Παίξαμε Και Κερδίσαμε!
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 19 Σεπτεμβρίου 2013 09:43
Τους πονάραμε, τους σκίσαμε τον πάτ… Καλά, αυτά δεν τα γράφει ο ΜΠΡΑΦ; Τι, δεν αρκεί που μου αρέσουν τα βιντεάκια; Αλλά και να μου αρέσουν τα βιντεάκια, μπορεί να μη μου φτάνουν για να εκφραστώ μόνο με αυτά που λέει. Θα πρέπει να κοπιάρω και τα «συνθήματα»; Ή να βγάλω και δικά μου; Άστο, βρε, θα το ψάξω μόνιτς!
Σταμάτησα να βλέπω ειδήσεις. Όχι τώρα, έχω πολύ καιρό… Όταν σκάνε τα «δελτία», ασχολούμαι για μερικά δεύτερα και μετά το μάγο! «Ρε συ, ωραία φαίνεται η Χούκλη σήμερα, χθες την είχαν βάψει σαν καρνάβαλο»… Και μετά τσουπ! Το καινούργιο DVD των Maiden, καμιά τσόντα στο youporn, κάνα ντοκιμαντέρ για το πώς αυνανίζεται ο ιππόκαμποsh. Οι αρκούδες πώς αναπαράγονται; Πώς κάνουν sex οι ιπποπόταμοι; Από επιλογές άλλο τίποτα! Σιγά μην κάτσω να δω δηλώσεις και αναλύσεις επαγγελματιών γλυφτρώνε! Μια και έκλεισαν και τα κρατικά κανάλια (άσχετα με το αν ξαναλειτουργήσει η ΕΡΤ, όπως λειτουργήσει...), το αν είχαμε κάτι καλύτερο από εκεί, δικιά σας η κριτική! Δεν γράφω καμιά πάρλα καλύτερα;
Το καλοκαίρι έχει φύγει, στα χαρτιά πάντα, αφού έξω είναι χαρά Dio, το νερό είναι σκέτη κλάβα (ή κάπως έτσι) και τα κορτσόπον στον πληθυντικό φοράνε αυτά τα φοβερά ραντάκια, παρέα με τα καυτά φυσικά… Αν και με τα φυσικά πλέον έχουν μαλώσει και δεν τα προτιμούν... Και φυσικά και χημικά και ό,τι κάνεις κεφ, εδώ έχουμε ακόμα… Κράτει όλα, φυστικάκο! Τι ήθελες να πεις; Μάλλον σου ήρθε το καλοκαίρι που πέρασες και έμεινες και εσύ με τη φάση, που εσύ μεγάλος να έχεις δει το πρωί “παιδικά” στην τηλεόραση (ουστ, μακριά από μας... η τηλεόραση...) και να βλέπεις το δωδεκάχρονο να έχει στο ένα χέρι φραπέ και στο άλλο τσιγάρο... Και να λες “κάτι στραβό έχει η εικόνα!”... Και μετά να αναρωτιόμαστε όλοι μαζί το που μπορεί να καταλήξουμε...
Ριγουάιντ. Αυτό που λέμε στα δικά μας «προς τα πίσω» και μετά χαμογελάμε πονηρά όταν βλέπουμε κάνα κολλητό να έρχεται… Το καλοκαίρι βρίσκεται επί θύρας… Μήπως είναι επί θύραις; Και τι μπόχα είναι αυτή που έρχεται απ’ έξω, ρε Καπουτζίδη μου; Τα γαμωσκούπιδα δεν τα έχουν πετάξει οι γειτοναίοι; Μήπως ακολούθησαν τη συμβουλή του Κλυνν, που έλεγε παλιά να αφήνουμε τα σκουπίδια μας στο παράθυρο του γειτόνου, για να μην μας βρωμάν; Τεσπά, λίγο πριν μπει ο Αύγουστος, τα «δελτία» ξεκίνησαν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Την τρομοκρατία. Δεν έχει λεφτά ο κόσμος για διακοπές, γιατί έρχονται εφορίες, ΔΕΗδες, ΟΤΕδες, κεφτέδες, ντιντίδες, σπαντίδες και μαστροποί τέταρτης γενεάς, με τατς σκριν και χάρλοτ μπιμ, που έχουν κάνει τον κόσμο να θεωρεί ότι είναι προτιμότερο να έχει το τατς σκριν κινητό και να το φορτίζουν στην καφετέρια που πίνουν το φρέντο τους παρά να έχουν ρεύμα στο σπίτι τους… Δεν έχει και πολλή σημασία, είναι σαν να πιστεύεις ότι αν κόψεις τα δύο πισινά πόδια ενός βατράχου, αυτός κουφαίνεται… Ε, όχι, ρε Χατζηγιάννη μου, ΔΕΝ κουφαίνεται! Πρέπει να κόψεις και τη φωνή αυτού που δίνει τις εντολές!
Αυτά ακούσαν και τα τσιράκια και μας δώκανε στα μεγάλα κεφάλια… πολύ μεγάλα, αλλά άδεια... Τι σου θύμισα τώρα, ε; Άδεια... λέξη μαγική (με προεπιλογή τη δουλειά). Παλιά δεν είχες άδεια λόγω δουλειάς αλλά το φτιάξαμε και αυτό! Τι άλλο έχει μείνει για να φτιαχτεί αυτή η κοινωνία; Φθηνότερες ουσίες για να καταστρέφεις κύτταρα και όπλα για να κανονίζεις αυτά που έμειναν. Γιατί έχουμε φτάσει σε άλλα σκηνικά! Και που να δεις συνέχεια... Α... για τι έγραφα; Α, ναι... Ήμασταν εκεί που μας δώκανε τα τσιράκια στα μεγάλα κεφάλια και άρχισε το κυνηγητό!
Μας πυροβολούσαν και μετά μάζευαν τσι σφαίρεσε αποκάτ για να μας ξαναβαρέσουν… «Πού θα πάτε, ρε κακομοί, δεν βλέπετε που σαν κυνηγάνε θεοί και δαίμονες»; Κι εμείς, σαν γνήσιοι Δαναοί, τα γράψαμε όλα αυτά στα αμπελέ μας και κάναμε του κεφαλιού μας… Καλά, αυτοί που επηρεάζονται από την καναλοκρατία είναι ακόμα στα δωμάτιά τους και τσεκάρουν αν το σκοινί θα τους αντέξει όταν ανέβουν στην καρέκλα. Αυτοί που δεν πιπιλάνε δάχτυλο προτίμησαν να πιπιλίσουν κάνα δάχτυλο φίλου ή φίλης, κάπως έτσι δεν ξεκινάει ένα καλό μπαλαμούτι; Ντάξει, ΚΑΙ έτσι…
Αλλά πάλι χάθηκα... Από ειρμό, συρμό εγκαταλελειμμένο μου φαίνεται είμαι. Πού είχα μείνει; Α... στο καλοκαίρι και τας θύρας... Τι έπειτα; Ο Σεπετέμβρης! Όταν, λοιπόν, μπήκε ο Σεπετέμβρης, ξεκίνησαν τα σκηνικά με τα σχολεία. Είναι έτοιμα, δεν είναι έτοιμα, υπάρχει φόβος γι αυτό, υπάρχει φόβος για κείνο, υπάρχουν κάτι σταφύλια στο ψυγείο, τα οποία προτίθεμαι να ξεσκίσω σουν, υπάρχουν υπόνοιες ότι όλα θα τιναχτούν στον αέρα, υπάρχει θέμα στον αέρα, υπάρχω και όσο υπάρχεις θα υπάρχω, κάτω απ’ το πουκάμισ… κάπως έτσι πέφτουν τα εξώδικα και μετά απορείς… Έτσι κι εμείς ασχοληθήκαμε με την πόση! Πόσες μπύρες μπορείς να πιεις πριν χάσεις τον έλεγχο; Πόσο αλκοόλ μπορείς να καταναλώσεις χωρίς να απλώσεις χέρι στα κορίτσια της παρέας και έτσι να εισπράξεις τρεις φούσκους και ένα χάστουκο και να παραβγείς σε κοκκινίλα με το Τζερόνιμο; Πόσο κέφι χωρείς να κάνεις χωρίς να σπάσεις τα καχόνας των φίλων σου; Πόσο τσίπουρο μπορείς να κατεβάσεις χωρίς να γίνεις εντελώς μα εντελώς μαλάξ;
Μέσα σε όλα αυτά τα ερωτήματα έρχεται και το πόσα μπορείς να γράψεις χωρίς θέμα, αλλά με ουσία. Μάλλον αρκετά και με πιο πολλά κρυμμένα νοήματα από το kryptos... ή μήπως όχι; Αλλά επειδή δεν θα σας λύσω όλες τις απορίες, νομίζω αρκετά έγραψα, φτάνει για σήμερις... Αντίλ νεξτ τάιμ λοιπόν, με το καλό να ξανανταμώσουμε, να 'χαμε να τα λέγαμε!
Κώστας Κούλης, Δημήτρης Σταυρόπουλος (δεν συνεργάστηκε ο Αντώνης Σαμαράς)
