 |
Μένουμε πάντα παιδιά, μέρος πρώτον: σαρανταφεύγα or bust!
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 10 Ιουνίου 2015 00:19
To 1965 προβάλλεται η ταινία «Ραντεβού στον αέρα» και το σινεφίλ κοινό της χώρας μας ακούει για πρώτη φορά το τραγούδι «Μένουμε πάντα παιδιά». Ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο σκηνοθέτης της ταινίας, υπογράφει το λιμπρέτο και οι μελωδίες γίνονται προσωπική υπόθεση του Μίμη Πλέσσα.
Πάντα με τραγούδι η ζωή μας ξεκινά
διώξε κάθε λύπη και το κέφι αρχινά
όσο έχουμε τα νιάτα, νιάτα, νιάτα
μ’ ένα εύθυμο τραγούδι μένουμε πάντα παιδιά
Μένουμε πάντα παιδιά!
διώξε κάθε λύπη και το κέφι αρχινά
όσο έχουμε τα νιάτα, νιάτα, νιάτα
μ’ ένα εύθυμο τραγούδι μένουμε πάντα παιδιά
Μένουμε πάντα παιδιά!
Απλό το στιχάκι, ξέγνοιαστο και αφελές, δεν διεκδικεί δάφνες, δεν πάει για κανένα βραβείο… Μιλάει όμως κατευθείαν στην ψυχή όλων εκείνων που έχουν μάθει να λένε καλημέρα και να την εννοούν, στην ψυχή όλων εκείνων που χαμογελάνε γιατί έτσι γουστάρουν και όχι γιατί έτσι πρέπει. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε και όποιος ψάχνεται ας μας το πει, να του δείξουμε την έξοδο.
Πενήντα και κάτι χρόνια μετά την «πρώτη μετάδοση» του εν λόγω κομματιού μέσω του σελιλόιντ, μια παρέα «παιδιών» αποφασίζει να κάνει πραγματικότητα το όνειρο και να γυρίσει πίσω στο χρόνο. Να βγάλει την πενταήμερη από το χρονοντούλαπο, να γυρίσει το κλειδί στη χρονοκάψουλα και να φορέσει περήφανα τον παλιμπαιδισμό της κορώνα στο κεφάλι της. Μονοήμερη στο Ναύπλιο και όχι μόνο. Μαθήματα κεραμοποιείας και όχι μόνο. Επίσκεψη σε οινοποιείο και όχι μόνο. Απότομο κλείσιμο στη μιζέρια και τα δήθεν κατάμουτρα και πολλά περισσότερα…
Σαράντα δύο παιδιά, πάνω από σαράντα δύο το καθένα, ετών, καρατίων, μεγατόνων και ό,τι βάνει ο νους, συγκεντρώθηκαν, ξαναγνωρίστηκαν, θυμήθηκαν και εφάρμοσαν. Από κει και πέρα… όποιον πήρε ο χάρος (τη μιζέρια και τα δήθεν που λέγαμε πιο πάνω)! Η ομάδα μετέβη στο Ανάπλι και – πολύ απλά – το μετακίνησε για λίγο από τη θέση του. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα σωρό τουρίστες σταματούσαν έξω από το μαγαζί, τσέκαραν τον πανικό και έμπαιναν μέσα να δουν από κοντά όλο αυτό που ακουγόταν σε ακτίνα αρκετών δεκάδων μέτρων. Τραγούδι, χορός, ατελείωτος χαβαλές και η μαγική υπόσχεση για φθαρτή αθανασία. Η παρέα λειτούργησε σαν κολεκτίβα. Μουσική και τραγούδια; Εμείς! Διασκέδαση και χορός; Πάλι εμείς! Τρελή εκπροσώπηση της χώρας μας στους ξένους επισκέπτες; Ναι, ναι… οι άγνωστοι άγνωστοι έκαναν τη διαφορά και προκάλεσαν τους Κινέζους, τους Ιάπωνες, τους Πολωνούς και τους Αμερικάνους να πατήσουν πολλές φορές το κουμπάκι πάνω και δεξιά στο μηχανάκι απαθανατισμού, όπως και να σύρουν το δάχτυλό τους κατά μήκος της οθόνης του σμαρτφονιού τους.
Πενήντα και βάλε χρόνια μετά το «Μένουμε πάντα παιδιά» μάθαμε ότι μπορούμε να μείνουμε και παιδιά και έφηβοι και τινέιντζερ και κούροι και κόρες και αγάλματα και στρατιωτάκια ακούνητα-αμίλητα και πρεσβευτές μιας άλλης εποχής. Τα νιάτα είναι θέμα τρέλας. Τα υπόλοιπα είναι οργάνωση και θέληση. Θα πάμε εκεί και θα κάνουμε αυτό. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Και εμείς προσήλθαμε…
Ένα τσούρμο μεσήλικες έκανε ένα ολόκληρο νησί να αναρωτιέται πώς γίνεται να παράγουν τόσο θόρυβο μερικές ντουζίνες φωνές. Η απάντηση φαντάζει εύκολη και είναι ευκολότερη. Δεν το σκέφτεσαι δυο φορές. Δεν κάθεσαι να αναλύσεις. Γίνεσαι ευγενής κάφρος και διασκεδάσεις σαρκάζοντας εαυτόν.
Τα συγχαρητήριά μου στην υπέροχη παρέα! Παίδες, δεν παίζεστε! Απόφοιτοι Λυκείου Σαλαμίνας 1988, Συμμαθητές 1970-71, γουί σαλούτ γιου!
Κώστας Κούλης, PkP (Pio kologeros Pethaineis)
