ην Τεχνόπολη στο Γκάζι βρεθήκαμε παρέα με πεντανόστιμες γεύσεις, με διάφορες παραλλαγές που γαργαλούν τη μύτη, με δημιουργίες που ξεπερνούν τη φαντασία, με τη σοκολάτα που δεν θα σταματήσει να μας εξιτάρει, να μας πυρώνει, να μας αρέσει.

Γιατί όχι; Η ΗΥΜΜ είναι εξαιρετική επιλογή, είναι σίγουρο ότι θα περνάγαμε καλά και από την άλλη…

Τα υπέροχα Spritz cocktails που είχαν ετοιμάσει για μας ήταν με φρέσκα, αγνά συστατικά, όπως μέντα, αγγούρι, ροδάκινο, λεμόνι και δενδρολίβανο και ζουμερά φρούτα.

  Συμβουλή μου σε όσους θέλουν να κατακτήσουν τη γνώση και να φτάσουν όσο πιο ψηλά γίνεται, είναι να δουλέψουν πολύ την “τέχνη “ τους και να αφοσιωθούν σε αυτή.

  Για καπιταλιστικά συμφέροντα, Αμερική και Ρωσία προσπαθούν να αποδυναμώσουν τους λαούς για να πάρουν το πετρέλαιο και να έχουν τον έλεγχο πάνω τους.

  Αφού πάλεψε για περίπου τρία λεπτά με τον καρχαρία, ο ντόπιος Μαορί επέστρεψε  σώος στην ακτή και τον ονόμασε λευκό δαίμονα της θάλασσας.

  Δεν ξέρω αν προσπαθώ μάταια να δαμάσω την ασχήμια της ψυχής μου, ξέρω όμως ότι προσπαθώ για χάρη του.

  Είχαν χωρίσει πριν από ένα χρόνο περίπου, όμως κάτι υπήρχε ακόμη μέσα τους, κάτι τους έτρωγε...

    «Κάθε φορά που αγγίζω το ποτήρι με τα χείλη μου, κάθε φορά που το ποτό βυθίζεται στο κορμί μου, μια αλγεινή ανάμνηση ξεθωριάζει».

   Χρειάστηκαν μήνες για να επουλώσουν οι πληγές, για να βρω το θάρρος να σου γράψω τούτο το κείμενο ακούγοντας μια γνώριμη μελωδία.

  Γλουτοί, πολλοί γλουτοί, παρέα με ζουμερές μπάλες, ελαφρώς κρυμμένες πίσω από ένα μικρό κομμάτι ύφασμα.

   Αυτό ήταν, όλα τέλειωσαν. Χαμογελάς, δίνεις το χέρι στον ξένο, τον ευχαριστείς και παγερά με αποχαιρετάς.

...Τι είχα κάνει, διάολε; Πως επέτρεψα, για ακόμη μια φορά, στον άσχημο εγωισμό μου να με καταστρέψει;...

Δάσκαλε, ΜΕΓΑΛΕ και τρανέ, Σωκράτη! John Emmans εδώ.

  Ήταν ένα θλιμμένο βράδυ του Φεβρουαρίου όταν, εκείνη που κατείχε το κλειδί της καρδιάς μου, μου τηλεφώνησε για να τη συναντήσω επειγόντως...

   Bρες ένα στυλ που σου αρέσει, ένα κομμάτι, έναν τραγουδιστή. Προσπάθησε να βρεις ΓΙΑΤΙ σου αρέσει...

  Όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο. Απλά κάποιοι δουλεύουν το μυαλό τους πολύ, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι καθόλου...

  Ο άνδρας με τα μαύρα πικραίνεται για άλλη μια φορά και το σχοινί τεντώνει επικίνδυνα.  

Την σχέση μου με τον χρόνο θα την χαρακτήριζα επιεικώς αρρωστημένη. Ναι, ξέρω, ηχεί κάπως βαρύ, μα έτσι νιώθω . 

Λίγο πριν χαθώ στο λευκό φως και με όση δύναμη μου έχει απομείνει, θα σας διηγηθώ την ιστορία της δικής μου μπουγάτσας.

   Τι κι αν υπάρχει κρίση, τι κι αν τα λεφτά που σου στέλνουν εξαφανίζονται ως δια μαγείας... πάντα θα βρίσκεις κάτι όμορφο.

  Επιμένεις να ζεις με την ματαιότητα, όμως, ότι θα τον βλέπεις για πάντα. «Πάντα»... Πόσο οξύμωρο!  

Λοιπόν, ως εδώ και μη παρέκει! Κάτω η αυτοκρατορία των ηλιθίων! 

   Δεν απογοητεύομαι από τους ανθρώπους... οι άνθρωποι είναι για να μας εκπλήσσουν.

Σιχαίνομαι όμως δύο πράγματα… το δηθενισμό και το επιτηδευμένο σικ!

Βλάσφημος. Πότης. Φανατικός καπνιστής. Τζογαδόρος. Άθεος. Γυναικάς. Άσχημος. Βρώμικος. Γέρος. Περήφανος γαμημένος ροκάς.

Πώς μπορείς να γράφεις σε Κυριακάτικο φύλλο και να μιλάς με αυτόν τον τρόπο, αναρωτήθηκα από μέσα μου… και σε ποιον απευθύνεται; Σε μας;;;

"Θέλω ανοιχτά παράθυρα, να με χτυπάει αέρας". Και τώρα ο αέρας που φυσάει... όλα τα παίρνει και τα σκορπάει...

Δεν υπάρχει σεβασμός, προς κανέναν. Ούτε καν προς τους ίδιους τους εαυτούς μας. Δε σεβόμαστε ούτε την ίδια μας τη σκιά.