Καραντίνα, Inc.
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 04 Απριλίου 2020 17:25
Ημέρα: άγνωστη
Ώρα: αδιάφορη
Τόπος: γνώριμος
Ώρα: αδιάφορη
Τόπος: γνώριμος
Εδώ και πολλές μέρες πλανιέται πάνω μας κάτι απειλητικό σαν ωρολογιακή βόμβα. Κάτι που ακούς το ρυθμικό υπόκωφο ήχο του σαν φοβέρα να πλησιάζει. Και έρχονται οι πρώτες ειδήσεις να επιβεβαιώσουν αυτό που πλέον μοιάζει με έκρηξη!
Κάτι Κινέζοι φάγανε κάτι φίδια, που αυτά είχαν φάει κάτι νυχτερίδες και αυτό προκάλεσε «γέννησε» ένα σοβαρότατο ιό, τον Κορονοϊό... ή Κοροναϊό... ή Covid-19. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε ο τρομακτικός απολογισμός. Άρρωστοί τόσοι, νεκροί τόσοι... Χάθηκαν ο Έβρος, τα ΜΑΤ, η Λέσβος... Σεισμός στην Πρέβεζα.
Μαζί ήρθαν και τα πρώτα θλιβερά νέα. Θάνατοι. Όλη η υφήλιος, σιγά σιγά, αποκτά ένα τεράστιο νεκροταφείο. Κάθε μέρα, περισσότερα κρούσματα, περισσότεροι νεκροί. Κάποιοι σε ατομική καραντίνα. Μέχρι να μάθουμε αν κάτι τους συμβαίνει, είχαμε και εμείς τα πρώτα κρούσματα. Τους πρώτους ασθενείς. Το μεγαλύτερο πλήγμα το δέχτηκαν οι Ιταλοί. Χιλιάδες νεκροί. Το σύστημα υγείας τους σε κατάρρευση. Γιατροί να φωνάζουν για υγειονομικό υλικό που λείπει. Να λένε πως βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να επιλέξουν ποιος θα ζήσει, ποιος θα πεθάνει. Να κολλάνε ίωση οι νοσηλευτές, το ιατρικό προσωπικό. Έλληνες σε άλλες χώρες, να προσπαθούν να επαναπατριστούν. Να είναι κολλημένοι σε διάφορες χώρες, αεροδρόμια, σταθμούς. Και όταν επιστρέφουν, μπαίνουν σε καραντίνα. Μόνοι τους ... έτσι, να μην μπορούν να δουν και να αγκαλιάσουν κανέναν. 12.000 γιατροί φύγανε από την Ελλάδα. Προς άλλες χώρες. Γιατί πάντα αυτή η χώρα κατάπινε κάθε νέα ιδέα, κάθε τι άξιο.
Οι νέοι μας, κατά το σύστημα, είναι οι “ωρολογιακές βόμβες” για τη μετάδοση του ιού γιατί είναι ασυμπωματικοί φορείς. Πλήγμα για τους παππούδες και τις γιαγιάδες, που παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη θνησιμότητα λόγω και άλλων προβλημάτων υγείας. Πλήγμα για τους ηλικιωμένους, να μην μπορούν να δουν και να φιλήσουν και να αγκαλιάσουν τα εγγόνια τους.. Άλλοι λένε πως στόχος είναι οι ηλικιωμένοι. Τώρα μας λένε πως στόχος είναι και τα παιδιά. Κανένας άτρωτος σε αυτό το κακό.
Και κάπου εκεί ήρθε και ο περιορισμός κυκλοφορίας για την Ελλάδα. Και η αλλαγή στα εργασιακά. Ξαφνικά ανακαλύψαμε τη φωτιά ή αλλιώς την εξ' αποστάσεως εργασία. Ξάφνου, άνοιξαν ηλεκτρονικές πλατφόρμες, για τις οποίες μέχρι τώρα φωνάζαμε επί δεκαετίες να δημιουργηθούν για να διευκολύνουν τη ζωή μας. Ο λαός θα πληρώνεται από το κράτος! Και μετά από όλα αυτά; Ποιος θα πληρώσει το κράτος για τα σπασμένα; Θα υπάρχει κρατικό «ταμείο»;
Κάτι Κινέζοι φάγανε κάτι φίδια, που αυτά είχαν φάει κάτι νυχτερίδες και αυτό προκάλεσε «γέννησε» ένα σοβαρότατο ιό, τον Κορονοϊό... ή Κοροναϊό... ή Covid-19. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε ο τρομακτικός απολογισμός. Άρρωστοί τόσοι, νεκροί τόσοι... Χάθηκαν ο Έβρος, τα ΜΑΤ, η Λέσβος... Σεισμός στην Πρέβεζα.
Μαζί ήρθαν και τα πρώτα θλιβερά νέα. Θάνατοι. Όλη η υφήλιος, σιγά σιγά, αποκτά ένα τεράστιο νεκροταφείο. Κάθε μέρα, περισσότερα κρούσματα, περισσότεροι νεκροί. Κάποιοι σε ατομική καραντίνα. Μέχρι να μάθουμε αν κάτι τους συμβαίνει, είχαμε και εμείς τα πρώτα κρούσματα. Τους πρώτους ασθενείς. Το μεγαλύτερο πλήγμα το δέχτηκαν οι Ιταλοί. Χιλιάδες νεκροί. Το σύστημα υγείας τους σε κατάρρευση. Γιατροί να φωνάζουν για υγειονομικό υλικό που λείπει. Να λένε πως βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να επιλέξουν ποιος θα ζήσει, ποιος θα πεθάνει. Να κολλάνε ίωση οι νοσηλευτές, το ιατρικό προσωπικό. Έλληνες σε άλλες χώρες, να προσπαθούν να επαναπατριστούν. Να είναι κολλημένοι σε διάφορες χώρες, αεροδρόμια, σταθμούς. Και όταν επιστρέφουν, μπαίνουν σε καραντίνα. Μόνοι τους ... έτσι, να μην μπορούν να δουν και να αγκαλιάσουν κανέναν. 12.000 γιατροί φύγανε από την Ελλάδα. Προς άλλες χώρες. Γιατί πάντα αυτή η χώρα κατάπινε κάθε νέα ιδέα, κάθε τι άξιο.
Οι νέοι μας, κατά το σύστημα, είναι οι “ωρολογιακές βόμβες” για τη μετάδοση του ιού γιατί είναι ασυμπωματικοί φορείς. Πλήγμα για τους παππούδες και τις γιαγιάδες, που παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη θνησιμότητα λόγω και άλλων προβλημάτων υγείας. Πλήγμα για τους ηλικιωμένους, να μην μπορούν να δουν και να φιλήσουν και να αγκαλιάσουν τα εγγόνια τους.. Άλλοι λένε πως στόχος είναι οι ηλικιωμένοι. Τώρα μας λένε πως στόχος είναι και τα παιδιά. Κανένας άτρωτος σε αυτό το κακό.
Και κάπου εκεί ήρθε και ο περιορισμός κυκλοφορίας για την Ελλάδα. Και η αλλαγή στα εργασιακά. Ξαφνικά ανακαλύψαμε τη φωτιά ή αλλιώς την εξ' αποστάσεως εργασία. Ξάφνου, άνοιξαν ηλεκτρονικές πλατφόρμες, για τις οποίες μέχρι τώρα φωνάζαμε επί δεκαετίες να δημιουργηθούν για να διευκολύνουν τη ζωή μας. Ο λαός θα πληρώνεται από το κράτος! Και μετά από όλα αυτά; Ποιος θα πληρώσει το κράτος για τα σπασμένα; Θα υπάρχει κρατικό «ταμείο»;
Βγαίνω και στέλνω τον κωδικό 6, 3, 4, 2, 1, 5... Δεν υπάρχει κωδικός «Θέλω να αναπνεύσω», ούτε κωδικός «Θέλω να περπατήσω». Πόσο όμορφα ήταν όταν έβγαινα για να αγοράσω κάτι, ελεύθερα. Χωρίς κωδικούς. Χωρίς έγγραφο και ταυτότητα. Αυστηροποιούνται τα μέτρα. Κάποιος, που σταμάτησαν αστυνομικοί για έλεγχο, τους έφτυσε στα μούτρα! Σε καραντίνα οι αστυνομικοί. Ο ασκόπως περιπλανώμενος είχε μόλις έρθει από Ιταλία, αλλά θεώρησε περιττό να μπει σε «απομόνωση». Κάτι τόσο ατομικό, όπως η ευσυνειδησία – σε πλήρη απουσία. Και κάθε μέρα τηλέφωνο από τη δουλειά... «Σήμερα δε θα έρθεις. Ναι, ναι, κανονική άδεια μέχρι το τέλος του μήνα. Μετά θα σε βγάλουμε σε αναστολή σύμβασης. Θα πληρώνεσαι από το κράτος». Θεέ μου, τα παιδιά! Θα μπορώ να πληρώσω τα φροντιστήριά τους; Θα μπορώ να βγω να ψωνίσω;
Αν με φοβίζει όλο αυτό; Όχι... όχι εμένα. Εμένα με παγώνει. Σα διαγωνισμός, να κρατήσω την αναπνοή μου όσο περισσότερο μπορώ. Με φτάνει κοντά στην ασφυξία, αλλά όχι στο φόβο. Και από παντού να ξεπηδούν άρθρα γεμάτα θεωρίες συνωμοσίας. Κάποια γελοία και μόνο από τον τίτλο τους. Κάποια έχουν μία σοβαρότητα και μία πιθανότητα αλήθειας.
Έκλεισαν τις εκκλησίες. Μα έρχεται Πάσχα. Όχι, περίμενε... η λειτουργία τελείται κανονικά. Δεν υπάρχουν πιστοί. Μα υπήρχαν ποτέ πιστοί; Έχω μια παράξενη θεωρία γύρω από τα θέματα της πίστης. Δε θεώρησα ποτέ κάποιον πιστό, απλά γιατί μπαίνει στον ιερό ναό, εξομολογείται και μεταλαμβάνει. Αντιθέτως, πιστεύω πως η ελεύθερη βούληση μας έχει μετατρέψει στους απόλυτους υποκριτές. Εξομολόγηση στην εξομολόγηση και μεταλαβιά στη μεταλαβιά, αλλά ο «κόσμος» της καρδιάς, των σκέψεων και τον λόγων μας βρωμερός σαν βόθρος. Είναι σχεδόν αιρετικό να μιλήσω για τον κόσμο των προθέσεων. Kαι ο καλύτερος άνθρωπος να είσαι, αν η πρόθεσή σου είναι όση το Εγώ σου... Ουδέν. Και η μετάληψη; Τελικά μεταδίδεται ο ιός από το κοινό κουτάλι; Ή όχι; Ορυμαγδός. Να καθυβρίζονται όσοι πάνε για να μεταλάβουν από κάποιους που πια δεν έχουν Θεό.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες να έχουν συναντηθεί με τη δεύτερη εφηβεία τους! Να μη μένουν στο σπίτι με τίποτα! Και οι έφηβοι γιοι και κόρες μας, να πρέπει να είναι 24 ώρες τη μέρα κλεισμένοι σε ένα σπίτι. Και να αντιδρούν, να δυσανασχετούν, αλλά να μένουν μέσα για να προστατέψουν τον παππού και τη γιαγιά! Τη μαμά και το μπαμπά. Πανέμορφα πλάσματα. Μα τι τεράστιο βάρος βάλαμε πάνω στις γεμάτες σφρίγος και ζωηράδα ψυχές τους. Να κουβαλούν στους ώμους έναν σάπιο κόσμο. Και τρώμε, τρώμε συνέχεια. Μαγειρεύουμε και τρώμε και μόλις τελειώσουμε, ξανατρώμε. Σαν να προσπαθούμε να καταπιούμε εμείς πρώτοι αυτό που μας καταπίνει. Από βαρεμάρα, από έλλειψη ενδιαφέροντος. Από λαιμαργία. Από κάτι που μας βυθίζει κάτω από κιλά φαγητού.
Κάνει και έναν καιρό… Σύννεφα, βροχή, αέρας. Μία νιώθεις θλίψη, μία ανακούφιση. Φαντάσου να είχε καταπληκτικό καιρό, αλλά να μη μπορείς να βγεις! Εντάξει! Θα έβαζα πλυντήριο. Το λες για να παρηγορηθείς και να περάσεις από μέσα σου αυτή την οικειοθελή φυλάκιση όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Απαγόρευση κυκλοφορίας λόγω πανδημίας.
Και ζυμώνω ψωμιά. Κάθε μέρα μπορεί να φτιάξω και δυο κιλά ψωμί. Και καθαρίζω και μαγειρεύω και μετά ξαναζυμώνω. Είχα ξεχάσει πόσο νόστιμο είναι το ψωμί όταν ζυμώνεται από τα χέρια σου. Και είναι και ο ήχος της σημαίας που κυματίζει στο μπαλκόνι. Σα να θέλει να ξεκολλήσει από τον ιστό και να πετάξει μακριά, σε κάποια άλλη πατρίδα. Παρέλαση – χωρίς παρελαύνοντες. Η Ολυμπιάδα θα γίνει αντί το 2020 το 2021... Η ελπίδες μας μετατίθενται. Για κάποια άλλη χρονιά. Θα υπάρξει άραγε ξανά κανονικότητα;
Πάχυνα. Αρνούμαι να ανέβω στη ζυγαριά. Ενδεχομένως και η ζυγαριά να αρνείται να ανέβω! Και αν γίνουμε πάλι κανονικοί; Θα μου χωράνε τα ρούχα; Θα βγω σε εκ περιτροπής εργασία; Θα πληρώνομαι με τα μισά χρήματα; Άραγε αύριο ο πεθερός μου, ετών ογδόντα, θα θελήσει να βγει; Και τι να του πω; Τι να μαγειρέψω; Θεέ μου, να μην κολλήσει η μάνα μου. Να μην κολλήσει κανένας! Μιλάμε για παγκόσμιο κραχ;
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες να έχουν συναντηθεί με τη δεύτερη εφηβεία τους! Να μη μένουν στο σπίτι με τίποτα! Και οι έφηβοι γιοι και κόρες μας, να πρέπει να είναι 24 ώρες τη μέρα κλεισμένοι σε ένα σπίτι. Και να αντιδρούν, να δυσανασχετούν, αλλά να μένουν μέσα για να προστατέψουν τον παππού και τη γιαγιά! Τη μαμά και το μπαμπά. Πανέμορφα πλάσματα. Μα τι τεράστιο βάρος βάλαμε πάνω στις γεμάτες σφρίγος και ζωηράδα ψυχές τους. Να κουβαλούν στους ώμους έναν σάπιο κόσμο. Και τρώμε, τρώμε συνέχεια. Μαγειρεύουμε και τρώμε και μόλις τελειώσουμε, ξανατρώμε. Σαν να προσπαθούμε να καταπιούμε εμείς πρώτοι αυτό που μας καταπίνει. Από βαρεμάρα, από έλλειψη ενδιαφέροντος. Από λαιμαργία. Από κάτι που μας βυθίζει κάτω από κιλά φαγητού.
Κάνει και έναν καιρό… Σύννεφα, βροχή, αέρας. Μία νιώθεις θλίψη, μία ανακούφιση. Φαντάσου να είχε καταπληκτικό καιρό, αλλά να μη μπορείς να βγεις! Εντάξει! Θα έβαζα πλυντήριο. Το λες για να παρηγορηθείς και να περάσεις από μέσα σου αυτή την οικειοθελή φυλάκιση όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Απαγόρευση κυκλοφορίας λόγω πανδημίας.
Και ζυμώνω ψωμιά. Κάθε μέρα μπορεί να φτιάξω και δυο κιλά ψωμί. Και καθαρίζω και μαγειρεύω και μετά ξαναζυμώνω. Είχα ξεχάσει πόσο νόστιμο είναι το ψωμί όταν ζυμώνεται από τα χέρια σου. Και είναι και ο ήχος της σημαίας που κυματίζει στο μπαλκόνι. Σα να θέλει να ξεκολλήσει από τον ιστό και να πετάξει μακριά, σε κάποια άλλη πατρίδα. Παρέλαση – χωρίς παρελαύνοντες. Η Ολυμπιάδα θα γίνει αντί το 2020 το 2021... Η ελπίδες μας μετατίθενται. Για κάποια άλλη χρονιά. Θα υπάρξει άραγε ξανά κανονικότητα;
Πάχυνα. Αρνούμαι να ανέβω στη ζυγαριά. Ενδεχομένως και η ζυγαριά να αρνείται να ανέβω! Και αν γίνουμε πάλι κανονικοί; Θα μου χωράνε τα ρούχα; Θα βγω σε εκ περιτροπής εργασία; Θα πληρώνομαι με τα μισά χρήματα; Άραγε αύριο ο πεθερός μου, ετών ογδόντα, θα θελήσει να βγει; Και τι να του πω; Τι να μαγειρέψω; Θεέ μου, να μην κολλήσει η μάνα μου. Να μην κολλήσει κανένας! Μιλάμε για παγκόσμιο κραχ;
Εισπνοή – εκπνοή. Επτά βήματα για να προστατευτείς από τον ιό. Κορονοϊός: οδηγός επιβίωσης μεσηλίκων. Σε μία από τις ομάδες του facebook, γίνεται ομαδική προβολή. Μία φίλη μου ανέβασε βιντεάκι που τραγουδάει. Τραγουδάει πολύ ωραία. Δε θυμάμαι τι μέρα είναι. Βλέπω την ώρα - 23:21 - αλλά μου μοιάζει για απόγευμα. Φυσάει αέρας, η σημαία κυματίζει και οι προβολείς, φωτίζουν μέσα στο κλειδωμένο πάρκο το τραπέζι του πινγκ – πονγκ. Πάνε πολλές μέρες που έχουμε να ακούσουμε παιδική φωνή η τον ήχο από το μπαλάκι… Ή βασικά να δούμε παιδί στο δρόμο. Άδειασε ο κόσμος. Μόνο κάποιος, πού και πού, βγάζει το σκύλο του βόλτα. Ενδέχεται να βγάζει ο σκύλος βόλτα τον άνθρωπο.
Να μην ξεχάσω στις εννιά να βγω να χειροκροτήσω τους νοσηλευτές και τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ. Που δίνουν μάχη με τον ιό. Χωρίς επαρκή όπλα στις φαρέτρες τους. Με άπειρες υπερωρίες και φοβερή αυτοθυσία. Το ξέχασα τελικά. Όμως τους θαυμάζω χωρίς χειροκρότημα. Τους θαυμάζω και τους αγαπώ και τους ευχαριστώ για την προσφορά τους στο συνάνθρωπο. Και τους θαυμάζω, γιατί αυτοί που κατέστρεψαν το Ε.Σ.Υ. τους έστειλαν σε έναν άνισο πόλεμο, με μόνο εφόδιο ένα μπουκάλι νερό και έναν καφέ. Μόνο που και αυτά είναι προσφορά του ιδιώτη που έχει την καφετέρια απέναντι από το νοσοκομείο που εργάζονται. Που γυρίζουν στα σπίτια τους για να ξεκουραστούν, αλλά δεν μπορούν να απολαύσουν τη γλυκιά αγκαλιά των παιδιών τους. Της γυναίκας τους, της μάνας τους. Γιατί μπορεί να είναι φορείς και να μην το ξέρουν. Μπορεί να είναι μελλοντικοί νεκροί και να μη το ξέρουν. Άνθρωποι με πλεόνασμα ψυχής. Θεέ μου, ευχαριστώ που μπορώ τουλάχιστον να αγκαλιάσω τα παιδιά μου.
Ακούω ένα ραδιοφωνικό σταθμό της Napoli, στην Ιταλία. Κατά διαστήματα ακούς τον εκφωνητή να μιλάει σε αυτή την υπέροχα ερωτική γλώσσα... και μέσα στα λεγόμενά του ακούς coronavirus. Και το μυαλό φεύγει από τη μαγεία, από τη μουσική… Και δραπετεύει προς γεμάτους διαδρόμους νοσοκομείων και νεκροτομείων. Ταξιδεύει στις σεκάνς στρατιωτικών – κλειστών – οχημάτων, που μεταφέρουν σωρούς. Κάποιοι ήταν μάνες και πατεράδες, παππούδες και γιαγιάδες, αδέλφια και φίλοι κάποιων. Σταμάτησε να μου αρέσει η μουσική. Πλάκωσε ένα βάρος στην ψυχή μου.
Κοιτάζω τον άντρα μου απέναντι για να μου περάσει. Πάντα αλαφρώνει την ψυχή μου αυτός ο άνθρωπος. Πόσο όμορφος είναι… Ακόμη και καθισμένος στον καναπέ, βλέποντας την αγαπημένη του σειρά. Είναι όμορφος. Μιλάω για όλο το εύρος της ομορφιάς. Έσω και Έξω . Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτόν. Μα γιατί δε μου μιλάει, να κάνουμε παρέα και να περάσει ο χρόνος πιο γρήγορα και για τους δύο; Άραγε είναι χαμένος στην ταινία η στις μύχιες σκέψεις του; Η Napoli ακούει UB40! Χαμογελάω. Αλλάζω σταθμό. Ακούω παραδοσιακά τραγούδια της Ιταλίας. Τι κρίμα να μην καταλαβαίνω τι λένε. Ξαφνικά, το μυαλό μου σκέφτεται την Κέρκυρα. Άραγε θα βγούμε ζωντανοί; Θα νοσήσουμε; Θα είναι ήπια η σοβαρά;
Σκέφτομαι πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα. Μια απλή βόλτα, την αγκαλιά των ανθρώπων μας. Το φιλί της μάνας μας. Έχω να τη δω δύο εβδομάδες. Σκέφτομαι τον καλό μου. Εκείνος δεν την έχει πια. Σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας. Κάποιος πάντα θα είναι σε χειρότερη θέση από τον άλλο.
Έλεγα πόσο όμορφος είναι ο άντρας μου. Με το που ξεκίνησε όλο αυτό που έχουν ονομάσει «Μένουμε σπίτι», καθημερινά, με πήγαινε και με έπαιρνε από τη δουλειά μου! Να μην πάθω τίποτα. Να μην μπαίνω στο μετρό, να μην ακουμπάω πολλά πράγματα. Μου πήρε και αντισηπτικό! Και μαντηλάκια. Και μια και μας είπαν πως ένας από κάθε σπίτι πρέπει να βγαίνει, να κάνει τις δουλειές και τις αγορές, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, ανέλαβε από μόνος του αυτό το ρόλο. Λες και αν πάθει εκείνος τίποτα, εμείς θα μπορούμε να συνεχίσουμε κανονικά σα να μη συμβαίνει τίποτα. Πόσο λάθος κάνει. Και πόση αυτοθυσία δείχνει... Αχ Θεέ μου, ας μην αρρωστήσει κανένας μας!
Λες να είναι ψέμα όλο αυτό; Να είναι τίποτα “φτιαχτό;” να έχουν δίκιο όσοι μιλάνε για συνωμοσία; Μήπως έχω ανάγκη να πιστέψω πως είναι φτιαχτό; Σπατάλη. Μεγάλη, επουσιώδης σπατάλη. Να φτιάξουμε τα σπίτια των ονείρων μας, βάζοντας μέσα κάθε λογής «ακριβό» μπιχλιμπίδι, για να έρθει ένας ιός, ένα βακτήριο ασύλληπτο στο μάτι και να μας πει πως αυτό που τελικά είναι ανεκτίμητο, είναι μία βόλτα στο δάσος. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Να σε φυσάει αέρας στο πρόσωπο και να νιώθεις ακόμη και τις χειμωνιάτικες ακτίνες του ήλιου να σε ζεσταίνουν. Προσφορά γαλήνης, που δεν προσφέρεται από κανένα φτιασίδι.
Ήρθε η στιγμή, που ο άνθρωπός σου θα σε δει με την πιτζάμα, με άβαφα νύχια, με αχτένιστα μαλλιά. Και θα νιώσεις υπέροχα όταν θα ακούσεις να σου λέει «Μα είμαι ερωτευμένος μαζί σου». Πρέπει να μάθεις να συμβιώνεις μέσα στο ίδιο σπίτι, ώρες που φαίνονται ατελείωτες ή για άλλους ώρες που κυλούν σα νερό. Μόνο που πριν δεν υπήρχε χρόνος για διάλογο. Τώρα δεν μπορείς να κρύψεις κάτω από το χαλί τις εντάσεις και τα συναισθήματά σου, ούτε και να τα εκτονώσεις με μία δραστηριότητα των παιδιών σου. Είμαστε εμείς και ο εαυτός μας, ξεκάθαρος και γυμνός απέναντι στον άλλο. Και αντικριζόμαστε με την ίδια γύμνια. Καθένας με τις αλήθειες του.
Απόψε να μην ξεχάσω να δω την ταινία “Contagion”. Είναι – λένε – αυτό που ζούμε τώρα ακριβώς, αλλά η ταινία είναι πιο παλιά και μάλλον φαίνεται πολύ προφητική. Δε μου αρέσουν οι προφήτες. Νιώθω σα να με εκβιάζουν να εκπληρώσω την προφητεία τους. Σα να πρέπει να προσέχω στο πέρασμα του χρόνου, πού ακριβώς τα γεγονότα εφάπτονται με τα λόγια τους. Ή να κατασκευάζω επαφές από μόνη μου, γιατί κάτι - ένα γεγονός – θυμίζει αυτό που είπε κάποιος, κάπου, κάποτε. Θα ξεχάσω σίγουρα να δω την ταινία.
Ήρθε η ώρα να δω κατάματα τον εχθρό μου. Τον εαυτό μου. Να θυμηθώ ξανά αυτό που πάντα λέω. «Αν κάτι σε ενοχλεί στον άλλο, ψάξτο μέσα σου». Παύση, όλα σε παύση. Και όσο εξωτερικά παύουν όλα, τόσο οι ταχύτητες μέσα σου γίνονται ιλιγγιώδεις! Οι σκέψεις σχεδόν καίνε τα κύτταρα του εγκεφάλου σου, μέχρι το «έξω» και το «έσω» να έρθουν σε ισορροπία. Θέλω να γυμναστώ, θέλω να κάνω διατροφή, θέλω να γίνω νοσηλεύτρια, θέλω να γράφω, θέλω να μάθω να ράβω ρούχα. Θα γράφω. Μόνο τότε αισθάνομαι ελεύθερη. Γιατί ποτέ δεν πρόσεξα τον εαυτό μου; Γιατί δεν το φρόντισα όπως του αξίζει;
Και είναι και οι νεκροί... από tablet, σε σύνδεση με τους συγγενείς… Σβήνει η μηχανική υποστήριξη. Μόνοι, όπως ακριβώς ήρθαν στον κόσμο, άκλαφτοι, αφίλητοι. Ακόμη και στο χώμα να γίνει η ταφή, δεν επιτρέπεται η τελετή. Μέσα σε σάκο μπαίνει το σώμα και σε κλειστό φέρετρο. Πέντε με δέκα στενοί συγγενείς και όλοι οι άλλοι έξω από την εκκλησία. Δεν υπάρχει μάζωξη, δεν υπάρχει καφές. Έτσι απλά, το κορμί άψυχο πια, μπαίνει σε μία πλαστική σακούλα. Σαν εκείνες που πετάμε τα σκουπίδια. Δε μπορείς να δεις για τελευταία φορά το πρόσωπο. Δεν επιτρέπεται να κρατήσεις την τελευταία εικόνα. Ίσως και αυτό να είναι ένα μέσο να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε πως με λιγότερα μπορούμε. Με λιγότερους δε μπορούμε.
Βγήκα στο μπαλκόνι και ο αέρας ήταν πεντακάθαρος! Ψηλά στραφτάλιζαν τα αστέρια και μπορούσα να δω μακριά και καθαρά. Στην Κίνα, λέει, είδαν πρώτη φορά ουρανό. Δεν τον είχαν ξαναδεί - λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης - τόσο μπλε και καθαρό. Στη Βενετία, στα κανάλια, είδαν για πρώτη φορά τον πυθμένα των καναλιών και ψάρια! Η Φύση ξαναγεννιέται. Είμαστε πολύ εγωιστές οι άνθρωποι. Οργανισμό (αν δε μιλάμε για κάποια υπηρεσία) θεωρούμε μόνο ό,τι βρίσκεται στα στενά όρια του σώματός μας. Ο Νίτσε είχε πει «Η γη έχει ένα δέρμα και αυτό το δέρμα έχει ασθένειες. Μία από αυτές τις ασθένειες λέγεται άνθρωπος». Έχει οργανισμό η γη. Όχι μόνο δέρμα. Είναι ένα τέλεια κουρδισμένο δημιούργημα. Το κάθε πλήγμα που δέχεται αλλάζει την ισορροπία της. Και θα πρέπει να είμαστε σίγουροι πως, όπως συμβαίνει σε κάθε οργανισμό, έτσι και η γη θα μας «αντιμετωπίσει» με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε εμείς...
Τη σακατέψαμε, την κάψαμε και τη βιάσαμε με όλους τους τρόπους που μπορούσαμε να το κάνουμε. Θεωρήσαμε πως κάτι από όλα αυτά μας ανήκει και μπορούμε να το καταστρέψουμε. Δε μου φαίνεται περίεργο πως ο νέος αυτός ιός «χτυπάει» τους πνεύμονες, αν σκεφτείς πως τα τελευταία χρόνια κάψαμε όλους τους πνεύμονές της. Αμαζόνιος, Αυστραλία. Εκατομμύρια νεκρά ζώα, πουλιά και σπάνια είδη λουλουδιών, δέντρων, καρπών. Μία ισορροπία που διαταράξαμε, ως αλαζόνες αγνώμονες. Ένα τεράστιο κοσμικό μάθημα είναι αυτό. Εκεί που αισθάνεσαι Γολιάθ, γίνεσαι μικρόβιο. «Πολλοί δε, οι οποίοι είναι πρώτοι, θα γίνουν τελευταίοι και εκείνοι που είναι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι». Τα πάντα σε πλήρη εφαρμογή. Ο νόμος της ανταποδοτικότητας. Αδικήσαμε τη γη. Μας αντιμετωπίζει σαν βδέλυγμα που πρέπει να βγάλει από πάνω της για να ξαναγεννηθεί.
Κλειστήκαμε στους μικρόκοσμούς μας και στο ατελείωτο τρέξιμο της καθημερινότητας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Περνάμε ο ένας δίπλα από τον άλλο σαν ξένοι. Σταματήσαμε να κοιτάμε ψηλά, σταματήσαμε να κοιτάμε μέσα μας. Και ίσως αν «δούμε» πως όλο αυτό γίνεται για να μάθουμε κάτι, για μία ταυτόχρονη επανεκκίνηση με τη φύση που είναι τόσο τέλεια φτιαγμένη, τότε μόνο θα καταλάβουμε πως δε χρειάζεται να το φοβόμαστε αυτό που γίνεται. Χρειάζεται απλά να πάρουμε το «μάθημα» και να αναμορφωθούμε πριν να είναι πολύ αργά.
Να μην ξεχάσω στις εννιά να βγω να χειροκροτήσω τους νοσηλευτές και τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ. Που δίνουν μάχη με τον ιό. Χωρίς επαρκή όπλα στις φαρέτρες τους. Με άπειρες υπερωρίες και φοβερή αυτοθυσία. Το ξέχασα τελικά. Όμως τους θαυμάζω χωρίς χειροκρότημα. Τους θαυμάζω και τους αγαπώ και τους ευχαριστώ για την προσφορά τους στο συνάνθρωπο. Και τους θαυμάζω, γιατί αυτοί που κατέστρεψαν το Ε.Σ.Υ. τους έστειλαν σε έναν άνισο πόλεμο, με μόνο εφόδιο ένα μπουκάλι νερό και έναν καφέ. Μόνο που και αυτά είναι προσφορά του ιδιώτη που έχει την καφετέρια απέναντι από το νοσοκομείο που εργάζονται. Που γυρίζουν στα σπίτια τους για να ξεκουραστούν, αλλά δεν μπορούν να απολαύσουν τη γλυκιά αγκαλιά των παιδιών τους. Της γυναίκας τους, της μάνας τους. Γιατί μπορεί να είναι φορείς και να μην το ξέρουν. Μπορεί να είναι μελλοντικοί νεκροί και να μη το ξέρουν. Άνθρωποι με πλεόνασμα ψυχής. Θεέ μου, ευχαριστώ που μπορώ τουλάχιστον να αγκαλιάσω τα παιδιά μου.
Ακούω ένα ραδιοφωνικό σταθμό της Napoli, στην Ιταλία. Κατά διαστήματα ακούς τον εκφωνητή να μιλάει σε αυτή την υπέροχα ερωτική γλώσσα... και μέσα στα λεγόμενά του ακούς coronavirus. Και το μυαλό φεύγει από τη μαγεία, από τη μουσική… Και δραπετεύει προς γεμάτους διαδρόμους νοσοκομείων και νεκροτομείων. Ταξιδεύει στις σεκάνς στρατιωτικών – κλειστών – οχημάτων, που μεταφέρουν σωρούς. Κάποιοι ήταν μάνες και πατεράδες, παππούδες και γιαγιάδες, αδέλφια και φίλοι κάποιων. Σταμάτησε να μου αρέσει η μουσική. Πλάκωσε ένα βάρος στην ψυχή μου.
Κοιτάζω τον άντρα μου απέναντι για να μου περάσει. Πάντα αλαφρώνει την ψυχή μου αυτός ο άνθρωπος. Πόσο όμορφος είναι… Ακόμη και καθισμένος στον καναπέ, βλέποντας την αγαπημένη του σειρά. Είναι όμορφος. Μιλάω για όλο το εύρος της ομορφιάς. Έσω και Έξω . Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτόν. Μα γιατί δε μου μιλάει, να κάνουμε παρέα και να περάσει ο χρόνος πιο γρήγορα και για τους δύο; Άραγε είναι χαμένος στην ταινία η στις μύχιες σκέψεις του; Η Napoli ακούει UB40! Χαμογελάω. Αλλάζω σταθμό. Ακούω παραδοσιακά τραγούδια της Ιταλίας. Τι κρίμα να μην καταλαβαίνω τι λένε. Ξαφνικά, το μυαλό μου σκέφτεται την Κέρκυρα. Άραγε θα βγούμε ζωντανοί; Θα νοσήσουμε; Θα είναι ήπια η σοβαρά;
Σκέφτομαι πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα. Μια απλή βόλτα, την αγκαλιά των ανθρώπων μας. Το φιλί της μάνας μας. Έχω να τη δω δύο εβδομάδες. Σκέφτομαι τον καλό μου. Εκείνος δεν την έχει πια. Σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας. Κάποιος πάντα θα είναι σε χειρότερη θέση από τον άλλο.
Έλεγα πόσο όμορφος είναι ο άντρας μου. Με το που ξεκίνησε όλο αυτό που έχουν ονομάσει «Μένουμε σπίτι», καθημερινά, με πήγαινε και με έπαιρνε από τη δουλειά μου! Να μην πάθω τίποτα. Να μην μπαίνω στο μετρό, να μην ακουμπάω πολλά πράγματα. Μου πήρε και αντισηπτικό! Και μαντηλάκια. Και μια και μας είπαν πως ένας από κάθε σπίτι πρέπει να βγαίνει, να κάνει τις δουλειές και τις αγορές, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, ανέλαβε από μόνος του αυτό το ρόλο. Λες και αν πάθει εκείνος τίποτα, εμείς θα μπορούμε να συνεχίσουμε κανονικά σα να μη συμβαίνει τίποτα. Πόσο λάθος κάνει. Και πόση αυτοθυσία δείχνει... Αχ Θεέ μου, ας μην αρρωστήσει κανένας μας!
Λες να είναι ψέμα όλο αυτό; Να είναι τίποτα “φτιαχτό;” να έχουν δίκιο όσοι μιλάνε για συνωμοσία; Μήπως έχω ανάγκη να πιστέψω πως είναι φτιαχτό; Σπατάλη. Μεγάλη, επουσιώδης σπατάλη. Να φτιάξουμε τα σπίτια των ονείρων μας, βάζοντας μέσα κάθε λογής «ακριβό» μπιχλιμπίδι, για να έρθει ένας ιός, ένα βακτήριο ασύλληπτο στο μάτι και να μας πει πως αυτό που τελικά είναι ανεκτίμητο, είναι μία βόλτα στο δάσος. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Να σε φυσάει αέρας στο πρόσωπο και να νιώθεις ακόμη και τις χειμωνιάτικες ακτίνες του ήλιου να σε ζεσταίνουν. Προσφορά γαλήνης, που δεν προσφέρεται από κανένα φτιασίδι.
Ήρθε η στιγμή, που ο άνθρωπός σου θα σε δει με την πιτζάμα, με άβαφα νύχια, με αχτένιστα μαλλιά. Και θα νιώσεις υπέροχα όταν θα ακούσεις να σου λέει «Μα είμαι ερωτευμένος μαζί σου». Πρέπει να μάθεις να συμβιώνεις μέσα στο ίδιο σπίτι, ώρες που φαίνονται ατελείωτες ή για άλλους ώρες που κυλούν σα νερό. Μόνο που πριν δεν υπήρχε χρόνος για διάλογο. Τώρα δεν μπορείς να κρύψεις κάτω από το χαλί τις εντάσεις και τα συναισθήματά σου, ούτε και να τα εκτονώσεις με μία δραστηριότητα των παιδιών σου. Είμαστε εμείς και ο εαυτός μας, ξεκάθαρος και γυμνός απέναντι στον άλλο. Και αντικριζόμαστε με την ίδια γύμνια. Καθένας με τις αλήθειες του.
Απόψε να μην ξεχάσω να δω την ταινία “Contagion”. Είναι – λένε – αυτό που ζούμε τώρα ακριβώς, αλλά η ταινία είναι πιο παλιά και μάλλον φαίνεται πολύ προφητική. Δε μου αρέσουν οι προφήτες. Νιώθω σα να με εκβιάζουν να εκπληρώσω την προφητεία τους. Σα να πρέπει να προσέχω στο πέρασμα του χρόνου, πού ακριβώς τα γεγονότα εφάπτονται με τα λόγια τους. Ή να κατασκευάζω επαφές από μόνη μου, γιατί κάτι - ένα γεγονός – θυμίζει αυτό που είπε κάποιος, κάπου, κάποτε. Θα ξεχάσω σίγουρα να δω την ταινία.
Ήρθε η ώρα να δω κατάματα τον εχθρό μου. Τον εαυτό μου. Να θυμηθώ ξανά αυτό που πάντα λέω. «Αν κάτι σε ενοχλεί στον άλλο, ψάξτο μέσα σου». Παύση, όλα σε παύση. Και όσο εξωτερικά παύουν όλα, τόσο οι ταχύτητες μέσα σου γίνονται ιλιγγιώδεις! Οι σκέψεις σχεδόν καίνε τα κύτταρα του εγκεφάλου σου, μέχρι το «έξω» και το «έσω» να έρθουν σε ισορροπία. Θέλω να γυμναστώ, θέλω να κάνω διατροφή, θέλω να γίνω νοσηλεύτρια, θέλω να γράφω, θέλω να μάθω να ράβω ρούχα. Θα γράφω. Μόνο τότε αισθάνομαι ελεύθερη. Γιατί ποτέ δεν πρόσεξα τον εαυτό μου; Γιατί δεν το φρόντισα όπως του αξίζει;
Και είναι και οι νεκροί... από tablet, σε σύνδεση με τους συγγενείς… Σβήνει η μηχανική υποστήριξη. Μόνοι, όπως ακριβώς ήρθαν στον κόσμο, άκλαφτοι, αφίλητοι. Ακόμη και στο χώμα να γίνει η ταφή, δεν επιτρέπεται η τελετή. Μέσα σε σάκο μπαίνει το σώμα και σε κλειστό φέρετρο. Πέντε με δέκα στενοί συγγενείς και όλοι οι άλλοι έξω από την εκκλησία. Δεν υπάρχει μάζωξη, δεν υπάρχει καφές. Έτσι απλά, το κορμί άψυχο πια, μπαίνει σε μία πλαστική σακούλα. Σαν εκείνες που πετάμε τα σκουπίδια. Δε μπορείς να δεις για τελευταία φορά το πρόσωπο. Δεν επιτρέπεται να κρατήσεις την τελευταία εικόνα. Ίσως και αυτό να είναι ένα μέσο να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε πως με λιγότερα μπορούμε. Με λιγότερους δε μπορούμε.
Βγήκα στο μπαλκόνι και ο αέρας ήταν πεντακάθαρος! Ψηλά στραφτάλιζαν τα αστέρια και μπορούσα να δω μακριά και καθαρά. Στην Κίνα, λέει, είδαν πρώτη φορά ουρανό. Δεν τον είχαν ξαναδεί - λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης - τόσο μπλε και καθαρό. Στη Βενετία, στα κανάλια, είδαν για πρώτη φορά τον πυθμένα των καναλιών και ψάρια! Η Φύση ξαναγεννιέται. Είμαστε πολύ εγωιστές οι άνθρωποι. Οργανισμό (αν δε μιλάμε για κάποια υπηρεσία) θεωρούμε μόνο ό,τι βρίσκεται στα στενά όρια του σώματός μας. Ο Νίτσε είχε πει «Η γη έχει ένα δέρμα και αυτό το δέρμα έχει ασθένειες. Μία από αυτές τις ασθένειες λέγεται άνθρωπος». Έχει οργανισμό η γη. Όχι μόνο δέρμα. Είναι ένα τέλεια κουρδισμένο δημιούργημα. Το κάθε πλήγμα που δέχεται αλλάζει την ισορροπία της. Και θα πρέπει να είμαστε σίγουροι πως, όπως συμβαίνει σε κάθε οργανισμό, έτσι και η γη θα μας «αντιμετωπίσει» με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε εμείς...
Τη σακατέψαμε, την κάψαμε και τη βιάσαμε με όλους τους τρόπους που μπορούσαμε να το κάνουμε. Θεωρήσαμε πως κάτι από όλα αυτά μας ανήκει και μπορούμε να το καταστρέψουμε. Δε μου φαίνεται περίεργο πως ο νέος αυτός ιός «χτυπάει» τους πνεύμονες, αν σκεφτείς πως τα τελευταία χρόνια κάψαμε όλους τους πνεύμονές της. Αμαζόνιος, Αυστραλία. Εκατομμύρια νεκρά ζώα, πουλιά και σπάνια είδη λουλουδιών, δέντρων, καρπών. Μία ισορροπία που διαταράξαμε, ως αλαζόνες αγνώμονες. Ένα τεράστιο κοσμικό μάθημα είναι αυτό. Εκεί που αισθάνεσαι Γολιάθ, γίνεσαι μικρόβιο. «Πολλοί δε, οι οποίοι είναι πρώτοι, θα γίνουν τελευταίοι και εκείνοι που είναι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι». Τα πάντα σε πλήρη εφαρμογή. Ο νόμος της ανταποδοτικότητας. Αδικήσαμε τη γη. Μας αντιμετωπίζει σαν βδέλυγμα που πρέπει να βγάλει από πάνω της για να ξαναγεννηθεί.
Κλειστήκαμε στους μικρόκοσμούς μας και στο ατελείωτο τρέξιμο της καθημερινότητας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Περνάμε ο ένας δίπλα από τον άλλο σαν ξένοι. Σταματήσαμε να κοιτάμε ψηλά, σταματήσαμε να κοιτάμε μέσα μας. Και ίσως αν «δούμε» πως όλο αυτό γίνεται για να μάθουμε κάτι, για μία ταυτόχρονη επανεκκίνηση με τη φύση που είναι τόσο τέλεια φτιαγμένη, τότε μόνο θα καταλάβουμε πως δε χρειάζεται να το φοβόμαστε αυτό που γίνεται. Χρειάζεται απλά να πάρουμε το «μάθημα» και να αναμορφωθούμε πριν να είναι πολύ αργά.
Πάω να ξαπλώσω. Έσβησε ο προβολέας του πάρκου. Κάτι θα βρω να μαγειρέψω αύριο...
Σοφία Κοντού
