 |
Γι Αυτό!
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 06 Οκτωβρίου 2013 21:01
Προσπαθώ εδώ και μέρες να βρω τις κατάλληλες λέξεις και τον καλύτερο τρόπο να περιγράψω αυτό που τριγυρνάει μέσα στο κεφάλι μου. Μάταια… τα λόγια σκαλώνουν και δε βγαίνουν προς τα έξω, τα δάχτυλά μου αρνούνται να ακουμπήσουν τα πλήκτρα και να μιλήσουν για μένα… Η φωνή μέσα μου ουρλιάζει κι εγώ την κάνω να σωπάσει… μέχρι σήμερα! Σήμερα ήρθε και με συνάντησε η καταλληλότερη αφορμή, η νοσταλγία!
Πολύς καιρός πέρασε από τότε που πήρα ρίσκα στη ζωή μου, αποφάσεις που έχουν κόστος, προσωπικό και κοινωνικό. Αλλά το έκανα το βήμα… Ξέρετε γιατί; Γιατί ένιωσα ξανά ζωντανή… για αυτή την ανατριχίλα που διαπερνά σε ανύποπτη στιγμή τη ραχοκοκαλιά σου, τινάζεσαι… Και ο διπλανός σου σε ρώτα «Τι έπαθες»; Τι να του απαντήσεις τότε; Ότι η ύπαρξή σου με συγκλόνισε; Ότι εκεί που γερνούσα μέσα μου, με ανέστησες; Όχι, όχι, μην πάει το μυαλό κατευθείαν μόνο στο πονηρό… Μιλάω για ανάσταση ανθρώπινης υπόστασης. Για αυτό το κλικ που χρειαζόσουν την ώρα που άδειαζες τα τελευταία αποθέματα της ψυχής σου.
Αυτήν κι αν τη δάνεισες κι αν τη μοίρασες κι αν τη σπατάλησες κι αν την κακομεταχειρίστηκες κι αν τη διέλυσες κι αν τη φόρτωσες κι αν την καλόμαθες! Αλλά πόσα μπορεί να σηκώσει ο άνθρωπος στις πλάτες του; Χαχαχαχαχαχα… Όλα μπορεί να τα αντέξει ο άνθρωπος, όλα για αυτόν κι από αυτόν δημιουργήθηκαν! Το ρίσκο περιέχει κίνδυνο, ή να καείς ή να κάψεις, είναι ελάχιστες οι φορές που η τόλμη θα σε οδηγήσει στην ευτυχία ή για να ακριβολογήσω, στην ευδαιμονία. Αλλά όσες φορές κι αν αντιμετώπιζες το ίδιο δίλλημα, πάλι την ψυχή σου θα την έκαιγες… τελειωμένα πράγματα.Μέσα από ένα έντονο, άσχημο, δύσκολο, αλλόκοτο και πρωτόγνωρο χρονικό διάστημα που διένυσα τους πρώτους μήνες του χρόνου, έκανα μια επιλογή. Αποφάσισα να κάνω γιορτές με την οικογένεια μου… Λιμάνι απάνεμο, σταθερό σαν βράχο, φιλόξενο μέρος όσο κανένα άλλο πάνω στον κόσμο, αγκαλιά παρηγοριάς ακόμα και στα λάθη μου, στα ολοδικά μου λάθη. Κι έπειτα ήρθε η «φώτιση». Δεν ήταν οι άνθρωποι που με έκαναν δυστυχισμένη… εγώ ήμουν! Εγώ επέλεξα να δυστυχήσω και να επιμένω να κάθομαι εκεί όπου δεν έβλεπα φως παρά μόνο σκοτάδι. Και ξαφνικά μέσα από μια τυχαία επίσκεψη, μέσα από ένα αγαπημένο φιλικό κι αναντικατάστατο πρόσωπο, βρήκα αυτό που έκανε τη διαφορά στο τώρα μου.
Ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με ελεύθερες επιλογές κι ευτυχισμένες καταλήξεις. Με ανθρώπους που δεν το περίμενα, αλλά η αυθεντικότητά τους με συγκλόνισε… Ένιωσα ξαφνικά αυτή την ανατριχίλα που σας περιέγραψα, σα να με τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα! Είναι τόσο εύκολο τελικά για κάποιους ανθρώπους να είναι χαρούμενοι, να γελούν και να κάνουν εύκολα τις επιλογές τους. Για πράγματα που εγώ θα έσπαγα το κεφάλι μου μέρες να αποφασίσω, εκείνοι το έκαναν στη στιγμή. Δε χρειάστηκε πολύ να κυριευτώ από αυτή τη γοητεία, χρειάστηκε μόνο ένα δευτερόλεπτο, όσο διαρκεί ένα βλεφάρισμα. Αυτό ήταν, οι σκέψεις που με ταλάνιζαν ξεκαθάρισαν μέσα σε μια μέρα, πήρα αποφάσεις που έτρεμα να πάρω επί μήνες και βούτηξα στα βαθιά. Κατέρριψα κάθε δισταγμό, κάθε ταμπού μου, κάθε ενοχή ή δισταγμό που είχα μέσα μου. Όταν συναντάς ένα τέτοιο πλάσμα, πρέπει να τολμάς να γίνεις ο καλύτερος εαυτός που ξέρεις ότι κρύβεις μέσα σου. Όχι τόσο για να του αποδείξεις ότι το αξίζει, αλλά γιατί τέτοιοι άνθρωποι εμφανίζονται για να σε κάνουν να καταλάβεις ότι αξίζεις εσύ πρώτα. Κι ας μη γίνουν ποτέ δικοί σου, κι ας τους κοιτάς μονίμως πίσω από τη βιτρίνα κάποιου άλλου…
Ποτέ ως τώρα δεν ένιωσα αυτό που νιώθω, να τρέμω από τη γαλήνη που ζω κι ας ξέρω ότι είναι εφήμερη, προσωρινή και με ημερομηνία λήξεως. Όλα τα όμορφα κρατάνε λίγο, γι αυτό πρέπει να τα ζεις στο έπακρον! Να τα μηδενίζεις, να τα αδειάζεις, να τα αφήνεις έρημα σακιά να τα πάρει ο αγέρας και να στα γυρίσει πίσω γεμάτα… Γιατί αυτό θα κάνει. Η ζωή είναι κύκλοι, όχι φαύλοι, αλλά ομόκεντροι. Κέντρο εσύ και γύρω σου οι ζωές των άλλων, ποιες θα επιλέξεις να διαβούν τον κύκλο σου είναι προσωπικό θέμα, αλλά μην έχεις την απαίτηση να το οριοθετήσεις κιόλας. Κολύμπα στα βαθιά νερά του κι αφέσου… όσο κύμα κι αν έχει, να ξέρεις ότι στο τέλος, το σώμα πάντα το ξερνάει η θάλασσα στη στεριά, οπότε μη φοβάσαι, θα βρεις ξέρα όπως και να ‘χει. Ζήσε το και χαμογέλα, γιατί σου πάει!Είναι όμως κι αυτό που σε φοβίζει, το ‘χεις ξαναπεράσει θα μου πεις γι αυτό! Ε και; Πρώτη φορά θα απογοητευτείς; Τι είναι η απογοήτευση; Συναίσθημα… κι αφού νιώθεις σημαίνει πως είσαι ζωντανός, πως τα κύτταρά σου εργάζονται, είναι σε κατάσταση διέγερσης… να στεναχωριέσαι λοιπόν όταν θα πάψεις να αισθάνεσαι, όχι όταν έχεις την πολυτέλεια να τυραννιέσαι. Όσο ζεις, μαθαίνεις, είπε ο Σόλων, κάτι ήξερε παραπάνω, πιστεύω. Μάθε από τα λάθη σου, αγαπημένε, ζήσε τις επιλογές σου, μην μετρήσεις ποτέ τις κινήσεις σου… Άφησέ τες να σε οδηγήσουν εκεί που πρέπει, γίνε αυθόρμητος χωρίς να γίνεις ανήθικος και χυδαίος. Ακόμα και στα παραστρατήματά σου να παραμένεις όμορφος! Το κορμί μου ανατριχιάζει κάθε φορά που φέρνω ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο στο μυαλό… Πεζό και μελό ε; Μπορεί, αλλά εγώ κατέκτησα το προνόμιο να ανατριχιάζω με απλά, καθημερινά, προσωπικά, ανθρώπινα και γήινα πράγματα, το θεωρώ ευχής έργον, προσπάθησέ το κι εσύ, που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, είναι απίστευτο να μπορείς να χαίρεσαι με κάτι που ξέρεις ότι θα τελειώσει!
Κι αν, φεύγοντας οι μέρες, φύγει και το πάθος, αυτό που σε έφερε πίσω στη ζωή και τα συναισθήματά σου, μη λυπηθείς. Κλάψε λυτρωτικά, μαγέψου από αυτές τις στιγμές που έζησες, νιώσε ευλογημένος που είχες την ευκαιρία να γευτείς κάτι τέτοιο και πάρε μια βαθιά ανάσα… Άφησε να μπει φως και αέρας από τις πόρτες και τα παράθυρά σου, ντύσου και στολίσου πιο όμορφα από ποτέ, φόρα ό,τι πιο αγαπημένο έχεις και βγες να περπατήσεις. Κάθισε στο μέρος που ξεχωρίζεις στην πόλη που ζεις και πιες κάτι δυνατό. Τώρα είσαι έτοιμος σαν άνθρωπος να ζήσεις μια τελευταία, μαγική εμπειρία… τη νοσταλγία! Να γευτείς ό,τι σου άφησε η ύπαρξη του άλλου, να ακούσεις τον ήχο που δημιούργησε το μυαλό του και η μυρωδιά του να αγκαλιάσει το είναι σου… Έτοιμος για την επόμενη γύρα της ζωής σου!Κατερίνα Βλαντώνη
Αφιερωμένο στη ζημιά…
Φωτογραφίες, video: Κώστας Κούλης
