Φόβος
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 07 Δεκεμβρίου 2020 23:46
Αγκαλιάζω τα ψηλά σου βολτ, για πρώτη φορά.
Είναι ένα συναίσθημα διάχυτο τον τελευταίο καιρό, σε πολλούς από μας. Ένα συναίσθημα που για άλλους είναι απαραίτητο, για άλλους είναι ο εχθρός. Το σίγουρο είναι ότι μας περιβάλλει όλους, είτε το θέλουμε είτε όχι. Όμως και πάλι δεν φέρνει τα ίδια αποτελέσματα σε όλους, αφού το τι φοβάται ο καθένας από μας, ποικίλει.
Στην αρχαιότητα ο Φόβος ήταν η προσωποποίηση του συναισθήματος, γιος του Άρη και της Αφροδίτης, που με τον αδερφό του Δείμο, την προσωποποίηση του τρόμου, συνόδευε τον πατέρα του στους πολέμους. Το αρχαίο πνεύμα πάντα ήταν πάντα δυνατό και περιέγραφε με καταπληκτικούς τρόπους κάθε τι που συνέβαινε στη ζωή, στην καθημερινότητα, βάζοντας πάντα μέσα την επέμβαση του Θείου. Στη σημερινή εποχή, οι άνθρωποι συνεχίζουν να εξηγούν τα πάντα με παρεμβάσεις, συνήθως όμως ανθρώπων.
Το ερώτημα «Πόσο φόβο να αντέξουμε πια» δεν είναι και το σωστότερο. Οι παλιοί έλεγαν «Ο φόβος φυλάει τα έρμα», θέλοντας να δείξουν τη σχέση υποταγής μεταξύ του βοσκού και των ζώων, βάζοντας στο τραπέζι τον τρόπο που ο φόβος παραλύει τους εξουσιαζόμενος απ’ αυτόν και τους κάνει πειθήνιους. Είναι όμως αυτό τελικά κακό; Στην περίοδο που βιώνουμε, πόσες φορές δεν έχετε διαβάσει αντιδράσεις του τύπου «Έπρεπε το κράτος να πάρει σκληρότερα μέτρα, τώρα ξέφυγε η κατάσταση». Σαν να παραδέχονται δηλαδή ότι μόνο με το φόβο μπορούν να κάνουν το σωστό. Και μιλάμε για ανθρώπους που τον περισσότερο χρόνο τους στα social τον ξοδεύουν ψάχνοντας για περισσότερη «δημοκρατία και ελευθερία». Το απόλυτο οξύμωρον. Εδώ λοιπόν ή έχουμε διχασμένες προσωπικότητες ή ανθρώπους που ψάχνουν να ρίξουν τις ευθύνες τους αλλού.
Υπάρχει βέβαια κι ένα άλλο κομμάτι, αυτό που φοβούνται μεν, αλλά όχι για τη ζωή τους ή το μέλλον τους, αλλά για το ότι πίσω από κάθε τι που συμβαίνει, κρύβεται μια ομάδα ανθρώπων που έχει στόχο να τους κυριεύσει απόλυτα, να κουμαντάρει τις ζωές τους και να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι κάνουν. Και υπό αυτόν το φόβο, αρνούνται πεισματικά το κάθε τι που ακούν ή διαβάζουν, θεωρώντας το a priori χαλκευμένο. Βάζουν δε ως επιχείρημα ότι οι ίδιοι που επιβάλλουν τα μέτρα, δεν τα τηρούν. Ξεχνούν μάλλον την αμετροέπεια που δημιουργεί η εξουσία και ο πλούτος στους ανθρώπους, που τους κάνει να νιώθουν ανώτεροι από θεούς. Μέχρι η καταστροφή να τους χτυπήσει την πόρτα…
Οι περισσότεροι βέβαια φοβούνται για τη ζωή τους, τη ζωή των γονιών τους, το μέλλον των παιδιών τους. Βλέπουν μια θηλειά να πλησιάζει το λαιμό τους, καθώς οι δουλείες τους είτε είναι κλειστές, είτε φυτοζωούν. Βλέπουν το πορτοφόλι τους άδειο, το μέλλον τους αβέβαιο. Ακόμα και το παρόν τους. Και αυτή τη στιγμή δεν βλέπουν φως στο τούνελ άμεσα. Το επερχόμενο εμβόλιο ίσως δώσει τη λύση. Ίσως. Αλλά το πότε είναι σχετικό, Και τι θα κάνουν έως τότε; Μιλάμε για επιβίωση, όχι αστεία. Όσες οικονομικές «ενέσεις» και να έρθουν απ’ το κράτος, δεν μπορούν να σταθούν αρκετές ώστε να καλύψουν τις ανάγκες τους. Διπλά ενοίκια, διπλοί λογαριασμοί, παιδιά στα σχολεία, ασθένειες, καθημερινά έξοδα, έχουν γονατίσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας που απασχολείται στην εστίαση, τη διασκέδαση, τον πολιτισμό, αλλά ακόμα και το εμπόριο. Και ο φόβος της εξαθλίωσης, της κατάρρευσης, της καταστροφής, παραμονεύει και είναι πιο ισχυρός από ποτέ. Τόσο που μπορεί ακόμα και να ξεπερνά ακόμα και το φόβο για τη ζωή μας από μια πανδημία. Διότι το ζήτημα είναι τελικά, τι φοβόμαστε περισσότερο, όχι αν φοβόμαστε.
Κάποιοι φοβούνται ότι θα πεθάνουν, κάποιοι ότι θα πεινάσουν, κάποιοι ότι θα τους ελέγχουν, κάποιοι ότι τους κοροϊδεύουν. Εγώ πάλι, ότι μπορεί να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας δεν θα νοιαστεί για εμάς, αν εμείς δεν προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας. Μπορείτε λοιπόν άνετα να ρίχνετε τις ευθύνες για την καταστροφή που έρχεται ή ήδη ήρθε στην εκάστοτε κυβέρνηση, στους Illuminati, στις Μασονικές Στοές, στους Αμερικάνους, στους Κομμουνιστές, στους άχρηστους πολιτικούς που μας έφεραν ως εδώ ή μπορείτε να προσπαθείτε να κάνετε το φόβο σας δημιουργικό, να σκέφτεστε περισσότερο, να προσέχετε περισσότερο και να ακούτε μόνο τη λογική σας, χωρίς να περιμένετε από κανέναν να σας «επιβάλλει» τα αυτονόητα. Βέβαια αυτό θα χάλαγε πολλούς, θα γκρέμιζε κατεστημένα αιώνων, ανθρώπους που ζουν κυριολεκτικά από αφηγήματα και εκμετάλλευση ανθρώπων. Γιατί αργά ή γρήγορα αυτό θα τελειώσει, ελπίζοντας ότι η επόμενη μέρα θα μας βρει όλους εδώ, με τις δουλειές μας, τα μαγαζιά μας, ζωντανούς και δυνατούς. Το μυαλό μας όμως και η σκέψη μας θα πρέπει να δουλέψει καλύτερα. Θα πρέπει να πάψουμε να περιμένουμε σωτήρες και θαύματα, αλλά να ζητούμε τα αυτονόητα. Και όταν αλλάξουμε εμείς, θα αλλάξουν κι εκείνοι που μας κυβερνούν. Υποχρεωτικά. Γιατί τότε θα τους πιάσει κι αυτούς ο φόβος της απώλειας των κεκτημένων τους και θα πρέπει να προσαρμοστούν. Ευσεβής πόθος θα μου πείτε. Ναι. Και όντως, φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει. Αλλά τελικά, δεν μπορείς να ζεις μόνο με το φόβο. Πρέπει να έχεις και ελπίδα.
Φοβάμαι ότι σας κούρασα, φοβάμαι ότι αυτό το κείμενο δεν έχει σχέση εδώ. Αλλά τι να γράψεις σε περίοδο καραντίνας που μόνο καραντίνα δεν είναι για τους μισούς και για τους άλλους μισούς είναι ηθική και οικονομική εξαθλίωση, ενώ οι βολεμένοι βγαίνουν στα κανάλια και τα social, ψαρεύοντας τους επόμενους ψηφοφόρους; Ενώ οι περισσότεροι από μας αναλωνόμαστε σε ανούσιους ιντερνετικούς τσακωμούς και ξεπερασμένα ιδεολογήματα;
Φοβάμαι ότι σας απογοήτευσα, κ. διευθυντά μου. Αλλά δεν μπορώ να ζω με το φόβο άλλο πια…
Είναι ένα συναίσθημα διάχυτο τον τελευταίο καιρό, σε πολλούς από μας. Ένα συναίσθημα που για άλλους είναι απαραίτητο, για άλλους είναι ο εχθρός. Το σίγουρο είναι ότι μας περιβάλλει όλους, είτε το θέλουμε είτε όχι. Όμως και πάλι δεν φέρνει τα ίδια αποτελέσματα σε όλους, αφού το τι φοβάται ο καθένας από μας, ποικίλει.
Στην αρχαιότητα ο Φόβος ήταν η προσωποποίηση του συναισθήματος, γιος του Άρη και της Αφροδίτης, που με τον αδερφό του Δείμο, την προσωποποίηση του τρόμου, συνόδευε τον πατέρα του στους πολέμους. Το αρχαίο πνεύμα πάντα ήταν πάντα δυνατό και περιέγραφε με καταπληκτικούς τρόπους κάθε τι που συνέβαινε στη ζωή, στην καθημερινότητα, βάζοντας πάντα μέσα την επέμβαση του Θείου. Στη σημερινή εποχή, οι άνθρωποι συνεχίζουν να εξηγούν τα πάντα με παρεμβάσεις, συνήθως όμως ανθρώπων.
Το ερώτημα «Πόσο φόβο να αντέξουμε πια» δεν είναι και το σωστότερο. Οι παλιοί έλεγαν «Ο φόβος φυλάει τα έρμα», θέλοντας να δείξουν τη σχέση υποταγής μεταξύ του βοσκού και των ζώων, βάζοντας στο τραπέζι τον τρόπο που ο φόβος παραλύει τους εξουσιαζόμενος απ’ αυτόν και τους κάνει πειθήνιους. Είναι όμως αυτό τελικά κακό; Στην περίοδο που βιώνουμε, πόσες φορές δεν έχετε διαβάσει αντιδράσεις του τύπου «Έπρεπε το κράτος να πάρει σκληρότερα μέτρα, τώρα ξέφυγε η κατάσταση». Σαν να παραδέχονται δηλαδή ότι μόνο με το φόβο μπορούν να κάνουν το σωστό. Και μιλάμε για ανθρώπους που τον περισσότερο χρόνο τους στα social τον ξοδεύουν ψάχνοντας για περισσότερη «δημοκρατία και ελευθερία». Το απόλυτο οξύμωρον. Εδώ λοιπόν ή έχουμε διχασμένες προσωπικότητες ή ανθρώπους που ψάχνουν να ρίξουν τις ευθύνες τους αλλού.
Υπάρχει βέβαια κι ένα άλλο κομμάτι, αυτό που φοβούνται μεν, αλλά όχι για τη ζωή τους ή το μέλλον τους, αλλά για το ότι πίσω από κάθε τι που συμβαίνει, κρύβεται μια ομάδα ανθρώπων που έχει στόχο να τους κυριεύσει απόλυτα, να κουμαντάρει τις ζωές τους και να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι κάνουν. Και υπό αυτόν το φόβο, αρνούνται πεισματικά το κάθε τι που ακούν ή διαβάζουν, θεωρώντας το a priori χαλκευμένο. Βάζουν δε ως επιχείρημα ότι οι ίδιοι που επιβάλλουν τα μέτρα, δεν τα τηρούν. Ξεχνούν μάλλον την αμετροέπεια που δημιουργεί η εξουσία και ο πλούτος στους ανθρώπους, που τους κάνει να νιώθουν ανώτεροι από θεούς. Μέχρι η καταστροφή να τους χτυπήσει την πόρτα…
Οι περισσότεροι βέβαια φοβούνται για τη ζωή τους, τη ζωή των γονιών τους, το μέλλον των παιδιών τους. Βλέπουν μια θηλειά να πλησιάζει το λαιμό τους, καθώς οι δουλείες τους είτε είναι κλειστές, είτε φυτοζωούν. Βλέπουν το πορτοφόλι τους άδειο, το μέλλον τους αβέβαιο. Ακόμα και το παρόν τους. Και αυτή τη στιγμή δεν βλέπουν φως στο τούνελ άμεσα. Το επερχόμενο εμβόλιο ίσως δώσει τη λύση. Ίσως. Αλλά το πότε είναι σχετικό, Και τι θα κάνουν έως τότε; Μιλάμε για επιβίωση, όχι αστεία. Όσες οικονομικές «ενέσεις» και να έρθουν απ’ το κράτος, δεν μπορούν να σταθούν αρκετές ώστε να καλύψουν τις ανάγκες τους. Διπλά ενοίκια, διπλοί λογαριασμοί, παιδιά στα σχολεία, ασθένειες, καθημερινά έξοδα, έχουν γονατίσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας που απασχολείται στην εστίαση, τη διασκέδαση, τον πολιτισμό, αλλά ακόμα και το εμπόριο. Και ο φόβος της εξαθλίωσης, της κατάρρευσης, της καταστροφής, παραμονεύει και είναι πιο ισχυρός από ποτέ. Τόσο που μπορεί ακόμα και να ξεπερνά ακόμα και το φόβο για τη ζωή μας από μια πανδημία. Διότι το ζήτημα είναι τελικά, τι φοβόμαστε περισσότερο, όχι αν φοβόμαστε.
Κάποιοι φοβούνται ότι θα πεθάνουν, κάποιοι ότι θα πεινάσουν, κάποιοι ότι θα τους ελέγχουν, κάποιοι ότι τους κοροϊδεύουν. Εγώ πάλι, ότι μπορεί να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας δεν θα νοιαστεί για εμάς, αν εμείς δεν προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας. Μπορείτε λοιπόν άνετα να ρίχνετε τις ευθύνες για την καταστροφή που έρχεται ή ήδη ήρθε στην εκάστοτε κυβέρνηση, στους Illuminati, στις Μασονικές Στοές, στους Αμερικάνους, στους Κομμουνιστές, στους άχρηστους πολιτικούς που μας έφεραν ως εδώ ή μπορείτε να προσπαθείτε να κάνετε το φόβο σας δημιουργικό, να σκέφτεστε περισσότερο, να προσέχετε περισσότερο και να ακούτε μόνο τη λογική σας, χωρίς να περιμένετε από κανέναν να σας «επιβάλλει» τα αυτονόητα. Βέβαια αυτό θα χάλαγε πολλούς, θα γκρέμιζε κατεστημένα αιώνων, ανθρώπους που ζουν κυριολεκτικά από αφηγήματα και εκμετάλλευση ανθρώπων. Γιατί αργά ή γρήγορα αυτό θα τελειώσει, ελπίζοντας ότι η επόμενη μέρα θα μας βρει όλους εδώ, με τις δουλειές μας, τα μαγαζιά μας, ζωντανούς και δυνατούς. Το μυαλό μας όμως και η σκέψη μας θα πρέπει να δουλέψει καλύτερα. Θα πρέπει να πάψουμε να περιμένουμε σωτήρες και θαύματα, αλλά να ζητούμε τα αυτονόητα. Και όταν αλλάξουμε εμείς, θα αλλάξουν κι εκείνοι που μας κυβερνούν. Υποχρεωτικά. Γιατί τότε θα τους πιάσει κι αυτούς ο φόβος της απώλειας των κεκτημένων τους και θα πρέπει να προσαρμοστούν. Ευσεβής πόθος θα μου πείτε. Ναι. Και όντως, φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει. Αλλά τελικά, δεν μπορείς να ζεις μόνο με το φόβο. Πρέπει να έχεις και ελπίδα.
Φοβάμαι ότι σας κούρασα, φοβάμαι ότι αυτό το κείμενο δεν έχει σχέση εδώ. Αλλά τι να γράψεις σε περίοδο καραντίνας που μόνο καραντίνα δεν είναι για τους μισούς και για τους άλλους μισούς είναι ηθική και οικονομική εξαθλίωση, ενώ οι βολεμένοι βγαίνουν στα κανάλια και τα social, ψαρεύοντας τους επόμενους ψηφοφόρους; Ενώ οι περισσότεροι από μας αναλωνόμαστε σε ανούσιους ιντερνετικούς τσακωμούς και ξεπερασμένα ιδεολογήματα;
Φοβάμαι ότι σας απογοήτευσα, κ. διευθυντά μου. Αλλά δεν μπορώ να ζω με το φόβο άλλο πια…
Νάσος Κονίτσας
