Είκοσι (20) Μέτρα ...
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2012 11:45
Είκοσι (20) μέτρα…*
Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένα παιδί. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια προστατευμένο, όπως εξάλλου ήταν και της μόδας μέχρι τότε. Είχε την τύχη, να μεγαλώσει στο κομμάτι του κύκλου της Ιστορίας όπου τα παιδιά τα έχουν όλα. Είχε την τύχη το μοναδικό του άγχος να είναι ποιον/α και αν θα ερωτευτεί, και σε ποιόν ή ποια φίλη να εμπιστευτεί τα μικρά μυστικά του. Είχε την τύχη να πάει σε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της πόλης του, να μένει στην καλύτερη περιοχή, να βγαίνει από νεαρή ηλικία στο καινούριο εμπορικό κέντρο της πόλης. Είχε την τύχη να μην αγχωθεί για το μέλλον του πιεστικά. Είχε την τύχη να ταξιδέψει. Να πάει σε έναν παραμυθένιο κόσμο και να θελήσει τελικά να μείνει εκεί.Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένα παιδί. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια προστατευμένο, όπως αποστειρωτικά ήταν της μόδας στην εποχή του. Είχε την ατυχία να μεγαλώσει στο κομμάτι του κύκλου της Ιστορίας που είχαν περάσει τα καλά: του μόχθου των παππούδων που έδωσαν, της άνεσης των γονέων που παρέλαβαν. Είχε την ατυχία να μεγαλώσει στην ακτίνα του κύκλου της Ιστορίας όπου τα παιδιά λούστηκαν με τα πάντα, μέσα στα πάντα, ποτέ έξω. Ναι, μάλλον ποτέ έξω. Είχε την ατυχία να ασχολείται μόνο με νεανικούς έρωτες και μικρές προδοσίες μεταξύ μικρού στενού ασφυκτικού κύκλου. Να φθαρεί από την επανάληψη από τα 15 και να πληγωθεί τότε, από κάτι γελοία μικρό. Είχε την ατυχία να πάει σε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία, με τις καλύτερες και ψηλότερες πόρτες, με τα πιο πυκνά κάγκελα που έκλειναν όλη την ασχήμια της κοινωνίας έξω. Έκλειναν και όλους τους πιθανούς διαφορετικούς και ενδιαφέροντες φίλους. Ίσως. Ποια ασχήμια άλλωστε, η γειτονία ήταν πάντα καθαρή και τα πράγματα ήσυχα στο εμπορικό. Έτσι φαινόταν άλλωστε. Οι μόνοι φίλοι που άξιζε να έχει ήταν ήδη εκεί γύρω. Σε ακτίνα το πολύ 20 μέτρων. Έτσι υποστήριζαν οι γείτονες. Είχε την ατυχία να ταξιδέψει σε ένα παραμυθένιο κόσμο, σε άλλη ήπειρο, και να θελήσει να μείνει τελικά εκεί. Ατυχία που τελικά ο κόσμος αυτός ήταν κάτι σαν τα σκηνικά του θεάτρου. Προστατευμένα και ψεύτικα.
Πήγε όμως. Σηκώθηκε και πήγε. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας και αμφιβολίες. Χωρίς να έχει έτοιμο στρωμένο τίποτα στην ξένη ήπειρο. Το μόνο στρωμένο ήταν το ρολόι, που το έβαλε από πριν στην ώρα τόπου άφιξης, για να εντυπωσιάζεται κάθε φορά από τη διαφορά. Το σπίτι το έστησε κουβαλώντας τα πράγματα με το μετρό, μακριά από τη σχολή. Πολλές ώρες, άπειρες ώρες, πέρασε υπόγεια. Το ρολόι γυρνούσε και ο ήλιος δεν φτάνει στις σήραγγες του μετρό. Δεν φτάνει κάτω από τις γέφυρες, στις γωνίες των δρόμων, στις συνοικίες.
Είχε την τύχη να γνωρίσει ανθρώπους, να δει μέρη.
Το ρολόι γυρνούσε και ο ήλιος δεν φτάνει στις σήραγγες του μετρό, ούτε καν μέσα από τα χαμόγελα των ανθρώπων. Δεν φτάνει κάτω από τις γέφυρες να δείξει τα χαρτονένια σπίτια των άστεγων. Δεν αντανακλά στις βελόνες από τις σύριγγες που είναι πεταμένες στις γωνίες των δρόμων. Ούτε στα βρώμικα παράθυρα των εργατικών υπερ-πολυκατοικιών. Ο ήλιος δεν έφτανε να τα δείξει, αλλά έφτανε το βλέμμα.
Είχε την ατυχία να γνωρίσει ανθρώπους, να δει μέρη.
Πέρασε μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια, μέχρι να αναγνωρίσει τον εαυτό της και να αποφασίσει το πως θέλει να ζήσει. Τελικά όχι εκεί. Δεν ήταν ζωή αυτή. Ήταν μια ακόμη φούσκα. Απλά ήταν μεταμφιεσμένη σε «δουλειά», σε «σπουδές» και σε «έλλειψη χρόνου». Ήταν μία ακόμα προστατευτική δικαιολογία και εμπόδιο για να ζήσει, μια δικαιολογία που χρησιμοποιούν πάρα πολλοί άνθρωποι πλέον, που φοβούνται να ζήσουν με σκοπό, αιτία, αιτιατό, δικαιολογία και αφορμή τις ανθρώπινες σχέσεις, το μικρό αυτό δίχτυ που ενώνει ανθρώπους, ένα δίκτυ τόσο μικρό που είναι πολύ μεγαλύτερο από τα 20 μέτρα. Μια φούσκα που δεν άφηνε να ζήσει ζωή.
Ποιος θα σε κατηγορήσει ότι εγκατέλειψες; Όλοι. Σίγουρα όλοι. Σίγουρα οι άνθρωποι των 20 μέτρων… Σίγουρα;
Θα σε κατηγορήσει αυτός που έφυγε φοιτητής και είχε ήδη σπίτι, παρέα στην πόλη που πέρασε;
Θα σε κατηγορήσει αυτός που πήγε σε άγνωστη πόλη αγκαζέ με τη μάμα ή τον/ην κολλητό/ή του φίλη για να του στήσουν το νοικοκυριό;
Θα σε κατηγορήσει αυτός που πήγε να σπουδάσει στο εξωτερικό και δημιούργησε κι εκεί έναν κύκλο 20 μέτρων από συμπατριώτες του; Μόνο.
Θα σε κατηγορήσει αυτός που τον περίμενε έτοιμη δουλειά με το που αποφοίτησε νομίζοντας κι αυτός ότι ήξερε τι θέλει να κάνει στη ζωή του από τότε που ήταν έμβρυο;
Θα σε κατηγορήσει αυτός που με το που αποφοίτησε αποφάσισε να νοικοκυρευτεί όσο πιο γρήγορα γίνεται για να αναλάβει άλλος το βάρος της ύπαρξης του;
Θα σε κατηγορήσει αυτός που με το που αποφοίτησε αποφάσισε να μην νοικοκυρευτεί ποτέ για να μην αναλάβει ποτέ το βάρος της ύπαρξης κανενός, ούτε καν της δικής του;
Κάποιος που δεν ήταν στα 20 μέτρα ίσως καταλάβει, κάποιος που αναγκάστηκε να τα πετύχει όλα μόνος του καταλαβαίνει την ανάγκη δημιουργίας σχέσεων με ανθρώπους, γιατί οι δικοί του έλειπαν.
Κάποιος που ξενυχτά στη δουλειά και το πρωί τρέχει στο πανεπιστήμιο, καταλαβαίνει τη σημασία του χρόνου.
Κάποιος που δεν μπόρεσε καν να φύγει από τον τόπο του καταλαβαίνει τη γενναιότητα του να φύγεις στο άγνωστο.
Πόσοι είναι αυτοί που πισωγυρίζουν συνεχώς, και στην πραγματικότητα δεν έχουν κάνει ούτε μισό βήμα έξω από το κατώφλι τους… Είναι οι ίδιοι που θέλουν να κάνουν βήμα, αλλά δεν τολμούν. Μήπως τελικά θα σε καταλάβουν όλοι τους; Όλοι! Σε αυτούς, σε όλους, θα λέει περισσότερα, ίσως και τα πάντα, το ότι έφυγες.
Όλη η γενιά μας ρίχνει τοίχους λίγο ή πολύ. Και βγαίνει από τα κάγκελα. Ας το ξαναγράψω, μήπως και το πιστέψω: όλη η γενιά μας ρίχνει τοίχους λίγο ή πολύ και βγαίνει από τα κάγκελα, όλη η γένια μας…. ρίχνει τοίχους… ;
Καλωσόρισες πίσω, σε περιμένουμε για να το ξανακάνεις, για να ξαναρίξεις τοίχο.
Είσαι μόλις 18 χρονών γυναίκα.
Άννα Kαραταγλίδου
*Η πίεση στην επιφάνεια της θάλασσας είναι εξ’ ορισμού ίση με μια ατμόσφαιρα. Στην κατάδυση κάθε 10 μέτρα που βυθιζόμαστε η πίεση αυξάνεται κατά μια ατμόσφαιρα. Άρα στα 10 μέτρα η πίεση είναι ίση με 2 ατμόσφαιρες και στα 20 μέτρα βάθος η πίεση είναι 3 ατμόσφαιρες. Όσο ανεβαίνει η πίεση τόσο μειώνεται ο όγκος του αέρα στους πνεύμονες.
