 |
Ώστε λοιπόν είσαι Rock/Metal «δημοσιογράφος»…
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 01 Απριλίου 2012 11:36
Σιχαθήκαμε τους δημοσιογράφους αρκετά αργά. Όταν πρωτοξεκινούσαν τα ιδιωτικά (καλά, για τα κρατικά ούτε κουβέντα, εκεί υπήρχαν μόνο Μπιρσιμιές και Οργουελικές φάσεις), τους βλέπαμε να στηρίζουν το ένα κόμμα, το άλλο κόμμα, κάποιες φορές φανατικά, άλλες πάλι έντεχνα και ντελικάτα, μερικές φορές και εναλλάξ. Θυμάμαι τον Τέρενς Κουίκ στις εκλογές του ’89 να φωνάζει και να θριαμβολογεί στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 για τους βένετους… «Είμαστε κυβέρνηση»!
Για το MEGA δεν χρειάζεται να πω και πολλά… Λόγω των φίλα προσκείμενων εκδοτών στον πράσινο ήλιο, το κανάλι λειτούργησε ανάλογα. Βέβαια, με τα χρόνια, είδαν τα μάτια μας και φαινόμενα τύπου «Ιορδάνης». Όπως αντιλαμβάνεστε, οι άμοιροι μεροκαματιάρηδες δημοσιογράφοι δεν μου φταίνε σε τίποτα. Οι άλλοι, οι «μεγάλοι», οι εκπρόσωποι του διευθυντηρίου είναι αυτοί που προκάλεσαν τη μήνη του κόσμου και όχι μόνο. Ο Αναγνωστάκης είχε ένα «θερμό επεισόδιο» κάπου στον Πειραιά όπως έμαθα, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές, όπως μαθαίνω, που αρκετός κόσμος βάλει εναντίον τους, αφού τους θεωρεί τσάτσους και ρουφιάνους των πολιτικών, των εργοδοτών τους, ορισμένων επιχειρηματιών.
Δεν θα ήταν δυνατό να μην ακολουθήσει την πεπατημένη η ευγενής ομάδα των μουσικών δημοσιογράφων. Ξεκινώντας να μεταδώσει ειδήσεις, να καλύψει συναυλίες και να συναντά από κοντά τους καλλιτέχνες για τις απαραίτητες συνεντεύξεις, προκειμένου να μάθει ο αναγνώστης το κάτι παραπάνω, οι μουσικοί δημοσιογράφοι ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι μπορούν να επηρεάζουν κόσμο, να διαμορφώνουν εικόνες και σκέψεις και συνειδήσεις και να γίνονται σιγά-σιγά κατεστημένο. Είτε πρόκειται για Pop, είτε για Ροκ και Μέταλ, είτε για σκυλάδικα και Βίσσες, ο δημοσιογράφος συμπεριφέρεται σαν να είναι αυτός που καθορίζει τις τύχες τους. Αλαζονικά και αυθαίρετα. Από την άλλη, οι καλλιτέχνες συνειδητοποιούν ότι θα πρέπει να τα έχουν καλά μαζί τους, ιδίως οι μικρού βεληνεκούς. Οι μεγάλοι-μεγάλοι στα τέτοια τους, οι άλλοι τους έχουν ανάγκη και όχι το ανάποδο.
Η μουσική είναι περίεργο σπορ. Ο καλλιτέχνης είναι συνήθως ο μόνος που σκαμπάζει από μουσική στην ιστορία αυτή. Ο μάνατζερ, ο αντιπρόσωπος της δισκογραφικής, ο δημοσιογράφος είναι πιθανό να μην μπορούν να ξεχωρίσουν την κιθάρα από το πιγκάλ, πλην όμως το εγώ τους και η έπαρσή τους δεν τους επιτρέπουν να παραδεχθούν το ελάχιστο. «Εγώ τα ξέρω όλα, εσύ δεν ξέρεις τίποτα», κλασσική ατάκα δημοσιογράφων μεγάλων περιοδικών, οι οποίοι περιφέρονται λες και είναι αυτοί που ανακάλυψαν τον τροχό. Καλά, έχουμε δει και χειρότερα και έχουμε να δούμε ακόμα…Στο Hard Rock και το Heavy Metal τα πράγματα μπορεί να είναι και χειρότερα. Όταν ξεκινούσε το Metal Hammer το 1983, αν δεν κάνω λάθος, το είχε κάνει μετά από μια κορυφαία συναυλία στο Ντόρτμουντ, εμπνεόμενο από τα μεγαθήρια (Maiden, Ozzy, Scorpions και πολλοί άλλοι) που είχαν παίξει και σκεπτόμενο να φέρει την ενημέρωση στο χώρο της μουσικής. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν κι άλλα περιοδικά, κι άλλα κι άλλα και κάπου εδώ φτάνουμε στο σήμερα και την εποχή του διαδικτύου, με εκατοντάδες ή και χιλιάδες ακόμα περιοδικά on line, τα οποία, όλα τους, διατυμπανίζουν ότι εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Την ενημέρωση!
Βέβαια, για να μην τρελαθούμε τελείως, το βασικό θέμα στη μουσική είναι ένα. Η διασκέδαση! Θεωρώ τη μουσική σαν τη μεγαλύτερη μορφή ψυχαγωγίας και θα το λέω και στο μπουκάλι να με κλείσουν. Ο καλλιτέχνης ναι μεν θέλει να πετύχει και να πουλάει δίσκους (λέμε τώρα) και να παίζει ζωντανά στη σκηνή, θέλει όμως να τα κάνει αυτά προσφέροντας ψυχαγωγία.Το συντριπτικό ποσοστό των ανθρώπων που γράφουν σε περιοδικά ξεκίνησαν να γράφουν για να κάνουν το ψώνιο τους. Τους άρεσε, ακούγανε Μέταλ σαν παλαβοί, ακούγανε από το πρωί μέχρι το βράδυ, τα κατάφερναν και στο γράψιμο, ή έμαθαν να τα καταφέρνουν και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Πάντα θα υπάρχει κάποιος να σου πει «Ρε συ, δεν μιλάς με τον τάδε; Ψάχνουν για κόσμο για να κάνει δισκοκριτικές και τέτοια»… Κάπου το σκέφτεσαι, ντρέπεσαι αλλά θέλεις κιόλας, τελικά σηκώνεις το τηλέφωνο και… και κάπου εκεί ξεκινά το ταξίδι σου. Σου έρχονται οι πρώτοι δίσκοι, κάθεσαι να γράψεις, ψάχνεις από δω, επιβεβαιώνεις από κει, το ξανακοιτάς μη τυχόν και έχεις γράψει καμιά πατάτα και το στέλνεις και κάποια μέρα το βλέπεις δημοσιευμένο και χαμογελάς από μέσα σου, ίσως μάλιστα να σου τηλεφωνήσει και κάνας φίλος και να σου πει «Έλα, ρε μακάκα, γράφεις για το ΦουΞουΣου»;
Και μετά σου ανατίθεται η πρώτη σου συνέντευξη. Σου λένε να είσαι εκεί στις τρεις, εσύ έχεις πάει από τις δυόμιση για να μην σημειωθεί η παραμικρή αργοπορία και στην πουν και τελικά η συνέντευξη γίνεται στις πέντε, γιατί συνέβη το τάδε ή δείνα κουλό που ούτε για ανέκδοτο δεν κάνει. Μαθαίνεις ότι έχεις και πρόσκληση για τη συναυλία και μπορείς να ψιλο-κουνηθείς στους φίλους σου. «Ναι, ήμουν Kamelot, πρόσκληση, έτσι; Γνώρισα και τη Simone, που την είχαν μαζί τους για το live, βγάλαμε και φωτό μαζί. Νομίζω ότι με ψιλογουστάρει»…
Κάπως έτσι κυλάει η ζωή και κάπως έτσι κοροϊδεύουν οι απέξω τους «απομέσα». Ο μουσικός συντάκτης είναι ένας τσαμπατζής περιωπής, τον οποίο γλύφουν οι διοργανωτές συναυλιών και οι εταιρείες δίσκων, προκειμένου να γράψει καλά λόγια για τις μπάντες που εκπροσωπούν. Πόσες φορές έχετε ακούσει ότι έχουν πέσει λεφτά για να γραφτούν διθύραμβοι για το ένα ή το άλλο άλμπουμ, πόσες φορές δεν έχετε αναρωτηθεί «Μα καλά, ρε φούστη μου, οκτώ στα δέκα αυτή η μούφα; Μα είναι δυνατόν»; Και δεν μιλάω για μεμονωμένες περιπτώσεις. Δεν μιλάω για ένα άλμπουμ και ένα συντάκτη που του άρεσε πολύ και γράφει ύμνους και ψάχνουμε να βρούμε αν μιλάει για το συγκεκριμένο άλμπουμ ή τον έρωτα της ζωής του… Μιλάμε για κατ’ επανάληψη ιστορίες, μέχρι να καταλάβεις ότι όπου βάζουν από τρία και κάτω, πας και τον αγοράζεις το δίσκο στο καπάκι και ανακαλύπτεις ότι είναι διαμάντι και γελάς με τις διατεταγμένες υπηρεσίες ένθεν και ένθεν…
Το ζουμί της ιστορίας όμως είναι στις συνεντεύξεις. Όντας «μουσικός δημοσιογράφος», έρχεσαι σε επαφή με τους ανθρώπους που θαυμάζεις από παιδί. Άκουγες την τάδε μπάντα από πιτσιρικάς και κάποια στιγμή μαθαίνεις ότι θα συναντηθείς με τον τραγουδιστή της για συνέντευξη. Χοροπηδάς μέχρι το ταβάνι, φοβάσαι μη βρεις με το κεφάλι κιόλας – για τέτοια ενέργεια μιλάμε – και ετοιμάζεις τις ερωτήσεις. Και αντί να ρωτήσεις τα αυτονόητα, για το άλμπουμ, την περιοδεία, τα σχέδια για το μέλλον, προτιμάς να ψάξεις την πιο άθλια ερώτηση για να πρήξεις τ’ αμπελέ του καλλιτέχνη. «Στο τραγούδι εκείνο του 1520, στο τρίτο λεπτό και εικοστό έβδομο δευτερόλεπτο, μια νότα είναι έτσι και μετά στουπέτσι. Γιατί»; Και, βέβαια, ο καλλιτέχνης, ο οποίος ο άμοιρος δεν είναι πολιτικός για να τον βάλεις στη γωνία και του σκίσεις το ταμ-τιριρί, ο άνθρωπος θέλει να σου προσφέρει διασκέδαση και ψυχαγωγία (αυτά που λέγαμε πιο πάνω δηλαδή), σε κόβει τι για-το-φέος είσαι και σου συμπεριφέρεται ανάλογα. Κι εσύ, επειδή δεν είσαι και τόσο χαζός, την παίρνεις χαμπάρι τη φτιάξη και του τα χώνεις από τη στήλη σου, φροντίζοντας μάλιστα να τον θάψεις και στην κριτική του live, κι ας ήταν τέλειος αυτός. Σιγά μη σε νοιάξει κιόλας…Όπως γνωρίζετε πολύ καλά, τα περιοδικά του διαδικτύου βρίσκονται πια σε θέση ισχύος. Στην Ελλάδα βέβαια ορισμένοι διοργανωτές συναυλιών, στελέχηδες δισκογραφικών και – δυστυχώς – εκπρόσωποι του έντυπου Τύπου, τα θεωρούν βου κατηγορίας. Κι ας έχουν σχεδόν δεκαπλάσιο αριθμό αναγνωστών. Οι άλλοι πάλι σου λένε «Ναι, αλλά το δικό μου το αγοράζουν» κι εσύ λες «Ναι, και μ’ αυτά που γράφεις, γράψε μου αν σε ξαναγοράσουν» και θεωρείσαι αιρετικός… για κάποιους… Έτσι είναι αυτά, το ποτάμι έχει δυο όχθες.
Κι εκεί όμως, στον ηλεκτρονικό Τύπο, υπάρχουν παραφωνίες που τσαντίζουν κάθε φίλο της μουσικής, που θέλει να διαβάσει κάτι της προκοπής και όχι να φάει στα μούτρα την αυταρέσκεια και τον εγωκεντρισμό του «μουσικού δημοσιογράφου». Πολύ λίγο με ενδιαφέρει να δω τη φάτσα του τύπου ή της τύπισας που πήρε συνέντευξη από την Tarja ή την Doro ή τον Tate ή τον Halford, πολύ λίγο με ενδιαφέρει να διαβάσω αν πήγαν μετά τη συνέντευξη γι μπύρες ή αν έφαγαν παρέα ή αν ρωτήθηκε πως λέγεται η σιδερώστρα στα Γιαπωνέζικα… Ο συντάκτης που εκείνη την ώρα βρίσκεται απέναντι από τον καλλιτέχνη υπηρετεί εμένα που τον διαβάζω, υπηρετεί εμένα που βρίσκω χρόνο για να διαβάζω τις πάρλες του αντί να κάνω κάτι άλλο, που μπορεί να είναι και πιο χρήσιμο κιόλας. 
Καλό είναι να πηγαίνεις στις συναυλίες χωρίς να πληρώνεις. Καλό είναι να βλέπεις από κοντά όλους αυτούς που θαυμάζεις, τους απομυθοποιείς κιόλας. Όμως, κύριε «συντάκτα», μην ξεχνάς ούτε για ένα δευτερόλεπτο πως εσύ είσαι απλά το μέσο για να μάθω. Δεν είσαι καλλιτέχνης, ούτε και θα γίνεις ποτέ. Κι αν φλερτάρεις με τα πρώτα-δεύτερα «άντα» και πλήρωνες μια ζωή για να βλέπεις τα live και έχεις δώσει ένα κάρο λεφτά για τους δίσκους που έχεις και περνάς πολλές ώρες μπροστά από το λαπιτόπι για να γράψεις και να σερβίρεις, τότε μπορεί και να είμαι επιεικής μαζί σου. Μπορεί, το τονίζω. Αν όμως ανακάλυψες το φεγγάρι στα είκοσι, έχεις αγοράσει πέντε άλμπουμ κι αυτά κουτσά, έχεις «κατεβάσει» εφτά εκατομμύρια γιγαμπάιτ μουσική και έχεις ακούσει μόλις δέκα τραγούδια, αν όμως θεωρείς ότι «εσύ είσαι κι όχι άλλος», επειδή χώθηκες σε ένα περιοδικό και νομίζεις, αφελέστατε, ότι βούτηξες τον παπά από τα γένια, τότε προετοιμάσου για πολλή κλωτσιά. Και όχι μόνο στα λόγια… Είμαστε χαζοί αλλά όχι και τόσο…Κώστας Κούλης
