Νύχτα με πέντε φεγγάρια
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Βιβλία
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 27 Ιουλίου 2019 01:45
Νύχτα με πέντε φεγγάρια
Μίμης Ανδρουλάκης
Εκδόσεις Πατάκη
Όμως εξεπλάγην με την απίστευτη αφέλεια και παιδική μεγαλομανία: ο φίλος «μου» ο Λάρι (Σάμερς), ο φίλος «μου» ο Νόρμαν (Λαμόντ), ο φίλος «μου» Τζέφρι (Σακς), ο φίλος «μου» ο Τζορτζ (Σόρος), ο φίλος «μου» ο Πολ (Κρούγκμαν), ο φίλος «μου» ο Τζέιμι (Γκάλμπρέιθ), ο φίλος «μου» ο Στιούαρτ (Χόλαντ), ο φίλος «μου» ο Γκλεν (Κιμ), ο φίλος «μου» ο Τομ (Μάγιερ), ο φίλος «μου» ο Μπέρνι (Σάντερς), ο… Ούτε ο Γιώργος δεν είχε τόσους «φίλους»…
«Για να μπορέσεις να διαβάσεις Ανδρουλάκη, θα πρέπει να είσαι ήδη αναγνώστης του και να σου αρέσει. Αλλιώς θα σε κουράσει», μου είπε ένας σοφός άνθρωπος, όταν του ανέφερα το επόμενο βιβλίο που είχα να παρουσιάσω. Και όταν τελείωσα το βιβλίο του «Νύχτα με πέντε φεγγάρια», κατάλαβα ακριβώς γιατί το είπε.
Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω το συγκεκριμένο συγγραφέα. Τον ξέρω, όπως όλοι μας, από τη συμμετοχή του στο πολιτικό γίγνεσθαι. Παλιός αριστερός της γενιάς του `60, δεν χάνει την ευκαιρία να μας το κοινωνήσει μέσα από το πόνημά του, δίχως όμως να προβοκάρει ή να προκαλεί, κάνοντας πάντως συνεχείς αναφορές σε σκέψεις και πράξεις της Αριστεράς μέσα σε αυτά τα εκατό χρόνια. Του το επιτρέπει άλλωστε η μόρφωσή του και η γνώση του για πρόσωπα και καταστάσεις του καιρού μας και παλαιόθεν, που μοιάζει μοναδική. Συμμετέχει και ο ίδιος στην πλοκή της υπόθεσης, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να καταλάβεις αν αυτά που εξιστορεί έχουν συμβεί ή είναι αποκύημα της φαντασίας του. Αν δεν είναι πάντως, δεν θα ήθελα να ήμουν φίλος του. Το κείμενο μας ταξιδεύει (αν και θεωρώ την έκφραση κλισέ και την αποφεύγω συνήθως) από την Ποντιακή Γενοκτονία μέχρι την τραγωδία στο Μάτι, με ιστορικές αναφορές μπλεγμένες με μυθοπλασία, χωρίς να μπορείς με βεβαιότητα να ξεχωρίσεις την τελευταία. Κι εγώ υποθέτω ότι υπάρχει, απ’ ό,τι καταλάβατε από το προηγούμενό μου σχόλιο.
Με λίγα λόγια, η ιστορία μας αφορά δύο Λίνες, που πρωτοπόρησαν στον καιρό τους και κατάφεραν πράγματα πολύ δύσκολα για τις εποχές που έζησαν. Από τον ξεριζωμό τον Ποντίων, στο Μακεδονικό ζήτημα και τον Πρώτο Παγκόσμιο, το Μάη του ‘69, φτάνοντας μέχρι το σήμερα και την εποχή της κρίσης και της χρεοκοπίας και καταλήγοντας στο μέλλον και την Ουτοπία (!), μέσα από αποσπάσματα ταινιών του Γκοντάρ, με μόνιμη μουσική υπόκρουση τις συνθέσεις του Νίνο Ρότα. Ερωτικά τρίγωνα ξετυλίγονται μπροστά μας με μοναδική άνεση, αλλά πολύπλοκη αφήγηση, προφανώς ιδίωμα του συγγραφέα. Τα ιστορικά στοιχεία απλώνονται μυριάδες μπροστά μας, βάζοντάς μας σε διλήμματα σχετικά με τη γνησιότητά τους ή σχετικά με το αν είναι μυθοπλασία, εγείροντας πάμπολλα ζητήματα που αφορούν το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας τα τελευταία εκατό χρόνια. Ο Βενιζέλος, οι κομιτατζήδες, το ΕΑΜ, περνούν μπροστά από τα μάτια μας με κινηματογραφική ταχύτητα, αναμοχλεύοντας την ιστορία του ξεριζωμού των Ποντίων, τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, τους αντάρτες του ΕΑΜ. Και όλα αυτά μέσα από την ιστορία της Ρουμελλήνας, της πρώτης Λίνας και τα μάτια της δεύτερης Λίνας, της δισέγγονής της.
Δεν θα σας πω άλλα για την υπόθεση. Άλλωστε η γραφή του Μίμη Ανδρουλάκη είναι τόσο πλούσια σε λεξιλόγιο και ιστορικά στοιχεία και πρόσωπα, που κι εγώ η αλήθεια είναι πως κάπου χάθηκα. Αλλά θα το ξαναδιαβάσω με περισσή προσοχή. Γιατί τελικά η γραφή του Ανδρουλάκη μου αρέσει, με εντυπωσιάζει ο πλούσιος λόγος του, αυτός ο καταιγισμός ονομάτων κάθε εποχής (πολιτικών, μουσικών, σκηνοθετών, όλα τα διαθέτει ο μπαχτσές). Οι ιστορικές αναφορές του, που σε αφήνουν να κρίνεις κάποια πράγματα, με κέρδισαν. Αν κι εσάς λοιπόν σας αρέσουν όλα αυτά ή γενικώς η γραφή του Ανδρουλάκη, να το προτιμήσετε. 335 σελίδες ταξιδιού στην ελληνική ιστορία των τελευταίων εκατό ετών δεν τις αγνοείς εύκολα, εκτός αν είσαι προκατειλημμένος.
Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω το συγκεκριμένο συγγραφέα. Τον ξέρω, όπως όλοι μας, από τη συμμετοχή του στο πολιτικό γίγνεσθαι. Παλιός αριστερός της γενιάς του `60, δεν χάνει την ευκαιρία να μας το κοινωνήσει μέσα από το πόνημά του, δίχως όμως να προβοκάρει ή να προκαλεί, κάνοντας πάντως συνεχείς αναφορές σε σκέψεις και πράξεις της Αριστεράς μέσα σε αυτά τα εκατό χρόνια. Του το επιτρέπει άλλωστε η μόρφωσή του και η γνώση του για πρόσωπα και καταστάσεις του καιρού μας και παλαιόθεν, που μοιάζει μοναδική. Συμμετέχει και ο ίδιος στην πλοκή της υπόθεσης, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να καταλάβεις αν αυτά που εξιστορεί έχουν συμβεί ή είναι αποκύημα της φαντασίας του. Αν δεν είναι πάντως, δεν θα ήθελα να ήμουν φίλος του. Το κείμενο μας ταξιδεύει (αν και θεωρώ την έκφραση κλισέ και την αποφεύγω συνήθως) από την Ποντιακή Γενοκτονία μέχρι την τραγωδία στο Μάτι, με ιστορικές αναφορές μπλεγμένες με μυθοπλασία, χωρίς να μπορείς με βεβαιότητα να ξεχωρίσεις την τελευταία. Κι εγώ υποθέτω ότι υπάρχει, απ’ ό,τι καταλάβατε από το προηγούμενό μου σχόλιο.
Με λίγα λόγια, η ιστορία μας αφορά δύο Λίνες, που πρωτοπόρησαν στον καιρό τους και κατάφεραν πράγματα πολύ δύσκολα για τις εποχές που έζησαν. Από τον ξεριζωμό τον Ποντίων, στο Μακεδονικό ζήτημα και τον Πρώτο Παγκόσμιο, το Μάη του ‘69, φτάνοντας μέχρι το σήμερα και την εποχή της κρίσης και της χρεοκοπίας και καταλήγοντας στο μέλλον και την Ουτοπία (!), μέσα από αποσπάσματα ταινιών του Γκοντάρ, με μόνιμη μουσική υπόκρουση τις συνθέσεις του Νίνο Ρότα. Ερωτικά τρίγωνα ξετυλίγονται μπροστά μας με μοναδική άνεση, αλλά πολύπλοκη αφήγηση, προφανώς ιδίωμα του συγγραφέα. Τα ιστορικά στοιχεία απλώνονται μυριάδες μπροστά μας, βάζοντάς μας σε διλήμματα σχετικά με τη γνησιότητά τους ή σχετικά με το αν είναι μυθοπλασία, εγείροντας πάμπολλα ζητήματα που αφορούν το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας τα τελευταία εκατό χρόνια. Ο Βενιζέλος, οι κομιτατζήδες, το ΕΑΜ, περνούν μπροστά από τα μάτια μας με κινηματογραφική ταχύτητα, αναμοχλεύοντας την ιστορία του ξεριζωμού των Ποντίων, τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, τους αντάρτες του ΕΑΜ. Και όλα αυτά μέσα από την ιστορία της Ρουμελλήνας, της πρώτης Λίνας και τα μάτια της δεύτερης Λίνας, της δισέγγονής της.
Δεν θα σας πω άλλα για την υπόθεση. Άλλωστε η γραφή του Μίμη Ανδρουλάκη είναι τόσο πλούσια σε λεξιλόγιο και ιστορικά στοιχεία και πρόσωπα, που κι εγώ η αλήθεια είναι πως κάπου χάθηκα. Αλλά θα το ξαναδιαβάσω με περισσή προσοχή. Γιατί τελικά η γραφή του Ανδρουλάκη μου αρέσει, με εντυπωσιάζει ο πλούσιος λόγος του, αυτός ο καταιγισμός ονομάτων κάθε εποχής (πολιτικών, μουσικών, σκηνοθετών, όλα τα διαθέτει ο μπαχτσές). Οι ιστορικές αναφορές του, που σε αφήνουν να κρίνεις κάποια πράγματα, με κέρδισαν. Αν κι εσάς λοιπόν σας αρέσουν όλα αυτά ή γενικώς η γραφή του Ανδρουλάκη, να το προτιμήσετε. 335 σελίδες ταξιδιού στην ελληνική ιστορία των τελευταίων εκατό ετών δεν τις αγνοείς εύκολα, εκτός αν είσαι προκατειλημμένος.
Μάνα είχες δίκιο, στην αρχή με κούρασε.
Νάσος Κονίτσας
O Μίμης Ανδρουλάκης γεννήθηκε στον Αγιο Νικόλαο της Κρήτης τον Νοέμβριο του 1951. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Πήρε μέρος στην αντιδικτατορική αντίσταση και διώχθηκε από τη Χούντα. Υπήρξε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς πάνω από είκοσι χρόνια, από το 1993 πολιτικά ανένταχτος, σε απόσταση από την καθημερινή διαχείριση της πολιτικής. Διετέλεσε βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Συνασπισμού.
Το βιβλίο του Μv αντιμετώπισε την πυρά και τις βίαιες εκδηλώσεις παραθρησκευτικών οργανώσεων και άλλων ζηλωτών, ενώ ο συγγραφέας σύρθηκε σε μια σειρά από δίκες τις οποίες κέρδισε, αφού η ελληνική δικαιοσύνη υπερασπίστηκε το δικαίωμα της ελεύθερης επιστημονικής και καλλιτεχνικής έκφρασης.
Κυριότερα πολιτικά και ιδεολογικά έργα του είναι: Προβλήματα του Κράτους (Σύγχρονη Εποχή, 1979), Σοσιαλιστική αυτοδιαχείριση και γραφειοκρατία (Σύγχρονη Εποχή, 1982), O σοσιαλισμός στο κατώφλι του 2000 (Σύγχρονη Εποχή, 1983), Μετά (Nέα Σύνορα, 1992). Συμμετείχε επίσης σε μια σειρά συλλογικών έργων.
Δημοσίευσε πολλές μελέτες, ανάμεσα στις οποίες και τις: «Κόμματα και στρατηγικές των τάξεων», «Κοινωνική δομή και πολιτικά κόμματα», «Μακροπρόθεσμες τάσεις του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας», «Επιστήμη και τέχνη της πολιτικής», «25 λέξεις για μια νέα Αριστερά», «Νέο κοινωνικό και οικολογικό συμβόλαιο», «Μύθος και λόγος στις μεγάλες ιδεολογίες», «Ψυχανάλυση και μύθος» κ.ά.
Το βιβλίο του Μv αντιμετώπισε την πυρά και τις βίαιες εκδηλώσεις παραθρησκευτικών οργανώσεων και άλλων ζηλωτών, ενώ ο συγγραφέας σύρθηκε σε μια σειρά από δίκες τις οποίες κέρδισε, αφού η ελληνική δικαιοσύνη υπερασπίστηκε το δικαίωμα της ελεύθερης επιστημονικής και καλλιτεχνικής έκφρασης.
Κυριότερα πολιτικά και ιδεολογικά έργα του είναι: Προβλήματα του Κράτους (Σύγχρονη Εποχή, 1979), Σοσιαλιστική αυτοδιαχείριση και γραφειοκρατία (Σύγχρονη Εποχή, 1982), O σοσιαλισμός στο κατώφλι του 2000 (Σύγχρονη Εποχή, 1983), Μετά (Nέα Σύνορα, 1992). Συμμετείχε επίσης σε μια σειρά συλλογικών έργων.
Δημοσίευσε πολλές μελέτες, ανάμεσα στις οποίες και τις: «Κόμματα και στρατηγικές των τάξεων», «Κοινωνική δομή και πολιτικά κόμματα», «Μακροπρόθεσμες τάσεις του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας», «Επιστήμη και τέχνη της πολιτικής», «25 λέξεις για μια νέα Αριστερά», «Νέο κοινωνικό και οικολογικό συμβόλαιο», «Μύθος και λόγος στις μεγάλες ιδεολογίες», «Ψυχανάλυση και μύθος» κ.ά.
Δημιούργησε τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Καινά δαιμόνια», «Γυμνό Σάββατο» και «Ε, φίλε!» στον Flash 9,61.
Έγραψε θεατρικά έργα και άλλα αφηγήματα για το ραδιόφωνο.
Έγραψε θεατρικά έργα και άλλα αφηγήματα για το ραδιόφωνο.
