Δεν έχουμε ξεφύγει
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Mindfield
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 25 Ιανουαρίου 2021 00:46
Ώρα δέκα και μισή. Απαγόρευση κυκλοφορίας εδώ και ενενήντα λεπτά… Αν το έγραφα αυτό πριν δεκαοκτώ μήνες, όλοι θα μου έλεγαν «Άντε, βρε! Γράφεις sci-fi μυθιστόρημα; Πότε με το καλό»; Πού καταντήσαμε, Σωτήρη (όχι εσύ – άλλος)… Να βγάζω τη σκυλίτσα μου βόλτα το βράδυ, να έχω φτιάξει χαρτί για να είμαι «νόμιμος» και να ρωτάω στο μίνι μάρκετ αν μπορώ να μπω για να πάρω μία σοκολάτα και ένα αναψυκτικό.
Και εκεί που σκέφτεσαι τα μύρια όσα και τις σειρές επί σειρών κακών που έπονται (και καλά – μμμ, κακά που και καλά έπονται… πήξαμε στο λογοπαίγνιο), η ματιά σου πέφτει κάπου μέσα στο μαγαζί. Χαρακτηρίζεις μία συγκεκριμένη σοκολάτα ως «αμαρτωλή». Ο φίλος στην άλλη πλευρά του γκισέ τσιμπάει. «Αμαρτωλή αυτή εδώ»; Η φίλη, λίγο πιο πέρα, χαμογελάει. Και εκεί ξεχάστηκες. Και ενέδωσες, πηγαίνοντας την κουβέντα πιο κάτω. «Ξέρεις όμως ποια είναι η νούμερο ένα αμαρτωλή σοκολάτα»; Τρία λεπτά αργότερα, έχοντας καληνυχτίσει τα παιδιά, τα οποία έχουν προβεί στην παραγγελία της «νούμερο ένα», φεύγω για το σπίτι, νιώθοντας όμως πολύ καλύτερα. Απορείς, ε; Καλά κάνεις. Μήπως όμως να το δοκίμαζες και συ; Εσύ που μέρα με τη μέρα αισθάνεσαι ότι κυλάς. Ότι η ανηφοριά δεν έχει τελειωμό. Ότι ούτε τα καλά νέα για το εμβόλιο έφτιαξαν τη μέρα σου…
Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγες για μπύρα με τους φίλους σου; Εκείνο το Σάββατο πριν κλείσουν – στην ουσία τιμωρήσουν – τα μαγαζιά; Πότε πήγες τελευταία φορά θέατρο; Εκείνη την Κυριακή πριν την τελευταία Δευτέρα φυσικής ύπαρξης τους; Πότε άνοιξες ένα μπουκάλι κρασί με την παρέα σου, χαχανίζοντας με αφέλεια πάνω σε θέματα που μπορεί και να (μην) σας αφορούσαν; Μοιάζει μακρινό όλο αυτό;
Ναι, μοιάζει. Και είναι, συμφωνώ μαζί σου. Ξέρεις κάτι όμως; Πάντα θα υπάρχει ένας άνθρωπος στην άλλη μεριά του γκισέ. Ένας άνθρωπος που φορά τη μάσκα του, που δεν θα σε βλάψει και που δεν είναι κακό να του πεις ένα γεια, μια καλησπέρα, ένα «Πώς πάμε;», ένα κάτι. Και να δεις που οκτώ στις δέκα φορές, εκείνος ο άνθρωπος θα σου πει και σένα μια φρασούλα. Και είναι πιθανό να γίνει κουβέντα όλο αυτό. Και να περάσουν πέντε λεπτά ή μισή ώρα και να μην το έχεις πάρει χαμπάρι. Και όταν έλθει η ώρα να φύγεις, να κοιτάξεις το ρολόι στο κινητό σου και να σκεφτείς «Μωρέ, μπράβο! Πήγε τόσο»; Ξεχάστηκες, ναι; Και σ’ άρεσε, μην διστάσεις να το παραδεχτείς.
Μου γουστάρει να ξεχνιέμαι λοιπόν. Μου αρέσει να παραδέχομαι ότι ΔΕΝ έχω ξεφύγει. Ότι ΔΕΝ λέω ναι στην κατήφεια και τη μιζέρια. Ότι το κάνω θέμα στις συζητήσεις με τους φίλους μου. Μου γουστάρει που θεωρώ την ΚΛΕΙΣΤΗ τηλεόρασή μου ως την καλύτερη ηλεκτρική συσκευή στο σπίτι. Μου γουστάρει που χαζεύω τα βινύλια και ζηλεύω που δεν έχω τόσα όσα θα ήθελα ή όσα έχουν φίλοι και γνωστοί με συλλογάρες. Να σου εκμυστηρευτώ κάτι όμως; Δεν θα τρελαθώ κιόλας. Τσούκου-τσούκου, από μικρή συλλογή θα γίνει μεγαλύτερη. Όπως και η ζωή μας. Με ένα βήμα τη φορά. Με ένα χαμόγελο την ημέρα. Παρά τις σφαλιάρες. Παρά τις ανηφοριές. Παρά την παραπληροφόρηση και τις συνομωσίες των μετρίων.
Θα ξαναπάω στο μίνι μάρκετ. Θα ξαναπάω να πω δυο κουβέντες. Να ακούσω άλλες τόσες, ίσως και περισσότερες. Να μάθω αν τελικά ήλθε η «αμαρτωλή νούμερο ένα». Να πιστοποιήσω ότι δεν έχουμε ξεφύγει. Και μετά θα έλθω να σου τα πω όλα. Και μπορεί να κάνουμε κουβέντα οι δυο μας. Και να μας αρέσει κιόλας…
Κώστας Κούλης
Και εκεί που σκέφτεσαι τα μύρια όσα και τις σειρές επί σειρών κακών που έπονται (και καλά – μμμ, κακά που και καλά έπονται… πήξαμε στο λογοπαίγνιο), η ματιά σου πέφτει κάπου μέσα στο μαγαζί. Χαρακτηρίζεις μία συγκεκριμένη σοκολάτα ως «αμαρτωλή». Ο φίλος στην άλλη πλευρά του γκισέ τσιμπάει. «Αμαρτωλή αυτή εδώ»; Η φίλη, λίγο πιο πέρα, χαμογελάει. Και εκεί ξεχάστηκες. Και ενέδωσες, πηγαίνοντας την κουβέντα πιο κάτω. «Ξέρεις όμως ποια είναι η νούμερο ένα αμαρτωλή σοκολάτα»; Τρία λεπτά αργότερα, έχοντας καληνυχτίσει τα παιδιά, τα οποία έχουν προβεί στην παραγγελία της «νούμερο ένα», φεύγω για το σπίτι, νιώθοντας όμως πολύ καλύτερα. Απορείς, ε; Καλά κάνεις. Μήπως όμως να το δοκίμαζες και συ; Εσύ που μέρα με τη μέρα αισθάνεσαι ότι κυλάς. Ότι η ανηφοριά δεν έχει τελειωμό. Ότι ούτε τα καλά νέα για το εμβόλιο έφτιαξαν τη μέρα σου…
Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγες για μπύρα με τους φίλους σου; Εκείνο το Σάββατο πριν κλείσουν – στην ουσία τιμωρήσουν – τα μαγαζιά; Πότε πήγες τελευταία φορά θέατρο; Εκείνη την Κυριακή πριν την τελευταία Δευτέρα φυσικής ύπαρξης τους; Πότε άνοιξες ένα μπουκάλι κρασί με την παρέα σου, χαχανίζοντας με αφέλεια πάνω σε θέματα που μπορεί και να (μην) σας αφορούσαν; Μοιάζει μακρινό όλο αυτό;
Ναι, μοιάζει. Και είναι, συμφωνώ μαζί σου. Ξέρεις κάτι όμως; Πάντα θα υπάρχει ένας άνθρωπος στην άλλη μεριά του γκισέ. Ένας άνθρωπος που φορά τη μάσκα του, που δεν θα σε βλάψει και που δεν είναι κακό να του πεις ένα γεια, μια καλησπέρα, ένα «Πώς πάμε;», ένα κάτι. Και να δεις που οκτώ στις δέκα φορές, εκείνος ο άνθρωπος θα σου πει και σένα μια φρασούλα. Και είναι πιθανό να γίνει κουβέντα όλο αυτό. Και να περάσουν πέντε λεπτά ή μισή ώρα και να μην το έχεις πάρει χαμπάρι. Και όταν έλθει η ώρα να φύγεις, να κοιτάξεις το ρολόι στο κινητό σου και να σκεφτείς «Μωρέ, μπράβο! Πήγε τόσο»; Ξεχάστηκες, ναι; Και σ’ άρεσε, μην διστάσεις να το παραδεχτείς.
Μου γουστάρει να ξεχνιέμαι λοιπόν. Μου αρέσει να παραδέχομαι ότι ΔΕΝ έχω ξεφύγει. Ότι ΔΕΝ λέω ναι στην κατήφεια και τη μιζέρια. Ότι το κάνω θέμα στις συζητήσεις με τους φίλους μου. Μου γουστάρει που θεωρώ την ΚΛΕΙΣΤΗ τηλεόρασή μου ως την καλύτερη ηλεκτρική συσκευή στο σπίτι. Μου γουστάρει που χαζεύω τα βινύλια και ζηλεύω που δεν έχω τόσα όσα θα ήθελα ή όσα έχουν φίλοι και γνωστοί με συλλογάρες. Να σου εκμυστηρευτώ κάτι όμως; Δεν θα τρελαθώ κιόλας. Τσούκου-τσούκου, από μικρή συλλογή θα γίνει μεγαλύτερη. Όπως και η ζωή μας. Με ένα βήμα τη φορά. Με ένα χαμόγελο την ημέρα. Παρά τις σφαλιάρες. Παρά τις ανηφοριές. Παρά την παραπληροφόρηση και τις συνομωσίες των μετρίων.
Θα ξαναπάω στο μίνι μάρκετ. Θα ξαναπάω να πω δυο κουβέντες. Να ακούσω άλλες τόσες, ίσως και περισσότερες. Να μάθω αν τελικά ήλθε η «αμαρτωλή νούμερο ένα». Να πιστοποιήσω ότι δεν έχουμε ξεφύγει. Και μετά θα έλθω να σου τα πω όλα. Και μπορεί να κάνουμε κουβέντα οι δυο μας. Και να μας αρέσει κιόλας…
Κώστας Κούλης
