Κόκκινο, γράφουμε
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Βιβλία
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 08 Ιουνίου 2020 12:49
Γιάννης Παπαϊωάννου – Τσαρούχης
Κόκκινο, γράφουμε
Εκδόσεις Φίλντισι
Η ηχογράφηση ενός τραγουδιού (κατ’ επέκταση ενός δίσκου) είναι μία μυστικιστική, επίπονη, χρονοβόρα και πάνω απ’ όλα υπέροχη παραγωγική διαδικασία. Και πέρα από το συγκρότημα ή/και τον καλλιτέχνη, που έχουν βαλθεί να κάνουν μία σκέψη πραγματικότητα και μάλιστα με βάση τον πλέον μελωδικό τρόπο, υπάρχουν «στο κόλπο» μερικοί άνθρωποι ακόμα, χωρίς τους οποίους θα ήταν αδύνατη αυτή η μετουσίωση. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ηχολήπτης στην Columbia για μία ζωή, ηχολήπτης στην PDR και στο ραδιοφωνικό σταθμό «Μελωδία», είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Από αυτούς τους ήρωες, που φρόντιζαν να αποτυπωθεί η στιγμή. Να φωτογραφηθεί ο οίστρος. Να περάσει στην αιωνιότητα το πεντάλεπτο.
Είσαι λοιπόν βοηθός ηχολήπτης, στη συνέχεια ηχολήπτης και στη συνέχεια… έχεις για δουλειά σου αυτό που κάποιοι άλλοι ονειρεύονται, αυτό για το οποίο άλλοι αφιερώνουν κατεβατά κουβέντας. Ο Στέλιος Καζαντζίδης στο στούντιο. Ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιώργος Νταλάρας, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Στράτος Διονυσίου, ο Νίκος Ξυλούρης, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Μανώλης Χιώτης… Ο Τζίμης Πανούσης, ο Χάρρυ Κλυνν, ο Παύλος Σιδηρόπουλος… Ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Μάνος Λοΐζος, ο Ευγένιος Σπαθάρης… Και ένας ποταμός ονομάτων ακόμα… ο Γιάννης Παπαϊωάννου πίσω από την κονσόλα, με τον παραγωγό, με τις σημειώσεις του και το κόκκινο φως να καραδοκεί. «Ησυχία παρακαλώ. Κόκκινο, γράφουμε». Ιστορίες επί ιστοριών για συγκεκριμένους καλλιτέχνες και τραγούδια, ανέκδοτες ως τώρα ιστορίες, που ρουφιόνται σαν γάργαρο νεράκι, σαν τραγούδι, σαν μελωδία.
O ηχολήπτης μιλά καθημερινά με ανθρώπους που έχουν χαράξει με τη φωνή τους τη ζωή μας. Πού έχουν τραγουδήσει πράγματα, τα οποία θα υπάρχουν για χρόνια και χρόνια, που θα είναι εκεί όταν θα φύγουμε. Ο ηχολήπτης μιλά με ανθρώπους που έχουν αποτελέσει ή αποτελούν πυλώνες πολιτισμού για όσους αγαπούν τη μουσική, την τέχνη, τον άνθρωπο. Οι ιστορίες αυτές έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα στο στούντιο, η οποία ακούγεται μαγική και μεγαλειώδης σε όλους εμάς τους «απέξω». Να έρχεται ο Νταλάρας και να σου λέει να του ανοίξεις μικρόφωνο για να γράψει μια δεύτερη φωνή στη Χαρούλα και στη συνέχεια να έρχεται η ίδια η Χαρούλα και να ακούει. «Πολύ ωραία και σωστή φωνή. Ίδιος ο Νταλάρας»! Και να σπάει το γέλιο την καθημερινότητα σε χίλια κομμάτια.
Κάποια στιγμή οι ιστορίες αλλάζουν περιβάλλον. Φτάνουν μέχρι τη βίλα ενός μεγιστάνα και τη δεξίωση που παραχωρεί σε γνωστούς και φίλους. Φτάνουν μέχρι την άφιξη της μαύρης εκτυφλωτικής λιμουζίνας, η οποία φιλοξενεί στο πίσω κάθισμά της το Frank Sinatra! Από τα ηχεία ακούγεται ένα τραγούδι με τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Ο μέγιστος (και λίγα γράφω) Αμερικανός ερμηνευτής (μεταξύ άλλων – δεν υπήρξε κάτι που να μην κάνει τέλεια ο Sinatra, από ηθοποιός μέχρι παραγωγός) ακούει τη μουσική, ακούει το τραγούδι και λέει «Δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω τα λόγια, αλλά αυτός που τραγουδάει είναι η καλύτερη φωνή που έχω ακούσει».
Κάποια στιγμή οι ιστορίες γίνονται επεισόδια τηλεοπτικά εν είδη σεναρίου. Η Σωτηρία Μπέλλου τραγουδά Δήμο Μούτση. Και κάτι παίζει… Δεν πατά καλά στο ρυθμό, κατά Μούτση, αλλά το λέει πολύ ωραία. Η Σωτηρία ανταπαντά. Αφού το λέει πολύ ωραία, τότε φταίει ο ρυθμός! Κάποια στιγμή οι ιστορίες γίνονται σημεία καμπής. Το πώς γεννήθηκε η φωνή του Τραμπάκουλα στις δουλειές του Χάρρυ Κλυνν. Είχατε αναρωτηθεί ποτέ; Ευκαιρία να μάθετε λοιπόν. Ο Παπαϊωάννου καταπιάνεται με μερικούς από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες που έχουν περάσει από τη μουσική μας και όχι μόνο και φτιάχνει ένα από τα πιο συναρπαστικά βιβλία που έχω διαβάσει, ένα από τα πιο συναρπαστικά που θα διαβάσετε. Ένα ταξίδι ανάμεσα σε στίχους, μουσικές, παρτιτούρες, μικρόφωνα, ενισχυτές, κονσόλες (φυσικά) και συγκίνηση. Ανάμεσα σε χαρές και πίκρες, σαν τη φωτογραφία της εξώπορτας της Columbia, χωρίς τα γράμματα στη μετόπη.
Για σας, που αγαπάτε τη μουσική και ό,τι αυτή πρεσβεύει, είναι μια ευκαιρία να μάθετε από τους καλύτερους, το πώς γίνονταν τα πράγματα «από μέσα». Για εσάς, που αρέσκεστε να ψάχνετε και να ψάχνεστε, είναι αυτό που περιμένατε. Να κάνετε εικόνα ό,τι γνωρίζατε μέχρι σήμερα για τις στιγμές της ηχογράφησης. Για όλους τους φίλους και τις φίλες που δαπανούν και θα δαπανήσουν άπειρες ώρες συζήτησης για το πώς είναι δυνατόν να ηχογραφήθηκαν τα τεράστια άλμπουμ που έχουμε λατρέψει, είναι ένας λεπτομερής χάρτης για να εντοπίσετε συναισθήματα, καταστάσεις, ψυχές και μυαλά. Το κόκκινο έρχεται, η εγγραφή ξεκινά. Και… να σας πω κάτι εδώ; Αισθανθείτε άνεση να κάνετε λάθος. Να πάει χάλια το take. Θα το ξαναπάμε. Από την αρχή. Το κόκκινο αναμένει να πατηθεί πολλές φορές ακόμα…
Κώστας Κούλης
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου- Τσαρούχης γεννήθηκε στην Αθήνα.
Ηχολήπτης με 35 χρόνια προϋπηρεσίας, ξεκινώντας από τα ιστορικά studios της COLUMBIA κι αργότερα studio PDR, Sigma studios και Digital Press Hellas συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές από το 1965 μέχρι και το 2000.
Στη συνέχεια, και μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, εργάστηκε, πάντα ως ηχολήπτης, στον ραδιοφωνικό σταθμό ‘Μελωδία᾿.
Κόκκινο, γράφουμε
Εκδόσεις Φίλντισι
Η ηχογράφηση ενός τραγουδιού (κατ’ επέκταση ενός δίσκου) είναι μία μυστικιστική, επίπονη, χρονοβόρα και πάνω απ’ όλα υπέροχη παραγωγική διαδικασία. Και πέρα από το συγκρότημα ή/και τον καλλιτέχνη, που έχουν βαλθεί να κάνουν μία σκέψη πραγματικότητα και μάλιστα με βάση τον πλέον μελωδικό τρόπο, υπάρχουν «στο κόλπο» μερικοί άνθρωποι ακόμα, χωρίς τους οποίους θα ήταν αδύνατη αυτή η μετουσίωση. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ηχολήπτης στην Columbia για μία ζωή, ηχολήπτης στην PDR και στο ραδιοφωνικό σταθμό «Μελωδία», είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Από αυτούς τους ήρωες, που φρόντιζαν να αποτυπωθεί η στιγμή. Να φωτογραφηθεί ο οίστρος. Να περάσει στην αιωνιότητα το πεντάλεπτο.
Είσαι λοιπόν βοηθός ηχολήπτης, στη συνέχεια ηχολήπτης και στη συνέχεια… έχεις για δουλειά σου αυτό που κάποιοι άλλοι ονειρεύονται, αυτό για το οποίο άλλοι αφιερώνουν κατεβατά κουβέντας. Ο Στέλιος Καζαντζίδης στο στούντιο. Ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιώργος Νταλάρας, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Στράτος Διονυσίου, ο Νίκος Ξυλούρης, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Μανώλης Χιώτης… Ο Τζίμης Πανούσης, ο Χάρρυ Κλυνν, ο Παύλος Σιδηρόπουλος… Ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Μάνος Λοΐζος, ο Ευγένιος Σπαθάρης… Και ένας ποταμός ονομάτων ακόμα… ο Γιάννης Παπαϊωάννου πίσω από την κονσόλα, με τον παραγωγό, με τις σημειώσεις του και το κόκκινο φως να καραδοκεί. «Ησυχία παρακαλώ. Κόκκινο, γράφουμε». Ιστορίες επί ιστοριών για συγκεκριμένους καλλιτέχνες και τραγούδια, ανέκδοτες ως τώρα ιστορίες, που ρουφιόνται σαν γάργαρο νεράκι, σαν τραγούδι, σαν μελωδία.
O ηχολήπτης μιλά καθημερινά με ανθρώπους που έχουν χαράξει με τη φωνή τους τη ζωή μας. Πού έχουν τραγουδήσει πράγματα, τα οποία θα υπάρχουν για χρόνια και χρόνια, που θα είναι εκεί όταν θα φύγουμε. Ο ηχολήπτης μιλά με ανθρώπους που έχουν αποτελέσει ή αποτελούν πυλώνες πολιτισμού για όσους αγαπούν τη μουσική, την τέχνη, τον άνθρωπο. Οι ιστορίες αυτές έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα στο στούντιο, η οποία ακούγεται μαγική και μεγαλειώδης σε όλους εμάς τους «απέξω». Να έρχεται ο Νταλάρας και να σου λέει να του ανοίξεις μικρόφωνο για να γράψει μια δεύτερη φωνή στη Χαρούλα και στη συνέχεια να έρχεται η ίδια η Χαρούλα και να ακούει. «Πολύ ωραία και σωστή φωνή. Ίδιος ο Νταλάρας»! Και να σπάει το γέλιο την καθημερινότητα σε χίλια κομμάτια.
Κάποια στιγμή οι ιστορίες αλλάζουν περιβάλλον. Φτάνουν μέχρι τη βίλα ενός μεγιστάνα και τη δεξίωση που παραχωρεί σε γνωστούς και φίλους. Φτάνουν μέχρι την άφιξη της μαύρης εκτυφλωτικής λιμουζίνας, η οποία φιλοξενεί στο πίσω κάθισμά της το Frank Sinatra! Από τα ηχεία ακούγεται ένα τραγούδι με τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Ο μέγιστος (και λίγα γράφω) Αμερικανός ερμηνευτής (μεταξύ άλλων – δεν υπήρξε κάτι που να μην κάνει τέλεια ο Sinatra, από ηθοποιός μέχρι παραγωγός) ακούει τη μουσική, ακούει το τραγούδι και λέει «Δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω τα λόγια, αλλά αυτός που τραγουδάει είναι η καλύτερη φωνή που έχω ακούσει».
Κάποια στιγμή οι ιστορίες γίνονται επεισόδια τηλεοπτικά εν είδη σεναρίου. Η Σωτηρία Μπέλλου τραγουδά Δήμο Μούτση. Και κάτι παίζει… Δεν πατά καλά στο ρυθμό, κατά Μούτση, αλλά το λέει πολύ ωραία. Η Σωτηρία ανταπαντά. Αφού το λέει πολύ ωραία, τότε φταίει ο ρυθμός! Κάποια στιγμή οι ιστορίες γίνονται σημεία καμπής. Το πώς γεννήθηκε η φωνή του Τραμπάκουλα στις δουλειές του Χάρρυ Κλυνν. Είχατε αναρωτηθεί ποτέ; Ευκαιρία να μάθετε λοιπόν. Ο Παπαϊωάννου καταπιάνεται με μερικούς από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες που έχουν περάσει από τη μουσική μας και όχι μόνο και φτιάχνει ένα από τα πιο συναρπαστικά βιβλία που έχω διαβάσει, ένα από τα πιο συναρπαστικά που θα διαβάσετε. Ένα ταξίδι ανάμεσα σε στίχους, μουσικές, παρτιτούρες, μικρόφωνα, ενισχυτές, κονσόλες (φυσικά) και συγκίνηση. Ανάμεσα σε χαρές και πίκρες, σαν τη φωτογραφία της εξώπορτας της Columbia, χωρίς τα γράμματα στη μετόπη.
Για σας, που αγαπάτε τη μουσική και ό,τι αυτή πρεσβεύει, είναι μια ευκαιρία να μάθετε από τους καλύτερους, το πώς γίνονταν τα πράγματα «από μέσα». Για εσάς, που αρέσκεστε να ψάχνετε και να ψάχνεστε, είναι αυτό που περιμένατε. Να κάνετε εικόνα ό,τι γνωρίζατε μέχρι σήμερα για τις στιγμές της ηχογράφησης. Για όλους τους φίλους και τις φίλες που δαπανούν και θα δαπανήσουν άπειρες ώρες συζήτησης για το πώς είναι δυνατόν να ηχογραφήθηκαν τα τεράστια άλμπουμ που έχουμε λατρέψει, είναι ένας λεπτομερής χάρτης για να εντοπίσετε συναισθήματα, καταστάσεις, ψυχές και μυαλά. Το κόκκινο έρχεται, η εγγραφή ξεκινά. Και… να σας πω κάτι εδώ; Αισθανθείτε άνεση να κάνετε λάθος. Να πάει χάλια το take. Θα το ξαναπάμε. Από την αρχή. Το κόκκινο αναμένει να πατηθεί πολλές φορές ακόμα…
Κώστας Κούλης
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου- Τσαρούχης γεννήθηκε στην Αθήνα.
Ηχολήπτης με 35 χρόνια προϋπηρεσίας, ξεκινώντας από τα ιστορικά studios της COLUMBIA κι αργότερα studio PDR, Sigma studios και Digital Press Hellas συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές από το 1965 μέχρι και το 2000.
Στη συνέχεια, και μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, εργάστηκε, πάντα ως ηχολήπτης, στον ραδιοφωνικό σταθμό ‘Μελωδία᾿.
Έχει κάνει μουσική επιμέλεια σε θεατρικές παραστάσεις, κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές και γενικά είναι πάντα μέσα στα αυλάκια της μουσικής.
Η αγάπη του και η ανησυχία του για τη μουσική αποτέλεσε το κίνητρο και για την συγγραφή του πρώτου του βιβλίου με τίτλο «Πίσω από το τζάμι» που κυκλοφόρησε το 2010.
Η αγάπη του και η ανησυχία του για τη μουσική αποτέλεσε το κίνητρο και για την συγγραφή του πρώτου του βιβλίου με τίτλο «Πίσω από το τζάμι» που κυκλοφόρησε το 2010.
