς το ασθενοφόρο. Το βλέμμα μου στράφηκε προς το μαύρο αυτοκίνητο του Χάρου. Ο οδηγός κοίταζε λυπημένος προς το μέρος μου. Πόνος, πολύς πόνος προσγειώθηκε στην ψυχή μου και μεταμόρφωσε το φως σε σκοτάδι. Ένιωσα οργή και μίσος για εκείνο το κτήνος, εκείνο το δολοφόνο, τον εγκληματία που σκότωσε τη γυναίκα μου, το άλλο μου μισό. Μέσα από τα σπλάχνα μου τον καταράστηκα, τον εξευτέλισα και εξαπέλυσα μια άτεγκη επίθεση εναντίον του. Δεν μπορούσα να ελέγξω την οργή μου, να κατευνάσω τα βδελύγματα που έβγαιναν από μέσα μου χωρίς σταματημό. Εκείνος στεκόταν τρομαγμένος έξω από το αυτοκίνητο του περιμένοντας τη δικαιοσύνη. Ποια δικαιοσύνη; Ποιος μπορούσε να δώσει μια δίκαιη τιμωρία σε εκείνο το σκουλήκι; Κανείς! Μίσησα την ανθρωπότητα, τα πάντα όλα, μέχρι που ένα αναπάντεχο γεγονός άλλαξε τη ζωή μου. Την κατρακύλησε στο γκρεμό, τη χτύπησε στα βράχια, την σακάτεψε ανεπανόρθωτα. Δεν έχει σημασία να σας το πω τι μου συνέβη. Σημασία έχει ότι συγχώρεσα εκείνον, που άθελα του μου έσπειρε δυστυχία. Χρόνια μετά, κάθομαι μόνος, μετανιωμένος, στην αυλή του σπιτιού μου, αυτού που έκτισα πλάι στη θάλασσα μετά το ατύχημα για εκείνη, και διαβάζω τα βιβλία που τόσο αγαπώ. Γέρασα μόνος, πιστός στη μαυρίλα μου, και αναθεωρώ για όλα. Η ζωή δίνει απλόχερα χάρες και λύπες. Εμείς επιλέγουμε με τι θα πορευτούμε. Πίσω από κάθε χαρά κρύβεται μια λύπη και πίσω από κάθε λύπη κρύβεται μια χαρά. Διέπει τη ζωή σου αυτό που την ταΐζεις. Μίσος, αγάπη, θυμό, ελπίδα. Κόκκινο το αντίο, κόκκινο σαν το αίμα. Κόκκινο το σ' αγαπώ, κόκκινο σαν το πάθος. Το χέρι κουνώ στον ορίζοντα και σε χαιρετώ αγαπημένη.
Θα ξαναπάω στο μίνι μάρκετ. Θα ξαναπάω να πω δυο κουβέντες. Να ακούσω άλλες τόσες, ίσως και περισσότερες. Να μάθω αν τελικά ήλθε η «αμαρτωλή νούμερο ένα». Να πιστοποιήσω ότι δεν έχουμε ξεφύγει...
Με νοιάζει που κάθε καμένη ή και καμένος βέβαια, για να μην βγάλουμε και την ουρά των αρσενικών απέξω, μπορεί να πράττει ως δικαστής και σωφρονιστής. Τι πίνετε αλήθεια;
Ήμαστε συνηθισμένοι να βγαίνουμε, να βολτάρουμε στους όμορφα φωτισμένους δρόμους, να χαμογελάμε έστω κι αν ήταν ημί-αληθινό, καθώς τα προβλήματα δεν χάνονταν στις γιορτές, απλά η εορταστική αύρα μας...
Κάποιοι φοβούνται ότι θα πεθάνουν, κάποιοι ότι θα πεινάσουν, κάποιοι ότι θα τους ελέγχουν, κάποιοι ότι τους κοροϊδεύουν. Εγώ πάλι, ότι μπορεί να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα. Και το μόνο σίγουρο ...
Από το αν γουστάρουμε τη φέτα τη χωριάτικη, μέχρι τα πολιτικά μας πιστεύω, είναι τεράστιο το εύρος των συγκρούσεων. Ναι, συγκρούσεις γίνονται, ακόμη κι εσείς σίγουρα έχετε συμμετάσχει σε μια. ...
Συχνά τα τελευταία χρόνια ακούμε πως τα σημερινά παιδιά δεν έχουν όρια. Έχετε όμως αναρωτηθεί γιατί; Μήπως γιατί τα στερεότυπα μιας παλιάς κοινωνίας, που τα κληρονομούμε από γενιά σε γενιά, εί...
Βρέθηκα στο κέντρο της πόλης κάπου στις ένδεκα το πρωί, με τον καιρό να έχει ελαφρώς γκριζάρει από τη συννεφιά και τον ήλιο πίσω από τα σύννεφα να χαϊδεύει απαλά αυτό το φθινοπωρινό πρωινό. Τα...
Τι γίνεται λοιπόν με τις παραστάσεις, τις συναυλίες, τα φεστιβάλ; Τόσος κόσμος είναι επί ξύλου κρεμάμενος. Δεν ξέρω για τα οικονομικά, αλλά σίγουρα τα ψυχολογικά αποθέματα όλων βρίσκονται σε ε...
Οδηγία (μία) προς ναυτιλομένους: πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε το παρακάτω κείμενο, εστιάστε στην ετυμολογία της λέξεως, η οποία καταλαμβάνει ιδιαίτερα μεγάλο χώρο στην εν γένει αφήγηση ή/και περιγρα...
Πάντα είχα μία καλή δικαιολογία για όλες τις συμπεριφορές που έχω δεχτεί. Πάντα δικαιολόγησα τον άνθρωπο και την κακή συμπεριφορά του. Μέχρι που κατάλαβα πως στην πραγματικότητα δεν είναι ο άλλος πο...
Σιγά σιγά, η πραγματικότητα βάζει στην άκρη τους συναισθηματισμούς. Το «Πώς θα ζήσουμε;» ακούγεται ακόμη και στους φωταγωγούς. Θα πάρω το επίδομα, δεν θα το πάρω, θα βρω δουλειά, δεν θα βρω online π...
Δεν είμαι ειδήμων για να πω πότε θα τελειώσει όλο αυτό και θα επανέρθουμε στην καθημερινότητά μας. Εύχομαι μόνο να τελειώσει γρήγορα. Να βρεθούμε πάλι με τις οικογένειές μας. Με τους φίλους μας. Να ...
Γι’ αυτό σας λέω, η καραντίνα έληξε επί της ουσίας. Τουλάχιστον να έρθει η 4η Μαΐου, να ανοίξουν και τα κλειστά μαγαζιά, να φάει λίγο ψωμάκι ο κόσμος, να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα υγιειν...
Να θυμάστε ότι οι χειριστικές σχέσεις δηλητηριάζουν τη σχέση μας, όχι μόνο με τους άλλους, αλλά κυρίως με τον ίδιο μας τον εαυτό. Η συστηματική επαφή με χειριστικούς νάρκισσους μπορεί να ...
Παραδέχομαι! Είναι “μαέστροι” κάποιοι. Ξέρουν τι θέλεις, πώς θα το σερβίρουν και πώς θα σε κάνουν να χάσεις τον εαυτό σου, σε τέτοιο βαθμό, που δε θα θέλεις καν να κοιτάξεις στον καθρέφτη, από...
Το αμέσως επόμενο και πιο «ικανοποιητικό» είναι να γίνουν όλα όπως πρέπει, να μείνουμε σπίτι όσο χρειάζεται και σιγά σιγά από Οκτώβριο να δούμε πόσοι έμειναν για να τραγουδήσουν. Η οικονομική ...
Ήρθε η ώρα να δω κατάματα τον εχθρό μου. Τον εαυτό μου. Να θυμηθώ ξανά αυτό που πάντα λέω. «Αν κάτι σε ενοχλεί στον άλλο, ψάξτο μέσα σου». Παύση, όλα σε παύση. Και όσο εξωτερικά παύουν όλα, τό...
Θέατρα και συναυλιακοί χώροι έκλεισαν με απόφαση του κράτους, έτσι θεατρικές παραγωγές και μεγάλα φεστιβάλ αναβλήθηκαν επ’ αόριστον, οι διοργανωτές τους αντιμετώπισαν τεράστια προβλήματα, κυρίως οικ...
Πάρτε δύο μπαλόνια και φουσκώστε τα λίγο. Στη συνέχεια σκεφτείτε νοερά ότι το μπαλόνι είναι το σώμα και ο αέρας που μπαίνει μέσα είναι ο θυμός. Φουσκώστε τα μπαλόνια μέχρι να μη χωράει άλλο αέρ...
Την… παράσταση μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα έχουν καταφέρει να «κλέψουν» με τις εμφανίσεις τους πάλι δύο ομάδες. Η μία είναι ο Παναθηναϊκός και η άλλη ο Άρης.
Ποιος νοιάζεται για την υστεροφημία του; Τι σημασία έχει το μετά, αν δεν μπορείς να χαρείς το τώρα; Εμπρός λοιπόν, ελάτε μαζί μου και χαμογελώντας ζήστε το τώρα, χωρίς γρίνια!
Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και με τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα να επηρεάζουν και το χώρο της εκπαίδευσης, ας θυμηθούμε τι σημαίνει η παιδεία ως αξία…
Μου αρέσει το κύμα... Με κάνει να αισθάνομαι δυνατός, μου θυμίζει πράγματα στη ζωή που συνηθίζουμε να τα ξεχνάμε, πράγματα τα οποία μας φαίνονται βουνό...
Στην οθόνη, τα ζόμπι τραβούσαν τα άντερα μίας κατά τα άλλα περιποιημένης ξανθιάς, η οποία κατάφερνε να ουρλιάξει πολύ χαριτωμένα, δεδομένης της κατάστασής της...
Το θέμα είναι τι γίνεται σήμερα. Υπάρχει πραγματικά κάποιος που πιστεύει πως τα όσα ζει ο μέσος νέος μεταξύ δεκαπέντε και εικοσιπέντε δεν είναι αρκετά;
Η πραγματοποίηση των πνευματικών, ψυχικών και σωματικών δυνατοτήτων του ανθρώπου, καθώς και η αίσθηση της πληρότητας-εσωτερική ισορροπία-που αυτή συνεπαγέται.
Πολιτικό μανιφέστο, πολιτική φιλοσοφία, φιλοσοφία της ιστορίας ή ουμανιστικό προσκλητήριο. Το έργο «Ηγεμόνας» κατέχει περίοπτη θέση στην ιστορία των ιδεών της δυτικής κουλτούρας.
Σε αυτή τη χώρα δεν έχουν απομείνει πια πολλά, οι πηγές λιγοστεύουν και ο κόσμος πληρώνει το υψηλότατο τίμημα της κακής διαχείρισης, των λαθών.Η πρώτη σκέψη είναι ότι είμαστε ολομόναχοι!
Την διατύπωση την γνωρίζεις πολύ καλά. Όπως είχε πει κάποια κάποτε: «Τα αρχίδια στους άντρες είναι ό,τι είναι οι τσάντες για τις γυναίκες». Προφανώς απαραίτητα.
Είναι ο Vladimir Franz ο πιο διαφορετικός υποψήφιος για Πρόεδρος της Τσεχίας; Όλα τα διεθνή ΜΜΕ απαντούν ναι, από την στιγμή που ο άνδρας με τα πολλά τατουάζ...
Είναι να αναρωτιέται κανείς αν η Ελλάδα στην Eυρωζώνη είναι ένα νέο whipping boy ή ένας φαρμακός που λειτουργεί ως γιατρικό για την κοινότητα αφού απομακρύνει το κακό ...
Η ανάληψη ευθυνών είναι αναγκαία, δεν διαφωνεί κανείς σε αυτό, αλλά δεν θα πρέπει να γίνεται σε καμία περίπτωση με γνώμονα εκλογικά συμφέροντα και ψηφοθηρία. Γιατί τότε είναι απλά προκλητική ...
...
Ο μουσικός συντάκτης είναι ένας τσαμπατζής περιωπής, τον οποίο γλύφουν οι διοργανωτές συναυλιών και οι εταιρείες δίσκων, προκειμένου να γράψει καλά λόγια.
Δεν πέρασαν παρά λίγες μέρες από την δημόσια επιστολή του κου Κωστόπουλου, με την οποία ο άλλοτε αυτοκράτορας των περιοδικών, ομολογεί την αποτυχία του ...