Συνέντευξη με τη Μαρία Χατζηγιάννη
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Άρθρα & Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 16 Μαΐου 2017 23:12
Μία νεαρή καλλιτέχνις, μία νεαρή σκηνοθέτιδα είναι καλεσμένη μας στο περιοδικό. Βλέποντας και ξαναβλέποντας το “Dreamshade”, το ολοκαίνουργιο βίντεο των Illusory, δεν μπορώ να μην χαρώ και να θαυμάσω την εξαίρετη αισθητική του και το γεγονός ότι το βίντεο αυτό βάζει υποψηφιότητα για να πάρει την πρώτη θέση (στην καρδιά μας τουλάχιστον) της καλύτερης οπτικοποιημένης ιστορίας που έχει γίνει στη χώρα μας. Η Μαρία Χατζηγιάννη, το κορίτσι που αγαπά τη σκηνοθεσία και τη μουσική, ο άνθρωπος που συντόνισε ένα όραμα, μία ιστορία, ένα συγκρότημα, μία χορωδία, ένα μάτσο ηθοποιούς και ένα μεγάλο πρωταγωνιστή, όπως και ένα ολόκληρο συνεργείο, βρίσκεται στη διάθεσή μας. Μας μιλά για το βίντεο, τη λατρεία της για τη δουλειά της και τα μελλοντικά της σχέδια. Απολαύστε υπεύθυνα!
Θα ήθελες να μας πεις πώς και πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη σκηνοθεσία; Ήταν κάτι που σε απασχολούσε από παιδί;
Με τη σκηνοθεσία ξεκίνησα να ασχολούμαι το 2007, παράλληλα με τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στο τμήμα γεωγραφίας… Ήταν μια χρονιά που ήθελα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στην υποκριτική (ένα πάθος που είχα από μικρή) και έτσι βρέθηκα στη σχολή του Θεάτρου των Αλλαγών. Το πρώτο μάθημα που επέλεξα ήταν με το σκηνοθέτη Άρη Μπαφαλούκα, έναν εξαίρετο δάσκαλο και άνθρωπο, που στα πλαίσια του μαθήματος μας έδωσε την αφορμή να δημιουργήσουμε τη δική μας ταινία μικρού μήκους. Η ευκαιρία αυτή τότε μου φάνηκε “πρόκληση” και έτσι όχι απλά έγραψα και σκηνοθέτησα την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους, αλλά είχα και τη χαρά να ταξιδέψω μαζί της στα Φεστιβάλ Δράμας και Θεσσαλονίκης. Την εποχή εκείνη για να λάβεις μέρος στα εν λόγω φεστιβάλ θα έπρεπε η ταινία σου, αφού γυριστεί, να τυπωθεί και να προβληθεί σε φιλμ. Τη μέρα λοιπόν που στην αίθουσα δοκιμαστικών προβολών του Σκλαβή, στα Εξάρχεια, άκουσα τη μπομπίνα να γυρίζει, τα φώτα να σβήνουν και να μένω ολομόναχη μπροστά από το πανί προβολής... Νομίζω πως πλέον δεν υπήρχε άλλη επιλογή... Η σκηνοθεσία ήταν για μένα μονόδρομος. Η πληρότητα που σου δίνει η τέχνη αυτή είναι ανεκτίμητη, είναι ένα ομαδικό παιχνίδι γεμάτο αγωνίες, άγχη αλλά και μια μεγάλη ανταμοιβή, αυτή της αποτύπωσης ενός ονείρου και μιας ιστορίας στο διηνεκές, που γεμίζει τόσο εσένα ως δημιουργό όσο και τους συνεργάτες σου.
Με τη σκηνοθεσία ξεκίνησα να ασχολούμαι το 2007, παράλληλα με τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στο τμήμα γεωγραφίας… Ήταν μια χρονιά που ήθελα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στην υποκριτική (ένα πάθος που είχα από μικρή) και έτσι βρέθηκα στη σχολή του Θεάτρου των Αλλαγών. Το πρώτο μάθημα που επέλεξα ήταν με το σκηνοθέτη Άρη Μπαφαλούκα, έναν εξαίρετο δάσκαλο και άνθρωπο, που στα πλαίσια του μαθήματος μας έδωσε την αφορμή να δημιουργήσουμε τη δική μας ταινία μικρού μήκους. Η ευκαιρία αυτή τότε μου φάνηκε “πρόκληση” και έτσι όχι απλά έγραψα και σκηνοθέτησα την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους, αλλά είχα και τη χαρά να ταξιδέψω μαζί της στα Φεστιβάλ Δράμας και Θεσσαλονίκης. Την εποχή εκείνη για να λάβεις μέρος στα εν λόγω φεστιβάλ θα έπρεπε η ταινία σου, αφού γυριστεί, να τυπωθεί και να προβληθεί σε φιλμ. Τη μέρα λοιπόν που στην αίθουσα δοκιμαστικών προβολών του Σκλαβή, στα Εξάρχεια, άκουσα τη μπομπίνα να γυρίζει, τα φώτα να σβήνουν και να μένω ολομόναχη μπροστά από το πανί προβολής... Νομίζω πως πλέον δεν υπήρχε άλλη επιλογή... Η σκηνοθεσία ήταν για μένα μονόδρομος. Η πληρότητα που σου δίνει η τέχνη αυτή είναι ανεκτίμητη, είναι ένα ομαδικό παιχνίδι γεμάτο αγωνίες, άγχη αλλά και μια μεγάλη ανταμοιβή, αυτή της αποτύπωσης ενός ονείρου και μιας ιστορίας στο διηνεκές, που γεμίζει τόσο εσένα ως δημιουργό όσο και τους συνεργάτες σου.
Τι σπουδές έκανες πάνω στο αγαπημένο σου αντικείμενο; Είναι πλέον η σκηνοθεσία ο τρόπος ζωής σου;
Ξεκίνησα και συνέχισα για μερικά χρόνια στο Θέατρο των Αλλαγών, ενώ στη συνέχεια, μέσω μιας υποτροφίας που είχα κερδίσει, ακολούθησα μια σειρά μαθημάτων για “Σκηνοθεσία και ντοκιμαντέρ” στο ΙΕΚ Δομή. Όμως η μανία μου ήταν να επενδύω έμπρακτα στην τέχνη μου κάνοντας τις δικές μου ταινίες... Σπουδάζοντας και μαθαίνοντας το αντικείμενό μου στην πράξη δηλαδή, μέσα από τους πειραματισμούς και τα λάθη μου. Από την πρώτη κιόλας δουλεία βρήκα συνεργάτες που μιλάγαμε την ίδια γλώσσα, είχαμε τα ίδια οράματα, κοινή αισθητική και κυρίως το ίδιο πείσμα, έτσι τα χρόνια που πέρασαν μας βρήκαν να δουλεύουμε μαζί σαν ένα δημιουργικό team, κάνοντας πλέον την τέχνη μας τρόπο ζωής. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πω πως το πείσμα, η τύχη και η σκληρή δουλειά συνετέλεσαν στο να δουλεύω πλέον επαγγελματικά στο χώρο (τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και κινηματογραφικά) και έτσι πλέον η σκηνοθετική προσέγγιση αγγίζει πολλούς τομείς της καθημερινότητάς μου και με διαφορετικούς τρόπους.
Θα μας μιλήσεις για το πορτφόλιό σου; Τι έχεις κάνει μέχρι σήμερα; Ποιες θεωρείς τις καλύτερες δουλειές σου;Οι σπουδές και η ενασχόλησή μου με τον κινηματογράφο ξεκίνησαν, όπως είπαμε, το 2007 και από τότε μέχρι σήμερα έχω σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες μικρού μήκους και βίντεο κλιπ (τα περισσότερα από τα οποία είναι χωροθετημένα στον Πειραιά, το Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα). Πιο συγκεκριμένα, μερικές δουλείες από το πορτφόλιό μου είναι:
1. Full Moon 2007, με συμμετοχές στο διαγωνιστικό τμήμα Φεστιβάλ Δράμας και τα κρατικά βραβεία ποιότητας Θεσσαλονίκης
2. Run Away 2008, βραβείο στο 1o Athens 48h film festival
3. Dream Space 2009, προβολή στο φεστιβάλ Γεν. Γραμματείας Νέας Γενιάς
4. Game of Trust 2013, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση
5. End of war 2014, Athens video dance project στη Σχολή Καλών Τεχνών
Από το 2009 έως και σήμερα εργάζομαι σαν τηλεσκηνοθέτης και ως μέλος πλέον της εταιρείας Ελλήνων σκηνοθετών και με ιδιαίτερη ευαισθησία για τον πολιτισμό και την τέχνη διατηρώ web radio στο Κερατσίνι, το www.m-wordradio.gr, που στόχο έχει να προάγει το πολιτιστικό προϊόν της Αθήνας, παρουσιάζοντας νέους δημιουργούς (ηθοποιούς, σκηνοθέτες, τραγουδιστές, μπάντες, συγγραφείς, μουσικούς κτλ). Τέλος, τα βίντεο κλιπ, οι φωτογραφίσεις, το θέατρο στο ραδιόφωνο και τα video dance είναι μερικές πτυχές της σκηνοθετικής ζωής μου.
Υπάρχει κάποιος από τους δασκάλους που εκτιμάς λίγο περισσότερο και σε έχει βοηθήσει λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους;
Υπάρχουν αρκετοί δάσκαλοι στους οποίους, εκτός από θαυμασμό, οφείλω και ένα μεγάλο ευχαριστώ… Ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου δεν είναι μόνο η σκηνοθεσία αλλά και η ακαδημαϊκή μου πορεία και στον τρόπο με τον οποίο αυτή “μπλέχτηκε” με τα καλλιτεχνικά, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αείμνηστο πρύτανη του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου Γεώργιο Καραμπατζό, καθώς και τους καθηγητές Χρύσα Σοφιανοπούλου, Αλεξάνδρα Τραγάκη και Δημοσθένη Αναγνωστόπουλο. Στο χώρο του θεάτρου εκτιμώ και αγαπώ τη σκηνοθέτη Βίλια Χατζοπούλου, για τις υπέροχες συζητήσεις και τα κοινά μας όνειρα.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το πιο μαγικό πράγμα στη σκηνοθεσία; Τι είναι αυτό που σε ιντριγκάρει περισσότερο;Θα ξεκινήσω με κάτι εντός πολλών εισαγωγικών “κλισέ”… ο Σοπενχάουερ δήλωνε πως "Το όνειρο είναι μια μικρής διαρκείας ψύχωση και η ψύχωση μιας μακράς διαρκείας όνειρο". Το πιο μαγικό λοιπόν για μένα στη σκηνοθεσία είναι ότι αποτυπώνεις επ' άπειρον το χρώμα, την αισθητική, τον ήχο, το άρωμα, την ένταση… ενός ονείρου ή μιας ψύχωσης! Η σκηνοθεσία κάνει το θεατή κοινωνό μιας κουλτούρας, του περνά και του μεταφέρει ιδέες, του δίνει τροφή για σκέψη, τον ψυχαγωγεί, το βάζει να σκεφτεί και το διαμορφώνει αισθητικά... Η τέχνη γενικά λειτουργεί σαν καθαρτήριο και έτσι αυτό που με ιντριγκάρει περισσότερο είναι το πως μπορώ με το team μου (με τι τεχνικά μέσα... με ποια ιστορία... με τι budget... με τι έμψυχο δυναμικό, κτλ) να μεταφέρω όσο το δυνατό πιο άρτια αισθητικά μια ιστορία και τι απόηχο θα έχει αυτή στο κοινό, όχι μόνο τη στιγμή της προβολής αλλά και στα επόμενα χρόνια. Γενικά η σκηνοθεσία είναι μια εξίσωση με πάρα πολλούς συντελεστές και αρκετές παραμέτρους για να δώσει ένα αποτέλεσμα... καλό ή κακό... Η όλη πορεία μέχρι το αποτέλεσμα και η όλη πρόκληση για το τι έχει να δώσει στο κοινό, είναι για μένα η μεγαλύτερη ίντριγκα και το μεγαλύτερο “αλκοολίκι”.
Σε συγκινεί περισσότερο ο κινηματογράφος ή η τηλεόραση; Το θέατρο τι θέση έχει στην κουλτούρα σου;
Ο κινηματογράφος είναι έρωτας! O τρόπος που θα δουλέψεις τα πλάνα σου, οι χώροι που θα προσεγγίσεις για να ζωντανέψεις την ιστορία σου, οι ηθοποιοί που θα δουλέψεις μαζί τους για να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες σου, το φως και το χρώμα σου στα κάδρα... είναι απλά μια ερωτική σχέση, που φυσικά περιλαμβάνει όλες τις εκφάνσεις των συναισθημάτων... Και τις απογοητεύσεις και τους καβγάδες και τη συγκίνηση και τις χαρές, καθώς έχεις να δουλέψεις με πολλά και διαφορετικά άτομα στο συνεργείο σου και να όλοι σαν μια γροθιά να αποτυπώσετε ένα κοινό όραμα. Η τηλεόραση είναι επίσης ένα μέσο που αγαπώ, άλλωστε έχω μεγαλώσει με τις καλές εποχές της, τις εποχές των σήριαλ, των άφθονων εκπομπών και παραγωγών, οπότε νιώθω τυχερή που δουλεύω σε ένα μέσο με τόση δυναμική. Οι χρόνοι της τηλεόρασης και ο τρόπος δουλειάς απλά είναι κάτι διαφορετικό. Εδώ τα πράγματα πρέπει να γίνουν γρήγορα... Είναι αυτό που λέμε “τηλεοπτικός χρόνος” και πρέπει να γίνουν σωστά και άρτια, άρα και αυτό είναι μια πρόκληση που με γοητεύει καθημερινά. Τέλος, το θέατρο για μένα είναι μυσταγωγία, είναι κάτι ιερό… Δεν έτυχε να δουλέψω για το θέατρο και νομίζω πως δεν θα το τολμήσω και άμεσα, αλλά είναι κομμάτι της ψυχής μου και ένας τομέας που από παιδί ήταν μέρος της κουλτούρας μου.
Ο κινηματογράφος είναι έρωτας! O τρόπος που θα δουλέψεις τα πλάνα σου, οι χώροι που θα προσεγγίσεις για να ζωντανέψεις την ιστορία σου, οι ηθοποιοί που θα δουλέψεις μαζί τους για να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες σου, το φως και το χρώμα σου στα κάδρα... είναι απλά μια ερωτική σχέση, που φυσικά περιλαμβάνει όλες τις εκφάνσεις των συναισθημάτων... Και τις απογοητεύσεις και τους καβγάδες και τη συγκίνηση και τις χαρές, καθώς έχεις να δουλέψεις με πολλά και διαφορετικά άτομα στο συνεργείο σου και να όλοι σαν μια γροθιά να αποτυπώσετε ένα κοινό όραμα. Η τηλεόραση είναι επίσης ένα μέσο που αγαπώ, άλλωστε έχω μεγαλώσει με τις καλές εποχές της, τις εποχές των σήριαλ, των άφθονων εκπομπών και παραγωγών, οπότε νιώθω τυχερή που δουλεύω σε ένα μέσο με τόση δυναμική. Οι χρόνοι της τηλεόρασης και ο τρόπος δουλειάς απλά είναι κάτι διαφορετικό. Εδώ τα πράγματα πρέπει να γίνουν γρήγορα... Είναι αυτό που λέμε “τηλεοπτικός χρόνος” και πρέπει να γίνουν σωστά και άρτια, άρα και αυτό είναι μια πρόκληση που με γοητεύει καθημερινά. Τέλος, το θέατρο για μένα είναι μυσταγωγία, είναι κάτι ιερό… Δεν έτυχε να δουλέψω για το θέατρο και νομίζω πως δεν θα το τολμήσω και άμεσα, αλλά είναι κομμάτι της ψυχής μου και ένας τομέας που από παιδί ήταν μέρος της κουλτούρας μου.
Πρόσφατα σκηνοθέτησες ένα βίντεο για ένα Μέταλ συγκρότημα. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Το θεώρησες πρόκληση για την καριέρα σου;
Η μέταλ μουσική σκηνή με γοήτευε πάντα και ειδικά τα βίντεο κλιπ των ξένων συγκροτημάτων. Όταν μέσω ενός συναδέλφου, του φίλου Βάιου Ρούπη, γνώρισα τους Illusory και είδα το στιλ τους, την αισθητική τους, το ότι εκπέμπουμε στα ίδια μήκη κύματος και μιλάμε την ίδια γλώσσα, ένιωσα πολύ τυχερή και πίστεψα από την αρχή κιόλας της γνωριμίας μας, πως όλοι μαζί πάμε να κάνουμε κάτι ξεχωριστό με το κομμάτι “Dreamshade” και την «εικονοποίησή» του. Ένα μέταλ κομμάτι διάρκειας οκτώ λεπτών και με ένα μεγάλο πρωταγωνιστή, όπως είναι ο Δημήτρης Αλεξανδρής, δεν μπορεί παρά να είναι μια πρόκληση, γιατί δημιουργείς μια ταινία μικρού μήκους, όπου θα πρέπει να διαχειριστείς όλο σου το έμψυχο υλικό και τεχνικό δυναμικό ώστε το project να αποδώσει όχι το 100%, αλλά το 1000% αυτού που έχεις στο μυαλό σου και αυτού που θα περιμένουν από εσένα στη μέταλ σκηνή. Για όλο αυτό συνέβαλαν όλοι οι φίλοι και συνάδελφοι, που αξίζουν πολλές ευχαριστίες για τις ατελείωτες ώρες δουλειάς (σχεδόν ένας μήνας προετοιμασία και τρεις μέρες γυρισμάτων από πρωί έως βράδυ). Ο DOP Ευθυμίου Μιχαήλ, ο Gimbal Operator Μαρκέλλος Πλακίτσης, ο Art Director Νίκος Αργυριάδης Τσελέπης, η βοηθός σκηνοθέτη Νικόλ Παντσίδου, η ηθοποιός Ελευθερία Στεφανούρη, ο cameraman Βάιος Ρούπης και η make up artist Έλενα Θεοδώρου. Τέλος, ξεχωριστό ρόλο στο video project έπαιξαν ο Δήμος Κερατσινίου, που μας στήριξε στην όλη προσπάθεια, δίνοντάς μας την άδεια να κάνουμε γυρίσματα στο εργοστάσιο Καχραμάνογλου, το escape room “exit now” και μια πλειάδα ηθοποιών που βοήθησαν ώστε να πάρει σάρκα και οστά ένα ολόκληρο ανθρώπινο σκάκι. Ελευθερία Στεφανούρη, Γιώργος Γεροντιδάκης, Λία Τσάνα, Καλλιόπη Καραμάνη, Γιάννης Δέος, Μαρία Καμάνη, Ιωάννα Linya Eldar, Τόλης Παπαδημητρίου, Λίνα Βουτσινά.
Σαν σκηνοθέτις έρχεσαι συνέχεια σε επαφή με ηθοποιούς. Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στους ηθοποιούς; Τι είναι αυτό που θα προτιμούσες να μην το είχαν;
Οι ηθοποιοί είναι υπέροχα πλάσματα, είναι σαν μικρά παιδιά... αυθόρμητα και ευαίσθητα. Δεν θα άλλαζα ποτέ και κανέναν, μου αρκεί που μέσα από αυτούς ενσαρκώνονται χαρακτήρες και ήρωες που εμείς οι σκηνοθέτες κουβαλάμε μέσα μας και τους είμαι αρκετές φορές ευγνώμων για την υπομονή τους και την οξυδέρκειά τους στην προσέγγιση των ρόλων.
Οι ηθοποιοί είναι υπέροχα πλάσματα, είναι σαν μικρά παιδιά... αυθόρμητα και ευαίσθητα. Δεν θα άλλαζα ποτέ και κανέναν, μου αρκεί που μέσα από αυτούς ενσαρκώνονται χαρακτήρες και ήρωες που εμείς οι σκηνοθέτες κουβαλάμε μέσα μας και τους είμαι αρκετές φορές ευγνώμων για την υπομονή τους και την οξυδέρκειά τους στην προσέγγιση των ρόλων.
Σκέφτεσαι ποτέ τον εαυτό σου μπροστά από την κάμερα; Θα το έκανες;
Το έχω τολμήσει μια φορά στην ταινία “Bad Faith”, που συμμετείχε στο διεθνή διαγωνισμό της Rode. Στο μέλλον αυτό που σκέφτομαι να κάνω είναι μια ταραντινική προσέγγιση σε σχέση με τον εαυτό μου μπροστά από την κάμερα... Να κάνω μια μικρή γκεστ εμφάνιση σε ρόλους που εγώ θα έχω επιλέξει, απλά σαν ένα κλείσιμο του ματιού στο θεατή.
Το έχω τολμήσει μια φορά στην ταινία “Bad Faith”, που συμμετείχε στο διεθνή διαγωνισμό της Rode. Στο μέλλον αυτό που σκέφτομαι να κάνω είναι μια ταραντινική προσέγγιση σε σχέση με τον εαυτό μου μπροστά από την κάμερα... Να κάνω μια μικρή γκεστ εμφάνιση σε ρόλους που εγώ θα έχω επιλέξει, απλά σαν ένα κλείσιμο του ματιού στο θεατή.
Τι είναι αυτό που βάζεις σε πρώτο πλάνο, όσον αφορά την επιλογή των συνεργατών σου;
Τονίζω πως η σκηνοθεσία είναι ένα ομαδικό άθλημα. Θα πρέπει όλο σου το team να είναι στο ίδιο μήκος κύματος, άτομα με κοινή αισθητική, κοινό χιούμορ, προσδοκίες, κοινή αυτοθυσία για το πλάνο σου (που απαιτεί ώρες προετοιμασίας)... Άρα αυτό που προέχει στην επιλογή των συνεργατών μου είναι να μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος.
Τα σχέδιά σου για το μέλλον; Τι να περιμένουμε από εσένα;
Έχω προγραμματίσει αυτή την εποχή μια σειρά από βίντεο κλιπ, αλλά ταυτόχρονα δουλεύω με το team μου τις νέες προοπτικές και τα νέα project του M-word web radio, όπου θα έχουν την ευκαιρία όλο και περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες να παρουσιαστούν στην πλατφόρμα αυτή μέσα από μια σειρά βίντεο με συνεντεύξεις για τη δουλειά και την πορεία τους. Στα άμεσα επίσης σχέδιά μου είναι να ολοκληρώσω το ντοκιμαντέρ για το Dourgouti Island Hotel, της ομάδας UrbanDig Project, ένα ανθρωπογεωγραφικό ντοκιμαντέρ διαρκώς εξελισσόμενο, για μια σειρά συλλογικών δράσεων, ζωντανών και ψηφιακών, ανάδειξης του πολιτισμικού κεφαλαίου της γειτονιάς. Τέλος, στα μακροπρόθεσμα σχέδιά μου είναι να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες (χρηματοδοτικές κυρίως), ώστε να πραγματοποιηθεί η πρώτη από μια σειρά ταινίες μεγάλου μήκους που έχω στα μυαλό μου.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
