Πλύστρα του ουρανού….
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 18 Ιανουαρίου 2014 16:20
Βρέχει, κι οι σκέψεις που κάνω είναι λίγο μουντές. Κάτι τα σύννεφα, κάτι οι ψιχάλες, έρχεται και κατακάθεται μέσα σου όλο το γκρίζο, πάνω από το κεφάλι σου σχεδόν… Άντε τώρα να στεγνώσεις τα σωθικά σου από την καταιγίδα της μελαγχολίας. Καμία σωτηρία….. Γι’ αυτό αξίζει να το απολαύσεις! Κι όλα συντρέχουν για κάποιο λόγο…άλλοι να είναι τόσο μακριά σου και να μη μπορείς να τους αγγίξεις, άλλοι να είναι κοντά σου και να θέλουν να σε αγγίξουν, άλλων το χάδι να αναζητάς εσύ κι άλλο να σου προσφέρεται και να το απορρίπτεις… Σύμπαν πρέπει να συντονιστείς, δεν έχω πολύ απόθεμα αντοχής ακόμα.
Σίγουρα έχετε νιώσει λίγη ζήλια, καλοπροαίρετα, για μια εικόνα που είδατε μπροστά στα μάτια σας να ξετυλίγεται, για μια ομορφιά που απλώθηκε μπροστά σας κι έγραφε «μην αγγίζετε», για μια στιγμή που φυλάκισαν κάποιοι άλλοι ενώ λείπατε. Κι όλα αυτά γιατί το σύμπαν δε μας ακούει…;;; Κανείς δε μας ακούει; Θεέ μου, το ταβάνι φταίει και δε μ’ ακούς;;; ‘Όχι!!!! Μόνοι μας κάνουμε τις επιλογές μας και μόνοι περνάμε στα επόμενα βήματα μας.
Πάντα όταν βρέχει σκέφτομαι, κοιτώντας έξω, πως θα ήθελα να εκτυλιχτεί η ιδανική βροχερή μέρα! Για μένα, αυτή θα ξεκινούσε μ’ ένα λουκούλλειο πρωινό στο πατρικό μου, για ένα πρωινό που μόνο η γλυκιά Ελληνίδα και υπερβολική μάνα ξέρει να φτιάχνει. Στη συνέχεια θα έπαιρνα το βιβλίο που διαβάζω και θα άκουγα αγαπημένη μουσική, καπνίζοντας ταυτόχρονα το στριφτό μου τσιγαράκι με μια κούπα καφέ!! Όλα αυτά όμως μέχρι το μεσημέρι. Χα…τι καλύτερο από ένα βροχερό μεσημεριάτικο συναπάντημα καλών φίλων, μετά συνοδείας ζωντανής μουσικής και άφθονου τσίπουρου!!! Να ρέει στις καρδιές και στα λαρύγγια μας. Να καίει κατεβαίνοντας στα σωθικά μας, όλα όσα μας πληγώνουν και μας στερούν αγαπημένες πράξεις και συνήθειες. Ξέρετε γιατί οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα απολαμβάνουν τόσο πολύ το μάζεμα γύρω από ένα τραπέζι; Νομίζω ότι έχει να κάνει με την παραδοσιακή ψυχή μας, με τον παλιό κυκλικό χορό, όπου οι άνθρωποι κρατώντας ο ένας τα χέρια του άλλου με τη συνοδεία μουσικής, δε μοιράζονταν μόνο κοινά βήματα χορευτικής δεινότητας, αλλά και συναισθήματα και ανάσες, που περνούσαν σα ρεύμα μέσα από τις παλάμες τους που σφιχτακουμπούσαν το διπλανό. Έτσι κι εμείς σήμερα, μπορεί να μην αγγίζουμε συχνά τον άνθρωπο που κάθεται πλάι μας, είτε φίλος είτε σύντροφος, αλλά έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε ένα ποτηράκι, ένα φαγάκι, δυο κουβέντες επικαιρότητας κι άλλες δέκα παρηγοριάς. Γιατί κι ο πόνος λύνει τους κόμπους του όταν τον μοιράζεσαι και μικραίνει.
Για το σβήσιμο, μετά από ένα τέτοιο τσιμπούσι, θα λαχταρούσα πραγματικά έναν καφέ με θέα την πόλη, από ψηλά, να τη βλέπω συννεφιασμένη και τη θάλασσα ανταριασμένη για να μην αισθάνομαι μονάχη! Θα ανέβαινα ψηλά στα Κάστρα, στο Γεντί Κουλέ, και θα καθόμουν εκεί που θα μπορούσα να μετράω τα τακ-τακ από τις σταγόνες της βροχής που προσγειώνονται στο έδαφος. Σε ένα τέτοιο μέρος, που μπορεί και συγκεντρώνεται πυκνή η ομίχλη, κάτι τέτοιες υγρές μέρες, θαρρείς πως ξεκολλάει η ιστορία του τόπου από τα ντουβάρια κι έρχεται να σ’ ανταμώσει. Να σου εξιστορήσει το πώς στέκεται εκεί για πάνω από 1700 χρόνια και σε παρατηρεί πότε να την κακομεταχειρίζεσαι και να τη φτύνεις και πότε να την αγαπάς και να υπερηφανεύεσαι μέσα στην ημιμάθεια σου. Γιατί την ιστορία σε αυτή την πόλη….μισή τη μαθαίνουμε!! Ακόμα δεν έσβησαν οι πληγές των περασμένων δεκαετιών από πάνω τις, παραμένουν ακόμα σα χαρακιές μελλοθανάτων στους τοίχους του Γεντί Κουλέ. Και το γλυκό βραδάκι….θα πέθαινα για ένα ζεστό μπάνιο σ’ έναν πέτρινο ξενώνα, μακριά από την πόλη τώρα, να ζήσω τον έρωτα, να κοιμηθώ στην αγκαλιά του, που χωρίς την ύπαρξη του, η μελαγχολία κι η χαρά μου θα μένανε κενά γράμματα, άδεια κουτιά που δεν έχουν τίποτα πολύτιμο να φυλάξουν…
Ε και μη σκάτε, αν δεν τα ‘χω όλα αυτά, μπορώ να τα ονειρεύομαι! Κι αφού τα ονειρεύομαι τόσο τακτοποιημένα μέσα στο μυαλό μου, μπορώ σίγουρα να τα αποκτήσω κιόλας! Αν όχι σήμερα που βρέχει…τότε από αύριο, από την επόμενη φορά. Να γεμίσει η ζωή μου από σχέδια και πλάνα. Ολόκληρο τσουβάλι με ευχές να αδειάσω, πάλι στα παραπάνω θα καταλήξω, με μία μόνο διαφορά! Τη βροχή, ίσως να την έκανα χειμωνιάτικη λιακάδα…. Αλλά είμαστε ακόμη στα μισά του χειμώνα, αργεί αυτή η περιγραφή της απόλυτης συναισθηματικής αφθονίας… Γι’ αυτό μαζί με τις ψιχάλες που κοιμούνται στη γη απόψε, εγώ θα κοιμίσω κι αυτά τα όνειρα. Να τα πάρει η φύση και να τα κάνει σπόρους κι ύστερα φυτά...που τα φύλλα τους και τα άνθη θα βγουν την κατάλληλη ώρα για να με προστατέψουν από τον ήλιο της χειμωνιάτικης λιακάδας που λέγαμε….για να τα κόψω και να τα μυρίσω μ’ αυτόν που θα κρατά το χέρι μου στη βόλτα ρε γαμώτο.
Βρέξε λοιπόν «πλύστρα του ουρανού» , όπως τραγουδά και το Γιαννιώ μας….. «ξέπλυνε τα κρίματα μου…»
Κατερίνα Βλαντώνη
