Χωρίς Ασπίδα
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Βιβλία
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 10 Μαϊος 2020 14:41
Μπάρμπαρα Κινγκσόλβερ
Χωρίς Ασπίδα
Μετάφραση: Νάγια Δασκαλοπούλου
Εκδόσεις Διάπλαση
Ψάχνοντας να βρω επιπλέον στοιχεία για αυτό εδώ το βιβλίο, έπεσα πάνω σε μία συνέντευξη της συγγραφέως. Και εκεί είδα την «εκεί» έκδοση του βιβλίου. Με το σκληρό εξώφυλλο και το «ψέκασμα» στις σελίδες και την «ταπετσαρία» στο εσώφυλλο. Πραγματικά ερωτεύσιμο και κρίμα που δεν υιοθετήθηκε το όλο concept στην ελληνική έκδοση. Η ηρωίδα του βιβλίου αναγκάζεται να μετακομίσει. Και μάλιστα σε ένα ερείπιο. Ο τύπος που το είδε, αντί να προχωρήσει σε κόστη για επισκευή, της πρότεινε να το γκρεμίσει! Α, όχι! Δεν παίζει κάτι τέτοιο. Με την αναβροχιά στα επαγγελματικά της και το γυαλιστερό έντυπο στο οποίο έγραφε και το οποίο κατέρρευσε, με το σύζυγο να μην ανανεώνει το συμβόλαιό του…
Η οικογένεια μετακομίζει. Το εγγόνι που πρόσφατα γεννήθηκε, δεν αρκεί να την ταξιδέψει μακριά από τα προβλήματα. Ιδίως μετά τα κακά μαντάντα… Το παλιό αρχοντικό που δεν τους καλοδέχτηκε, έχει μια ιστορία πίσω του. Και η ηρωίδα θα ξεκινήσει να μαθαίνει, να ανακαλύπτει και να αποκαλύπτει. Πριν εκατόν πενήντα χρόνια, ο τότε κτήτωρ αντιμετώπιζε παρόμοια θέματα και προσπαθούσε κάπου να πει τον πόνο του. Και είχε βρει μια γειτόνισσα, που ήταν μάλιστα φυσιοδίφης και διατηρούσε επαφές μέσω αλληλογραφίας με διάφορες εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής, ακόμα και τον ίδιο το Δαρβίνο. Και ίσως να μην χρειάζεται να γράψω περισσότερα για την εξέλιξη της ιστορίας. Θα ήταν πολύ δύσκολο άλλωστε να μεταφέρω με λίγες λέξεις όλα αυτά που συμβαίνουν στο βιβλίο.
Η συγγραφέας περιγράφει δύο εποχές τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες μεταξύ τους. Ξέρετε, οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι έχουν κατασταλάξει στο ότι δεν έχουμε ιδιαίτερες διαφορές σε σχέση με τους ανθρώπους των σπηλαίων. Η πληροφορία είναι το βασικό πάτημα σε ό,τι μας χωρίζει. Το τι ξέρουμε σήμερα σε σχέση με το τότε. Έτσι κι εδώ και μάλιστα ακόμα περισσότερο, μια και η χρονολογική ψαλίδα είναι ασύγκριτα μικρότερη, το βασικό θέμα είναι η πληροφορία. Το τι γνώριζε ο τότε και το τι γνωρίζει η τώρα. Πώς το λέγανε, να δεις… Η μαγεία ενός αιώνα, επιστήμη του επόμενου; Κάπως έτσι;
Η αναφορά γίνεται αβίαστα, χωρίς να βαρεθεί καθόλου ο αναγνώστης, ο οποίος μάλιστα θα εξιταριστεί από το εξαιρετικό χιούμορ και τις φωτογραφικές περιγραφές. Πολύ βασικό πλεονέκτημα σε όλα αυτά οι αληθοφανέστατοι διάλογοι, οι οποίοι αποτελούν αιχμή του δόρατος και απόλυτο χαρακτηριστικό της Κινγκσόλβερ, η οποία ξέρει να τοποθετεί με μαεστρία τις λέξεις και τις φράσεις στα στόματα των ηρώων της.
Το βιβλίο έχει γίνει best-seller, η συγγραφέας είναι έτσι κι αλλιώς πολυγραφότατη, πολυδιαβασμένη και πολυβραβευμένη και συνεχίζει να δρέπει δάφνες. Και μόνο το γεγονός ότι τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε είκοσι πέντε γλώσσες, αποτελεί από μόνο του εγγύηση για τη δουλειά της. Θα πρέπει φυσικά να σημειώσουμε εδώ και την εξαίρετη μετάφραση, η οποία αφήνει το ανάγνωσμα να αναπνεύσει όπως πρέπει, κάνοντάς το ακόμα πιο γήινο. Τελικά το πολύ επείγον είναι να πεις σε κάποιον ότι δεν έχει ελπίδα; Φαντάζομαι και πως μόνο η σκέψη θα πρέπει να είναι μακριά από μας. Όσοι σκέφτεστε να προσεγγίσετε και να διαβάσετε το βιβλίο, θα μας θυμηθείτε. Ακόμα κι αν όλοι οι κανόνες έχουν αλλάξει ή τείνουν να αλλάξουν…
Κώστας Κούλης
Η Μπάρμπαρα Κινγκσόλβερ γεννήθηκε στην Ανάπολη του Μέριλαντ το 1955 και σπούδασε βιολογία. Από το 1985 ασχολείται με τη συγγραφή. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 25 γλώσσες και έχουν τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία. Το περιοδικό Writer’s Digest την κατέταξε στους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Το 1998 ίδρυσε τον θεσμό του Βραβείου Bellwether (σήμερα PEN/Bellwether) για πρωτοεμφανιζόμενη κοινωνικά ευαισθητοποιημένη λογοτεχνία. Το 2000 της απονεμήθηκε το Εθνικό Μετάλλιο Κλασικών Σπουδών, η ανώτερη αμερικανική διάκριση για την προσφορά μέσω της τέχνης. Το 2011 τιμήθηκε με το Dayton Literary Peace Prize για το σύνολο του έργου της. Σήμερα ζει με την οικογένειά της σε ένα αγρόκτημα στα νότια Απαλάχια.
Χωρίς Ασπίδα
Μετάφραση: Νάγια Δασκαλοπούλου
Εκδόσεις Διάπλαση
Ψάχνοντας να βρω επιπλέον στοιχεία για αυτό εδώ το βιβλίο, έπεσα πάνω σε μία συνέντευξη της συγγραφέως. Και εκεί είδα την «εκεί» έκδοση του βιβλίου. Με το σκληρό εξώφυλλο και το «ψέκασμα» στις σελίδες και την «ταπετσαρία» στο εσώφυλλο. Πραγματικά ερωτεύσιμο και κρίμα που δεν υιοθετήθηκε το όλο concept στην ελληνική έκδοση. Η ηρωίδα του βιβλίου αναγκάζεται να μετακομίσει. Και μάλιστα σε ένα ερείπιο. Ο τύπος που το είδε, αντί να προχωρήσει σε κόστη για επισκευή, της πρότεινε να το γκρεμίσει! Α, όχι! Δεν παίζει κάτι τέτοιο. Με την αναβροχιά στα επαγγελματικά της και το γυαλιστερό έντυπο στο οποίο έγραφε και το οποίο κατέρρευσε, με το σύζυγο να μην ανανεώνει το συμβόλαιό του…
Η οικογένεια μετακομίζει. Το εγγόνι που πρόσφατα γεννήθηκε, δεν αρκεί να την ταξιδέψει μακριά από τα προβλήματα. Ιδίως μετά τα κακά μαντάντα… Το παλιό αρχοντικό που δεν τους καλοδέχτηκε, έχει μια ιστορία πίσω του. Και η ηρωίδα θα ξεκινήσει να μαθαίνει, να ανακαλύπτει και να αποκαλύπτει. Πριν εκατόν πενήντα χρόνια, ο τότε κτήτωρ αντιμετώπιζε παρόμοια θέματα και προσπαθούσε κάπου να πει τον πόνο του. Και είχε βρει μια γειτόνισσα, που ήταν μάλιστα φυσιοδίφης και διατηρούσε επαφές μέσω αλληλογραφίας με διάφορες εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής, ακόμα και τον ίδιο το Δαρβίνο. Και ίσως να μην χρειάζεται να γράψω περισσότερα για την εξέλιξη της ιστορίας. Θα ήταν πολύ δύσκολο άλλωστε να μεταφέρω με λίγες λέξεις όλα αυτά που συμβαίνουν στο βιβλίο.
Η συγγραφέας περιγράφει δύο εποχές τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες μεταξύ τους. Ξέρετε, οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι έχουν κατασταλάξει στο ότι δεν έχουμε ιδιαίτερες διαφορές σε σχέση με τους ανθρώπους των σπηλαίων. Η πληροφορία είναι το βασικό πάτημα σε ό,τι μας χωρίζει. Το τι ξέρουμε σήμερα σε σχέση με το τότε. Έτσι κι εδώ και μάλιστα ακόμα περισσότερο, μια και η χρονολογική ψαλίδα είναι ασύγκριτα μικρότερη, το βασικό θέμα είναι η πληροφορία. Το τι γνώριζε ο τότε και το τι γνωρίζει η τώρα. Πώς το λέγανε, να δεις… Η μαγεία ενός αιώνα, επιστήμη του επόμενου; Κάπως έτσι;
Η αναφορά γίνεται αβίαστα, χωρίς να βαρεθεί καθόλου ο αναγνώστης, ο οποίος μάλιστα θα εξιταριστεί από το εξαιρετικό χιούμορ και τις φωτογραφικές περιγραφές. Πολύ βασικό πλεονέκτημα σε όλα αυτά οι αληθοφανέστατοι διάλογοι, οι οποίοι αποτελούν αιχμή του δόρατος και απόλυτο χαρακτηριστικό της Κινγκσόλβερ, η οποία ξέρει να τοποθετεί με μαεστρία τις λέξεις και τις φράσεις στα στόματα των ηρώων της.
Το βιβλίο έχει γίνει best-seller, η συγγραφέας είναι έτσι κι αλλιώς πολυγραφότατη, πολυδιαβασμένη και πολυβραβευμένη και συνεχίζει να δρέπει δάφνες. Και μόνο το γεγονός ότι τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε είκοσι πέντε γλώσσες, αποτελεί από μόνο του εγγύηση για τη δουλειά της. Θα πρέπει φυσικά να σημειώσουμε εδώ και την εξαίρετη μετάφραση, η οποία αφήνει το ανάγνωσμα να αναπνεύσει όπως πρέπει, κάνοντάς το ακόμα πιο γήινο. Τελικά το πολύ επείγον είναι να πεις σε κάποιον ότι δεν έχει ελπίδα; Φαντάζομαι και πως μόνο η σκέψη θα πρέπει να είναι μακριά από μας. Όσοι σκέφτεστε να προσεγγίσετε και να διαβάσετε το βιβλίο, θα μας θυμηθείτε. Ακόμα κι αν όλοι οι κανόνες έχουν αλλάξει ή τείνουν να αλλάξουν…
Κώστας Κούλης
Η Μπάρμπαρα Κινγκσόλβερ γεννήθηκε στην Ανάπολη του Μέριλαντ το 1955 και σπούδασε βιολογία. Από το 1985 ασχολείται με τη συγγραφή. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 25 γλώσσες και έχουν τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία. Το περιοδικό Writer’s Digest την κατέταξε στους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Το 1998 ίδρυσε τον θεσμό του Βραβείου Bellwether (σήμερα PEN/Bellwether) για πρωτοεμφανιζόμενη κοινωνικά ευαισθητοποιημένη λογοτεχνία. Το 2000 της απονεμήθηκε το Εθνικό Μετάλλιο Κλασικών Σπουδών, η ανώτερη αμερικανική διάκριση για την προσφορά μέσω της τέχνης. Το 2011 τιμήθηκε με το Dayton Literary Peace Prize για το σύνολο του έργου της. Σήμερα ζει με την οικογένειά της σε ένα αγρόκτημα στα νότια Απαλάχια.
