Συνέντευξη με την Κέλλυ Σταμουλάκη
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Άρθρα & Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 2019 01:25
Η Κέλλυ Σταμουλάκη είναι η συγγραφέας της καρδιάς μας. Για την ακρίβεια είναι ΚΑΙ της δικής μας καρδιάς, αφού πρωτίστως έχει κατακτήσει την καρδιά των μικρών παιδιών, που λατρεύουν κάθε της δημιουργία. Έχοντας διαβάσει και δει «Το χρυσό αρισμαρί», περίμενα με τη λαχτάρα πιτσιρικά το επόμενο πόνημά της. «Το πιο τρελό τριήμερο» είναι πλέον γεγονός, με το βιβλίο να συνοδεύεται από την παράσταση και την παράσταση να μαγεύει μικρούς και μεγάλους. Στο ραντεβού μας με τη συγγραφέα, σκηνοθέτη και πολλά ακόμα θαυμαστά πράγματα, δεν είχα καθόλου σκεφτεί ότι μετά το πέρας το έργου ΟΛΟΣ ο κόσμος που παρακολουθούσε θα ήταν στο φουαγιέ, για να μιλήσει και να φωτογραφηθεί με τους ηθοποιούς. Ο καλός χαμός λοιπόν και λίγη ώρα μετά είχαμε στη διάθεσή μας την κυρία Σταμουλάκη, για να μάθουμε για το έργο, για την αγάπη της για το θέατρο και τα παιδιά.
Πώς γεννιέται στη σκέψη σας «Το πιο τρελό τριήμερο»;
Ήθελα να είναι μία σύγχρονη και απογειωτική παράσταση, για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς, γιατί όταν πήγαινα εγώ το παιδί μου στο θέατρο και βαριόμουν… ήταν πολύ άσχημο. Σκεφτόμουν στο διάλειμμα «Να πάρω το παιδί μου και να φύγω»; Αφενός θεωρούσα ότι η παράσταση δεν του προσφέρει και αφετέρου γιατί εγώ η ίδια βαριόμουν. Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω μία παράσταση που να είναι οικογενειακή. Θα αφορούσε τόσο τους γονείς όσο και τα παιδιά. Είναι λοιπόν «Το πιο τρελό τριήμερο», γιατί γίνονται ανατρεπτικά πράγματα, τρελά πράγματα… Ο μικρός Ιάσονας πάει να φιλοξενηθεί στη γιαγιά του, τη Νέλλη Γκίνη. Ο Ρένος Ρώτας υποδύεται τον Ιάσονα. Και εκεί συμβαίνουν καταστροφές, η μία μετά την άλλη! Δεν θα τα μαρτυρήσουμε και όλα, για να κρατήσουμε το ενδιαφέρον των αναγνωστών, θα πούμε μόνο λίγα πράγματα… Τι σχέση μπορεί να έχουν δύο Ιταλοί πιτσαδόροι, ένας αστυνομικός, ένας ταξίαρχος, μία γιαγιά κι ένας εγγονός; Τι μπορεί να συμβεί σε ένα τριήμερο που όλοι αυτοί μπλέκονται και γίνονται κουβάρι; Ο μικρός Ιάσονας πάει να μείνει στη γιαγιά του, εκείνος όμως επιθυμεί να φιλοξενηθεί στο φίλο του το Σωτήρη. Γιατί… ε, όλο και θα «καούν» στα ηλεκτρονικά, στις παιχνιδο-κονσόλες. Γιατί η γιαγιά του, ως συνταξιούχος δασκάλα, του βάζει περιορισμούς και τον έχει με το χρονόμετρο. Και από κει ξεκινάνε όλα.
Γράφετε το βιβλίο και στη συνέχεια σκέφτεστε κατευθείαν να το ανεβάσετε;
Γράφω πρώτα το θεατρικό έργο, μετά το παραμύθι και τέλος ξεκινάω τις πρόβες του θεατρικού. Δηλαδή γράφω δύο κείμενα. Ένα θεατρικό και ένα που είναι μετατροπή σε παραμύθι. Δίδεται στον εκδότη μου για να εικονογραφηθεί, από την προηγούμενη Άνοιξη, γιατί γίνεται πολλή δουλειά για το βιβλίο, είναι πολύ προσεγμένο. Ηχογραφούμε στο στούντιο, για να βγει το CD, το οποίο περιέχει όλα τα τραγούδια της παράστασης, της οποίας τη μουσική έχει συνθέσει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Γράφουμε τα μουσικά όργανα, τις φωνές, γράφουμε τους διαλόγους, κάνω εγώ την αφήγηση του παραμυθιού, ετοιμάζεται το CD, ετοιμάζεται το βιβλίο και παράλληλα κάνουμε πρόβες για το θεατρικό. Ξεκινήσαμε πρόβες από το Μάιο, για να καταλάβετε τι προετοιμασία κάνουμε. Πολύ καιρό, γιατί εγώ πιστεύω πολύ στη σκληρή και λεπτομερή δουλειά. Αυτό που λένε «Είναι ταλέντο, του ήλθε η έμπνευση και σε μία μέρα το έγραψε» μακάρι να συμβαίνει, εμένα δεν μου συμβαίνει. Εγώ δουλεύω πάνω από ένα – ενάμιση χρόνο συχνά και δύο, το κάθε μου κείμενο. Μου έχει τύχει να μου πάρει και πέντε χρόνια, για να φτάσει εκεί που θέλω και να πω «Είναι καλό». Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Και πάλι το διορθώνω στις πρόβες. Μετά τη διανομή ξαναπερνάω το κείμενο άλλη μία φορά, ώστε να ταιριάζει απόλυτα στους ήρωες που έχω στη σκηνή.
Κατά τη διάρκεια των προβών τι προσέχετε περισσότερο; Πέρα από την καλή ανάλυση ρόλων.
Το ρυθμό! Το πρώτο που προσέχω. Επειδή είμαι παιδί του κινηματογράφου δύο πράγματα προσέχω. Το ρυθμό και την εικόνα. Στην πρόβα υπάρχουν στιγμές που κλείνω τ’ αυτιά μου. Θέλω να βλέπω την εικόνα της κίνησης των ηθοποιών. Άλλες φορές παρακολουθώ την πρόβα χωρίς να βλέπω. Ακούγοντάς τους μόνο. Για να δω αν όλα λειτουργούν σωστά. Γιατί κάποιες φορές μπορεί να μας κλέβει ο ήχος την εικόνα ή η εικόνα τον ήχο. Ο ρυθμός πάντως είναι για μένα το πρώτο σημείο το οποίο δουλεύω.
Έχετε ποτέ σκεφτεί να ανεβάσετε παιδική παράσταση μεν, αλλά χωρίς τραγούδι; Δηλαδή μόνο πρόζα;
Όχι. Μου αρέσει πολύ η μουσική, άκουγα και ακούω πολύ μουσική… Θυμάμαι, μικρή στο δωμάτιό μου τερμάτιζα τον ήχο. Οι καυγάδες με τους γονείς μου ήταν «Πιο σιγά τη μουσική»! (γέλια) Όπως όλοι οι νέοι βέβαια, έτσι; Νομίζω ότι κινητοποιεί το συναίσθημα και δίνει ένταση στις σκηνές και μου αρέσει πολύ. Επίσης πιστεύω και θαυμάζω τόσο πολύ το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, με τον οποίο συνεργάζομαι… Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ χωρίς μουσική τις παραστάσεις μου. Αυτό ισχύει αυτή τη στιγμή που μιλάμε, φυσικά. Ίσως στο μέλλον να αλλάξει κάτι. Όλα τα επαναπροσδιορίζουμε στη ζωή μας. Όσο ζούμε δεχόμαστε νέα ερεθίσματα κι εγώ είμαι σίγουρα ανοιχτή σ’ αυτά.
Το παιδί είναι ένας απαιτητικός θεατής. Δεν το νοιάζει ούτε το κόστος του εισιτηρίου, ούτε το ποιος παίζει, ούτε η παραγωγή. Αν βαρεθεί θα πει «Μαμά, πάμε να φύγουμε»…
Ή θα ανοίξει τάμπλετ ή θα θέλει να πάει έξω ή θα στριφογυρνάει ανήσυχα στο κάθισμά του… Θα πεινάει… Θα έχει όλα τα παραπάνω γιατί θέλει να φύγει.
Αντιμετωπίζεται αυτό;
Δεν το έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα και εύχομαι να μη μου συμβεί ποτέ. Κάνω θέατρο για να προσφέρω χαρά στον κόσμο και να μιλήσω στην ψυχή του. Αν λοιπόν αυτά που νιώθω δεν μπορέσω να τα επικοινωνήσω, θα έχω αποτύχει. Κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια για να μη συμβεί αυτό… Αυτό το κείμενο για παράδειγμα, το έχω δουλέψει τριάντα πέντε φορές; Τριάντα επτά; Γράφω το έργο τουλάχιστον ένα χρόνο πριν ξεκινήσω πρόβες, για να «κάθεται» μέσα μου και να το ξαναβλέπω με καθαρή ματιά, άλλο τόσο δε στις πρόβες, ώστε να μην απογοητεύσω τους μικρούς και μεγάλους μου φίλους – γιατί φίλους τους θεωρώ. Έχω πλέον ένα φανατικό fanclub, γιατί γνωρίζω τα πρόσωπά τους! Έρχονται κάθε χρόνο και μου λένε «Το περσινό σας το έχουμε μάθει απ’ έξω, το προπέρσινο…», πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί οι θεατές με ακολουθούν. Δεν μπορώ να τους απογοητεύσω. Αν κάποια στιγμή δεν έχω κάτι νέο να προσφέρω θα κάνω ένα διάλειμμα για ένα διάστημα. Δεν μπορώ να βγω ανέτοιμη.
Αυτό που είδα τώρα και το είχα δει και στο «Χρυσό Αρισμαρί» και είναι υπέροχο, είναι που οι ηθοποιοί, με το πέρας της παράστασης, έρχονται και μιλούν με τα παιδάκια, φωτογραφίζονται μαζί τους…
Είναι κάτι που συνηθίζω να εφαρμόζω σε όλες τις παραστάσεις μου. Θεωρώ ότι είμαστε οικοδεσπότες και είναι σαν να δεχόμαστε στο σπίτι μας τους καλεσμένους μας. Όταν φεύγουν, τους συνοδεύουμε μέχρι την πόρτα και τους χαιρετάμε λέγοντας «Ευχαριστούμε που ήλθατε»! Και επειδή το θέατρο είναι το δεύτερο σπίτι μας, είναι όμορφο να γίνεται κι εδώ.
Στο σπίτι σας λοιπόν… στο θέατρο… τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει; Τι είναι αυτό που σας απωθεί;
Η αγαπημένη μου περίοδος είναι αυτή των προβών γιατί είναι παρά πολύ δημιουργική. Το ότι ψάχνουμε το κάθε μικρό συναίσθημα, το ότι προσπαθώ να κινητοποιήσω τους ηθοποιούς, να βγάλω από μέσα τους κάθε κρυμμένη δυνατότητα και σκέψη. Θα έλεγα ότι τα έργα μου με απασχολούν μέχρι την πρεμιέρα, όπου τα βλέπω να λειτουργούν με θεατές. Για μένα κάπου εκεί έχει τελειώσει η αναζήτηση και αυτό που απομένει είναι η απόλαυση της επαφής με το κοινό. Μετά αρχίζω να δουλεύω το επόμενο κείμενο. Είμαι εδώ βέβαια πάντα, παρακολουθώ την παράσταση, τη διορθώνω συνέχεια… Το μυαλό μου όμως έχει φύγει για το επόμενο ταξίδι. Ονειρεύομαι την επόμενη ιστορία που σκαρώνω κάτι που μου συμβαίνει και αυτή τη στιγμή. Έχω ήδη κάνει την πρώτη γραφή από το καλοκαίρι, πριν ξεκινήσω πρόβες και τώρα το έχω ξαναπιάσει από την αρχή. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι όταν οι ηθοποιοί δεν είναι δεμένοι μεταξύ τους, τσακώνονται και δεν στηρίζουν ο ένας τον άλλο. Σε ένα πρόβλημα που προκύπτει ιδανικό είναι να υπερασπιστείς πρώτα το συνάδελφό σου και μετά τον εαυτό σου. Οι ηθοποιοί θα ήθελα να είναι ένα σώμα. Ένας για όλους και όλοι για έναν! Είναι και κάτι που δεν μου αρέσει από την πλευρά των θεατών. Αυτό το «κριτς-κριτς», από τα πατατάκια ή το ντριν-ντριν από τα κινητά που κουδουνίζουν και αποσυντονίζουν τους ηθοποιούς οι οποίοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το αυτονόητο…
Κώστας Κούλης
Ήθελα να είναι μία σύγχρονη και απογειωτική παράσταση, για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς, γιατί όταν πήγαινα εγώ το παιδί μου στο θέατρο και βαριόμουν… ήταν πολύ άσχημο. Σκεφτόμουν στο διάλειμμα «Να πάρω το παιδί μου και να φύγω»; Αφενός θεωρούσα ότι η παράσταση δεν του προσφέρει και αφετέρου γιατί εγώ η ίδια βαριόμουν. Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω μία παράσταση που να είναι οικογενειακή. Θα αφορούσε τόσο τους γονείς όσο και τα παιδιά. Είναι λοιπόν «Το πιο τρελό τριήμερο», γιατί γίνονται ανατρεπτικά πράγματα, τρελά πράγματα… Ο μικρός Ιάσονας πάει να φιλοξενηθεί στη γιαγιά του, τη Νέλλη Γκίνη. Ο Ρένος Ρώτας υποδύεται τον Ιάσονα. Και εκεί συμβαίνουν καταστροφές, η μία μετά την άλλη! Δεν θα τα μαρτυρήσουμε και όλα, για να κρατήσουμε το ενδιαφέρον των αναγνωστών, θα πούμε μόνο λίγα πράγματα… Τι σχέση μπορεί να έχουν δύο Ιταλοί πιτσαδόροι, ένας αστυνομικός, ένας ταξίαρχος, μία γιαγιά κι ένας εγγονός; Τι μπορεί να συμβεί σε ένα τριήμερο που όλοι αυτοί μπλέκονται και γίνονται κουβάρι; Ο μικρός Ιάσονας πάει να μείνει στη γιαγιά του, εκείνος όμως επιθυμεί να φιλοξενηθεί στο φίλο του το Σωτήρη. Γιατί… ε, όλο και θα «καούν» στα ηλεκτρονικά, στις παιχνιδο-κονσόλες. Γιατί η γιαγιά του, ως συνταξιούχος δασκάλα, του βάζει περιορισμούς και τον έχει με το χρονόμετρο. Και από κει ξεκινάνε όλα.
Γράφετε το βιβλίο και στη συνέχεια σκέφτεστε κατευθείαν να το ανεβάσετε;
Γράφω πρώτα το θεατρικό έργο, μετά το παραμύθι και τέλος ξεκινάω τις πρόβες του θεατρικού. Δηλαδή γράφω δύο κείμενα. Ένα θεατρικό και ένα που είναι μετατροπή σε παραμύθι. Δίδεται στον εκδότη μου για να εικονογραφηθεί, από την προηγούμενη Άνοιξη, γιατί γίνεται πολλή δουλειά για το βιβλίο, είναι πολύ προσεγμένο. Ηχογραφούμε στο στούντιο, για να βγει το CD, το οποίο περιέχει όλα τα τραγούδια της παράστασης, της οποίας τη μουσική έχει συνθέσει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Γράφουμε τα μουσικά όργανα, τις φωνές, γράφουμε τους διαλόγους, κάνω εγώ την αφήγηση του παραμυθιού, ετοιμάζεται το CD, ετοιμάζεται το βιβλίο και παράλληλα κάνουμε πρόβες για το θεατρικό. Ξεκινήσαμε πρόβες από το Μάιο, για να καταλάβετε τι προετοιμασία κάνουμε. Πολύ καιρό, γιατί εγώ πιστεύω πολύ στη σκληρή και λεπτομερή δουλειά. Αυτό που λένε «Είναι ταλέντο, του ήλθε η έμπνευση και σε μία μέρα το έγραψε» μακάρι να συμβαίνει, εμένα δεν μου συμβαίνει. Εγώ δουλεύω πάνω από ένα – ενάμιση χρόνο συχνά και δύο, το κάθε μου κείμενο. Μου έχει τύχει να μου πάρει και πέντε χρόνια, για να φτάσει εκεί που θέλω και να πω «Είναι καλό». Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Και πάλι το διορθώνω στις πρόβες. Μετά τη διανομή ξαναπερνάω το κείμενο άλλη μία φορά, ώστε να ταιριάζει απόλυτα στους ήρωες που έχω στη σκηνή.
Κατά τη διάρκεια των προβών τι προσέχετε περισσότερο; Πέρα από την καλή ανάλυση ρόλων.
Το ρυθμό! Το πρώτο που προσέχω. Επειδή είμαι παιδί του κινηματογράφου δύο πράγματα προσέχω. Το ρυθμό και την εικόνα. Στην πρόβα υπάρχουν στιγμές που κλείνω τ’ αυτιά μου. Θέλω να βλέπω την εικόνα της κίνησης των ηθοποιών. Άλλες φορές παρακολουθώ την πρόβα χωρίς να βλέπω. Ακούγοντάς τους μόνο. Για να δω αν όλα λειτουργούν σωστά. Γιατί κάποιες φορές μπορεί να μας κλέβει ο ήχος την εικόνα ή η εικόνα τον ήχο. Ο ρυθμός πάντως είναι για μένα το πρώτο σημείο το οποίο δουλεύω.
Έχετε ποτέ σκεφτεί να ανεβάσετε παιδική παράσταση μεν, αλλά χωρίς τραγούδι; Δηλαδή μόνο πρόζα;
Όχι. Μου αρέσει πολύ η μουσική, άκουγα και ακούω πολύ μουσική… Θυμάμαι, μικρή στο δωμάτιό μου τερμάτιζα τον ήχο. Οι καυγάδες με τους γονείς μου ήταν «Πιο σιγά τη μουσική»! (γέλια) Όπως όλοι οι νέοι βέβαια, έτσι; Νομίζω ότι κινητοποιεί το συναίσθημα και δίνει ένταση στις σκηνές και μου αρέσει πολύ. Επίσης πιστεύω και θαυμάζω τόσο πολύ το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, με τον οποίο συνεργάζομαι… Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ χωρίς μουσική τις παραστάσεις μου. Αυτό ισχύει αυτή τη στιγμή που μιλάμε, φυσικά. Ίσως στο μέλλον να αλλάξει κάτι. Όλα τα επαναπροσδιορίζουμε στη ζωή μας. Όσο ζούμε δεχόμαστε νέα ερεθίσματα κι εγώ είμαι σίγουρα ανοιχτή σ’ αυτά.
Το παιδί είναι ένας απαιτητικός θεατής. Δεν το νοιάζει ούτε το κόστος του εισιτηρίου, ούτε το ποιος παίζει, ούτε η παραγωγή. Αν βαρεθεί θα πει «Μαμά, πάμε να φύγουμε»…
Ή θα ανοίξει τάμπλετ ή θα θέλει να πάει έξω ή θα στριφογυρνάει ανήσυχα στο κάθισμά του… Θα πεινάει… Θα έχει όλα τα παραπάνω γιατί θέλει να φύγει.
Αντιμετωπίζεται αυτό;
Δεν το έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα και εύχομαι να μη μου συμβεί ποτέ. Κάνω θέατρο για να προσφέρω χαρά στον κόσμο και να μιλήσω στην ψυχή του. Αν λοιπόν αυτά που νιώθω δεν μπορέσω να τα επικοινωνήσω, θα έχω αποτύχει. Κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια για να μη συμβεί αυτό… Αυτό το κείμενο για παράδειγμα, το έχω δουλέψει τριάντα πέντε φορές; Τριάντα επτά; Γράφω το έργο τουλάχιστον ένα χρόνο πριν ξεκινήσω πρόβες, για να «κάθεται» μέσα μου και να το ξαναβλέπω με καθαρή ματιά, άλλο τόσο δε στις πρόβες, ώστε να μην απογοητεύσω τους μικρούς και μεγάλους μου φίλους – γιατί φίλους τους θεωρώ. Έχω πλέον ένα φανατικό fanclub, γιατί γνωρίζω τα πρόσωπά τους! Έρχονται κάθε χρόνο και μου λένε «Το περσινό σας το έχουμε μάθει απ’ έξω, το προπέρσινο…», πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί οι θεατές με ακολουθούν. Δεν μπορώ να τους απογοητεύσω. Αν κάποια στιγμή δεν έχω κάτι νέο να προσφέρω θα κάνω ένα διάλειμμα για ένα διάστημα. Δεν μπορώ να βγω ανέτοιμη.
Αυτό που είδα τώρα και το είχα δει και στο «Χρυσό Αρισμαρί» και είναι υπέροχο, είναι που οι ηθοποιοί, με το πέρας της παράστασης, έρχονται και μιλούν με τα παιδάκια, φωτογραφίζονται μαζί τους…
Είναι κάτι που συνηθίζω να εφαρμόζω σε όλες τις παραστάσεις μου. Θεωρώ ότι είμαστε οικοδεσπότες και είναι σαν να δεχόμαστε στο σπίτι μας τους καλεσμένους μας. Όταν φεύγουν, τους συνοδεύουμε μέχρι την πόρτα και τους χαιρετάμε λέγοντας «Ευχαριστούμε που ήλθατε»! Και επειδή το θέατρο είναι το δεύτερο σπίτι μας, είναι όμορφο να γίνεται κι εδώ.
Στο σπίτι σας λοιπόν… στο θέατρο… τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει; Τι είναι αυτό που σας απωθεί;
Η αγαπημένη μου περίοδος είναι αυτή των προβών γιατί είναι παρά πολύ δημιουργική. Το ότι ψάχνουμε το κάθε μικρό συναίσθημα, το ότι προσπαθώ να κινητοποιήσω τους ηθοποιούς, να βγάλω από μέσα τους κάθε κρυμμένη δυνατότητα και σκέψη. Θα έλεγα ότι τα έργα μου με απασχολούν μέχρι την πρεμιέρα, όπου τα βλέπω να λειτουργούν με θεατές. Για μένα κάπου εκεί έχει τελειώσει η αναζήτηση και αυτό που απομένει είναι η απόλαυση της επαφής με το κοινό. Μετά αρχίζω να δουλεύω το επόμενο κείμενο. Είμαι εδώ βέβαια πάντα, παρακολουθώ την παράσταση, τη διορθώνω συνέχεια… Το μυαλό μου όμως έχει φύγει για το επόμενο ταξίδι. Ονειρεύομαι την επόμενη ιστορία που σκαρώνω κάτι που μου συμβαίνει και αυτή τη στιγμή. Έχω ήδη κάνει την πρώτη γραφή από το καλοκαίρι, πριν ξεκινήσω πρόβες και τώρα το έχω ξαναπιάσει από την αρχή. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι όταν οι ηθοποιοί δεν είναι δεμένοι μεταξύ τους, τσακώνονται και δεν στηρίζουν ο ένας τον άλλο. Σε ένα πρόβλημα που προκύπτει ιδανικό είναι να υπερασπιστείς πρώτα το συνάδελφό σου και μετά τον εαυτό σου. Οι ηθοποιοί θα ήθελα να είναι ένα σώμα. Ένας για όλους και όλοι για έναν! Είναι και κάτι που δεν μου αρέσει από την πλευρά των θεατών. Αυτό το «κριτς-κριτς», από τα πατατάκια ή το ντριν-ντριν από τα κινητά που κουδουνίζουν και αποσυντονίζουν τους ηθοποιούς οι οποίοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το αυτονόητο…
Κώστας Κούλης
Τα βιβλία της Κέλλυ Σταμουλάκη κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Διάπλαση.
Το πιο τρελό τριήμερο
Το χρυσό αρισμαρί
Μόνο αν το πιστέψεις
Πρίγκιπας και φτωχός
Ακροβάτες της τύχης
Μουσικό αλφαβητάρι
Μουσικό αριθμητάρι
Το πιο τρελό τριήμερο
Το χρυσό αρισμαρί
Μόνο αν το πιστέψεις
Πρίγκιπας και φτωχός
Ακροβάτες της τύχης
Μουσικό αλφαβητάρι
Μουσικό αριθμητάρι
