Ξενοδοχείον Ελπίς
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Βιβλία
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου 2020 10:27
Γιώργος Μπελαούρης
Ξενοδοχείον Ελπίς
Εκδόσεις Rising Star
Μια παράγκα και μια ιτιά όλο τους το βιος… Και στη συνέχεια… μια συνάντηση. Ο Λούθερ Χοπ, ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα, παρά το γεγονός ότι το επώνυμό του ήταν τόσο κοντά της – από άποψης γραμμάτων. Αλλά πάλι, ακόμα κι αν τον έλεγαν Ελπίδα, τίποτα δεν θα του διασφάλιζε ότι θα την κατείχε κιόλας… Ο Λούθερ ήταν καλός άνθρωπος. Σαν παιδί είχε φάει πολύ ξύλο από τον πατέρα του. Σαν μεγάλωσε, έκανε την ίδια ζωή με κείνον. Σκοτωνόταν στη δουλειά για πενταροδεκάρες και έπινε, όσο άντεχε η τσέπη του, το βράδυ στο καπηλειό.
Ένα βράδυ κάποιος ξένος του πρότεινε να κάτσει στο τραπέζι του. Του είπε ότι του είχε μια καλή πρόταση για δουλειά, ενώ τον κέρασε μπόλικο κρασί κι από πάνω. Του φάνηκε περίεργος ο ξένος, του φάνηκε πως είχε τρία κεφάλια, αλλά μάλλον έφταιγε η ζάλη από το πιοτί. Κοίταξε για λίγο πάνω από τον ώμο του ξένου. Κάπου στον τοίχο υπήρχε μία επιγραφή. «Ο άρχων των μυγών». Το επόμενο λεπτό, που ξανακοίταξε, δεν είδε τίποτα και δεν ήταν αρκετά μορφωμένος, ώστε να θυμηθεί το αποτρόπαιο μήνυμα της εξαφανισμένης επιγραφής. Ο ξένος του προσέφερε πλούτη και κάτι σελίδες να υπογράψει. Το έκανε κι από τότε έγινε μόνιμος κάτοικος καζανιών. Με το διάβολο συμφωνίες δεν κάνεις. Κι ας έχεις διαβάσει την ιστορία του Φάουστ είκοσι φορές, ώστε να ξέρεις τι θα ζητήσεις σε αντάλλαγμα. Θα χάσεις χωρίς έλεος…
Ο Λούθερ έφτιαξε ένα ξενοδοχείο μέσα σε είκοσι μία μέρες. Το Ξενοδοχείο Ελπίς. Τραγικό λογοπαίγνιο με το ίδιο του το επώνυμο ή απλή αναβολή της απελπισίας; Ο ξενοδόχος θα έδινε στέγη σε όλα τα πετεινά του ουρανού, που δεν είχαν σκέπη να βάλουν από κάτω το κεφάλι τους. Το ξενοδοχείο γέμισε γρήγορα. Το μόνο ζήτημα ήταν ότι… δεν ήταν όλοι οι ένοικοι… ζωντανοί! Και κάποια μέρα ο ξένος, εκείνος ο περίεργος που του είχε προτείνει την καλή δουλειά, ήλθε να εισπράξει… Εις είδος…
Ο Γιώργος Μπελαούρης μας είναι γνωστός από τη συμμετοχή του στο εξαιρετικό βιβλίο «Ψυχοπλάνης Φαινόμενα». Υπογράφει ένα βιβλίο που περιγράφει μία απίστευτη ιστορία, σε μορφή θεατρικού κειμένου, σε μορφή κινηματογραφικού σεναρίου, σε μορφή αφήγησης και διηγήματος στο χώρο και τη σφαίρα του φανταστικού. Οι εικόνες που περιγράφει είναι τόσο ακραίες και εξωπραγματικές, εκείνος όμως τις κάνει πραγματικές εικόνες, χάρη σε μία πένα που σέβεται το χέρι που την κρατά, χάρη σε ένα καθαρό μυαλό, γεμάτο ιδέες και έτοιμο να ζωγραφίσει με λέξεις και περιγραφές. Η βασική ιδέα του είναι εκπληκτική και ο τρόπος που γράφει γεμάτος, παραγωγικός, εξωφρενικά φρενήρης και αρρωστημένα υγιής! Είναι ένα βιβλίο που θα αρέσει σε όλους τους λάτρεις του φανταστικού, αλλά και του θρίλερ, καθώς και των splatter καταστάσεων.
Το διάβασα πολύ γρήγορα για τον όγκο του και το περιεχόμενό του. Οι ιστορίες των ζωντανών και των «γειτόνων» τους με άγγιξαν, με ιντριγκάρισαν, με έκαναν να θέλω να μην το παρατήσω μέχρι να φτάσω στο «μέχρι εδώ». Θα φτάσετε και εσείς και θα με θυμηθείτε. Κι όταν με το καλό βρεθείτε εκεί, μην λησμονήσετε ότι τη ζωή είναι καλό να τη ζούμε. Και την ελπίδα είναι καλό να την ελπίζουμε. Ο συγγραφέας καταπιάνεται με μια οικογένεια που την καταράστηκαν και κανείς δεν έμαθε γιατί. Έτσι κι αλλιώς, πόσα πράγματα δεν είναι ανεξήγητα σήμερα; Πόσο μάλλον στο Λονδίνου του δέκατου όγδοου αιώνα.
Θα ευχηθώ πολλή και καλή επιτυχία στο Γιώργο. Και θα φροντίσω να τον έχουμε κοντά μας ξανά για συνέντευξη. Έχουμε πολλά να πούμε…
Κώστας Κούλης
Ξενοδοχείον Ελπίς
Εκδόσεις Rising Star
Μια παράγκα και μια ιτιά όλο τους το βιος… Και στη συνέχεια… μια συνάντηση. Ο Λούθερ Χοπ, ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα, παρά το γεγονός ότι το επώνυμό του ήταν τόσο κοντά της – από άποψης γραμμάτων. Αλλά πάλι, ακόμα κι αν τον έλεγαν Ελπίδα, τίποτα δεν θα του διασφάλιζε ότι θα την κατείχε κιόλας… Ο Λούθερ ήταν καλός άνθρωπος. Σαν παιδί είχε φάει πολύ ξύλο από τον πατέρα του. Σαν μεγάλωσε, έκανε την ίδια ζωή με κείνον. Σκοτωνόταν στη δουλειά για πενταροδεκάρες και έπινε, όσο άντεχε η τσέπη του, το βράδυ στο καπηλειό.
Ένα βράδυ κάποιος ξένος του πρότεινε να κάτσει στο τραπέζι του. Του είπε ότι του είχε μια καλή πρόταση για δουλειά, ενώ τον κέρασε μπόλικο κρασί κι από πάνω. Του φάνηκε περίεργος ο ξένος, του φάνηκε πως είχε τρία κεφάλια, αλλά μάλλον έφταιγε η ζάλη από το πιοτί. Κοίταξε για λίγο πάνω από τον ώμο του ξένου. Κάπου στον τοίχο υπήρχε μία επιγραφή. «Ο άρχων των μυγών». Το επόμενο λεπτό, που ξανακοίταξε, δεν είδε τίποτα και δεν ήταν αρκετά μορφωμένος, ώστε να θυμηθεί το αποτρόπαιο μήνυμα της εξαφανισμένης επιγραφής. Ο ξένος του προσέφερε πλούτη και κάτι σελίδες να υπογράψει. Το έκανε κι από τότε έγινε μόνιμος κάτοικος καζανιών. Με το διάβολο συμφωνίες δεν κάνεις. Κι ας έχεις διαβάσει την ιστορία του Φάουστ είκοσι φορές, ώστε να ξέρεις τι θα ζητήσεις σε αντάλλαγμα. Θα χάσεις χωρίς έλεος…
Ο Λούθερ έφτιαξε ένα ξενοδοχείο μέσα σε είκοσι μία μέρες. Το Ξενοδοχείο Ελπίς. Τραγικό λογοπαίγνιο με το ίδιο του το επώνυμο ή απλή αναβολή της απελπισίας; Ο ξενοδόχος θα έδινε στέγη σε όλα τα πετεινά του ουρανού, που δεν είχαν σκέπη να βάλουν από κάτω το κεφάλι τους. Το ξενοδοχείο γέμισε γρήγορα. Το μόνο ζήτημα ήταν ότι… δεν ήταν όλοι οι ένοικοι… ζωντανοί! Και κάποια μέρα ο ξένος, εκείνος ο περίεργος που του είχε προτείνει την καλή δουλειά, ήλθε να εισπράξει… Εις είδος…
Ο Γιώργος Μπελαούρης μας είναι γνωστός από τη συμμετοχή του στο εξαιρετικό βιβλίο «Ψυχοπλάνης Φαινόμενα». Υπογράφει ένα βιβλίο που περιγράφει μία απίστευτη ιστορία, σε μορφή θεατρικού κειμένου, σε μορφή κινηματογραφικού σεναρίου, σε μορφή αφήγησης και διηγήματος στο χώρο και τη σφαίρα του φανταστικού. Οι εικόνες που περιγράφει είναι τόσο ακραίες και εξωπραγματικές, εκείνος όμως τις κάνει πραγματικές εικόνες, χάρη σε μία πένα που σέβεται το χέρι που την κρατά, χάρη σε ένα καθαρό μυαλό, γεμάτο ιδέες και έτοιμο να ζωγραφίσει με λέξεις και περιγραφές. Η βασική ιδέα του είναι εκπληκτική και ο τρόπος που γράφει γεμάτος, παραγωγικός, εξωφρενικά φρενήρης και αρρωστημένα υγιής! Είναι ένα βιβλίο που θα αρέσει σε όλους τους λάτρεις του φανταστικού, αλλά και του θρίλερ, καθώς και των splatter καταστάσεων.
Το διάβασα πολύ γρήγορα για τον όγκο του και το περιεχόμενό του. Οι ιστορίες των ζωντανών και των «γειτόνων» τους με άγγιξαν, με ιντριγκάρισαν, με έκαναν να θέλω να μην το παρατήσω μέχρι να φτάσω στο «μέχρι εδώ». Θα φτάσετε και εσείς και θα με θυμηθείτε. Κι όταν με το καλό βρεθείτε εκεί, μην λησμονήσετε ότι τη ζωή είναι καλό να τη ζούμε. Και την ελπίδα είναι καλό να την ελπίζουμε. Ο συγγραφέας καταπιάνεται με μια οικογένεια που την καταράστηκαν και κανείς δεν έμαθε γιατί. Έτσι κι αλλιώς, πόσα πράγματα δεν είναι ανεξήγητα σήμερα; Πόσο μάλλον στο Λονδίνου του δέκατου όγδοου αιώνα.
Θα ευχηθώ πολλή και καλή επιτυχία στο Γιώργο. Και θα φροντίσω να τον έχουμε κοντά μας ξανά για συνέντευξη. Έχουμε πολλά να πούμε…
Κώστας Κούλης
Ο Γιώργος Μπελαούρης γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα, έχει πτυχίο Μουσειολογίας και ξεκίνησε να γράφει στα 7 του. Πρώτη φορά παρουσίασε κείμενό του σε κοινό τον Οκτώβριο του 2011, στη Μυτιλήνη, ως σύνεδρος στο 5ο Διεθνές Συνέδριο Λογοτεχνίας. Το κείμενο είχε τίτλο: "Οι παράλληλοι βίοι του Καζανόβα και του Ντε Σαντ" και στο ακροατήριο υπήρχαν ομιλητές από όλο τον κόσμο και προσωπικότητες όπως ο τρισέγγονος του Τολστόι και η μικρανηψιά του Καβάφη. Έκτοτε είναι μόνιμα ενεργός, στο καλλιτεχνικό χώρο. Είναι ο "μπαμπάς/βιογράφος" της Λενόρ Κορπς, ο δημιουργός της μυθολογίας ψυχοπλάνης και του art project LC DLVI, στο οποίο μέχρι στιγμής έχουν συμμετάσχει 64 γκεστ καλλιτέχνες.
Copyright © 2021. Noizy.gr.