Είναι ένα συναίσθημα διάχυτο τον τελευταίο καιρό, σε πολλούς από μας. Ένα συναίσθημα που για άλλους είναι απαραίτητο, για άλλους είναι ο εχθρός. Το σίγουρο είναι ότι μας περιβάλλει όλους, είτε το θέλουμε είτε όχι. Όμως και πάλι δεν φέρνει τα ίδια αποτελέσματα σε όλους, αφού το τι φοβάται ο καθένας από μας, ποικίλει.
Στην αρχαιότητα ο Φόβος ήταν η προσωποποίηση του συναισθήματος, γιος του Άρη και της Αφροδίτης, που με τον αδερφό του Δείμο, την προσωποποίηση του τρόμου, συνόδευε τον πατέρα του στους πολέμους. Το αρχαίο πνεύμα πάντα ήταν πάντα δυνατό και περιέγραφε με καταπληκτικούς τρόπους κάθε τι που συνέβαινε στη ζωή, στην καθημερινότητα, βάζοντας πάντα μέσα την επέμβαση του Θείου. Στη σημερινή εποχή, οι άνθρωποι συνεχίζουν να εξηγούν τα πάντα με παρεμβάσεις, συνήθως όμως ανθρώπων.
Το ερώτημα «Πόσο φόβο να αντέξουμε πια» δεν είναι και το σωστότερο. Οι παλιοί έλεγαν «Ο φόβος φυλάει τα έρμα», θέλοντας να δείξουν τη σχέση υποταγής μεταξύ του βοσκού και των ζώων, βάζοντας στο τραπέζι τον τρόπο που ο φόβος παραλύει τους εξουσιαζόμενος απ’ αυτόν και τους κάνει πειθήνιους. Είναι όμως αυτό τελικά κακό; Στην περίοδο που βιώνουμε, πόσες φορές δεν έχετε διαβάσει αντιδράσεις του τύπου «Έπρεπε το κράτος να πάρει σκληρότερα μέτρα, τώρα ξέφυγε η κατάσταση». Σαν να παραδέχονται δηλαδή ότι μόνο με το φόβο μπορούν να κάνουν το σωστό. Και μιλάμε για ανθρώπους που τον περισσότερο χρόνο τους στα social τον ξοδεύουν ψάχνοντας για περισσότερη «δημοκρατία και ελευθερία». Το απόλυτο οξύμωρον. Εδώ λοιπόν ή έχουμε διχασμένες προσωπικότητες ή ανθρώπους που ψάχνουν να ρίξουν τις ευθύνες τους αλλού.
Υπάρχει βέβαια κι ένα άλλο κομμάτι, αυτό που φοβούνται μεν, αλλά όχι για τη ζωή τους ή το μέλλον τους, αλλά για το ότι πίσω από κάθε τι που συμβαίνει, κρύβεται μια ομάδα ανθρώπων που έχει στόχο να τους κυριεύσει απόλυτα, να κουμαντάρει τις ζωές τους και να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι κάνουν. Και υπό αυτόν το φόβο, αρνούνται πεισματικά το κάθε τι που ακούν ή διαβάζουν, θεωρώντας το a priori χαλκευμένο. Βάζουν δε ως επιχείρημα ότι οι ίδιοι που επιβάλλουν τα μέτρα, δεν τα τηρούν. Ξεχνούν μάλλον την αμετροέπεια που δημιουργεί η εξουσία και ο πλούτος στους ανθρώπους, που τους κάνει να νιώθουν ανώτεροι από θεούς. Μέχρι η καταστροφή να τους χτυπήσει την πόρτα…
Οι περισσότεροι βέβαια φοβούνται για τη ζωή τους, τη ζωή των γονιών τους, το μέλλον των παιδιών τους. Βλέπουν μια θηλειά να πλησιάζει το λαιμό τους, καθώς οι δουλείες τους είτε είναι κλειστές, είτε φυτοζωούν. Βλέπουν το πορτοφόλι τους άδειο, το μέλλον τους αβέβαιο. Ακόμα και το παρόν τους. Και αυτή τη στιγμή δεν βλέπουν φως στο τούνελ άμεσα. Το επερχόμενο εμβόλιο ίσως δώσει τη λύση. Ίσως. Αλλά το πότε είναι σχετικό, Και τι θα κάνουν έως τότε; Μιλάμε για επιβίωση, όχι αστεία. Όσες οικονομικές «ενέσεις» και να έρθουν απ’ το κράτος, δεν μπορούν να σταθούν αρκετές ώστε να καλύψουν τις ανάγκες τους. Διπλά ενοίκια, διπλοί λογαριασμοί, παιδιά στα σχολεία, ασθένειες, καθημερινά έξοδα, έχουν γονατίσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας που απασχολείται στην εστίαση, τη διασκέδαση, τον πολιτισμό, αλλά ακόμα και το εμπόριο. Και ο φόβος της εξαθλίωσης, της κατάρρευσης, της καταστροφής, παραμονεύει και είναι πιο ισχυρός από ποτέ. Τόσο που μπορεί ακόμα και να ξεπερνά ακόμα και το φόβο για τη ζωή μας από μια πανδημία. Διότι το ζήτημα είναι τελικά, τι φοβόμαστε περισσότερο, όχι αν φοβόμαστε.
Κάποιοι φοβούνται ότι θα πεθάνουν, κάποιοι ότι θα πεινάσουν, κάποιοι ότι θα τους ελέγχουν, κάποιοι ότι τους κοροϊδεύουν. Εγώ πάλι, ότι μπορεί να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας δεν θα νοιαστεί για εμάς, αν εμείς δεν προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας. Μπορείτε λοιπόν άνετα να ρίχνετε τις ευθύνες για την καταστροφή που έρχεται ή ήδη ήρθε στην εκάστοτε κυβέρνηση, στους Illuminati, στις Μασονικές Στοές, στους Αμερικάνους, στους Κομμουνιστές, στους άχρηστους πολιτικούς που μας έφεραν ως εδώ ή μπορείτε να προσπαθείτε να κάνετε το φόβο σας δημιουργικό, να σκέφτεστε περισσότερο, να προσέχετε περισσότερο και να ακούτε μόνο τη λογική σας, χωρίς να περιμένετε από κανέναν να σας «επιβάλλει» τα αυτονόητα. Βέβαια αυτό θα χάλαγε πολλούς, θα γκρέμιζε κατεστημένα αιώνων, ανθρώπους που ζουν κυριολεκτικά από αφηγήματα και εκμετάλλευση ανθρώπων. Γιατί αργά ή γρήγορα αυτό θα τελειώσει, ελπίζοντας ότι η επόμενη μέρα θα μας βρει όλους εδώ, με τις δουλειές μας, τα μαγαζιά μας, ζωντανούς και δυνατούς. Το μυαλό μας όμως και η σκέψη μας θα πρέπει να δουλέψει καλύτερα. Θα πρέπει να πάψουμε να περιμένουμε σωτήρες και θαύματα, αλλά να ζητούμε τα αυτονόητα. Και όταν αλλάξουμε εμείς, θα αλλάξουν κι εκείνοι που μας κυβερνούν. Υποχρεωτικά. Γιατί τότε θα τους πιάσει κι αυτούς ο φόβος της απώλειας των κεκτημένων τους και θα πρέπει να προσαρμοστούν. Ευσεβής πόθος θα μου πείτε. Ναι. Και όντως, φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει. Αλλά τελικά, δεν μπορείς να ζεις μόνο με το φόβο. Πρέπει να έχεις και ελπίδα.
Φοβάμαι ότι σας κούρασα, φοβάμαι ότι αυτό το κείμενο δεν έχει σχέση εδώ. Αλλά τι να γράψεις σε περίοδο καραντίνας που μόνο καραντίνα δεν είναι για τους μισούς και για τους άλλους μισούς είναι ηθική και οικονομική εξαθλίωση, ενώ οι βολεμένοι βγαίνουν στα κανάλια και τα social, ψαρεύοντας τους επόμενους ψηφοφόρους; Ενώ οι περισσότεροι από μας αναλωνόμαστε σε ανούσιους ιντερνετικούς τσακωμούς και ξεπερασμένα ιδεολογήματα;
Φοβάμαι ότι σας απογοήτευσα, κ. διευθυντά μου. Αλλά δεν μπορώ να ζω με το φόβο άλλο πια…
Θα ξαναπάω στο μίνι μάρκετ. Θα ξαναπάω να πω δυο κουβέντες. Να ακούσω άλλες τόσες, ίσως και περισσότερες. Να μάθω αν τελικά ήλθε η «αμαρτωλή νούμερο ένα». Να πιστοποιήσω ότι δεν έχουμε ξεφύγει...
Με νοιάζει που κάθε καμένη ή και καμένος βέβαια, για να μην βγάλουμε και την ουρά των αρσενικών απέξω, μπορεί να πράττει ως δικαστής και σωφρονιστής. Τι πίνετε αλήθεια;
Ήμαστε συνηθισμένοι να βγαίνουμε, να βολτάρουμε στους όμορφα φωτισμένους δρόμους, να χαμογελάμε έστω κι αν ήταν ημί-αληθινό, καθώς τα προβλήματα δεν χάνονταν στις γιορτές, απλά η εορταστική αύρα μας...
Κάποιοι φοβούνται ότι θα πεθάνουν, κάποιοι ότι θα πεινάσουν, κάποιοι ότι θα τους ελέγχουν, κάποιοι ότι τους κοροϊδεύουν. Εγώ πάλι, ότι μπορεί να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα. Και το μόνο σίγουρο ...
Από το αν γουστάρουμε τη φέτα τη χωριάτικη, μέχρι τα πολιτικά μας πιστεύω, είναι τεράστιο το εύρος των συγκρούσεων. Ναι, συγκρούσεις γίνονται, ακόμη κι εσείς σίγουρα έχετε συμμετάσχει σε μια. ...
Συχνά τα τελευταία χρόνια ακούμε πως τα σημερινά παιδιά δεν έχουν όρια. Έχετε όμως αναρωτηθεί γιατί; Μήπως γιατί τα στερεότυπα μιας παλιάς κοινωνίας, που τα κληρονομούμε από γενιά σε γενιά, εί...
Βρέθηκα στο κέντρο της πόλης κάπου στις ένδεκα το πρωί, με τον καιρό να έχει ελαφρώς γκριζάρει από τη συννεφιά και τον ήλιο πίσω από τα σύννεφα να χαϊδεύει απαλά αυτό το φθινοπωρινό πρωινό. Τα...
Τι γίνεται λοιπόν με τις παραστάσεις, τις συναυλίες, τα φεστιβάλ; Τόσος κόσμος είναι επί ξύλου κρεμάμενος. Δεν ξέρω για τα οικονομικά, αλλά σίγουρα τα ψυχολογικά αποθέματα όλων βρίσκονται σε ε...
Οδηγία (μία) προς ναυτιλομένους: πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε το παρακάτω κείμενο, εστιάστε στην ετυμολογία της λέξεως, η οποία καταλαμβάνει ιδιαίτερα μεγάλο χώρο στην εν γένει αφήγηση ή/και περιγρα...
Πάντα είχα μία καλή δικαιολογία για όλες τις συμπεριφορές που έχω δεχτεί. Πάντα δικαιολόγησα τον άνθρωπο και την κακή συμπεριφορά του. Μέχρι που κατάλαβα πως στην πραγματικότητα δεν είναι ο άλλος πο...
Σιγά σιγά, η πραγματικότητα βάζει στην άκρη τους συναισθηματισμούς. Το «Πώς θα ζήσουμε;» ακούγεται ακόμη και στους φωταγωγούς. Θα πάρω το επίδομα, δεν θα το πάρω, θα βρω δουλειά, δεν θα βρω online π...
Δεν είμαι ειδήμων για να πω πότε θα τελειώσει όλο αυτό και θα επανέρθουμε στην καθημερινότητά μας. Εύχομαι μόνο να τελειώσει γρήγορα. Να βρεθούμε πάλι με τις οικογένειές μας. Με τους φίλους μας. Να ...
Γι’ αυτό σας λέω, η καραντίνα έληξε επί της ουσίας. Τουλάχιστον να έρθει η 4η Μαΐου, να ανοίξουν και τα κλειστά μαγαζιά, να φάει λίγο ψωμάκι ο κόσμος, να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα υγιειν...
Να θυμάστε ότι οι χειριστικές σχέσεις δηλητηριάζουν τη σχέση μας, όχι μόνο με τους άλλους, αλλά κυρίως με τον ίδιο μας τον εαυτό. Η συστηματική επαφή με χειριστικούς νάρκισσους μπορεί να ...
Παραδέχομαι! Είναι “μαέστροι” κάποιοι. Ξέρουν τι θέλεις, πώς θα το σερβίρουν και πώς θα σε κάνουν να χάσεις τον εαυτό σου, σε τέτοιο βαθμό, που δε θα θέλεις καν να κοιτάξεις στον καθρέφτη, από...
Το αμέσως επόμενο και πιο «ικανοποιητικό» είναι να γίνουν όλα όπως πρέπει, να μείνουμε σπίτι όσο χρειάζεται και σιγά σιγά από Οκτώβριο να δούμε πόσοι έμειναν για να τραγουδήσουν. Η οικονομική ...
Ήρθε η ώρα να δω κατάματα τον εχθρό μου. Τον εαυτό μου. Να θυμηθώ ξανά αυτό που πάντα λέω. «Αν κάτι σε ενοχλεί στον άλλο, ψάξτο μέσα σου». Παύση, όλα σε παύση. Και όσο εξωτερικά παύουν όλα, τό...
Θέατρα και συναυλιακοί χώροι έκλεισαν με απόφαση του κράτους, έτσι θεατρικές παραγωγές και μεγάλα φεστιβάλ αναβλήθηκαν επ’ αόριστον, οι διοργανωτές τους αντιμετώπισαν τεράστια προβλήματα, κυρίως οικ...
Πάρτε δύο μπαλόνια και φουσκώστε τα λίγο. Στη συνέχεια σκεφτείτε νοερά ότι το μπαλόνι είναι το σώμα και ο αέρας που μπαίνει μέσα είναι ο θυμός. Φουσκώστε τα μπαλόνια μέχρι να μη χωράει άλλο αέρ...
Την… παράσταση μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα έχουν καταφέρει να «κλέψουν» με τις εμφανίσεις τους πάλι δύο ομάδες. Η μία είναι ο Παναθηναϊκός και η άλλη ο Άρης.
Ποιος νοιάζεται για την υστεροφημία του; Τι σημασία έχει το μετά, αν δεν μπορείς να χαρείς το τώρα; Εμπρός λοιπόν, ελάτε μαζί μου και χαμογελώντας ζήστε το τώρα, χωρίς γρίνια!
Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και με τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα να επηρεάζουν και το χώρο της εκπαίδευσης, ας θυμηθούμε τι σημαίνει η παιδεία ως αξία…
Μου αρέσει το κύμα... Με κάνει να αισθάνομαι δυνατός, μου θυμίζει πράγματα στη ζωή που συνηθίζουμε να τα ξεχνάμε, πράγματα τα οποία μας φαίνονται βουνό...
Στην οθόνη, τα ζόμπι τραβούσαν τα άντερα μίας κατά τα άλλα περιποιημένης ξανθιάς, η οποία κατάφερνε να ουρλιάξει πολύ χαριτωμένα, δεδομένης της κατάστασής της...
Το θέμα είναι τι γίνεται σήμερα. Υπάρχει πραγματικά κάποιος που πιστεύει πως τα όσα ζει ο μέσος νέος μεταξύ δεκαπέντε και εικοσιπέντε δεν είναι αρκετά;
Η πραγματοποίηση των πνευματικών, ψυχικών και σωματικών δυνατοτήτων του ανθρώπου, καθώς και η αίσθηση της πληρότητας-εσωτερική ισορροπία-που αυτή συνεπαγέται.
Πολιτικό μανιφέστο, πολιτική φιλοσοφία, φιλοσοφία της ιστορίας ή ουμανιστικό προσκλητήριο. Το έργο «Ηγεμόνας» κατέχει περίοπτη θέση στην ιστορία των ιδεών της δυτικής κουλτούρας.
Σε αυτή τη χώρα δεν έχουν απομείνει πια πολλά, οι πηγές λιγοστεύουν και ο κόσμος πληρώνει το υψηλότατο τίμημα της κακής διαχείρισης, των λαθών.Η πρώτη σκέψη είναι ότι είμαστε ολομόναχοι!
Την διατύπωση την γνωρίζεις πολύ καλά. Όπως είχε πει κάποια κάποτε: «Τα αρχίδια στους άντρες είναι ό,τι είναι οι τσάντες για τις γυναίκες». Προφανώς απαραίτητα.
Είναι ο Vladimir Franz ο πιο διαφορετικός υποψήφιος για Πρόεδρος της Τσεχίας; Όλα τα διεθνή ΜΜΕ απαντούν ναι, από την στιγμή που ο άνδρας με τα πολλά τατουάζ...
Είναι να αναρωτιέται κανείς αν η Ελλάδα στην Eυρωζώνη είναι ένα νέο whipping boy ή ένας φαρμακός που λειτουργεί ως γιατρικό για την κοινότητα αφού απομακρύνει το κακό ...
Η ανάληψη ευθυνών είναι αναγκαία, δεν διαφωνεί κανείς σε αυτό, αλλά δεν θα πρέπει να γίνεται σε καμία περίπτωση με γνώμονα εκλογικά συμφέροντα και ψηφοθηρία. Γιατί τότε είναι απλά προκλητική ...
...
Ο μουσικός συντάκτης είναι ένας τσαμπατζής περιωπής, τον οποίο γλύφουν οι διοργανωτές συναυλιών και οι εταιρείες δίσκων, προκειμένου να γράψει καλά λόγια.
Δεν πέρασαν παρά λίγες μέρες από την δημόσια επιστολή του κου Κωστόπουλου, με την οποία ο άλλοτε αυτοκράτορας των περιοδικών, ομολογεί την αποτυχία του ...