 |
Ο Διάφανος
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 20 Ιανουαρίου 2014 18:38
Να μπορούσε λέει ο κόσμος να άλλαζε μέσα σε μια στιγμή…να έρχονταν τα πάνω κάτω κι αυτό που ποθείς, να ξημέρωνε και να το ‘καμες δικό σου. Τι ομορφιά! Πόσα πράγματα θα θωρούσες διαφορετικά; Πόσο θα άλλαζαν τα χρώματα και τα σχήματα για σένα; Όλα διαφορετικά μέσα από τα ίδια μάτια…
Περπατώντας σε μια σύγχρονη πόλη, βλέπεις και μαθαίνεις να παρατηρείς. Σήμερα κάνοντας μια βόλτα στην παραλία, είδα από μακριά τη φιγούρα ενός παλιού μου συμμαθητή, να παίζει με το παιδί του. Τι όμορφη εικόνα…. Δε μιλάω για το βιολογικό μου ρολόι, αυτό δε μίλησε, ποτέ νομίζω δε μιλάει από μόνο του σε μια γυναίκα, κάποιος το ξυπνάει θεωρώ!! Και περπατώντας λίγο παρακάτω είναι ένα ζευγάρι με γεροντάκια τόσο τρυφερά πιασμένα, που βγήκαν να περπατήσουν αργά και σταθερά, ανάμεσα από τα ποδήλατα που τους κορνάρουν γιατί ενοχλούν, αλλά αυτοί δεν έδιναν καμία σημασία….καλό πράγμα η βαρηκοΐα στα γεράματα, δεν τρομάζεις εύκολα! Είχε πάρει να σουρουπώνει κι η ίριδα ξεπηδά πιο ζεστή από ποτέ μέσα μου από την αγκαλιά του ορίζοντα. Να μπορούσα λέει να την ακουμπήσω και με το πινέλο μου να βουτήξω στα χρώματα που φτιάχνει η φύση και να ζωγραφίσω τη στιγμή, αχ και να μπορούσα….
Πόσα θα άλλαζα αν μπορούσα! Πόσα πράγματα θα έκανα διαφορετικά…. μην παρεξηγηθούμε σ’ αυτό το σημείο. Θα έκανα πάλι όλα όσα έκανα, ακριβώς τα ίδια, και με το παραπάνω, απλά θα έβαζα λίγο περισσότερο πάθος, περισσότερη ζωή, περισσότερη διάρκεια, περισσότερη ένταση, περισσότερο παλμό, περισσότερο εγώ κι εσύ… οποιοδήποτε εσύ ζούσε την κάθε στιγμή. Για να είναι φανερό το χάδι του αγγέλου και το άγγιγμα του διαβόλου, μιας και δεν υπάρχει τίποτα που δεν έχει μέσα του το καλό και το κακό. Η αναλογία είναι που κάνει τη διαφορά στη συνταγή. Κάθε φορά αυτό το ζύγι αλλάζει τα πράγματα. Αυτή η πλάστιγγα που δεν είναι φτιαγμένη από χέρι ανθρώπινο ούτε θεϊκό φυσικά, αυτή η πλάστιγγα είναι από αλλού φερμένη, έχει κάτι το ξωτικό, κάτι το μαγικό και φιλοσοφικό.
Να μπορούσες λέει να υπάρξεις διάφανος, να μπορείς να περπατάς και να περιγελάς με ότι σου κάνει κέφι δίχως να σε παρεξηγεί κανείς. Να κάνεις χάζι όλον τον κόσμο, κι άμα νιώσεις μοναξιά, να πετάξεις το μανδύα σου, να εμφανιστείς στους ανθρώπους και να ξαποστάσεις ανάμεσα τους πίνοντας ρακόμελα….για να γλυκάνει η ψυχή σου και να μαλακώσει το γινάτι σου. Από τη μυρωδιά της κανέλας και του γαρίφαλου να εκστασιαστείς και να αφήσεις να λιγώσει το μέσα σου… Κι άμα έρθεις και σε σούρα, γιατί όχι, να ρίξεις και μια γυροβολιά! Για την πάρτη σου, όχι για να σε δουν και να βαρέσουν παλαμάκια οι άλλοι, αλλά για τον εαυτό σου και μόνο. Γιατί μέσα σου βράζει ένα καζάνι από «Σ’ αγαπώ» και δε μπορείς να τα ξοδέψεις!!! Και πνίγεσαι επειδή θες, αλλά φοβάσαι, φοβάσαι να τα πεις, μην παρεξηγηθείς, μην πληγωθείς…μη σ’ αποπάρει ο άλλος γιατί τον πνίγεις… Κάπου διάβασα, συγχωρήστε με αλλά δε θυμάμαι που, ότι «κι η αγάπη όταν γίνεται κραυγή, τρομάζει». Τι αληθινή ρήση όμορφα μου πλάσματα, συμφωνείτε?
Να μπορούσα λέει να χορτάσω τον άνθρωπο δίχως να κάνω λάθη και τον μετατρέψω σε θηρίο, γιατί μετά αρχίζω να τον φοβάμαι και θέλω να βάλω πάλι το διάφανο μανδύα μου. Να μπορούσα λέει να φτιάξω μια σαΐτα και να την καρφώσω στα μαλλιά μου, να τη βλέπουν αυτοί που είναι άρρωστοι, αυτοί που ‘ναι λυπημένοι και να με δείχνουν με το δάχτυλο λέγοντας: «χαχα, κοίτα τι αστείο κορίτσι» κι εγώ να παίρνω κομμάτι από το βάρος τους, να το φορτώνω στη σαΐτα και να το πετάω μακριάαααααα. Αν μπορούσα να έχω εσένα πλάι μου……ένα να ξέρεις, όλα τα παραπάνω θα τα μπορούσα!
«κι ήρθε και κατακάθισε…πάνω μου σα σεντόνι
όλη της γης η σκόνη………»
όλη της γης η σκόνη………»
Κατερίνα Βλαντώνη
