Γιατί να κρυφτώ ενώ μπορώ να ζήσω
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 15 Οκτωβρίου 2020 00:21
Πρέπει να σπουδάσω, πρέπει να είμαι σωστή/σωστός, πρέπει να κάνω οικογένεια, πρέπει, πρέπει… Χιλιάδες πρέπει που έρχονται να μποϋκοτάρουν τα όνειρά μας. Όλοι μας ζούμε τη ζωή μας μέσα σε όρια. Όρια που μας κάνουν να γίνουμε, μεγαλώνοντας, ικανά μέλη μιας κοινωνίας με πρέπει. Άρα, μια ζωή κλεισμένη σε μικρά κουτάκια με μόνη διέξοδο… Το τίποτα.
Συχνά τα τελευταία χρόνια ακούμε πως τα σημερινά παιδιά δεν έχουν όρια. Έχετε όμως αναρωτηθεί γιατί; Μήπως γιατί τα στερεότυπα μιας παλιάς κοινωνίας, που τα κληρονομούμε από γενιά σε γενιά, είναι εκείνα που μας πιέζουν και μας κάνουν να θέλουμε να φωνάξουμε ΑΕΡΑΑΑ!
Όχι, μη βιαστείτε να με κρίνετε.
Δεν θέλω να σας κουράσω με ένα κείμενο δίχως ουσία, μια και οι περισσότεροι από εμάς αυτά τα πρέπει τα θεωρούμε φυσιολογικά. Αν ρωτήσουμε έναν άγνωστο, έναν περαστικό, γιατί ακολουθεί την πεπατημένη, θα μας απαντήσει ότι έτσι έμαθε από την οικογένειά του. Αλήθεια, αυτό είναι το σωστό;
Τροφή για σκέψη, αγαπητοί αναγνώστες…
Συνάνθρωποί μας που έχουν αποκηρύξει τα πρέπει από τη ζωή τους για την κοινωνία που ζούμε, είναι διαφορετικοί, δεν ανήκουν στο σύνολο. Δεν ανήκουν σε μια κοινωνία που λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες, αλλά, όπως συχνά λέγεται, ‘’στον κόσμο τους’’. Εγώ έρχομαι να σας ρωτήσω με βάση τον παραπάνω στοχασμό μου. Μήπως για να αποκτήσουμε την προσωπική μας ευτυχία θα πρέπει να κλειστούμε στο δικό μας κόσμο, να κοιτάζουμε μέσα από ένα παράθυρο τον κόσμο στον οποίο κινούμαστε, δίχως να μας επηρεάζουν τα συστήματα που μας αναγκάζουν να ζούμε μέσα σε ένα φαύλο κύκλο, δίχως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα;
Γιατί μια προσπάθεια πρέπει να έχει και αποτέλεσμα. Γιατί, όπως έχω πει πολλές φορές, αν δεν έχεις στόχο τι να τον κάνεις τον σκοπό; Η ελπίδα γεννιέται μέσα από την προσπάθεια. Φτιάχνει το μικρό παιδί μια ζωγραφιά με την ελπίδα να είναι όμορφη. Προσπαθεί για αυτό. Έτσι είναι το ένστικτο του ανθρώπου και έπειτα μπαίνει το δίχτυ. Συγκρατεί κάθε τι που έχει αγγίξει την ψυχή μας. Τα όνειρά μας σαν παιδιά, τα συναισθήματά μας και όλη την προσπάθεια που έκαναν οι δημιουργοί μας να μας γεμίσουν ευτυχία.
Με τα πρέπει ο άνθρωπος αγριεύει. Δεν καταφέρνει πάντα να ανταπεξέλθει. Είναι ένα ανήσυχο πνεύμα που καταπιέζει την ίδια του τη φύση. Κατά καιρούς, έχουμε γνωρίσει ξεχωριστούς λογοτέχνες, ποιητές, επιστήμονες. Ποιο άραγε είναι το μυστικό της επιτυχίας τους; Μήπως η απελευθέρωση;
Ίσως μερικοί που διαβάζετε αυτό το άρθρο να το βρίσκετε ανιαρό, ίσως γιατί πρέπει να πληροί κάποια στερεότυπα που έχετε μέσα στο μυαλό σας. Είναι δύσκολο να δεχτούμε κάτι που αναιρεί την πεπατημένη. Είναι δύσκολο να βιώσουμε μια εμπειρία, ακόμα και αυτή του διαβάσματος, όταν δεν μπορούμε να αφήσουμε το πνεύμα μας να ζήσει.
Η ομορφιά κρύβεται πάντα πίσω από αυτά που δεν βλέπουμε. Κρύβεται πίσω από τις απλές λέξεις, από τους γκρίζους πίνακες που βοηθούν το μυαλό να δημιουργήσει τα χρώματα, άρα, να ονειρευτεί. Αφεθείτε στην ομορφιά του κόσμου που δεν μας αρέσει. Πώς; Είναι απλό. Όλα είναι όμορφα όταν αλλάξει η οπτική μας, όταν τα πρέπει γίνουν γατί όχι, γιατί να μην ζήσω, γιατί να μην ερωτευτώ, γιατί να μην αναγνωρίσω την αγάπη δίχως καμία δέσμευση...
Γιατί να κρυφτώ ενώ μπορώ να ζήσω…
Κατερίνα Κονίτσα-Σωπύλη
Συχνά τα τελευταία χρόνια ακούμε πως τα σημερινά παιδιά δεν έχουν όρια. Έχετε όμως αναρωτηθεί γιατί; Μήπως γιατί τα στερεότυπα μιας παλιάς κοινωνίας, που τα κληρονομούμε από γενιά σε γενιά, είναι εκείνα που μας πιέζουν και μας κάνουν να θέλουμε να φωνάξουμε ΑΕΡΑΑΑ!
Όχι, μη βιαστείτε να με κρίνετε.
Δεν θέλω να σας κουράσω με ένα κείμενο δίχως ουσία, μια και οι περισσότεροι από εμάς αυτά τα πρέπει τα θεωρούμε φυσιολογικά. Αν ρωτήσουμε έναν άγνωστο, έναν περαστικό, γιατί ακολουθεί την πεπατημένη, θα μας απαντήσει ότι έτσι έμαθε από την οικογένειά του. Αλήθεια, αυτό είναι το σωστό;
Τροφή για σκέψη, αγαπητοί αναγνώστες…
Συνάνθρωποί μας που έχουν αποκηρύξει τα πρέπει από τη ζωή τους για την κοινωνία που ζούμε, είναι διαφορετικοί, δεν ανήκουν στο σύνολο. Δεν ανήκουν σε μια κοινωνία που λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες, αλλά, όπως συχνά λέγεται, ‘’στον κόσμο τους’’. Εγώ έρχομαι να σας ρωτήσω με βάση τον παραπάνω στοχασμό μου. Μήπως για να αποκτήσουμε την προσωπική μας ευτυχία θα πρέπει να κλειστούμε στο δικό μας κόσμο, να κοιτάζουμε μέσα από ένα παράθυρο τον κόσμο στον οποίο κινούμαστε, δίχως να μας επηρεάζουν τα συστήματα που μας αναγκάζουν να ζούμε μέσα σε ένα φαύλο κύκλο, δίχως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα;
Γιατί μια προσπάθεια πρέπει να έχει και αποτέλεσμα. Γιατί, όπως έχω πει πολλές φορές, αν δεν έχεις στόχο τι να τον κάνεις τον σκοπό; Η ελπίδα γεννιέται μέσα από την προσπάθεια. Φτιάχνει το μικρό παιδί μια ζωγραφιά με την ελπίδα να είναι όμορφη. Προσπαθεί για αυτό. Έτσι είναι το ένστικτο του ανθρώπου και έπειτα μπαίνει το δίχτυ. Συγκρατεί κάθε τι που έχει αγγίξει την ψυχή μας. Τα όνειρά μας σαν παιδιά, τα συναισθήματά μας και όλη την προσπάθεια που έκαναν οι δημιουργοί μας να μας γεμίσουν ευτυχία.
Με τα πρέπει ο άνθρωπος αγριεύει. Δεν καταφέρνει πάντα να ανταπεξέλθει. Είναι ένα ανήσυχο πνεύμα που καταπιέζει την ίδια του τη φύση. Κατά καιρούς, έχουμε γνωρίσει ξεχωριστούς λογοτέχνες, ποιητές, επιστήμονες. Ποιο άραγε είναι το μυστικό της επιτυχίας τους; Μήπως η απελευθέρωση;
Ίσως μερικοί που διαβάζετε αυτό το άρθρο να το βρίσκετε ανιαρό, ίσως γιατί πρέπει να πληροί κάποια στερεότυπα που έχετε μέσα στο μυαλό σας. Είναι δύσκολο να δεχτούμε κάτι που αναιρεί την πεπατημένη. Είναι δύσκολο να βιώσουμε μια εμπειρία, ακόμα και αυτή του διαβάσματος, όταν δεν μπορούμε να αφήσουμε το πνεύμα μας να ζήσει.
Η ομορφιά κρύβεται πάντα πίσω από αυτά που δεν βλέπουμε. Κρύβεται πίσω από τις απλές λέξεις, από τους γκρίζους πίνακες που βοηθούν το μυαλό να δημιουργήσει τα χρώματα, άρα, να ονειρευτεί. Αφεθείτε στην ομορφιά του κόσμου που δεν μας αρέσει. Πώς; Είναι απλό. Όλα είναι όμορφα όταν αλλάξει η οπτική μας, όταν τα πρέπει γίνουν γατί όχι, γιατί να μην ζήσω, γιατί να μην ερωτευτώ, γιατί να μην αναγνωρίσω την αγάπη δίχως καμία δέσμευση...
Γιατί να κρυφτώ ενώ μπορώ να ζήσω…
Κατερίνα Κονίτσα-Σωπύλη
