«Απορώ πώς αυτή την εποχή δεν βλέπουμε νέα ελληνικά συγκροτήματα με τέτοιον στίχο», μου είπε κάποια στιγμή ο καλός φίλος και βαθύς γνώστης της μουσικής σε μία εξαιρετική συναυλία που παρακολουθούσαμε παρέα, ακούγοντας ένα από τα ιστορικότερα punk συγκροτήματα της χώρας, με πολύ καυστικό πολιτικό και κοινωνικό στίχο. Και εκείνη τη στιγμή πολλά λαμπάκια άναψαν μέσα μου, καθώς ήταν μια από τις πολλές σκέψεις που έκανα το τελευταίο διάστημα σε σχέση με το αδιέξοδο της γενιάς μου αλλά και της γενιάς που έρχεται από πίσω και βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη μοίρα.
Είναι δυνατόν στην εποχή που ζούμε, η κατεξοχήν επαναστατική και αντισυμβατική μουσική, η ροκ και τα παρακλάδια της, να μην έχουν ούτε έναν εγχώριο εκπρόσωπο που να εμπνέει και να ξεσηκώνει μια κρίσιμη μάζα; Είναι δυνατόν ακόμα και σήμερα, να βλέπουμε σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, η κύρια μουσική ανησυχία να περιορίζεται σε καψούρικα άσματα που μοιάζουν να γράφτηκαν από μεθυσμένους ατάλαντους 10 λεπτά πριν ξεράσουν τις μπόμπες που έχουν πιει; Και πως εξηγείται το παράδοξο φαινόμενο, τέτοιου είδους αντισυμβατικά και με έντονο κοινωνικό στίχο συγκροτήματα να γιγαντώθηκαν στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν όλα έμοιαζαν ανέμελα και οι φούσκες του lifestyle και του δήθεν είχαν αρχίσει να καθιερώνονται στην ελληνική κοινωνία;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ιστορία έχει δείξει ότι σε περιόδους μεγάλης κοινωνικής αναστάτωσης και κρίσης όλων των υφιστάμενων αξιών, όπως είναι αναμφισβήτητα και η σημερινή, γεννιόντουσαν κινήματα αντίστασης και αμφισβήτησης. Η ιστορία επίσης μας διδάσκει ότι τέτοιου είδους κινήματα συνοδεύονταν πάντοτε και από αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε πολιτιστική ρήξη. Δείτε για παράδειγμα πότε γιγαντώθηκε η punk σκηνή στην Αγγλία. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές των ‘80s όταν η νεοφιλελεύθερη πολιτική της Θάτσερ είχε αρχίσει να σαρώνει όποια κοινωνική κατάκτηση υπήρχε τότε στην χώρα. Ακριβώς αυτό που ζούμε δηλαδή σήμερα και εμείς στα καθ' ημάς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία συνομιλία που είχα με τον Άγγλο καθηγητή μου στην Κοινωνιολογία, ο οποίος μου έλεγε ότι εκείνη την περίοδο που ο ίδιος ήταν έφηβος, ήταν punk (με λωρίδα και όλα τα σχετικά) και ότι τότε ήταν ελάχιστοι οι συνομήλικοί του που δεν είχαν εντρυφήσει πλήρως στην punk κουλτούρα. Δεν χρειάζεται να πάμε πιο πίσω στον χρόνο, στην εποχή των ‘60s και την πρώτη μεγάλη μεταπολεμική αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης και του τρόπου ζωής των μεγάλων, που εκφράστηκε σε μουσικό επίπεδο με το φεστιβάλ του Γούντστοκ που παραμένει ακόμα και σήμερα σημείο αναφοράς με 500.000 κόσμο να συγκεντρώνονται και να εκφράζουν την δική τους φιλοσοφία και κοσμοθεωρία, φιλειρηνική και αντιπολεμική. Αξίζει να θυμηθούμε μερικούς από τους μουσικούς και συγκροτήματα που μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή και έζησαν αυτές τις ιστορικές στιγμές: Joan Baez, Canned Heat, The Who, Grateful Dead, Janis Joplin, Jimi Hendrix, Creedence Clearwater Revival.
Δεν υποστηρίζω φυσικά ότι η μικρή Ελλάδα θα μπορούσε να βγάλει έναν Hendrix ή μια Joplin ή τους Sex Pistols. Αξίζει όμως να δούμε τι συγκροτήματα «έβγαλε» η δεκαετία του ’80, περίοδος όπου υποτίθεται ότι ξεκινούσε η αρχή της υλικής ευημερίας του λαού και θάβονταν οριστικά οι διχόνοιες του παρελθόντος, που είχαν οδηγήσει σε έναν αιματηρό και καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Τρύπες, Μωρά στη Φωτιά, Ξύλινα Σπαθιά, Γενιά του Χάους, Στίγμα, Διάφανα Κρίνα, Αντίδραση, The Last Drive, Deus Ex Machina, Panx Romana, Γκούλαγκ, Γκρόβερ και πολλά άλλα που σίγουρα ξεχνώ αυτή τη στιγμή. Και πριν από αυτούς φυσικά, άνοιξαν τον δρόμο πρωτοπόροι καλλιτέχνες, όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος και ο Νικόλας Άσιμος που χρησιμοποίησαν τον ελληνικό στίχο σε μια εποχή που κάτι τέτοιο φάνταζε αδιανόητο για την εγχώρια ροκ σκηνή. Τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα συγκροτήματα δεν ήταν όμοια μεταξύ τους, ούτε είχαν όλα ελληνικό στίχο. Είχαν όμως δύο πολύ σημαντικά κοινά στοιχεία:
Πρώτον, είχαν έντονα πολιτικοποιημένο στίχο, είτε άμεσο (κυρίως τα punk συγκροτήματα) είτε έμμεσο (με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα τις Τρύπες που κατέκριναν την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής με έναν ποιητικό μεν, έντονα πολιτικό δε, τρόπο).
Και δεύτερον, είχαν μεγάλη επιρροή στον κόσμο. Όσοι έζησαν τις συναυλίες εκείνης της περιόδου, θυμούνται καλά, ότι η μαζικότητα και η ένταση που είχαν, δεν υπάρχει σήμερα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα «ιερά τέρατα» Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά που μάζευαν κόσμο που δεν είχαν ούτε μεγάλα ονόματα του εξωτερικού, αλλά και σε λιγότερα γνωστά συγκροτήματα. Τότε μαζεύονταν πολύ εύκολα 1000 και περισσότερα άτομα σε συναυλίες που θεωρούνταν και ήταν σε μεγάλο βαθμό underground. Συναυλίες από group που είχαν, επαναλαμβάνω, έντονο κοινωνικό και πολιτικό στίχο.
Αργότερα, στα ‘90s, η αλήθεια είναι ότι η δυναμική της ροκ μειώθηκε. Όμως ήταν η περίοδος που η ηλεκτρονική μουσική, εμφάνισε δύο εκπροσώπους που ακόμα και σήμερα θεωρούνται σημεία αναφοράς. Τους Στέρεο Νόβα και τους Active Member. Οι πρώτοι διαλύθηκαν, οι δεύτεροι συνεχίζουν ακάθεκτοι. Μπορεί να μην ήταν ροκ, σε επίπεδο μουσικής, όμως η καυστικότητα των διεισδυτικών στίχων τους ήταν πραγματικά εκπληκτικοί αλλά και προφητικοί. Η αξία τους λαμβάνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία, αν σκεφτεί κανείς ότι τότε, πολύ περισσότερο και από τη δεκαετία του ’80, το ενδεχόμενο να υπάρχουν άστεγοι ή άνθρωποι που αυτοκτονούν από απελπισία στην Ελλάδα, έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ήταν η εποχή που το «ελληνικό όνειρο» της ψευτογκλαμουριάς ήταν στο φόρτε του. Τότε που όλα άρχιζαν να μετριούνται από το αυτοκίνητο που οδηγούσες και τα «in» μαγαζιά που σύχναζες. Τότε που ο νεοέλληνας άρχιζε να χάνει ολοκληρωτικά την ψυχή του. Η μουσική τους κληρονομιά αντανακλάται σήμερα σε σχήματα όπως τα Μεθυσμένα Ξωτικά, που δείχνουν να είναι το πιο επιδραστικό νέο ελληνικό hip-hop σύνολο, με όχι τόσο μεγάλη απεύθυνση πάντως.
Τι γίνεται λοιπόν σήμερα; Δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχουν αξιόλογα νέα ελληνικά ροκ συγκροτήματα. Ούτε ότι δεν γράφονται πολιτικοί στίχοι, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Αυτό που όμως είναι αναμφισβήτητο και δύσκολο να εξηγηθεί είναι ότι τα συγκροτήματα αυτά δεν έχουν την μαζικότητα που θα μπορούσε να ενισχύσει και να εμπνεύσει την ριζοσπαστικοποίηση που απαιτούν οι καιροί. Έχω ακούσει τη θεωρία ότι η ροκ έχει πεθάνει. Μπούρδες.
H ροκ θα σταματήσει να έχει λόγο ύπαρξης όταν η ανθρωπότητα θα φτάσει σε ένα επίπεδο, όπου δεν θα υπάρχουν συγκρούσεις. Δηλαδή, κατά πάσα πιθανότητα, ποτέ. Από την άλλη υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι καλλιτέχνες τύπου Θανάση Παπακωνσταντίνου, Σωκράτη Μάλαμα ή Χαΐνηδων εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία, οπότε δεν χρειάζεται να υπάρξει τίποτε άλλο. Άλλοι ενδεχομένως θα πουν ότι τον ρόλο αυτό τον επιτελούν τεράστιοι καλλιτέχνες τύπου Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκη ή ακόμα και Διονύση Σαββόπουλου. Προσωπικά διαφωνώ και στις δύο περιπτώσεις. Στην πρώτη γιατί η επαναστατική δυναμική της λεγόμενης έντεχνης μουσικής δεν μπορεί επ’ ουδενί να συγκριθεί με αυτήν της ροκ, ακόμα και του hip-hop σε κάποιες περιπτώσεις. Και στη δεύτερη γιατί έχω να πω: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ-ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ. Ξέρετε πολλούς νέους ανθρώπους που να ακούνε Θεοδωράκη και Σαββόπουλο και να είναι έτοιμοι να ξεσηκωθούν; Δεν αμφισβητώ την επιρροή τους στις προηγούμενες γενιές και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν, ειδικά ο Θεοδωράκης, σε εποχές επίσης πολύ ταραγμένες για την χώρα και τους ανθρώπους της. Όμως είναι τουλάχιστον παθητικό να περιμένουμε και σήμερα να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά καλλιτέχνες που είναι στη δύση όχι απλώς της καριέρας τους αλλά και της ζωής τους.
Μπορεί βέβαια κάποιος να υποστηρίξει: Καλά, είναι απαραίτητο να ακούμε συγκροτήματα και μουσικούς με πολιτικό/κοινωνικό στίχο για να αλλάξουμε τα πράγματα ή να επαναστατήσουμε; Μπορεί και όχι. Το θέμα όμως είναι ότι αν τα βασικά σου ακούσματα περιορίζονται στον Κιάμο ή στην Πάολα, το πιθανότερο είναι ότι δύσκολα θα ξεκουνηθείς από τον καναπέ σου μέχρι να πεθάνεις.
Ήλθαμε σε επαφή με την Τόνια Νικολαΐδη, τη συγγραφέα του βιβλίου και τον άνθρωπο που φρόντισε να δημιουργήσει και εκείνες τις ζωγραφιές. Μάθαμε για την προέλευση της ιστορίας, για τον τρόπο γένεσης ...
Ένας κόσμος που γεμίζει με φαντασία, χαμόγελα, αλλά και γνώση, τα μυαλουδάκια των μικρών μας «εξερευνητών». Αυτή η χρονιά είναι σαν να πέρασε και αφήνει πίσω της μια «στάμπα». Το παγκόσμι...
Έψαξα και έμαθα για την δουλειά της Νικολέττας Σκάλκου-Διαμαντίδη. Εξεπλάγην θετικά όταν είδα ότι ασχολείται στα βιβλία της με τη θρησκεία μας, με τρόπο τέτοιο που είναι πολύ βατός και κατανοη...
Ο νέος του φίλος φάνηκε σωτήριος. Το βοηθούσε πολύ στο βάδισμα και δεν φοβόταν. Ένα απόγευμα, καθώς γυρνούσε από την πλατεία, το αυτί του έπιασε τον ήχο... πριν από το δικό του βήμα. Ήταν ο ίδ...
Η ομάδα Hippo, η θεατρική ομάδα που δημιούργησε το πρώτο διαδικτυακό καλλιτεχνικό σχολείο στην Ελλάδα, είναι εδώ παρέα μας. Οι άνθρωποι που τα ξεκίνησαν όλα, ο Αλέξανδρος Ράπτης και ο Φώτης Δο...
Και σε αυτό το βιβλίο, για άλλη μια φορά η Κατερίνα μας κατέπληξε και θέλησα να μιλήσουμε μαζί της για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας ή μέσα στην ίδια μας την οικογένεια. Την ευχαριστώ πολύ για τ...
«Οι επτά πνευματικοί νόμοι του έρωτα» είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυμηθούμε τον εαυτό μας. Και μέσω αυτών των θυμικών θα εκτιμήσουμε ξανά το δώρο της Φύσης. Ο Χρήστος Αποστολάκος μας μιλά γι...
Η δημιουργός, η ζωγράφος, ο άνθρωπος, η γυναίκα. Η Ισμήνη Μίχα πραγματοποιεί την πλέον πρόσφατη έκθεσή της, με τίτλο «Η τεθλασμένη του κόσμου». Μία έκθεση ζωγραφικής – ύμνο στη γυναίκα. Το πλά...
Το «Αφιερωμένο στον γιο μου», το ντεμπούτο βιβλίο του John Emmans, ήταν η αρχική γνωριμία, ήταν η θερμή χειραψία που μας οδηγούσε στο να πούμε «Πραγματικά χάρηκα πολύ»! Γνωρίζω το Γιάννη εδώ και αρκ...
Η συγγραφέας Τζένη Δάγλα, αντέστρεψε τα γράμματα και ξεκλείδωσε μία από τις μαύρες τρύπες που επιτρέπουν τις μετακινήσεις στην τέταρτη διάσταση. Το βιβλίο της «ΣΟΝΟΡΧ» είναι μία έξοχη καταγραφ...
Ο Γιάννης Σίννης είναι ένας δημιουργός που δεν σταματά ούτε στιγμή να είναι δραστήριος. Όταν δεν γράφει στίχους για τραγούδια γνωστών Ελλήνων ερμηνευτών, συνθέτει τα δικά του, παρέα με τους No...
Μείνε σπίτι, λοιπόν. Μείνε ασφαλής. Μείνε συντροφιά με ένα και δυο και τρία και τέσσερα βιβλία. Καλή ανάγνωση και ψηλά το κεφάλι. Θα περάσει κι αυτό και αν μας αφήσει πίσω την αγάπη της ανάγνω...
Με αφορμή το νέο βιβλίο, με τίτλο «Μετρητά», του πολυτάλαντου Μάριου Λεβέντη, βρεθήκαμε και κάναμε μια κουβέντα που ξεκίνησε από τα του βιβλίου και τελικά εξελίχθηκε σε μια εκδήλωση κατά...
Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει ένα από τα κορυφαία βιβλία της χρονιάς, η Σοφία Δημοπούλου φιλοξενείται και μας τιμά με μία συνέντευξη που αναφέρεται σε τούτο το ολοκαίνουργιο δημιούργημά της, «Πώς υ...
Η Στέλλα Καραμπακάκη είναι το κορίτσι που βγάζει τα εσώψυχά μας στη φόρα. Είναι ταλαντούχα, είναι η φίλη που μας κουνά το δάχτυλο, άλλες φορές επιδεικτικά και άλλες με κατανόηση. Έχει στ...
Στη συνέχεια ο Θεόδωρος Πιστιόλας αναλαμβάνει να μας πει για την «Ηχώ» και όλο το στήσιμο γύρω από αυτό. Ο ίδιος είναι τσελίστας, ενώ παίζει κιθάρα και πιάνο. Κουβεντιάσαμε λίγο και του είπα πόσο έκ...
Το βιβλίο «Ημερολόγια Σαββάτου» της Δήμητρας Μπαρώτα, το ντεμπούτο της στο μαγικό κόσμο της συγγραφής, έρχεται να πιστοποιήσει το απίστευτο τάλαντό της και τη μοναδική της ικανότητα να απεικο...
Είναι ο κορυφαίος Γερμανός συγγραφέας ψυχολογικών θρίλερ και «Το δέμα», το πλέον πρόσφατο βιβλίο του, έχει πουλήσει ήδη εκατομμύρια αντίτυπα. Διαβάζοντας το εν λόγω, σκεφτήκαμε πως θα ήτ...
Ο Μάριος Λεβέντης εκφράζεται με την πένα του έτσι όπως πολλοί ονειρεύονται και φιλοδοξούν να ονειρευτούν. Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Αυτόγραφο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός, μιλήσαμ...
Ο Λουκάς Καρνέσης σίγουρα κατάφερε να μας τραβήξει την προσοχή. Με το προηγούμενο έργο του "Ένα πακέτο τσιγάρα στο κομοδίνο" μας έδωσε μπόλικες υποσχέσεις. Μένει να δούμε αν τις τ...
Ο Χρήστος Τερζίδης έχει οργανώσει και πραγματοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Είτε πρόκειται για μουσική και συγγραφή βιβλίων, είτε πρόκειται για αθλητικές διοργανώσεις...
Η Ελένη Ανδρεάδη είναι όμως και μία ευαίσθητη γυναίκα, με ανησυχίες για το περιβάλλον και το μέλλον μας και αυτό φαίνεται στο πώς και πού αποφάσισε να διοχετεύσει την ενέργειά της και τις δεξ...
Η Κέλλυ Σταμουλάκη είναι η συγγραφέας της καρδιάς μας. Για την ακρίβεια είναι ΚΑΙ της δικής μας καρδιάς, αφού πρωτίστως έχει κατακτήσει την καρδιά των μικρών παιδιών, που λατρεύουν κάθε ...
H Μαρία Χατζηγιάννη είναι μία σκηνοθέτις που ματώνει προκειμένου να ολοκληρώσει τα έργα της, τις ημέρες της, τα οπτικοακουστικά όνειρά της. Η Μαρία όμως δεν σταματά εκεί. Φροντίζει με περισσή ...
Τέλος, οι διάλογοι που υπάρχουν, ειδικά ανάμεσα στους απλούς στρατιώτες, μπορεί να είναι ταυτόχρονα ξεκαρδιστικοί, θλιβεροί ή υπερβολικά σκληροί (η πρότασή μου είναι να προσπαθήσετε να τ...
Αυτό το κορίτσι έχει ένα μοναδικό τρόπο να μας βάζει σε σκέψεις. Είναι μια γυναίκα με πάθος για τη ζωή. Έχει απίστευτο χιούμορ, είναι διορατική, ξέρει πώς να μας βάλει στον καναπέ της ψυ...
Ο άνθρωπος που έχει κάνει άπειρες παραγωγές στέκεται απέναντί μας, απαντά στις ερωτήσεις μας και μας χαρίζει το πιο γλυκό χαμόγελό του; Γιατί; Γιατί, απλούστατα, ο καλλιτέχνης είναι καλλιτέχνης σε ό...
Εγώ κι εκείνος για μπάνιο στο Καβούρι, με το λεωφορείο φυσικά. Φοιτητάκια και οι δυο, με την εξεταστική του Ιουνίου μόλις πίσω μας. Καλοκαίρι στην ανατολή του κι ένας έρωτας άγουρος, με χ...
Η Μαρία Χατζηγιάννη, ο άνθρωπος που συντόνισε ένα συγκρότημα, μία χορωδία, ένα μάτσο ηθοποιούς, ένα μεγάλο πρωταγωνιστή και ένα ολόκληρο συνεργείο, βρίσκεται στη διάθεσή μας.
Με έχει συνεπάρει ο τρόπος που γράφει, το χιούμορ της. Με το «Του Google η Μάνα Κάθεται», πριν τελειώσω το βιβλίο είχα ήδη στο μυαλό μου τις ερωτήσεις.
Ο Γιώργος είναι ένα νέο αλλά ώριμο σε σκέψη παιδί, με συγγραφικές ανησυχίες. Θελήσαμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα και να μάθουμε περισσότερα. Ο σεβασμός που δείχνει στη τέχνη και τους ανθ...
Ο Κωνσταντίνος Παπαργύρης εμπνέεται από τη Μεσόγειο και από τη μεταβατική περίοδο που ο διαχωρισμός ανάμεσα στον παλιό παγανιστικό κόσμο και το νεόφερτο πρωτοχριστιανικό ήταν ακόμα θολός...
Πολιτισμός και πολιτική, μουσική και επανάσταση, καψούρα και αγανάκτηση. Υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ της μουσικής που ακούμε και της πολυθρύλητης διάθεσης για ανατροπή;
Τι σημαίνουν για εσάς τα γκράφιτι; Ποιοι είναι αυτοί που έχουν “ντύσει” τους μουντούς και άσχημους, τις περισσότερες φορές τοίχους με πολύχρωμα σχέδια και φιγούρες;
Οι δύο συγγραφείς ανακατεύουν την ιστορία της σούπερ-σταρ με τις μελέτες τους, δημιουργώντας ένα ανάγνωσμα που θέλεις να ρουφήξεις, να το τελειώσεις μέσα σε μια μέρα.
Συγκρατείστε καλά το όνομα Demir Ozkal! Ο διάσημος chef ήρθε στην Ελλάδα για να ομορφύνει τις γεύσεις μας, όπως μόνο εκείνος ξέρει! O έρωτας περνάει από το στομάχι.
"Όταν γράφω παιδικό βιβλίο απευθύνομαι στο παιδί που ζει μέσα μου και ζητά να του πω μια ιστορία. Γράφω τα παιδικά βιβλία που δεν διάβασα όταν ήμουν παιδί".
Βάστα Στείλε Θ'ανέβω (Part 2) : Το αφιέρωμά μας στο pole dancing συνεχίζεται με νέες συνεντεύξεις, πολλά videos και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. For your eyes only!
Νοσταλγός του rock και της μαύρης μουσικής η συγγραφέας ξεδιπλώνει τις θύμησες μιας ασυμβίβαστης μουσικής γενιάς, με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο «Για μια χούφτα βινύλια».
Άκουσα για πρώτη φορά τον Κώστα παπαγεωργίου το 2000-2001 και τον είδα τηλεοπτικά στην εκπομπή «Δύο στα όρθια», με το Χριστόφορο Ζαραλίκο στο Mega Channel, κατά την ίδια περίοδο ...
Στις μέρες μας ψάχνουμε σχεδόν μανιωδώς για μικρές ακτίνες φωτός, αισιοδοξίας και θετικής σκέψης. Αλήθεια, η ευτυχία είναι εφικτή αποστολή στη ζωή μας; Η Κατερίνα Τσεμπερλίδου έχει όλες τις απαντήσε...
Για τον ποιητή, η έμπνευση έρχεται από κει όπου κοιτάει η καρδιά του. Για τον Καββαδία αυτό το μέρος ήταν η θάλασσα. Ένα αφιέρωμα στον μεγάλο αυτόν ποιητή και άνθρωπο από την Κατερίνα Βλαντώνη.
...
Η ζωή και το έργο του Stieg Larsson! Η μάχη της συντρόφου του και ποια η μαύρη επέτειος, όταν και έχασε τη ζωή του. Συμβολικοί όλοι οι χαρακτήρες των βιβλίων του!
Τα βιβλία του έχουν εκδοθεί σε περισσότερες από 160 χώρες, έχουν μεταφραστεί σε 70 περίπου γλώσσες και δημιούργησαν ένα νέο τρόπο σκέψης και προσέγγισης γύρω από το νόημα της ζωής.
Διαπλοκή, αναξιοκρατία, ατιμωρησία, αδιαφάνεια, φοροδιαφυγή, διαφθορά : μία συνέντευξη, που θα προκαλέσει ποικίλα σχόλια με τον σπουδαίο οικονομολόγο, ποιητή και συγγραφέα.