Σε κάθε πόλη γεμάτη ζωντάνια, ρυθμό και κόσμο υπάρχουν κάποια μικρά, στενά, συνήθως ανήλιαγα δρομάκια που μέσα σε μερικά μόνο μέτρα σε μεταφέρουν σ’ ένα κόσμο διαφορετικό απ’ αυτόν που μέχρι τώρα ήσουν. Είτε με τη βαβούρα, είτε με τη σιωπή τους. Είτε με τους τουρίστες, είτε με τους ντόπιους γέρους που έχουν το στέκι τους. Με το οτιδήποτε.
Βαρκελώνη. Κατεβαίνεις τη La Rambla, μια Αριστοτέλους στο δεκαπλάσιο μήκος, μια Γούναρη στο διπλάσιο πλάτος. Στρίβεις αριστερά στο πεζοδρομημένο στενάκι, τρία ποδήλατα με το ζόρι χωράνε να περάσουν. Αν είσαι κλειστοφοβικός έχεις έναν παραπάνω λόγο να ιδρώνεις, πέρα απ’ τη ζέστη και την υγρασία της καλοκαιρινής Μεσογείου. Ξαφνικά, ξεπετάγεται ένα χρωματιστό μπαράκι. Με τις μουσικές του, με τις μπύρες του, με τις φυσιογνωμίες του. Όλα τόσο διαφορετικά απ’ αυτά που συμβαίνουν εκατό μέτρα παραπέρα.
Θεσσαλονίκη. Μία μικρογραφία της Βαρκελώνης, βουτηγμένη απ’ την κορφή ως τα νύχια, ή απ’ τα κάστρα ως το λιμάνι αν προτιμάτε, στο μπουκαλάκι με τα αρώματα των Βαλκανίων και όλων των άλλων λαών που κατά καιρούς έχουν ζήσει εδώ. Κατρακυλάς, λοιπόν, τη Γούναρη και, προσπερνώντας κάθε καρυδιάς καρύδι στο δρόμο σου, κάνεις δεξιά στο στενάκι. Ένα τρομερά όμοιο με το προηγούμενο μπαράκι σε περιμένει. Με τις μουσικές του, με τις μπύρες του, με τις φυσιογνωμίες του. Όλα τόσο διαφορετικά απ’ αυτά που συμβαίνουν είκοσι μέτρα παραπέρα.
Τέτοια στενάκια και τέτοια μπαρ μπορείς να βρεις σχεδόν σε κάθε μεγάλη ή μικρή πόλη. Δεν είναι μόνο αυτά όμως. Δεν είναι μόνο οι χώροι διασκέδασης και χαλάρωσης. Υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν ατελείωτες ώρες και μέρες σε κάποιο μέρος που ανήκει σ’ ένα διαφορετικό κόσμο, με άλλη γλώσσα, άλλες ιδιαιτερότητες και συνήθειες. Κι όλα αυτά μια ανάσα απ’ το κέντρο της πόλης, τους δρόμους της οποίας πριν λίγο κατρακυλούσες. Τέτοιου είδους «κόσμοι» συχνά σου αποκαλύπτονται σε ταξίδια, είτε στη χώρα σου είτε στο εξωτερικό. Αν είσαι αρκετά τυχερός, μπορεί να τους ανακαλύψεις και στα μέρη σου, απλά κάνοντας ένα βήμα παραπέρα απ’ εκεί που είχες σταματήσει την κατρακύλα το προηγούμενο Σάββατο.
Αυτοί οι «κόσμοι» είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα ταξίδια. Και τι μένει από δαύτα αν η πόλη σου δεν είναι αρκετά τυχερή ώστε να έχει πολιτισμικά στοιχεία από Κίνα και Πακιστάν μέχρι Νιγηρία, Ευρώπη και Αμερική στην καθημερινότητά της; Ή αλλιώς, τι μένει χωρίς τους μετανάστες και τους τουρίστες; Τα λίγα αυτά που απομένουν, είναι οι αφετηρίες των ταξιδιών. Τα τρένα, τα αεροπλάνα και τα καράβια. Τα τρένα είναι ό,τι πιο κοντινό στις καθημερινές μετακινήσεις μας. Τα αεροπλάνα απ’ την άλλη, μπουχτισμένα στους κανόνες ασφαλείας και τα συναφή, δε σ’ αφήνουν να χαρείς το ταξίδι. Τα καράβια όμως… Στα καράβια ζεις το ταξίδι, το καταλαβαίνεις απ’ το χρόνο που χρειάζεται, βλέπεις τις αλλαγές να εξελίσσονται αργά, μπροστά στα μάτια σου, μυρίζεις τη θάλασσα. Ίσως να είναι μόνο στο μυαλό σου έτσι. Ίσως πάλι να φταίει ο Καββαδίας που σκέφτεσαι μ’ αυτό τον τρόπο.
Ο τρόπος αυτός σε οδηγεί στο να διάλεγες το λιμάνι, αν ήσουν αναγκασμένος να διαλέξεις, ως το μέρος απ’ το οποίο θα περνούσες αυτόν τον «άλλο κόσμο». Περνάς, λοιπόν, εκείνη τη βαριά πόρτα ή τη μεγάλη μπάρα με την πινακίδα «απαγορεύεται η είσοδος στους μη έχοντες εργασία» και, όπως τα μικρά μπαράκια, βλέπεις τον «άλλο κόσμο» να ανοίγεται μπροστά σου. Ακούς το θόρυβο της πόλης σου πίσω σου, ενώ εσύ είσαι έτη φωτός μακριά. Σκέφτεσαι αυτό που είχες διαβάσει μικρός σε κάποιο βιβλίο. «Το πιο γρήγορο πράγμα στον κόσμο είναι ο νους.» Μετά σκέφτεσαι πως κάποιοι περνούν καθημερινά αυτή την πόρτα και αναρωτιέσαι πόσο διαφορετικό είναι το να βρίσκεσαι εκεί έχοντας πηδήξει ένα φράχτη στα μουλωχτά ή έχοντας σπρώξει την πόρτα λέγοντας καλημέρα στο συνάδελφο στην πύλη.
Δε σταματάει εκεί όμως. Αυτός ο μαγικός και μαγεμένος «άλλος κόσμος» είναι απλά ένα σκαλοπάτι για παραπέρα. Επειδή αλλιώς είναι να κάθεσαι στο λιμάνι δίπλα στο καράβι, αλλιώς στη γέφυρα, βλέποντας την πόλη σου όπως δύσκολα θα την ξαναδείς, όσο είναι δεμένο κι αλλιώς όταν η πλησιέστερη στεριά είναι κάμποσα χιλιόμετρα μακριά. Κι αυτοί οι κόσμοι ανά δύο εφάπτονται, και υπάρχουν άνθρωποι που ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους είναι σε κάποιον απ’ τους δύο «μη συνηθισμένους κόσμους», τόσο μεγάλο που ώρες-ώρες οι ίδιοι ξεχνάνε πόσο τυχεροί είναι ή πόσο τους ζηλεύεις. Για κάποιους αναρωτιέσαι, πώς αντέχουν και μοιράζουν τη ζωή τους σ’ αυτούς τους κόσμους. Πώς αντέχει ένας λιμενεργάτης και δε μπαρκάρει, έχοντας δει τη θάλασσα από ψηλά, την πόλη του όσο λίγοι και έχοντας κοιτάξει την άγκυρα που καλεί; Τι κουβαλάει ένας ναυτικός και συνεχίζει το ταξίδι, αφήνοντας πίσω οικογένεια και φίλους, «δύο κόσμους» μακριά του;
Και μετά βγαίνεις, επιστρέφεις απότομα. Στην κοσμάρα σου για λίγο στην αρχή και μετά στον όμορφο (αλλά όχι τόσο όμορφο), πραγματικό κόσμο σου. Θέλεις να γυρίσεις, αλλά ξέρεις πως δεν είναι και τόσο εύκολο. Αρχίζεις πάλι να σεργιανάς στην πόλη σου, την ξέρεις σαν την παλάμη σου. Προσπαθείς να πηγαίνεις μόνο απ’ τα στενάκια. Όσο γίνεται. Βλέπεις κόσμο έξω, διασκεδάζουν. Αναρωτιέσαι πόσοι απ’ αυτούς μπορεί να έχουν δει αυτά που είδες. Σκέφτεσαι πως υπάρχουν και χειρότερα, αυτοί τουλάχιστον έχουν ανακαλύψει τα στενάκια. Μετά σου γυρνάει το μυαλό και ψάχνεις για κάποιον που να ταιριάζει στον «κόσμο - σκαλοπάτι», που τώρα κάνει βάρδια «εκτός»… ή «εντός», όπως το δει κανείς. Πώς μοιάζει όμως; Χαρούμενος ή μελαγχολικός; Εξωστρεφής ή λιγομίλητος; Πασχίζεις να χτίσεις το προφίλ του, αλλά σου λείπουν εμπειρίες μιάμισης ζωής.
Περνάς απ’ το μπαράκι στο στενάκι. Ο καιρός είναι καλός και έχει μόνο ένα άδειο τραπεζάκι. Δεν αντιστέκεσαι: «ένα μεγάλο βαρέλι» κάνεις νόημα στη σερβιτόρα από μακριά. Ρεμβάζεις, χαζεύοντας μία τις φυσαλίδες στη μπύρα σου και μια τον κόσμο τριγύρω. Μετά προσέχεις τη φωνή του David και ξανακάνεις το «ταξίδι» απ’ την αρχή, πριν αρχίσεις να σκέφτεσαι το ταξίδι που θα κάνεις για να τον δεις στην περιοδεία που ανακοίνωσε…
Θα ξαναπάω στο μίνι μάρκετ. Θα ξαναπάω να πω δυο κουβέντες. Να ακούσω άλλες τόσες, ίσως και περισσότερες. Να μάθω αν τελικά ήλθε η «αμαρτωλή νούμερο ένα». Να πιστοποιήσω ότι δεν έχουμε ξεφύγει...
Με νοιάζει που κάθε καμένη ή και καμένος βέβαια, για να μην βγάλουμε και την ουρά των αρσενικών απέξω, μπορεί να πράττει ως δικαστής και σωφρονιστής. Τι πίνετε αλήθεια;
Ήμαστε συνηθισμένοι να βγαίνουμε, να βολτάρουμε στους όμορφα φωτισμένους δρόμους, να χαμογελάμε έστω κι αν ήταν ημί-αληθινό, καθώς τα προβλήματα δεν χάνονταν στις γιορτές, απλά η εορταστική αύρα μας...
Κάποιοι φοβούνται ότι θα πεθάνουν, κάποιοι ότι θα πεινάσουν, κάποιοι ότι θα τους ελέγχουν, κάποιοι ότι τους κοροϊδεύουν. Εγώ πάλι, ότι μπορεί να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα. Και το μόνο σίγουρο ...
Από το αν γουστάρουμε τη φέτα τη χωριάτικη, μέχρι τα πολιτικά μας πιστεύω, είναι τεράστιο το εύρος των συγκρούσεων. Ναι, συγκρούσεις γίνονται, ακόμη κι εσείς σίγουρα έχετε συμμετάσχει σε μια. ...
Συχνά τα τελευταία χρόνια ακούμε πως τα σημερινά παιδιά δεν έχουν όρια. Έχετε όμως αναρωτηθεί γιατί; Μήπως γιατί τα στερεότυπα μιας παλιάς κοινωνίας, που τα κληρονομούμε από γενιά σε γενιά, εί...
Βρέθηκα στο κέντρο της πόλης κάπου στις ένδεκα το πρωί, με τον καιρό να έχει ελαφρώς γκριζάρει από τη συννεφιά και τον ήλιο πίσω από τα σύννεφα να χαϊδεύει απαλά αυτό το φθινοπωρινό πρωινό. Τα...
Τι γίνεται λοιπόν με τις παραστάσεις, τις συναυλίες, τα φεστιβάλ; Τόσος κόσμος είναι επί ξύλου κρεμάμενος. Δεν ξέρω για τα οικονομικά, αλλά σίγουρα τα ψυχολογικά αποθέματα όλων βρίσκονται σε ε...
Οδηγία (μία) προς ναυτιλομένους: πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε το παρακάτω κείμενο, εστιάστε στην ετυμολογία της λέξεως, η οποία καταλαμβάνει ιδιαίτερα μεγάλο χώρο στην εν γένει αφήγηση ή/και περιγρα...
Πάντα είχα μία καλή δικαιολογία για όλες τις συμπεριφορές που έχω δεχτεί. Πάντα δικαιολόγησα τον άνθρωπο και την κακή συμπεριφορά του. Μέχρι που κατάλαβα πως στην πραγματικότητα δεν είναι ο άλλος πο...
Σιγά σιγά, η πραγματικότητα βάζει στην άκρη τους συναισθηματισμούς. Το «Πώς θα ζήσουμε;» ακούγεται ακόμη και στους φωταγωγούς. Θα πάρω το επίδομα, δεν θα το πάρω, θα βρω δουλειά, δεν θα βρω online π...
Δεν είμαι ειδήμων για να πω πότε θα τελειώσει όλο αυτό και θα επανέρθουμε στην καθημερινότητά μας. Εύχομαι μόνο να τελειώσει γρήγορα. Να βρεθούμε πάλι με τις οικογένειές μας. Με τους φίλους μας. Να ...
Γι’ αυτό σας λέω, η καραντίνα έληξε επί της ουσίας. Τουλάχιστον να έρθει η 4η Μαΐου, να ανοίξουν και τα κλειστά μαγαζιά, να φάει λίγο ψωμάκι ο κόσμος, να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα υγιειν...
Να θυμάστε ότι οι χειριστικές σχέσεις δηλητηριάζουν τη σχέση μας, όχι μόνο με τους άλλους, αλλά κυρίως με τον ίδιο μας τον εαυτό. Η συστηματική επαφή με χειριστικούς νάρκισσους μπορεί να ...
Παραδέχομαι! Είναι “μαέστροι” κάποιοι. Ξέρουν τι θέλεις, πώς θα το σερβίρουν και πώς θα σε κάνουν να χάσεις τον εαυτό σου, σε τέτοιο βαθμό, που δε θα θέλεις καν να κοιτάξεις στον καθρέφτη, από...
Το αμέσως επόμενο και πιο «ικανοποιητικό» είναι να γίνουν όλα όπως πρέπει, να μείνουμε σπίτι όσο χρειάζεται και σιγά σιγά από Οκτώβριο να δούμε πόσοι έμειναν για να τραγουδήσουν. Η οικονομική ...
Ήρθε η ώρα να δω κατάματα τον εχθρό μου. Τον εαυτό μου. Να θυμηθώ ξανά αυτό που πάντα λέω. «Αν κάτι σε ενοχλεί στον άλλο, ψάξτο μέσα σου». Παύση, όλα σε παύση. Και όσο εξωτερικά παύουν όλα, τό...
Θέατρα και συναυλιακοί χώροι έκλεισαν με απόφαση του κράτους, έτσι θεατρικές παραγωγές και μεγάλα φεστιβάλ αναβλήθηκαν επ’ αόριστον, οι διοργανωτές τους αντιμετώπισαν τεράστια προβλήματα, κυρίως οικ...
Πάρτε δύο μπαλόνια και φουσκώστε τα λίγο. Στη συνέχεια σκεφτείτε νοερά ότι το μπαλόνι είναι το σώμα και ο αέρας που μπαίνει μέσα είναι ο θυμός. Φουσκώστε τα μπαλόνια μέχρι να μη χωράει άλλο αέρ...
Την… παράσταση μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα έχουν καταφέρει να «κλέψουν» με τις εμφανίσεις τους πάλι δύο ομάδες. Η μία είναι ο Παναθηναϊκός και η άλλη ο Άρης.
Ποιος νοιάζεται για την υστεροφημία του; Τι σημασία έχει το μετά, αν δεν μπορείς να χαρείς το τώρα; Εμπρός λοιπόν, ελάτε μαζί μου και χαμογελώντας ζήστε το τώρα, χωρίς γρίνια!
Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και με τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα να επηρεάζουν και το χώρο της εκπαίδευσης, ας θυμηθούμε τι σημαίνει η παιδεία ως αξία…
Μου αρέσει το κύμα... Με κάνει να αισθάνομαι δυνατός, μου θυμίζει πράγματα στη ζωή που συνηθίζουμε να τα ξεχνάμε, πράγματα τα οποία μας φαίνονται βουνό...
Στην οθόνη, τα ζόμπι τραβούσαν τα άντερα μίας κατά τα άλλα περιποιημένης ξανθιάς, η οποία κατάφερνε να ουρλιάξει πολύ χαριτωμένα, δεδομένης της κατάστασής της...
Το θέμα είναι τι γίνεται σήμερα. Υπάρχει πραγματικά κάποιος που πιστεύει πως τα όσα ζει ο μέσος νέος μεταξύ δεκαπέντε και εικοσιπέντε δεν είναι αρκετά;
Η πραγματοποίηση των πνευματικών, ψυχικών και σωματικών δυνατοτήτων του ανθρώπου, καθώς και η αίσθηση της πληρότητας-εσωτερική ισορροπία-που αυτή συνεπαγέται.
Πολιτικό μανιφέστο, πολιτική φιλοσοφία, φιλοσοφία της ιστορίας ή ουμανιστικό προσκλητήριο. Το έργο «Ηγεμόνας» κατέχει περίοπτη θέση στην ιστορία των ιδεών της δυτικής κουλτούρας.
Σε αυτή τη χώρα δεν έχουν απομείνει πια πολλά, οι πηγές λιγοστεύουν και ο κόσμος πληρώνει το υψηλότατο τίμημα της κακής διαχείρισης, των λαθών.Η πρώτη σκέψη είναι ότι είμαστε ολομόναχοι!
Την διατύπωση την γνωρίζεις πολύ καλά. Όπως είχε πει κάποια κάποτε: «Τα αρχίδια στους άντρες είναι ό,τι είναι οι τσάντες για τις γυναίκες». Προφανώς απαραίτητα.
Είναι ο Vladimir Franz ο πιο διαφορετικός υποψήφιος για Πρόεδρος της Τσεχίας; Όλα τα διεθνή ΜΜΕ απαντούν ναι, από την στιγμή που ο άνδρας με τα πολλά τατουάζ...
Είναι να αναρωτιέται κανείς αν η Ελλάδα στην Eυρωζώνη είναι ένα νέο whipping boy ή ένας φαρμακός που λειτουργεί ως γιατρικό για την κοινότητα αφού απομακρύνει το κακό ...
Η ανάληψη ευθυνών είναι αναγκαία, δεν διαφωνεί κανείς σε αυτό, αλλά δεν θα πρέπει να γίνεται σε καμία περίπτωση με γνώμονα εκλογικά συμφέροντα και ψηφοθηρία. Γιατί τότε είναι απλά προκλητική ...
...
Ο μουσικός συντάκτης είναι ένας τσαμπατζής περιωπής, τον οποίο γλύφουν οι διοργανωτές συναυλιών και οι εταιρείες δίσκων, προκειμένου να γράψει καλά λόγια.
Δεν πέρασαν παρά λίγες μέρες από την δημόσια επιστολή του κου Κωστόπουλου, με την οποία ο άλλοτε αυτοκράτορας των περιοδικών, ομολογεί την αποτυχία του ...