 |
One (Mid)Night Chat με την Κατερίνα Κεχαγιά (Συνέντευξη)
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Άρθρα & Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 25 Σεπτεμβρίου 2012 09:32
Όλα ξεκίνησαν με ένα email ...
Ένας από τους συνεργάτες της Κατερίνας έστειλε ένα email στο Noizy προτείνοντάς μας, εφόσον το επιτρέπει ο χρόνος μας, να ρίξουμε μια απλή ματιά στη δουλειά της και να κρίνουμε μόνοι μας στη συνέχεια. Εμείς δεν είμαστε όμως εδώ για να κρίνουμε! Στο Noizy καλλιτέχνες και συντάκτες γίνονται ένα και αποτελούν μία μεγάλη παρέα, αφού προτιμούμε να παρουσιάζουμε τις δουλειές και να αφήνουμε τους αναγνώστες, το κοινό να κρίνει, αν το επιθυμεί. Έχει γεμίσει άλλωστε ο κόσμος μας κριτές και παντογνώστες. Ειλικρινά μιλώντας, κανείς δεν χρειάζεται μερικούς ακόμη.
Την Κατερίνα Κεχαγιά δεν την γνώριζα. Ούτε γνώριζα ή είχα ακούσει ποτέ για το “One Night Chat”. Ρωτώντας δεξιά και αριστέρα, διότι έτσι έχω μάθει να δουλεύω και αυτόν τον τρόπο εμπιστεύομαι περισσότερο από κάθε άλλον – την επαφή και επικοινωνία πρώτα με τους ανθρώπους, τους οποίους γνωρίζω – έμεινα εντυπωσιασμένος από τις αντιδράσεις φίλων και γνωστών, αφού όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για το “One Night Chat”. Ήταν όλοι τους κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένοι. Είναι δυνατόν; Τι είναι αυτό; Για τι πράγμα πρόκειται και ποια είναι αυτή η Κατερίνα Κεχαγιά; Τηρώντας ευλαβικά την «παράδοση», η συζήτησή μας ξεκίνησε βραδινή ώρα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα και ... συνεχίστηκε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Διότι η Κατερίνα αποδείχτηκε από τα πλέον ενθουσιώδη και γεμάτα ζωντάνια άτομα, που έχω γνωρίσει. Κομμάτια μονάχα αυτού του μαραθώνιου ιντερνετικού chat ακολουθούν παρακάτω.
"Θεωρώ την είσοδο μου στη μουσική εκμάθηση, το μεγαλύτερο δώρο που μου έκαναν οι γονείς μου και κατά συνέπεια εγώ στον εαυτό μου. Οτιδήποτε ακολούθησε –και ακολουθήσει– στην πορεία, είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη μουσική".
Κατερίνα, αρχικά θέλω να σου εκμυστηρευτώ, πως χαιρόμαστε απεριόριστα που σε φιλοξενούμε στις σελίδες του Noizy, αφού από την πρώτη στιγμή, όταν και δημιουργήσαμε τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα, στόχος και επιθυμία όλων των εμπλεκόμενων παιδιών, ήταν η προβολή ατόμων που αγαπάνε αυτό που κάνουν, το κάνουν με μεράκι και υπηρετούν πάνω απ’ όλα την τέχνη.
Εγώ χαίρομαι περισσότερο, γιατί η σελίδα σας, είναι μία από τις τακτικές μου διαδικτυακές περατζάδες και πραγματικά την απολαμβάνω. Επίσης το γεγονός πως η συμπάθεια σας προς την τέχνη είναι τόσο έκδηλη, με κάνει να χαίρομαι διπλά.
Θεωρώ ότι θα είναι αρκετά χρήσιμο για την μετέπειτα πορεία της συζήτησής μας, να μας πεις ορισμένα πράγματα για εσένα, προκειμένου να σε γνωρίσει και ο κόσμος λίγο καλύτερα. Πού γεννήθηκες, ποια ήταν τα πρώτα σου καλλιτεχνικά ερεθίσματα, πώς ξεκίνησες και τι ήταν αυτό που σου άρεσε καλλιτεχνικά ως παιδί; Γέννημα, θρέμμα Ροδίτισσα. Της θάλασσας και των αέρηδων λοιπόν. Η Ρόδος αν και δεν προβάλλει – δυστυχώς – πολύ αυτή την πλευρά της έχει έντονη πολιτιστική δραστηριότητα. Είναι εύκολο λοιπόν για ένα παιδί, αν έχει τέτοιου τύπου αναζητήσεις, να βρει γόνιμο έδαφος. Προσωπικά όταν ήμουν γύρω στα πέντε, απλώς είχα μια γειτόνισσα που ζούσε στο από κάτω διαμέρισμα και έπαιζε εξαιρετικό πιάνο. Αυτό ήταν! Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Γενικώς θεωρώ την είσοδο μου στη μουσική εκμάθηση, το μεγαλύτερο δώρο που μου έκαναν οι γονείς μου και κατά συνέπεια εγώ στον εαυτό μου. Οτιδήποτε ακολούθησε –και ακολουθήσει– στην πορεία, είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη μουσική.
Στα τελειώματα της εφηβείας και ενώ διέμενα ακόμα στο νησί, μπήκε και το μικρόβιο της δημοσιογραφίας. Χτύπησα την πόρτα ενός ραδιοφωνικού σταθμού (Ράδιο Λυχνάρι), σχεδόν απαίτησα να κάνω εκπομπή, οι άνθρωποι εκεί θεώρησαν το θράσος μου «γλυκό» και με δέχτηκαν. Νομίζω πως η συνέχεια ήταν απλά ντόμινο.
Θα ήθελες να μας εξιστορήσεις τα πρώτα βήματα του One Night Chat; Πότε ακριβώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα και πώς ακριβώς; Η ιδέα προέκυψε σχεδόν τρία χρόνια πριν. Είχα προσφάτως διακόψει τη συνεργασία μου με την τηλεόραση του ΑΝΤ1 και βρισκόμουν σε εργασιακή αναζήτηση. Το γεγονός ότι δεν δεχόμουν να εργάζομαι πλέον ως δημοσιογράφος αμισθί, καθιστούσε την εύρεση ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση. Αυτό το στερεότυπο ότι άπαξ και είσαι νέος δημοσιογράφος, πρέπει να δεχτείς –μετά χαράς μάλιστα- να δουλέψεις 2-3 χρόνια χωρίς πληρωμή μόνο και μόνο για να χτίσεις βιογραφικό, με είχε κουράσει. Πήρα λοιπόν την απόφαση να κάνω κάτι μόνη μου, για να το χτίσω. Το διαδίκτυο απλά ήταν το χρησιμότερο και μοναδικό εργαλείο που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Χωρίς budget, χωρίς επαγγελματικό εξοπλισμό, μόνο με φίλους-εθελοντές και πολύ κέφι, ξεκινήσαμε το One Night Chat. Η οπτικοακουστική διαφορά του τότε με το σήμερα είναι τρομακτικά εμφανής. Τα πρώτα 6-7 γυρίσματα, βγήκαν με μια handycam των 120 ευρώ, με λεντάκια από πλανόδιους, χωρίς καν μικρόφωνα. Το μοντάζ το έκανα στο προσωπικό μου λάπτοπ και μου έπαιρνε περίπου μια βδομάδα ανά βίντεο, γιατί στο μεταξύ μάθαινα κιόλας το πρόγραμμα. Ακόμα και το ίδιο το γύρισμα, ως γύρισμα όμως, δεν είχε στοιχεία αυστηρού επαγγελματισμού. Μαζευόμαστε πάντα – έως και σήμερα – μπούγιο πέντε-έξι φίλων, με τις μπύρες μας και ο καθένας αναλαμβάνει ένα ρόλο. Άλλος φωτογραφίζει, άλλος φωτίζει, άλλος μακιγιάρει, κυρίως όμως το διασκεδάζουμε! Και αυτό νομίζω πως φαίνεται και στο τελικό αποτέλεσμα.
Όσο για την ιδέα, ως ιδέα, δε θεωρώ ότι είναι και καμία παρθενογένεση. Με βόλεψαν τα εξωτερικά γυρίσματα, για τον απλούστατο λόγο, ότι δε μπορούσα να υποστηρίξω ενοικίαση στούντιο και γιατί η αίσθηση της βόλτας πρόσθετε στο φιλικό κλίμα που ήθελα να βγαίνει προς τα έξω. Από την άλλη ως άνθρωπος – νυχτερίδα, το να έχει η εκπομπή νυχτερινό χαρακτήρα απλώς ταίριαζε περισσότερο στη φύση μου.
Το μόνο για το οποίο δέχομαι συγχαρητήρια με ευκολία, είναι ο τίτλος. Μου αρέσει πολύ ακόμα!
"Είμαστε μια ανεξάρτητη παραγωγή, πράγμα που καθιστά σαφές ότι δεν υπάρχουν κατευθυντήριες γραμμές και λογοκρισίες".
Ποιες ήταν οι πρώτες δυσκολίες, που αντιμετώπισες σχετικά με την πραγματοποίηση της ιδέας σου; Ποια αλήθεια ήταν η ανταπόκριση του κόσμου αρχικά; Η βασικότερη δυσκολία ήταν αυτή που αφορούσε στον εξοπλισμό. Ειδικότερα όταν η εκπομπή άρχιζε να ανεβάζει θεάσεις, ήταν το πρώτο πράγμα που είχα βαλθεί να διορθώσω. Οπότε και ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε με επαγγελματίες οπερατέρ, που μας προσέφεραν ευγενικά τον δικό τους. Αυτό με ανακούφισε και από δημοσιογραφικής πλευράς, γιατί όπως είναι λογικό, όταν έπαψα να τραβάω εγώ κάμερα, μπορούσα να εστιάσω με μεγαλύτερη προσοχή στο κομμάτι των ερωτήσεων. Άλλο συνηθισμένο πρόβλημα που συναντούσαμε, ειδικά στην αρχή του One Night Chat, που προβάλλαμε κυρίως κοινωνικές ιστορίες, ήταν ότι είχε τύχει αρκετές φορές ο καλεσμένος τελευταία στιγμή να λυγίσει και να κάνει πίσω, ως προς τα λεγόμενα του. Αυτή ήταν ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία, γιατί η συνέντευξη έχανε στοιχεία της δυναμικής της. Και άντε να κάθεσαι στις 2 και στις 3 το πρωι, με 5 βαθμούς κελσίου, να σκέφτεσαι εναλλακτικούς τρόπους ερώτησης. Είχαμε φάει πολύ κρύο!
Σχετικά με την ανταπόκριση του κόσμου, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, ήταν από την αρχή πολύ θετική. Δεν αισθάνθηκα να το αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα ή κακοπροαίρετη διάθεση. Θεωρώ ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο και το μέσο σε αυτό. Συν το γεγονός ότι είμαστε μια ανεξάρτητη παραγωγή, πράγμα που καθιστά σαφές ότι δεν υπάρχουν κατευθυντήριες γραμμές και λογοκρισίες.
"Ο Ζακ είναι ένας πολύ αξιόλογος, τηλεοπτικός κυρίως δημοσιογράφος, έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν και είμαι σίγουρη ότι οι εκπομπές του θα είναι εξαιρετικές. Άρα θα βγαίνουν δύο εκπομπές το μήνα. Μία από Αθήνα, μία από Λονδίνο και ίσως στο μέλλον αυξήσουμε τη συχνότητα".
Πόσο διαφορετικό είναι το One Night Chat εν έτει 2012 σε σχέση με την αρχή; Kυρίως όμως, πόσο διαφορετική είναι η Κατερίνα Κεχαγιά ως άτομο και προσωπικότητα σήμερα με την Κατερίνα πριν 4-5 χρόνια; Το One Night Chat, όπως κάθε ανεξάρτητη παραγωγή, έχει τη δυνατότητα να εξελίσσεται διαρκώς και αυτό είναι και το πιο σημαντικό σε τέτοιου τύπου εγχειρήματα. Προσωπικά απεχθάνομαι τη στασιμότητα, αναπόφευκτα αυτό θα περνούσε και στην εκπομπή. Τον τελευταίο καιρό αισθανόμουν, πως είχε αρχίσει να μου φεύγει το αρχικό κέφι, για αυτό και πέρασε ένα τόσο μεγάλο διάστημα χωρίς επεισόδιο. Προτιμώ χίλιες φορές, να μην βγει εκπομπή στον αέρα, παρά να βγει κάποια που δε θα με ικανοποιεί όσο το δυνατόν περισσότερο ως προς το συνολικό τελικό αποτέλεσμα. Σε αυτή λοιπόν, την όχι και τόσο θετική συγκυρία, προστέθηκαν στην ομάδα νέα άτομα, που με τις δικές τους ιδέες και τον φρέσκο ενθουσιασμό τους, με έκαναν και μένα να ξαναμπώ με όρεξη στα βαθιά.
Ο Ζακ Στιβακτάκης (σ.τ.σ: ο άνθρωπος που "κατηγορούμε" για την επαφή μας), φίλος μου και συνάδελφος, θα αναλάβει εξ ολοκλήρου από εδώ και πέρα την επιμέλεια των εκπομπών που θα «βγαίνουν» από Αθήνα. Εγώ θα κρατήσω τις διαδρομές του Λονδίνου. Αυτό από μόνο του, είναι ήδη ένα πολύ βασικό στοιχείο διαφοροποίησης. Μέχρι στιγμής, όλες οι εκπομπές έχουν κυρίως τη δική μου αισθητική, τη δική μου αντίληψη. Αυτή τη φορά κρατάμε το concept κοινό, τις βασικές γραμμές, αλλά η κατεύθυνση ως είναι λογικό θα είναι διαφορετική. Αυτό είναι μεν risky, στα μάτια μου όμως είναι και πολύ γοητευτικό. Ο Ζακ είναι ένας πολύ αξιόλογος, τηλεοπτικός κυρίως δημοσιογράφος, έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν και είμαι σίγουρη ότι οι εκπομπές του θα είναι εξαιρετικές. Άρα θα βγαίνουν δύο εκπομπές το μήνα. Μία από Αθήνα, μία από Λονδίνο και ίσως στο μέλλον αυξήσουμε τη συχνότητα. Αυτό είναι προς μελέτη ακόμα ...
Τώρα για μένα, δεν ξέρω τι να απαντήσω. Έχω και ασθενή μνήμη βλέπεις και με βάζεις να γυρίζω πίσω τώρα ... Δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Εξακολουθώ να παθιάζομαι με δεκάδες πράγματα και να μην προλαβαίνω να κάνω ούτε τα μισά, να απολαμβάνω περισσότερο νύχτες στη βεράντα με κρασί, αντί να στριμώχνομαι σε μπαρ και η μια ιδέα να σφηνώνει στο μυαλό μου, μετά την άλλη. Έχω πάρει πια απόφαση ότι δε μου φτάνουν ούτε δέκα ζωές για να τα κάνω όλα, οπότε έχω ξεκινήσει αυστηρή ιεράρχηση. Γενικώς, η λέξη αυστηρότητα έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου σε πολλά επίπεδα. Πρακτικότερα, νομίζω πως το σημαντικότερο αυτών των ετών, πέρα από το ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να αναθεωρήσω τις προτεραιότητες μου, είναι η ταινία μικρού μήκους που έκανα φέτος. Το Gift.
Τι είναι αυτό πού πιθανότατα θα ήθελες να κάνεις και δεν μπορείς, ίσως λόγω budget, ίσως λόγω τεχνικών δυσκολιών ή κάτι άλλο;
Αναφορικά με το One Night Chat; Τίποτα περισσότερο από όσα ήδη σκοπεύουμε να κάνουμε. Το οπτικοακουστικό κομμάτι, προσδοκώ να είναι πλέον άψογο. Από εκεί και πέρα το να «φαίνεται» ότι είναι Low Budget, όχι μόνο δε με δυσαρεστεί, αλλά μου αρέσει κιόλας.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι έχεις και άλλες ενδιαφέρουσες δραστηριότητες στα σκαριά. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο για αυτές;
Στα σκαριά, υπάρχει μια δεύτερη μικρού μήκους ταινία. Είναι το μόνο που μπορώ πια να ανακοινώσω με σιγουριά. Το σενάριο έχει γραφτεί εδώ και μήνες, αλλά στη Ρόδο ήταν λίγο δύσκολο να γυριστεί. Ευελπιστώ ότι μέχρι τα Χριστούγεννά θα είναι έτοιμη. Τώρα σαν ιδέες, υπάρχουν πολλά, αλλά όσο δεν έχω βρει ακόμη τις σταθερές μου στο Λονδίνο, θέλω να είμαι προσεκτική στο τι διαρρέω προς τα έξω. Θα ήθελα όμως πολύ κάποια στιγμή, να παρουσιάσω μια μουσικό-εικαστική έκθεση. Είμαι σε ψάξιμο αυτή την περίοδο.
"Η Ελληνίδα γυναίκα, αν πρέπει οπωσδήποτε να την ορίσουμε κάπως, νομίζω πως το βασικότερο χαρακτηριστικό της, είναι οι υψηλοί τόνοι. Μιλάμε δυνατά, τσακωνόμαστε έντονα, παθιαζόμαστε πολύ, γενικώς υπάρχει η υπερβολή στο αίμα μας".
Σήμερα ζεις στο Λονδίνο απ’ όσο γνωρίζω. Πώς σ' έβγαλε ο δρόμος σου εκεί;
Παρορμητικά! Όπως πάντα. Το καλοκαίρι βρισκόμουν στη Ρόδο, για μια τετράμηνη στάση, μετά από 9 χρόνια μόνιμης παρουσίας στην Αθήνα. Το αρχικό μου πλάνο, αφορούσε σε επιστροφή γύρω στον Σεπτέμβρη. Το καλοκαίρι έγινε ένα κλικ στο μυαλό μου, που με έσπρωξε προς τα εδώ. Σκεπτόμενη κυρίως «ή τώρα ή ποτέ», η όλη ιδέα της μετανάστευσης με έκανε να αισθανθώ έναν αυθόρμητο ενθουσιασμό που μου είχε λείψει. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι επί της ουσίας δεν υπάρχει για μένα κάποια επαγγελματική δέσμευση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, πήρα πολύ γρήγορα την απόφαση. Όπως άλλωστε πιστεύω φανατικά ότι πρέπει να παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις.
Παρορμητικά! Όπως πάντα. Το καλοκαίρι βρισκόμουν στη Ρόδο, για μια τετράμηνη στάση, μετά από 9 χρόνια μόνιμης παρουσίας στην Αθήνα. Το αρχικό μου πλάνο, αφορούσε σε επιστροφή γύρω στον Σεπτέμβρη. Το καλοκαίρι έγινε ένα κλικ στο μυαλό μου, που με έσπρωξε προς τα εδώ. Σκεπτόμενη κυρίως «ή τώρα ή ποτέ», η όλη ιδέα της μετανάστευσης με έκανε να αισθανθώ έναν αυθόρμητο ενθουσιασμό που μου είχε λείψει. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι επί της ουσίας δεν υπάρχει για μένα κάποια επαγγελματική δέσμευση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, πήρα πολύ γρήγορα την απόφαση. Όπως άλλωστε πιστεύω φανατικά ότι πρέπει να παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις.
Aθήνα - Λονδίνο ή Λονδίνο - Αθήνα, ότι προτιμάς. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λιγάκι για τις πιο τρανταχτές διαφορές ανάμεσα στις δύο πόλεις και ειδικά στη νοοτροπία του κόσμου; Τι λένε τα δικά σου βιώματα και εμπειρίες μέχρι στιγμής;Αυτή η ερώτηση είναι λίγο παγίδα πραγματικά. Κυρίως γιατί είμαι τόσο φρέσκια εδώ που θεωρώ ότι τα όποια συμπεράσματά μου, δεν είναι τελείως ασφαλή. Μέχρι πριν από λίγες μέρες είχα την «ματιά» της τουρίστριας. Νομίζω όμως, πως η πιο τρανταχτή διαφορά, που μπορεί κάποιος εύκολα να διακρίνει ακόμα και με λίγες μέρες παραμονής στο Λονδίνο, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι μετανάστες αλλά και το πώς κινούνται και οι ίδιοι. Προσωπικά, στο λιγοστό διάστημα που βρίσκομαι στην πόλη δεν έχω νιώσει ποτέ καμία ρατσιστική συμπεριφορά, όταν ανακοινώνω την εθνικότητά μου. Αν θα συνέβαινε το ίδιο στην Αθήνα; Δεν ξέρω, διατηρώ επιφυλάξεις.
Σχεδιάζουμε τις επόμενες εβδομάδες να ξεκινήσουμε μία ειδική στήλη για τις γυναίκες εδώ στο Noizy. Πώς θα χαρακτήριζες με λίγες λέξεις τη σύγχρονη Αγγλίδα γυναίκα και τι είναι αυτό που την κάνει τόσο διαφορετική από μια Ελληνίδα; Εσύ που νιώθεις ότι ανήκεις περισσότερο;
Αυτό και αν είναι παγίδα ερώτηση! Για να είμαι ειλικρινής, μου είναι δύσκολο να μιλήσω για την Αγγλίδα γυναίκα, για τον απλούστατο λόγο, πως δε μπορώ να την ξεχωρίσω μες στο πλήθος των αλλοεθνών που κυκλοφορούν στο Λονδίνο. Συνολικότερα όμως, είμαι εναντίον των γενικεύσεων. Η Ελληνίδα γυναίκα, αν πρέπει οπωσδήποτε να την ορίσουμε κάπως, νομίζω πως το βασικότερο χαρακτηριστικό της, είναι οι υψηλοί τόνοι. Μιλάμε δυνατά, τσακωνόμαστε έντονα, παθιαζόμαστε πολύ, γενικώς υπάρχει η υπερβολή στο αίμα μας. Υπάρχει ακόμα πολύ έκδηλο ειδικότερα στην επαρχία και το στοιχείο των παραδόσεων. Εδώ η λέξη «παράδοση», δεν ξέρω πόσο έντονη παράδοση έχει. Επίσης νομίζω πως είμαστε πιο εκδηλωτικές και ενθουσιώδεις, σε όλες τις εκφάνσεις μας. Μπορεί και να πέφτω έξω όμως. Τώρα για το πού ανήκω, θα σε γελάσω. Δε με απασχόλησε ποτέ. Κάποια από τα παραπάνω στοιχεία τα έχω, κάποια όχι.
Ας ξαναγυρίσουμε στο One Night Chat. Υπάρχει κάποια βραδιά, που για προσωπικούς λόγους ίσως, θα σου μείνει αξέχαστη; Αν έπρεπε υποχρεωτικά να ξεχωρίσεις ένα πρόσωπο, από τα τόσα με τα οποία έχεις έρθει σε επαφή, ποιο θα ήταν αυτό;
Παρότι δεν την συγκαταλέγω στις καλύτερες εκπομπές και αυτό έχει να κάνει καθαρά με το δικό μου ρόλο, γιατί είχα πάει στην συνέντευξη βιαστικά και όχι καλά προετοιμασμένη, η εκπομπή που ευχαριστήθηκα περισσότερο ήταν με την Ελένη Δήμου. Ήταν καλοκαίρι, ήμασταν σε ένα εγκαταλελειμμένο σταθμό τρένων κάπου στην Παλλήνη, αν θυμάμαι καλά, η κ. Δήμου ήταν πραγματικός χείμαρρος σε όσα είπε. Μας είχε φέρει χύμα κρασί από το σπίτι της και για αυτό μερικά πλάνα «τρέμουν». Μας τραγούδησε ακαπέλα, μετά φάγαμε ένα πολύ νόστιμο σουβλάκι στην πλατεία και γυρίσαμε με ωτοστόπ γιατί δεν είχε λεωφορεία την ώρα που τελειώσαμε και ούτε σήμα στα κινητά για να καλέσουμε ταξί. Με διαφορά το πιο διασκεδαστικό γύρισμα.
Πολύ ιδιαίτερη βραδιά ήταν και η πρώτη βέβαια. Μου έκανε ποδαρικό ο καλός μου φίλος Κωνσταντίνος Μάξιμος, το άγχος μου είχε χτυπήσει κόκκινο, μας πήρε 6 ώρες, με δύο στάσεις στο ενδιάμεσο και μία στο τέλος για ποτό. Έντονή συγκινησιακά βραδιά. Από τις πιο αγαπημένες μου. Μία μου είπες ε; Δεν άντεξα τελικά!
"Όταν αποφασίζεις να παρουσιάσεις τη δουλειά σου δημοσίως, σαφώς και επιζητάς αν όχι την επιβράβευση, την αποδοχή του κόσμου. Βέβαια όταν μπαίνεις στο παιχνίδι της έκθεσης, ξέρεις ότι όλα είναι πιθανά".
Υπήρξαν στιγμές κατά τις οποίες τα πράγματα δε λειτούργησαν όπως θα ήθελες ή που το αποτέλεσμα δεν σε ικανοποίησε πλήρως; Πώς τις αντιμετώπισες;
Υπήρξαν ναι. Υπήρξε μάλιστα και φορά που διακόψαμε γύρισμα στη μέση και δεν βγήκε ποτέ η εκπομπή στον αέρα. Για το λόγο που εξήγησα και στην αρχή. Ο καλεσμένος τελευταία στιγμή έκανε πίσω και ανακατασκεύασε τα λεγόμενα του (για τις εκπομπές, με ιστορίες της διπλανής πόρτας, που η βάση μας είναι μια έντονη κοινωνική ιστορία). Πλέον μου έχει γίνει μάθημα και πριν από κάθε γύρισμα, πίνω έναν καφέ με τον συνεντευξιαζόμενο και γνωρίζουμε και οι δύο πως θα κυλήσει η συνέντευξη.
Πόσο σημαντικά είναι για εσένα τα σχόλια και η ανταπόκριση του κόσμου; Επηρεάζεται η ψυχολογία σου; Σε ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου; Με ποιο τρόπο μπορεί κάποιος, που ενδιαφέρεται για τη δουλειά σου κι όχι μόνο, να επικοινωνήσει μαζί σου;
Θα ήταν ψέμα να πω ότι δε με ενδιαφέρει. Όταν αποφασίζεις να παρουσιάσεις τη δουλειά σου δημοσίως, σαφώς και επιζητάς αν όχι την επιβράβευση, την αποδοχή του κόσμου. Βέβαια όταν μπαίνεις στο παιχνίδι της έκθεσης, ξέρεις ότι όλα είναι πιθανά. Είναι λογικό πως υπήρξαν και αρνητικά σχόλια, που επηρέασαν την ψυχολογία μου. Γενικώς όμως είμαι ανοιχτή σε κριτική και προτάσεις, από όποιον και αν αυτές προέρχονται. Είτε από συνάδελφο, είτε από θεατή. Γνωρίζω όμως κιόλας πως ποτέ δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν οι πάντες. Είναι φύσει αδύνατον.
Κάποιος που θέλει να έρθει σε επαφή με την ομάδα της εκπομπής, μπορεί να το κάνει μέσω του official facebook page. Αντιστοίχως και με μένα.
Έχει υπάρξει φορά, που να σε αναγνωρίσει θαυμαστής της δουλειάς σου έτσι απλά στο δρόμο; Σε ενδιαφέρει τελικά η δημοσιότητα;
Έχει συμβεί δυο-τρεις φορές και απλώς ένιωσα αμήχανα. Έχει συμβεί πιο πολλές φορές να αναγνωρίσουν την εκπομπή κατά τη διάρκεια του γυρίσματος και αυτό το χάρηκα πολύ περισσότερο. Δε με ενδιαφέρει η δημοσιότητα με την έννοια του αυτοσκοπού. Δε θα έμενα ασυγκίνητη αν επρόκειτο να έρθει, αλλά δεν είναι όνειρο ζωής.
Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα; Μια βόλτα στη Μπενάκη, ένας καφές στους Χάρτες, ένα μεταμεσονύχτιο ποτό στον Batman, ένα πεϊνιρλί στο Παγκράτι. Απλά πράγματα. Και 5-6 άνθρωποι.
Πού θέλεις να πιστεύεις ότι θα βρίσκεται η Κατερίνα Κεχαγιά σε 10 χρόνια από σήμερα; Tι θα κάνει;
Είναι πολύ μακροπρόθεσμο το διάστημα που έχεις θέσει. Δεν έχω ιδέα! Την Αθήνα την αγαπώ πολύ, νομίζω πως αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα επιστρέψω. Το Λονδίνο όμως, από το όσο έχω δει τον λίγο καιρό που βρίσκομαι εδώ, μου ταιριάζει ιδιοσυγκρασιακά περισσότερο. Πραγματικά δεν έχω ιδέα!
Το τι θα κάνω; Μάλλον τα ίδια με σήμερα, με την ευχή η δουλειά και οι δραστηριότητες μου, να μην είναι απλά πηγή απόλαυσης αλλά και εσόδων. Με γνώμονα αυτό, στο Λονδίνο είναι περισσότερες οι πιθανότητες επιτυχίας.
Σε συναντά κάποιος για πρώτη φορά. Τι ανακαλύπτει για την Κατερίνα στα πρώτα δέκα λεπτά της συνάντησης;
Ειδικά στα πρώτα δέκα λεπτά; Πέρα από το ότι είμαι ατσούμπαλη σε βαθμό που προκαλώ ατυχήματα, νομίζω τίποτα άλλο. Γενικώς, επί της ουσίας δεν αποκαλύπτομαι γρήγορα και εύκολα, ενώ φαινομενικά δείχνω ανοιχτό βιβλίο.
Ειδικά στα πρώτα δέκα λεπτά; Πέρα από το ότι είμαι ατσούμπαλη σε βαθμό που προκαλώ ατυχήματα, νομίζω τίποτα άλλο. Γενικώς, επί της ουσίας δεν αποκαλύπτομαι γρήγορα και εύκολα, ενώ φαινομενικά δείχνω ανοιχτό βιβλίο.
"Οι Έλληνες επώνυμοι, έχουν και μια πολύ στενή σχέση με την έννοια της σοβαροφάνειας. Προφανώς θεωρούν ότι θα εκτεθούν αν πάρουν μέρος σε μια εκπομπή διαδικτύου, που δεν υποστηρίζεται από κάποιο γνωστό όμιλο".
Τι είναι αυτό που βλέπεις σε έναν άνθρωπο και σε κάνει να πεις "ναι, αυτός θα ήθελα να μου μιλήσει στο One Night Chat";Υπάρχουν δύο τύποι συνεντεύξεων και τα κριτήρια διαφέρουν ανά περίπτωση. Όταν έχουμε να κάνουμε με «αληθινές ιστορίες», το βασικό είναι να υπάρχει πραγματική σπανιότητα στην εκάστοτε περίπτωση. Δεν υπάρχει λόγος να προβληθεί κάτι που συναντάμε καθημερινά. Επίσης όσο δυσάρεστη και αν είναι η ιστορία, απεχθάνομαι μετά μανίας οτιδήποτε μελό. Άρα αν συναντήσω έναν άνθρωπο που έχει να αφηγηθεί κάτι σπάνιο, δυνατό, με έντονο συναισθηματικό υπόβαθρο και έχει τη δυνατότητα να το εξιστορήσει με χιούμορ και γενναιότητα, θα του προτείνω συνέντευξη στο λεπτό.
Τώρα αναφορικά με τις εκπομπές επωνύμων, εκεί αλλάζει τελείως το πράγμα. Προσπαθώ να επιλέγω καλεσμένους που τους χαρακτηρίζει η διαχρονικότητα, η ποιότητα και ξέρω (ή έστω υποθέτω) πως θα είναι ανοιχτοί σε μια συνέντευξη πιο εναλλακτικού χαρακτήρα.
Πόσο εύκολο είναι να πείσεις κάποιον - περισσότερο ή λιγότερο "επώνυμο" - για ένα One Night Chat;
Εντάξει, ας μιλήσουμε ανοιχτά. Ειδικά στην αρχή δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα. Οι Έλληνες επώνυμοι, έχουν και μια πολύ στενή σχέση με την έννοια της σοβαροφάνειας. Προφανώς θεωρούν ότι θα εκτεθούν αν πάρουν μέρος σε μια εκπομπή διαδικτύου, που δεν υποστηρίζεται από κάποιο γνωστό όμιλο. Έχω ακούσει αρκετά «όχι», κυρίως όμως τον πρώτο χρόνο. Από τη στιγμή που βγήκε στον αέρα η εκπομπή του Γιάννη Ζουγανέλη, μου ήταν πολύ πιο εύκολο να κάνω κρούσεις. Όσο η λίστα με τα «επώνυμα» ονόματα μεγάλωνε, τόσο γινόταν πιο απλή υπόθεση. Έχω περίπου ενάμιση χρόνο να ακούσω «όχι».
Πότε νιώθεις ότι ένα One Night Chat έχει εκπληρώσει το σκοπό του;
Όταν μετά το γύρισμα, ξαπλώνω στο κρεβάτι και δεν σκέφτομαι «Φτου! Αυτό ξέχασα να ρωτήσω.», όταν μετά το μοντάζ και αφού το δω περίπου δέκα φορές, δε βρω ρακόρ (που πάντα μου ξεφεύγουν όμως) και όταν αφού βγει η εκπομπή στον αέρα χτυπήσει το τηλέφωνο μου και μου πουν οι δικοί μου άνθρωποι, που ξέρω ότι δε θα μου χαϊδέψουν τα αυτιά, ότι τους άρεσε. Αυτά μέχρι το επόμενο!
Σε ευχαριστούμε θερμά για την άμεση ανταπόκριση, την υποστήριξη και τα πολύ καλά σου λόγια. Σου ευχόμαστε ότι καλύτερο για το μέλλον και για τα projects σου, σε παρακολουθούμε στενά, να το θυμάσαι αυτό και ελπίζουμε να συνεχίσεις να μας ψυχαγωγείς και να μας μορφώνεις/πληροφορείς με τον τρόπο σου. Να'σαι πάντα καλά και να μη χάσεις ποτέ την ενέργεια και την όρεξή σου για δουλεια.
Kαι εσύ να είσαι καλά, ευχαριστώ πολύ. Καλή τύχη στα σχέδια σας.
Μίλτος Λυμπιτσούνης
* Πολύτιμη η βοήθεια της Έλλης Λινάρδου σε ορισμένες ερωτήσεις, την οποία ευχαριστώ θερμά.
Διαβάστε και ψυχαγωγηθείτε με το προσωπικό blog της Κατερίνας, Mind The Trap
Aκολουθούν δείγματα φωτογραφιών, που η ίδια έχει τραβήξει και επιμεληθεί.
Aκολουθούν δείγματα φωτογραφιών, που η ίδια έχει τραβήξει και επιμεληθεί.
