Κόκκινο πανί εσύ κι εγώ ταύρος
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 19 Ιουνίου 2021 11:57
Αλήθεια σας λέω, δεν την παλεύω. Δεν την παλεύω με όλα όσα διαβάζω, ακούω και βλέπω. Θες να γίνεις αυτό; Θες να γίνεις εκείνο; Με τόσα φράγκα - όχι, Ευρώ - γίνεσαι.
Δεν πειράζει που σπαταλάς χρόνο, δεν πειράζει καθόλου αν, αφού εσύ πληρώσεις για να μάθεις αυτό που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, οι υπηρεσίες σου θα δίνονται τσάμπα και χωρίς ίχνος ευχαριστώ. Μόνο πίεση και αδιάκοπη δουλεία.
Δεν πειράζει που εσύ δουλεύεις και ξημεροβραδιάζεσαι εμπρός σε μια οθόνη, δεν πειράζει αν τα μάτια σου θα βγουν λαβωμένα από αυτό τον Γολγοθά. Πάλι τσάμπα θα σκοτώνεσαι.
Δεν πειράζει που πεθαίνουν άνθρωποι δίπλα μας, αρκεί που είμαστε καλά εμείς. Δεν πειράζει που για να γράψεις την… στα social, παίρνεις το μέρος του ενός και όταν εκείνος τελικά βγει ο θύτης, αλλάζεις πλεύση και αφιερώνεις το ένα post μετά το άλλο για να καλύψεις τον…
Ούτε πειράζει που περνάς και βλέπεις άστεγους στο δρόμο μέσα στην εξαθλίωση και γυρνάς το βλέμμα. Δεν πειράζει που ακούς όλες αυτές τις σάχλες που σου σερβίρουν τηλεοράσεις και μέσα «ενημέρωσης» γενικά και γίνεσαι γνώστης του τίποτα.
Μήτε πειράζει που έχεις πολιτική άποψη αλλά δεν έχεις δουλέψει ποτέ σου και όλα τα έχεις έτοιμα, όπως και δεν πειράζει που ξαμολήθηκε ολάκερος ιός στον πλανήτη και ακόμα δεν σου είπαν ποιος ευθύνεται.
Δεν πειράζει που έχουμε πιάσει πάτο. Ονειρευόμαστε ότι είμαστε στον αφρό. Δεν πειράζει που μας δουλεύουν ψιλό γαζί, αρκεί να το κάνει το κόμμα που νομίζουμε ότι υπηρετούμε.
Δεν πειράζει η ανεργία, δεν πειράζει η φτώχεια και η ανέχεια, αρκεί να μην μας συμβεί. Θα φιλοσοφήσουμε στην άνεση του καναπέ μας και θα πάμε παρακάτω.
Δεν πειράζει που κάθε καλοκαίρι χάνουμε δάση που αργότερα θα γίνουν φιλέτα αγροτεμάχια, αρκεί να πάμε Μύκονο και να πιούμε τη φραπεδιά με είκοσι ευρώ και να στέλνουμε selfie για να πικάρουμε τους γύρω μας.
Δεν πειράζει που τα μικρά μαγαζάκια αργοσβήνουν, οι μεγαλοεταιρείες είναι εκεί να καλύψουν τις ανάγκες μια εικονικής πραγματικότητας.
Δεν πειράζει που έχουμε μάθει να κράζουμε μόνο και δεν κοιτάμε στον καθρέπτη. Δεν πειράζει που έχουμε χάσει τις αξίες και τα ιδανικά μας. Που προσπαθούμε να πατήσουμε επί πτωμάτων. Ούτε πειράζει που πατώντας εκεί, νομίζουμε ότι ανεβήκαμε επίπεδο και είμαστε κάποιοι.
Ξέρετε όμως κάτι;
ΠΕΙΡΑΖΕΙ!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Ξέρεις κάτι, ρε φίλε; Και πολύ ασχολήθηκα μαζί σου! Είχα αρχικά θεωρήσει ότι είσαι σοβαρός. «Καλό παιδί. Δουλευταράς, οικογενειάρχης, χαμηλών τόνων»… Και μετά ήλθε και μου συστήθηκε το ίδιον της βλακείας. Η έπαρση. Ξαφνικά άρχισες να εμφανίζεσαι σαν πρώτος μεταξύ ίσων και να μας απευθύνεσαι λες και μας κάνεις χάρη που μας απευθύνεσαι. Και εγώ σε έγραψα εκεί που δεν χρειάζεται μελάνι για να σε γράψω. «Άστο. Φίλος μου δεν είναι, ανάγκη δεν με έχει, ανάγκη δεν τον έχω». Απλά πράγματα, παντελονάτα. Κι εσύ συνεχίζεις με τις χαζομάρες σου. Και προκαλείς το κοινό συναίσθημα. Και ευτυχώς που αυτό το κοινό συναίσθημα, έχει την ίδια άποψη για σένα. Κατά γενική ομολογία, χεστήκαμε για την άποψή σου, ρε μεγάλε! Δεν μας ενδιέφερε ποτέ, δεν μας ενδιαφέρει και τώρα, δεν πρόκειται να μας ενδιαφέρει ούτε όταν ασπρίσουν τα κοράκια! Παραμένεις εντελώς μπουλμές, ντουβάρι από χάλυβα δηλαδή και μπορείς να πάρεις τα πτυχία σου και τις μελέτες σου, να τα κάνεις πέντε φορές μασούρια και να τα βάλεις εκεί που δεν θα τα βλέπει το φεγγάρι!
Μόνο ένας τρικαράγκιοζας θα έπαιρνε ένα τραγικό γεγονός, για να το κάνει μαρκίζα για τα δικά του χαζοχαρουμενίστικα μαγαζάκια. Τι νομίζεις δηλαδή, ότι οι αναφορές σου είναι γούτσου-γούτσου και θα προκαλέσουν ελαφρό μειδίαμα; Θα πρέπει να γνωρίζεις, αστείε τύπε, ότι κάθε αναφορά σε εγκληματική πράξη πρέπει να μετρά πολύ προσεκτικά κάθε χιλιοστό ύπαρξής της. Παρόλα αυτά, μας τράβηξες μια γραμμούλα και ξεκίνησες την πανηλίθια διαφήμιση, προφανώς χαρακτηρίζοντας τον εαυτό σου και προφανώς κάνοντάς μας να καταλάβουμε πως ο πρόσφατα παρασημοφορημένος με ένα τεράστιο “Fuck Off” Mark Zuckerberg, από τον Roger Waters μάλιστα, χρειάζεται χάπατα σαν κι εσένα για να εξακολουθεί να βγάζει δισεκατομμύρια. Ο ανθρώπινος πόνος είναι μόνο λέξεις; Αν πέσεις θύμα προπηλακισμού και δημοσιευτούν φωτογραφίες σου με τη μούρη σου φουσκωμένη σαν μπαλόνι πριν σκάσει, τι θα πρέπει να κάνουμε; Να βγούμε δημοσίως και να ευχαριστήσουμε δημοσίως όλους εκείνους που το ήξεραν ότι κάποια μέρα θα την πατήσεις την πεπονόφλουδα;
Ευτυχώς που δεν είμαστε φίλοι. Ευτυχώς, γιατί θα έπρεπε να σκεφτώ τρόπο να μην σου ξαναμιλήσω ποτέ και να μην στραβώσουν οι γύρω μας, επειδή θα σε θεωρώ ελεεινό και άθλιο μέχρι να ψοφήσω. Δυστυχώς, κάτι σαν κι εσένα χαίρουν εκτίμησης. Δυστυχώς, ίσως να σε πετύχω κάπου εκεί έξω στο μέλλον. Για πες μου τώρα εσύ λοιπόν; Τι να κάνω; Να σε γειώσω με Κάιρο και να προσποιηθώ ότι δεν σε είδα; Να έλθω και να σου πω πόσο βλαμμένος είσαι και πόσο θα ήθελα να σε μηνήσω για την ασχημία στην οποία προέβης; Μήπως να σε κατονομάσω και να μην τολμάς να ξεμυτίσεις για μήνες; Άστο, άστο, έχεις και παιδιά. Και τι μου φταίνε αυτά τα πλασματάκια που εσύ είσαι για τα πανηγύρια; Άστο, θα το ανακαλύψουν μόνα τους, όταν με το καλό μεγαλώσουν και τότε θα φας την πόρτα που χρειαζόσουν μια ζωή και ίσως και κάτι περισσότερο. Γιατί σου πρέπει. Είσαι τίποτα! Ζήσε μ’ αυτό!
Κώστας Κούλης
