Συνέντευξη με τη συγγραφέα Στέλλα Καραμπακάκη
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Άρθρα & Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου 2019 01:16
Η Στέλλα Καραμπακάκη είναι το κορίτσι που βγάζει τα εσώψυχά μας στη φόρα. Είναι ταλαντούχα, είναι η φίλη που μας κουνά το δάχτυλο, άλλες φορές επιδεικτικά και άλλες με κατανόηση. Έχει στο ενεργητικό της επτά βιβλία, με τελευταίο το "Ζωή σε λόγου μας". Μετά το διάβασμα του βιβλίου της "Οι Άντρες είναι σαν τα παπούτσια #τοδύο", θέλησα να μάθω περισσότερα. Ευχαριστώ πολύ τον Αβέρκιο Λουδάρο από τις εκδόσεις Λυκόφως, ο οποίος φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Είναι απορία μου και σε ρωτάω εξ αρχής. Πού έχεις βρει χρόνο για να έχεις στο ενεργητικό σου επτά βιβλία, σενάρια, μουσική, τραγούδια, στίχους και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο έχεις κάνει και μου έχει ξεφύγει;
...Έχω κάνει και κωμικά βιντεάκια στο YouTube. Πολλά βιντεάκια! Είχα μια δεκαετία μπροστά μου για όλα αυτά όμως… ξεκίνησα νωρίς. Αν αγαπάς όσα κάνεις και περνάς καλά με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι, θεωρώ πως υπάρχει χρόνος για όλα. Εκτός των άλλων, είχα και έχω τη χαρά όλα αυτά τα καλλιτεχνικά που κάνω και αγαπάω να αποτελούν και το βασικό κομμάτι της δουλειάς μου, οπότε σχεδόν όλος μου ο χρόνος πηγαίνει εκεί. Τα τραγούδια που κάνω είναι μια ευκαιρία για μένα να γνωρίσω και να συνεργαστώ με τραγουδοποιούς και καλλιτέχνες που θαυμάζω και ακούω, οπότε έχω ένα ακόμη κίνητρο να προσπαθήσω να τα «χωρέσω» στο πρόγραμμά μου!
Νομίζεις ότι η έκφραση μέσω του χιούμορ, της σάτιρας και του σαρκασμού είναι λυτρωτική πρωτίστως για τον καλλιτέχνη ή για τον αναγνώστη, το θεατή, τον ακροατή;
Το ιδανικό, ο στόχος αν θες, είναι να είναι λυτρωτική και για τις δύο πλευρές. Νομίζω όμως πως πρέπει να είναι λυτρωτική πρωτίστως για τον καλλιτέχνη. Όχι μόνο γιατί όταν εκφράζεσαι από αυτό που κάνεις το κάνεις καλύτερα, αλλά γιατί το «περνάς» καλύτερα και στο κοινό σου. Θεωρώ λοιπόν πως πρώτα δημιουργούμε για μας και μετά ψάχνουμε να δούμε αν αυτό που δημιουργήσαμε έχει να προσφέρει κάτι και σε κάποιον άλλον.
Είναι απορία μου και σε ρωτάω εξ αρχής. Πού έχεις βρει χρόνο για να έχεις στο ενεργητικό σου επτά βιβλία, σενάρια, μουσική, τραγούδια, στίχους και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο έχεις κάνει και μου έχει ξεφύγει;
...Έχω κάνει και κωμικά βιντεάκια στο YouTube. Πολλά βιντεάκια! Είχα μια δεκαετία μπροστά μου για όλα αυτά όμως… ξεκίνησα νωρίς. Αν αγαπάς όσα κάνεις και περνάς καλά με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι, θεωρώ πως υπάρχει χρόνος για όλα. Εκτός των άλλων, είχα και έχω τη χαρά όλα αυτά τα καλλιτεχνικά που κάνω και αγαπάω να αποτελούν και το βασικό κομμάτι της δουλειάς μου, οπότε σχεδόν όλος μου ο χρόνος πηγαίνει εκεί. Τα τραγούδια που κάνω είναι μια ευκαιρία για μένα να γνωρίσω και να συνεργαστώ με τραγουδοποιούς και καλλιτέχνες που θαυμάζω και ακούω, οπότε έχω ένα ακόμη κίνητρο να προσπαθήσω να τα «χωρέσω» στο πρόγραμμά μου!
Νομίζεις ότι η έκφραση μέσω του χιούμορ, της σάτιρας και του σαρκασμού είναι λυτρωτική πρωτίστως για τον καλλιτέχνη ή για τον αναγνώστη, το θεατή, τον ακροατή;
Το ιδανικό, ο στόχος αν θες, είναι να είναι λυτρωτική και για τις δύο πλευρές. Νομίζω όμως πως πρέπει να είναι λυτρωτική πρωτίστως για τον καλλιτέχνη. Όχι μόνο γιατί όταν εκφράζεσαι από αυτό που κάνεις το κάνεις καλύτερα, αλλά γιατί το «περνάς» καλύτερα και στο κοινό σου. Θεωρώ λοιπόν πως πρώτα δημιουργούμε για μας και μετά ψάχνουμε να δούμε αν αυτό που δημιουργήσαμε έχει να προσφέρει κάτι και σε κάποιον άλλον.
Υπάρχει κάτι εσωτερικό που σε κινεί σε αυτό το στιλ έκφρασης ή είναι καθαρά μία τεχνική επιλογή για να μιλήσεις για τις σχέσεις χωρίς να φέρνεις τον αναγνώστη βίαια μπροστά στον καθρέφτη;
Είναι εσωτερικό. Η σάτιρα και η κωμωδία είναι αρχικά ο δικός μου τρόπος για να επιβιώσω, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου και του χαρακτήρα μου, οπότε επηρεάζουν άμεσα τον τρόπο που σκέφτομαι, μιλάω και εφράζομαι, είτε είναι σε μία παρέα, είτε σε ένα κείμενο, είτε σε ένα τραγούδι. Πιστεύω άλλωστε πως η σάτιρα, αν μπορείς να την αντιληφθείς σωστά, είναι τελικά μια πιο βίαιη μορφή έκφρασης από την ωμή περιγραφή της πραγματικότητας.
Από το «Οι Άντρες είναι σαν τα παπούτσια #τοδυο» με θέμα το… ζευγάρωμα, πέρασες στο «Ζωή σε λόγου μας», με θέμα το χωρισμό, που τον ταυτίζεις με τα στάδια του πένθους. Διαβάζοντάς τα, διαπιστώνω ότι κρύβεις πολύ σοβαρά θέματα πίσω από τη χιουμοριστική και αιχμηρή γραφή. Ή μήπως οι σχέσεις μας πρέπει να αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα;
Πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ελαφρότητα που τους αξίζει κάθε φορά! (γέλια) Κοινώς, όσο πιο στραβά πάνε οι σχέσεις, τόσο πιο ελαφρά πρέπει να προσπαθούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Για να βγούμε από αυτές ζωντανοί κι εμείς και το εκάστοτε έτερον ήμισυ. Πιστεύω πως οι σχέσεις μας με τους άλλους είναι από τις πιο σοβαρές καταστάσεις που βιώνουμε, για αυτό είναι σημαντικό να μπορούμε να τις αντιμετωπίζουμε λίγο πιο ανάλαφρα, με χιούμορ και καλή διάθεση. Όταν αυτό υπάρχει και από τις δύο πλευρές, γίνονται θαύματα!
Να σε ρωτήσω κάτι για το χωρισμό, το θέμα του τελευταίου σου βιβλίου. Νομίζεις ότι υπάρχει σωστός τρόπος και χρόνος να χωρίσει ένα ζευγάρι;
Μπορεί και να υπάρχει, αλλά τον καταλαβαίνεις συνήθως κατόπιν εορτής, βλέποντας τα «λάθη» που έγιναν κατά τη διάρκεια του χωρισμού. Όσες φορές έτυχε να χωρίσω «σωστά», δηλαδή σχετικά ανώδυνα και για τις δύο πλευρές, αυτό έγινε κατά λάθος. Σίγουρα όμως δεν ήταν από έλλειψη ενδιαφέροντος, ήταν από αμοιβαία αγάπη, σεβασμό και πολύ καλό timing. Γιατί είναι κι αυτό το timing μεγάλο πρόβλημα. Είτε σκοπεύεις να ξεκινήσεις μια σχέση, είτε να την τελειώσεις.
Πόσο σημαντική είναι για την επαγγελματική σου πορεία η συμμετοχή στο σενάριο της σειράς «Έλα στη θέση μου», που πάει για τέταρτη σεζόν;
Δεν ξέρω πόσο σημαντική μπορεί να είναι ή θα είναι για την επαγγελματική μου πορεία συγκεκριμένα, αλλά σίγουρα είναι πολύ σημαντική για τη δική μου προσωπική πορεία. Είμαι στο κομμάτι των διαλόγων της σειράς, κάτι που ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα, αφού δεν είχα γράψει ποτέ και πουθενά διαλόγους. Είναι ζήτημα αν σε όλα μου τα βιβλία μαζί υπάρχουν συνολικά είκοσι γραμμές με διάλογο. Οπότε έχω μάθει πολλά σε αυτό το κομμάτι, αλλά και στο να προσαρμόζω τη γραφή και το ύφος μου. Ως τώρα είχε τύχει να δουλεύω μόνο με χαρακτήρες που δημιουργούσα εγώ. Είναι πολύ ενδιαφέρον να «ζωντανεύεις» χαρακτήρες που σκέφτηκε και δημιούργησε κάποιος άλλος.
Θα έκανες κάτι στην τηλεόραση που θα είχε δραματική υπόθεση;
Ναι! Όπως δεν είχα ξανακάνει διαλόγους και τελικά τους αγάπησα πάρα πάρα πολύ, έτσι δεν έχω ξαναδουλέψει και σε κάτι δραματικό, οπότε πιστεύω πως θα είναι μια ακόμα δημιουργική πρόκληση για μένα. Λατρεύω την κωμωδία, αλλά θα μου άρεσε να δοκιμαστώ και σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Είμαι βέβαιη πως θα το αγαπήσω κι αυτό πολύ.
Και στη συγγραφή βιβλίων; Θα επιμείνεις στο σατιρικό στιλ και στους χαρακτήρες-καρικατούρες;
Άγνωστο. Όπως αλλάζω και μεγαλώνω εγώ, αλλάζει η γραφή μου και μεγαλώνουν οι χαρακτήρες μου. Βλέπω πάντως πως έχουν την τάση να ξεφεύγουν και να μη μοιάζουν τόσο με καρικατούρες πια. Αποκτούν πιο... ανθρώπινη μορφή. Μένει να δούμε ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα!
Ξεχωρίζεις κάποιο από τα βιβλία-παιδιά σου, κάποιο που να αγαπάς περισσότερο από τα άλλα; Αν νομίζεις ότι κάποια θα αισθανθούν ριγμένα, μην απαντήσεις ή απάντησε διπλωματικά…
Έχω την εντύπωση πως κάθε φορά που απαντάω σε αυτή την ερώτηση, απαντάω κάτι διαφορετικό, γιατί ανά περιόδους αλλάζει αυτό που ξεχωρίζω και αγαπάω περισσότερο. Κάθε βιβλίο συνδέεται και με μία ξεχωριστή περίοδο της ζωής μου οπότε το αγαπάω για διαφορετικούς λόγους. Σε αυτή τη φάση, αν πρέπει να διαλέξω, θα πω το τελευταίο, το «Ζωή σε λόγου μας», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λυκόφως. Είναι το έβδομο στη σειρά, κάτι που μου θυμίζει λίγο τα «εφτά χρόνια φαγούρα» από τη μία και από την άλλη είναι αυτό με το οποίο θεωρώ πως κλείνω έναν κύκλο γραφής, καθώς και μία δεκατία στο χώρο του βιβλίου. Και φυσικά ανυπομωνώ για την επόμενη δεκαετία!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Είναι εσωτερικό. Η σάτιρα και η κωμωδία είναι αρχικά ο δικός μου τρόπος για να επιβιώσω, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου και του χαρακτήρα μου, οπότε επηρεάζουν άμεσα τον τρόπο που σκέφτομαι, μιλάω και εφράζομαι, είτε είναι σε μία παρέα, είτε σε ένα κείμενο, είτε σε ένα τραγούδι. Πιστεύω άλλωστε πως η σάτιρα, αν μπορείς να την αντιληφθείς σωστά, είναι τελικά μια πιο βίαιη μορφή έκφρασης από την ωμή περιγραφή της πραγματικότητας.
Από το «Οι Άντρες είναι σαν τα παπούτσια #τοδυο» με θέμα το… ζευγάρωμα, πέρασες στο «Ζωή σε λόγου μας», με θέμα το χωρισμό, που τον ταυτίζεις με τα στάδια του πένθους. Διαβάζοντάς τα, διαπιστώνω ότι κρύβεις πολύ σοβαρά θέματα πίσω από τη χιουμοριστική και αιχμηρή γραφή. Ή μήπως οι σχέσεις μας πρέπει να αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα;
Πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ελαφρότητα που τους αξίζει κάθε φορά! (γέλια) Κοινώς, όσο πιο στραβά πάνε οι σχέσεις, τόσο πιο ελαφρά πρέπει να προσπαθούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Για να βγούμε από αυτές ζωντανοί κι εμείς και το εκάστοτε έτερον ήμισυ. Πιστεύω πως οι σχέσεις μας με τους άλλους είναι από τις πιο σοβαρές καταστάσεις που βιώνουμε, για αυτό είναι σημαντικό να μπορούμε να τις αντιμετωπίζουμε λίγο πιο ανάλαφρα, με χιούμορ και καλή διάθεση. Όταν αυτό υπάρχει και από τις δύο πλευρές, γίνονται θαύματα!
Να σε ρωτήσω κάτι για το χωρισμό, το θέμα του τελευταίου σου βιβλίου. Νομίζεις ότι υπάρχει σωστός τρόπος και χρόνος να χωρίσει ένα ζευγάρι;
Μπορεί και να υπάρχει, αλλά τον καταλαβαίνεις συνήθως κατόπιν εορτής, βλέποντας τα «λάθη» που έγιναν κατά τη διάρκεια του χωρισμού. Όσες φορές έτυχε να χωρίσω «σωστά», δηλαδή σχετικά ανώδυνα και για τις δύο πλευρές, αυτό έγινε κατά λάθος. Σίγουρα όμως δεν ήταν από έλλειψη ενδιαφέροντος, ήταν από αμοιβαία αγάπη, σεβασμό και πολύ καλό timing. Γιατί είναι κι αυτό το timing μεγάλο πρόβλημα. Είτε σκοπεύεις να ξεκινήσεις μια σχέση, είτε να την τελειώσεις.
Πόσο σημαντική είναι για την επαγγελματική σου πορεία η συμμετοχή στο σενάριο της σειράς «Έλα στη θέση μου», που πάει για τέταρτη σεζόν;
Δεν ξέρω πόσο σημαντική μπορεί να είναι ή θα είναι για την επαγγελματική μου πορεία συγκεκριμένα, αλλά σίγουρα είναι πολύ σημαντική για τη δική μου προσωπική πορεία. Είμαι στο κομμάτι των διαλόγων της σειράς, κάτι που ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα, αφού δεν είχα γράψει ποτέ και πουθενά διαλόγους. Είναι ζήτημα αν σε όλα μου τα βιβλία μαζί υπάρχουν συνολικά είκοσι γραμμές με διάλογο. Οπότε έχω μάθει πολλά σε αυτό το κομμάτι, αλλά και στο να προσαρμόζω τη γραφή και το ύφος μου. Ως τώρα είχε τύχει να δουλεύω μόνο με χαρακτήρες που δημιουργούσα εγώ. Είναι πολύ ενδιαφέρον να «ζωντανεύεις» χαρακτήρες που σκέφτηκε και δημιούργησε κάποιος άλλος.
Θα έκανες κάτι στην τηλεόραση που θα είχε δραματική υπόθεση;
Ναι! Όπως δεν είχα ξανακάνει διαλόγους και τελικά τους αγάπησα πάρα πάρα πολύ, έτσι δεν έχω ξαναδουλέψει και σε κάτι δραματικό, οπότε πιστεύω πως θα είναι μια ακόμα δημιουργική πρόκληση για μένα. Λατρεύω την κωμωδία, αλλά θα μου άρεσε να δοκιμαστώ και σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Είμαι βέβαιη πως θα το αγαπήσω κι αυτό πολύ.
Και στη συγγραφή βιβλίων; Θα επιμείνεις στο σατιρικό στιλ και στους χαρακτήρες-καρικατούρες;
Άγνωστο. Όπως αλλάζω και μεγαλώνω εγώ, αλλάζει η γραφή μου και μεγαλώνουν οι χαρακτήρες μου. Βλέπω πάντως πως έχουν την τάση να ξεφεύγουν και να μη μοιάζουν τόσο με καρικατούρες πια. Αποκτούν πιο... ανθρώπινη μορφή. Μένει να δούμε ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα!
Ξεχωρίζεις κάποιο από τα βιβλία-παιδιά σου, κάποιο που να αγαπάς περισσότερο από τα άλλα; Αν νομίζεις ότι κάποια θα αισθανθούν ριγμένα, μην απαντήσεις ή απάντησε διπλωματικά…
Έχω την εντύπωση πως κάθε φορά που απαντάω σε αυτή την ερώτηση, απαντάω κάτι διαφορετικό, γιατί ανά περιόδους αλλάζει αυτό που ξεχωρίζω και αγαπάω περισσότερο. Κάθε βιβλίο συνδέεται και με μία ξεχωριστή περίοδο της ζωής μου οπότε το αγαπάω για διαφορετικούς λόγους. Σε αυτή τη φάση, αν πρέπει να διαλέξω, θα πω το τελευταίο, το «Ζωή σε λόγου μας», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λυκόφως. Είναι το έβδομο στη σειρά, κάτι που μου θυμίζει λίγο τα «εφτά χρόνια φαγούρα» από τη μία και από την άλλη είναι αυτό με το οποίο θεωρώ πως κλείνω έναν κύκλο γραφής, καθώς και μία δεκατία στο χώρο του βιβλίου. Και φυσικά ανυπομωνώ για την επόμενη δεκαετία!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
