Παρουσίαση βιβλίου: Θέατρο Τέχνης. Επίδαυρος, 1985 - 1998
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Εκθέσεις & Εκδηλώσεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 08 Σεπτεμβρίου 2019 18:45
Η πρώτη αποστολή για τη σεζόν που ξεκίνησε έτυχε να είναι στο 48ο φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο. Κι εδώ ήδη αρχίζουν οι διαφωνίες, οι τραγικές ειρωνείες και τα λοιπά. Γιατί εγώ δεν ένοιωσα καμία σεζόν να τελειώνει. Μια οι συνεντεύξεις, μια τα βιβλία, δεν ένιωσα κανένα «κενό». Συν τοις άλλοις, είχα στα πλάνα μου να επισκεφτώ την Επίδαυρο αυτό το καλοκαίρι, για κάποιους άσχετους με το περιοδικό λόγους, αλλά αυτό τελικά δεν προέκυψε. Και η αλήθεια είναι ότι μια στεναχώρια την είχα. Όταν όμως ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει.
Το μήνυμα ήταν σαφές. «Παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Καπελώνη για το Θέατρο Τέχνης στα Επιδαύρια. «Θέατρο Τέχνης. Επίδαυρος, 1985 1998». Ποιος θα πάει»; Ήταν μια σαφέστατη πρό(σ)κληση από τη μοίρα και δεν σκόπευα να την αφήσω αναπάντητη. Τσακώνω λοιπόν την τράτα και την κυρά και βουρ για το Ζάππειο. Το φεστιβάλ έχει ήδη ξεκινήσει από τις 30 Αυγούστου και θα διαρκέσει ως τις 15 Σεπτεμβρίου, οπότε βρισκόμαστε στο μέσον του. Άρα ούτε πολύ κόσμο περίμενα, ούτε λίγο. Κάτι ενδιάμεσο, λόγω και του πολύ όμορφου Παρασκευιάτικου δειλινού, μια γλυκιά δροσούλα που είχε κάνει τη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας απολαυστική. Έφτασα σχετικά γρήγορα στη σκηνή «Αλ. Παπαδιαμάντης», όπου μας περίμενε ήδη ο δημιουργός μαζί με τους Ευανθία Στιβανάκη (θεατρολόγο), Μαριάννα Κάλμπαρη (σκηνοθέτις και καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης), Κάτια Γέρου (ηθοποιό), Κυριάκο Κατζουράκη (εικαστικό, σκηνοθέτη), Ρένη Πιττακή (ηθοποιό). Όλοι μας μετέφεραν το κλίμα από την Επίδαυρο του Θεάτρου Τέχνης που γνώρισαν και παρουσιάζει ο δημιουργός στο βιβλίο του, που δεν είναι κάτι άλλο από φωτογραφίες εκείνης της περιόδου, μαζεμένες με τέτοιον τρόπο που σε μετέφεραν στο τοπίο και στην εποχή. Φωτογραφίες δίχως στήσιμο και μακιγιάζ, από στιγμές ανθρώπων σε πρόβες, σε διαλλείματα, στα καμαρίνια. Στιγμές ανθρώπινες και ακαμουφλάριστες. Στιγμιότυπα που πάρθηκαν με δανεικές ή απαρχαιωμένες φωτογραφικές μηχανές και κατά τον καλλιτέχνη καλύπτουν ένα πραγματικό ιστορικό κενό. Οι καλεσμένοι μοιράστηκαν μαζί μας μνήμες και συναισθήματα από εκείνη την εποχή, από τη συνεργασία με τους μεγάλους δασκάλους και διευθυντές του Θεάτρου Τέχνης, τις προσωπικές τους απόψεις για την Επίδαυρο. Το κοινό που γέμισε σχεδόν όλες τις διαθέσιμες θέσεις, έδειχνε να συμφωνεί με τα λεγόμενά τους, σίγουρα δε ανάμεσά τους βρίσκονταν και άνθρωποι που τα έζησαν όλα αυτά από κοντά. Όταν μάλιστα μία εκ των καλεσμένων αποκάλεσε την Επίδαυρο ως τους «Ολυμπιακούς αγώνες του Θεάτρου Τέχνης», όπου κάθε παράσταση έπρεπε να ήταν «θέμα ζωής και θανάτου», το κοινό στην πλειοψηφία του έγνεψε καταφατικά. Στο πίσω μέρος του πάνελ εμφανιζόντουσαν φωτογραφίες από το βιβλίο και νόμιζες ότι τα λεγόμενα των καλεσμένων ήταν οι υπότιτλοι! Κοιτάζοντας δε τα ανεπιτήδευτα πρόσωπα στις περισσότερες από αυτές, ένιωθες πιο κοντά στο μέρος, στην εποχή, έπαιρνες κάτι από την αύρα του. Καταλάβαινες ότι η Επίδαυρος για το Θέατρο Τέχνης ήταν κάτι μεγάλο. Και είναι ακόμα.
Έφυγα με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Πικρή, γιατί έχασα την ευκαιρία το καλοκαίρι που πέρασε να γευτώ από κοντά όλα αυτά που άκουσα από τους καλεσμένους και είδα στις φωτογραφίες. Γλυκιά, γιατί τώρα ξέρω ποιο είναι το επόμενό μου «πρέπει».
Αυτό το λεύκωμα δεν θα έπρεπε να λείπει από κανένα ηθοποιό, σκηνοθέτη, ή οποιονδήποτε άλλο ασχολείται με το θέατρο και δεν είναι επιδερμική η ασχολία.
Νάσος Κονίτσας
Joomla Social by OrdaSoft!
