Συνέντευξη με τον Κώστα Κρομμύδα
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Άρθρα & Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 04 Φεβρουαρίου 2018 14:56
Είναι ένας νεότατος καλλιτέχνης, ένας σπουδαίος ηθοποιός και πριν λίγο καιρό έμαθα ότι είναι και συγγραφέας! Έχω δει τον Κώστα Κρομμύδα στην τηλεόραση, δυστυχώς δεν τον έχω δει ακόμα στο θέατρο, αλλά αυτό είναι κάτι που θα διορθωθεί πολύ σύντομα. Πιάνοντας να διαβάσω το καινούργιο βιβλίο του, το «Φως μέσα στη θύελλα» και βλέποντας τη φωτογραφία του… Μετά την αρχική έκπληξη ακολούθησε το σοκ του ίδιου του βιβλίου. Μια φοβερή ιστορία, μία τρομερή ιδέα (να γράφει στο πρώτο πρόσωπο σαν γυναίκα) και ένας καταπληκτικός μάστορας του λόγου. Εντυπωσιασμένος από όλα όσα διάβασα, ήλθα σε επικοινωνία με το δημιουργό και κανονίσαμε να τα πούμε από κοντά. Ο Κώστας είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικά χαμηλών τόνων, ένας καλλιτέχνης που εμπνέεται από τον ίδιο τον άνθρωπο, ένας συγγραφέας που μας κάνει δώρο ένα σωρό πρωτότυπες ιστορίες. Θα τον παρακολουθήσουμε εδώ να μας αφηγείται για το βιβλίο του, τα μελλοντικά του σχέδια, τον τρόπο που προσεγγίζει αυτά για τα οποία θα γράψει. Ας μου επιτραπεί να γράψω, τώρα πια που έχουμε γνωριστεί, πως ο ίδιος, σαν χαρακτήρας, είναι όλος φως και καθόλου θύελλα. Αυτή, η τελευταία, συναντάται μόνο στα βιβλία του, τα οποία έχουν καταφέρει να μας μαγέψουν.
Πότε ξεκίνησες να γράφεις;
Κοίτα… γράφω εδώ και πολλά χρόνια. Πάντα μου άρεσε να γράφω ιστοριούλες… από μικρός. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφω ιστορίες, να γράφω ποιηματάκια, να θέλω να γράψω σκέψεις… Πότε όμως δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ. Έλεγα ότι πάντα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, μου άρεσε η ιδέα να γράψω ένα μυθιστόρημα. Κάποτε… Και βρήκα, ξέρεις, αφορμή με το «Μπαμπά, μεγάλωσέ με», που ήταν το πρώτο βιβλίο για την κόρη μου… Το έγραψα… Μπήκα σε μία διαδικασία συγγραφική… Πήγε πολύ καλά, για πολύ εξειδικευμένο βιβλίο. Ε, το πρώτο μου μυθιστόρημα, «Η ζωή που έλειπε», που δεν είχα και καμία ιδιαίτερη βοήθεια, δεν υπήρξε βοήθεια γενικά… Ένα βιβλίο με το οποίο βούτηξα στα βαθιά, χωρίς να με συμβουλέψει κάποιος πώς γράφεται ένα μυθιστόρημα… Το έγραψα τελείως ενστικτωδώς και γι’ αυτό ξανά-εκδόθηκε. Είναι άλλο βιβλίο αυτή η έκδοση!
Κοίτα… γράφω εδώ και πολλά χρόνια. Πάντα μου άρεσε να γράφω ιστοριούλες… από μικρός. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφω ιστορίες, να γράφω ποιηματάκια, να θέλω να γράψω σκέψεις… Πότε όμως δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ. Έλεγα ότι πάντα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, μου άρεσε η ιδέα να γράψω ένα μυθιστόρημα. Κάποτε… Και βρήκα, ξέρεις, αφορμή με το «Μπαμπά, μεγάλωσέ με», που ήταν το πρώτο βιβλίο για την κόρη μου… Το έγραψα… Μπήκα σε μία διαδικασία συγγραφική… Πήγε πολύ καλά, για πολύ εξειδικευμένο βιβλίο. Ε, το πρώτο μου μυθιστόρημα, «Η ζωή που έλειπε», που δεν είχα και καμία ιδιαίτερη βοήθεια, δεν υπήρξε βοήθεια γενικά… Ένα βιβλίο με το οποίο βούτηξα στα βαθιά, χωρίς να με συμβουλέψει κάποιος πώς γράφεται ένα μυθιστόρημα… Το έγραψα τελείως ενστικτωδώς και γι’ αυτό ξανά-εκδόθηκε. Είναι άλλο βιβλίο αυτή η έκδοση!
Το ξαναείδες μετά;Ήταν μία εξαιρετική ιστορία! Είχε θεματάκια όμως, με την επιμέλεια, μ’ όλα αυτά… Τώρα όμως έγινε μια βιβλιάρα! Ένα πολύ ωραίο βιβλίο… Και το ένα έφερε τ’ άλλο και… Να, σήμερα το πρωί ήμουν στον εκδότη και μου λέει «Ανατύπωση στην ‘Ογκρέσα’, ανατύπωση στο ‘Μη με λησμόνει’»… Η «Ουρανόεσσα» πήγε πολύ καλά, βραβεύτηκε κι από τα Public, το «Φως μέσα στη θύελλα» έχει μια πολύ ωραία πορεία, φόβισε λίγο κάποιους που είδαν δολοφονίες και τέτοια, εγώ είμαι του κοινού, του ρομαντικού πιο πολύ…
Έχεις βραβευτεί για τον καλύτερο ρομαντικό χαρακτήρα κιόλας…
Για την «Ουρανόεσσα». Βραβεύτηκε ως «Ηρωίδα-Έμπνευση». Δεν ξέρω, παιδιά, μ’ αρέσει να γράφω ιστορίες. Βουτάω μέσα σ’ αυτά! Μπαίνω μέσα στις ιστορίες, δεν αποστασιοποιούμαι. Ζω τις ιστορίες, πώς να σου πω… Είναι σαν να ‘μια μέσα! Είναι λίγο παράξενο, είναι λίγο σχιζοφρενικό αυτό που σου λέω. Αλλά ουσιαστικά στην Άθωρα (σ.σ. το νησί στο οποίο διαδραματίζεται βασικό μέρος της ιστορίας του «Φως μέσα στη θύελλα») ήμουν εκεί, τα έβλεπα όλα εκεί στο νησί… Τώρα, στο καινούργιο που γράφω είναι σαν να είμαι εκεί. Σε όλες μου τις ιστορίες…
Είναι κάτι σαν υπερβατικός διαλογισμός, ε;
Δεν γράφω «από μακριά»… ξέρεις… Μπαίνω και γίνομαι «οι ρόλοι»… Το γυροφέρνω…
Είναι επειδή είσαι ηθοποιός.
Ναι! Είναι τεράστιο το πλεονέκτημα ότι είμαι ηθοποιός. Συναντάω τον ηθοποιό γράφοντας παρά πολλές φορές, που μπαίνω και ψυχαναλύω λίγο το χαρακτήρα. Ας πούμε και τώρα, που έγραψα «ως γυναίκα» για πρώτη φορά… Και μ’ άρεσε πολύ και το κάνω και στο καινούργιο βιβλίο.
Η ιδέα πώς προέκυψε;
Κοίταξε… Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο τελείως διαφορετικό απ’ τ’ άλλα. Βαριέμαι να γράφω τα ίδια βιβλία. Ίδιες ιστορίες και με τον ίδιο τρόπο… Το να γράψω ένα βιβλίο που δεν είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία, να γράψω ένα βιβλίο που είναι πιο σκοτεινό, που έχει πολύ suspense… Που είναι θρίλερ, μυστήριο, όλα αυτά… Να γράψω ένα βιβλίο ως γυναίκα…. Ήθελα να το κάνω, είχα γράψει τέσσερα βιβλία… Το πέμπτο να είναι διαφορετικό, ρε παιδί μου. Δεν μ’ αρέσει να διαβάζει ένας αναγνώστης τα βιβλία μου και να πει «Εντάξει… Το ξαναδιαβάσαμε»… Τώρα, ως πού μπορεί να φτάσει η πρωτοτυπία; Ως εκεί που μπορεί να φτάσει! Όπου πάει… Η πρωτοτυπία…
Πώς σου καρφώθηκε όμως; Πώς σου ήλθε αυτή η ιδέα; Γράφεις σε πρώτο πρόσωπο και δεν λες «Είμαι ο…». Λες «Είμαι η…»!Μου άρεσε… Γενικά είμαι άνθρωπος που παρατηρώ πολύ. Έχω ζήσει τις γυναίκες σε όλες τις εκφάνσεις… Γιαγιάδες, μαμάδες, αδελφές, φλερτ, γυναίκα, κόρη… Και έχω πάρει πολλή αγάπη γενικά απ’ όλο αυτό. Κι επειδή είμαι πολύ της παρατήρησης, μου αρέσει να μελετάω τους ανθρώπους, μελετάω τους χαρακτήρες… Η Φωτεινή (σ.σ. η ηρωίδα του βιβλίου) είναι μία σύνθεση γυναικών που έχω στο μυαλό μου συν αυτά που σκέφτεται μία γυναίκα… Και πραγματικά είχε εκπλήξει πολύ κόσμο, σε σημείο να πιστεύουν πως δεν το είχα γράψει εγώ… Μου λέγανε «Αποκλείεται να το έχεις γράψει εσύ αυτό το βιβλίο» κι εγώ έλεγα «Αυτό που μου λες είναι κομπλιμέντο»… Μου λέει «Άνθρωπος να προσεγγίσει από τόσο κοντά τη γυναικεία ψυχοσύνθεση… Είναι κάτι απίθανο»!
Πόσο καιρό σου πήρε να το ολοκληρώσεις;
Πάντα λέω πως δεν έχει σημασία πόσο καιρό κάθομαι και γράφω. Όταν έχω την ιστορία, μπορώ να γράψω σε λίγο χρονικό διάστημα. Ένα χρόνο παίρνει πάνω κάτω όλο αυτό. Δηλαδή, τώρα που τελείωσα το προηγούμενο, ξεκίνησα αμέσως με το επόμενο. Δεν έχω χρόνο, δεν μπορώ να περιμένω. Με το που παρέδωσα το προηγούμενο και ξεκίνησε η επιμέλεια, άρχισα να κάνω την έρευνα γι’ αυτό που γράφω τώρα! Έχω δει άπειρες ώρες βίντεο, γιατί βασίζεται σε αληθινή ιστορία το επόμενο. Να κάνω έρευνα, να διαβάσω… Να κρατάω σημειώσεις… Όλα αυτά μετά, το καλοκαίρι, που έχω μαζέψει το υλικό, το συνθέτω και είμαι έτοιμος σχεδόν… Δεν ξεκινάω ποτέ από το μηδέν. Όταν κάθομαι να γράψω την ιστορία και γράφω «Κεφάλαιο πρώτο»… Εγώ δεν είμαι στο «Κεφάλαιο πρώτο». Είμαι ήδη στο είκοσι με τριάντα τοις εκατό της δουλειάς που έχω κάνει γιατί έχω ήδη τα πρώτα κεφάλαια στο μυαλό μου. Και μετά η ιστορία όπου με πάει… Ξέρω που πάω.
Ξαναγυρίζεις πίσω να φτιάξεις πράγματα, να διορθώσεις;Παρά πολλές φορές. Αλλάζω, φτιάχνω, κάνω… Δεν είμαι δέσμιος μιας απόφασης. Η πλοκή με κατευθύνει. Αν στην πορεία της πλοκής, κάποιος που τον έχω παρουσιάσει ως καλό χαρακτήρα… τον Πέτρο (σ.σ. χαρακτήρας στο «Φως μέσα στη θύελλα») ας πούμε, τον είχα ξεκινήσει σαν «μία ουδέτερη κατάσταση» και ξαφνικά είδα ότι μπορεί να με βοηθήσει στην πλοκή. Έχει τύχει να αφαιρέσω και χαρακτήρες…
Εδώ το έκανες αυτό;
Εδώ υπήρχαν κάτι μικροί… Είχα ένα λιμενικό, αλλά τον αφαίρεσα τελείως. Δεν ήθελα να είναι απλωμένη η πλοκή…
Είσαι στρατιώτης στη γραφή;
Ναι, ναι, απόλυτη πειθαρχία.
Για το βιβλίο αυτό εδώ έχετε προγραμματίσει παρουσιάσεις; Έρχεσαι σε επαφή με τον κόσμο, τους αναγνώστες;
Παρά πολύ. Εγώ φέτος μόνο, που έκανα τις μισές παρουσιάσεις από πέρσι, έχω ήδη κάνει γύρω στις τριάντα παρουσιάσεις. Στα επτά χρόνια που ασχολούμαι με τη συγγραφή, έχω κάνει πάνω από τριακόσιες παρουσιάσεις. Παντού στην Ελλάδα. Έχω φτάσει μέχρι Ορεστιάδα, Κρήτη…
Το νέο βιβλίο θα είναι…;
Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι θα βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Γράφω πάλι σε πρώτο πρόσωπο «ως γυναίκα» και είναι μία πολύ ιστορία, η οποία με έχει συνεπάρει σε τέτοιο σημείο που νομίζω ότι θα είναι το καλύτερο βιβλίο μου.
Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι θα βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Γράφω πάλι σε πρώτο πρόσωπο «ως γυναίκα» και είναι μία πολύ ιστορία, η οποία με έχει συνεπάρει σε τέτοιο σημείο που νομίζω ότι θα είναι το καλύτερο βιβλίο μου.
Μια και τα βιβλία σου έχουν σημειώσει εξαιρετική πορεία, έχει γίνει κουβέντα να γίνουν σειρά;
Και πέρυσι το ΡΙΚ για το «Μη με λησμόνει» και φέτος… Μπορούμε να το πούμε… Μίλησα με το σκηνοθέτη Στράτο Μαρκίδη για την ‘Ογκρέσα’, το συζητάμε… Να δούμε αν θα το κάνουμε ταινία ή σήριαλ…
Το σενάριο θα το αναλάβεις;
Σε αυτό μπορώ να συμμετέχω.
Οι Έλληνες αναγνώστες είναι λίγο επιφυλακτικοί απέναντι στους Έλληνες συγγραφείς;
Κοίτα, υπάρχει λίγο αυτή η προκατάληψη… Τα τελευταία χρόνια και σε αυτό βοήθησαν συγγραφείς όπως η Μαντά, η Δημουλίδου…βοήθησαν τον κόσμο να ασχοληθεί με τους Έλληνες συγγραφείς. Παλιότερα σνομπάρανε οι Έλληνες αναγνώστες. Και – αν θέλεις – με οδηγό αυτές τις πολύ εμπορικές συγγραφείς, τυπώθηκαν και άλλα βιβλία και άλλου είδους βιβλία και άρχισε ο κόσμος να διαβάζει ελληνικά βιβλία περισσότερο. Υπάρχουν πολλοί Έλληνες συγγραφείς και μάλιστα πολύ αξιόλογοι. Νομίζω ότι έχει κερδηθεί το στοίχημα. Διαβάζει πια ο Έλληνας. Ίσως δεν διαβάζει πολλά αστυνομικά, αλλά νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου να σπάσει και αυτό το «ταμπού», να φύγουμε από αυτό το Σκανδιναβικό… Έλεος πια, γιατί διάβασα δυο-τρία και δεν τρελάθηκα. Και είναι κι εντελώς διαφορετική κουλτούρα από μας. Εγώ ήθελα να δω αστυνομικά βιβλία που να έχουν ελληνική πραγματικότητα, που να έχουν μεσογειακό ταπεραμέντο. Αυτό προσπάθησα να κάνω και στο νησί, την Άθωρα. Βαρέθηκα πια… Ένα μουντό τοπίο, χιονισμένο, ένας επιθεωρητής και κάποιος που έχει σφάξει τη μάνα του και μια παλιά δολοφονία… Είναι πάνω-κάτω μια συγκεκριμένη συνταγή. Κι εγώ τις βαριέμαι τις συνταγές. Θεωρώ ότι όταν φτάσω να έχω γράψει τόσα πράγματα που δεν μπορώ να κάνω κάτι καινούργιο, θα σταματήσω για λίγο. Τώρα έχω μια-δυο ιδέες για τα επόμενα βιβλία, που πιστεύω ότι μπορώ να πρωτοτυπώ ακόμα. Να είναι πρωτότυπες οι ιστορίες εννοώ…
Κοίτα, υπάρχει λίγο αυτή η προκατάληψη… Τα τελευταία χρόνια και σε αυτό βοήθησαν συγγραφείς όπως η Μαντά, η Δημουλίδου…βοήθησαν τον κόσμο να ασχοληθεί με τους Έλληνες συγγραφείς. Παλιότερα σνομπάρανε οι Έλληνες αναγνώστες. Και – αν θέλεις – με οδηγό αυτές τις πολύ εμπορικές συγγραφείς, τυπώθηκαν και άλλα βιβλία και άλλου είδους βιβλία και άρχισε ο κόσμος να διαβάζει ελληνικά βιβλία περισσότερο. Υπάρχουν πολλοί Έλληνες συγγραφείς και μάλιστα πολύ αξιόλογοι. Νομίζω ότι έχει κερδηθεί το στοίχημα. Διαβάζει πια ο Έλληνας. Ίσως δεν διαβάζει πολλά αστυνομικά, αλλά νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου να σπάσει και αυτό το «ταμπού», να φύγουμε από αυτό το Σκανδιναβικό… Έλεος πια, γιατί διάβασα δυο-τρία και δεν τρελάθηκα. Και είναι κι εντελώς διαφορετική κουλτούρα από μας. Εγώ ήθελα να δω αστυνομικά βιβλία που να έχουν ελληνική πραγματικότητα, που να έχουν μεσογειακό ταπεραμέντο. Αυτό προσπάθησα να κάνω και στο νησί, την Άθωρα. Βαρέθηκα πια… Ένα μουντό τοπίο, χιονισμένο, ένας επιθεωρητής και κάποιος που έχει σφάξει τη μάνα του και μια παλιά δολοφονία… Είναι πάνω-κάτω μια συγκεκριμένη συνταγή. Κι εγώ τις βαριέμαι τις συνταγές. Θεωρώ ότι όταν φτάσω να έχω γράψει τόσα πράγματα που δεν μπορώ να κάνω κάτι καινούργιο, θα σταματήσω για λίγο. Τώρα έχω μια-δυο ιδέες για τα επόμενα βιβλία, που πιστεύω ότι μπορώ να πρωτοτυπώ ακόμα. Να είναι πρωτότυπες οι ιστορίες εννοώ…
Άρα το κάνεις για την έμπνευση…
Μα δεν μπορώ να γράφω ένα βιβλίο και να μην με εμπνέει. Να γουστάρω να κάθομαι στον υπολογιστή και να γράφω. Έχω γράψει τώρα το είκοσι με τριάντα τα εκατό του νέου βιβλίου μου… Και περιμένω πώς και πώς να βρω το χρόνο να μπω στην ιστορία! Αν γράφεις με συνταγή, είναι αυτό που λέμε ότι ξέρεις τι θα γίνει… Εγώ δεν ξέρω τι θα γίνει στα βιβλία μου! Ξέρω προς τα πού πάω αλλά αφήνω την πλοκή και τους ήρωες… Όπως χτίζω τον ήρωα… Λέω «Αυτός ο ήρωας δεν δικαιολογείται να συμπεριφέρεται έτσι»… Τον αιτιολογώ. Είναι όπως στην υποκριτική. Παίζεις ένα δολοφόνο; Αιτιολόγησε τις πράξεις σου! Όχι να τις δικαιολογήσεις. Είσαι δολοφόνος, οι νόμοι είναι νόμοι. Αλλά ο καθένας, στο κεφάλι του μέσα, λειτουργεί σαν αυτό που κάνει να είναι σωστό. Ξεκίνησα να γράψω ένα κεφάλαιο για το νέο βιβλίο, που υποτίθεται ότι αναφέρεται σε χαρακτήρες που είναι γύρω από ένα τραπέζι και μιλάνε… Βαρέθηκα και το άλλαξα. Και έβαλα ένα ταξίδι, ότι φεύγει, έρχεται, γυρίζει σπίτι του… Και έγινε κάτι το πολύ ενδιαφέρον…
Ο Έλληνας συγγραφέας μπορεί να ζήσει από το έργο του;
Υπάρχουν πολλοί Έλληνες συγγραφείς που ήδη ζουν από το έργο τους. Εξαρτάται και από τι επιλογές ζωής κάνεις. Αν η ζωή σου είναι κότερα και τέτοια, δεν φτάνουν τα λεφτά. Στην Ελλάδα, που είναι μικρή η αγορά, δεν εύκολο για ένα συγγραφέα να ζήσει από τα βιβλία του. Δεν είσαι στην Αμερική που απευθύνεσαι σε ενάμισι δις, απευθύνεσαι σε δύο-τρία εκατομμύρια. Είναι όλα μία συνάρτηση. Αυτή τη στιγμή μπορώ να σου πω ότι όλα μου τα βιβλία θα μεταφραστούν στα αγγλικά. Ήδη ξεκίνησε το «Φως μέσα στη θύελλα». Το «Φως…» μεταφράζεται και στα γερμανικά.
Τι προτιμάς περισσότερο; Τη συγγραφή ή την υποκριτική;
Τα τελευταία χρόνια είναι ξεκάθαρο ότι προτιμάω τη συγγραφή. Αλλά και η υποκριτική είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής μου, παρά πολύ.
Αυτό που σου αρέσει περισσότερο, όσον αφορά τη συγγραφή; Αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο;
Μ’ αρέσει πολύ που μπαίνω σε όλο αυτό τον κόσμο… Ταυτόχρονα με τη συγγραφή των βιβλίων λαμβάνω και τα μηνύματα των αναγνωστών… Είναι διαδραστικό αυτό και ακατάπαυστο. Τι με ενοχλεί… Με ενοχλεί να μην έχω την ησυχία μου όταν θέλω να έχω την ησυχία μου… (γέλια) Έχω ένα εξοχικό, που εκεί πηγαίνω όταν πλέον τείνει να «προσγειωθεί» η πλοκή… Φεύγω και απομονώνομαι. Πάω για τζόκινγκ, μόνος μου, γυρίζω σπίτι και κάθομαι και γράφω μέχρι τις τρεις…
Κώστας Κούλης, Μαρία Ασημακοπούλου
