Κόκκινες κηλίδες στη θάλασσα
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άρθρα & Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 26 Μαρτίου 2013 16:46
Η Emily Gillard γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας. Νέα, όμορφη, φιλόδοξη και με λαχτάρα για ζωή, είχε την ατυχία να συναντήσει ένα επικίνδυνο πλάσμα. Με περίσσια ψυχική δύναμη μας αφηγείται τη συγκλονιστική της ιστορία, καθώς γυρίζει το χρόνο πίσω στο 2005, τότε που η ζωή της άλλαξε ριζικά όταν δέχτηκε επίθεση από ένα μεγάλο λευκό καρχαρία σε ένα νησάκι κοντά στην Αυστραλία. Δεν ήταν όμως μόνο το επικίνδυνο ψάρι που την έκανε να δει με άλλο μάτι τη ζωή.
Εκείνο το καιρό είχα χωρίσει με το John, ένα καταπληκτικό παιδί που δεν εκτίμησα ποτέ μου. Βλέπετε, υπήρξα μια άκαρδη σκύλα και εκμεταλλευόμουν την εξωτερική μου εμφάνιση. Έψαχνα το τέλειο, το καλύτερο. Η ευκατάστατη οικογένειά μου, μου παρείχε τα πάντα. Πλουσιοπάροχο σπίτι, σπορ αυτοκίνητα, επώνυμα ρούχα και ό,τι άλλο ποθούσα. Φρόντισαν να μου μάθουν ξένες γλώσσες, να φοιτήσω στα καλύτερα σχολεία, ωστόσο κάνεις δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να μου μάθει τι θα πει «Όχι», «Μη», «Φύγε''. Στην αρχή ο John μου φαίνονταν γλυκός και διαφορετικός από τα υπόλοιπα αγόρια του κύκλου μου. Τα είχαμε για περίπου ένα χρόνο και προσπαθούσε σκληρά να με κρατήσει, παρά την απαράδεκτη συμπεριφορά μου. Τον βαρέθηκα, με κούρασε και απέφευγα εξόδους μαζί του. Έβγαινα με τις φίλες μου, περνούσα καλά και δεν μου καιγόταν καρφί για εκείνον.
Σε μια βραδινή εξόρμηση λοιπόν, γνώρισα το Bryan και έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Βούτηξα με λαχτάρα στους δυο ωκεανούς που έκρυβαν το μπλε των ματιών του και έγινα η γοργόνα του. Η αισθησιακή φωνή του ήταν το μαγικό άσμα που με μεταμόρφωσε σε κάτασπρο κύκνο και το μεθυστικό άρωμα του κορμιού του με υπνώτιζε. Σαν θηριοδαμαστής δάμασε την καρδιά μου και του παραδόθηκα χωρίς μάχη, χωρίς αντίσταση. Είχε τελειώσει νομική και ο πατέρας του τον βοηθούσε να ανοίξει γραφείο στο Σύδνεϋ. Με πολιόρκησε στενά και στο τέλος υπέκυψα. Ήταν το «πακέτο»' που ονειρεύεται κάθε κοπέλα. Όμορφος, γυμνασμένος, πλούσιος, μορφωμένος και από καλή οικογένεια. Αμέσως χώρισα το John και προχώρησα στη νέα σχέση μου. Βγαίναμε με τη φραγκάτη παρέα του και ένιωθα πως με έδειχνε σαν τρόπαιο που κέρδισε καμαρώνοντας. Κολακευόμουν από όλο αυτό χωρίς να βλέπω καθαρά ότι ήμουν μια βιτρίνα γι' αυτόν και ότι με χρησιμοποιούσε για να χορτάσει τις ανασφάλειές του. Ο καιρός πέρασε γρήγορα και ένας φίλος του μας κάλεσε για μια μίνι κρουαζιέρα με το κότερό του. Προορισμός μας ένα νησάκι λίγες ώρες μακριά από το Σύδνεϋ. Ήλιος, θάλασσα, αμμουδιά και αυτός στην αγκαλιά μου. Δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο, μάζεψα τα πράγματά μου και μάλωσα με τη μητέρα μου, η οποία δεν ήθελε με τίποτα αυτή την εκδρομή. Ήμουν όμως ενήλικη και έκανα ό,τι ήθελα.
Το χλιδάτο κότερο μας περίμενε στο λιμάνι του Σύδνεϋ. Θυμάμαι πεντακάθαρα εκείνη την εικόνα της πόλης και το εκνευριστικό υπεροπτικό στυλάκι μου. Ήταν η τελευταία φορά που φερόμουν έτσι. Από μακριά έβλεπα τα παιδιά να χορεύουν πάνω στο κατάστρωμα και ένιωθα υπέροχα. Αγκάλιαζα το Bryan και φιλιόμασταν με πάθος. Ένιωθα πως τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει το τέλειο σκηνικό και ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν για εμένα ό,τι καλύτερο μου είχε συμβεί. Η μηχανή πήρε μπροστά και η κρουαζιέρα που έμελε να αλλάξει τη ζωή μου ξεκίνησε με επιφωνήματα χαράς. Ο χορός και το ποτό δεν σταματούσε κι εγώ με το φουξ μαγιό μου γνώριζα τα παιδιά. Η πόρτα του παραδείσου είχε μόλις ανοίξει και το φτερούγισμα της καρδιάς μου μπορούσε να με σηκώσει ψηλά στα ουράνια. Το απαλό αεράκι χάιδευε τα μαλλιά μου καθώς ένα φρέσκο κύμα δροσιάς έβγαινε από την θάλασσα. Ήμασταν συνολικά επτά άτομα. Τρία αγόρια και τέσσερις κοπέλες.
Μιλούσαμε, γελούσαμε, κάναμε σχέδια για το μέλλον και προσπαθούσαμε να εντυπωσιάσουμε ο ένας τον άλλο με τα πλούτη του. Μετά από αρκετή ώρα, στ' ανοιχτά, ένα κοπάδι δελφίνια κολυμπούσε δίπλα μας και έπαιζε με νάζι. Τσίριζα από χαρά και τα φωτογράφιζα καθώς, γοητευμένη από το σπάνιο θέαμα, προσπαθούσα να κρατήσω μια ανάμνηση. Ακούραστοι καβαλάρηδες των κυμάτων με ελεύθερο πνεύμα και μια μοναδική γοητεία, κολυμπούσαν διπλά από το κότερο και χοροπηδούσαν με χάρη έξω από το νερό σε ένα κόσμο που η βαρβαρότητα συναντάει τη ματαιοδοξία. Υπέροχα πλάσματα, γεμάτα ενέργεια που ξέρουν να αξιοποιούν το κάθε λεπτό της ζωής τους με αγάπη και παιχνίδι. «Εεειι Joshua..» φώναξα στον ιδιοκτήτη και καπετάνιο του κότερου. «Θα δούμε κανένα καρχαρία, από εκείνους τους μεγάλους»; «Η θάλασσα είναι γεμάτη από δαύτους Emily. Ρίξε μια βουτιά και θα έχεις μια ευκαιρία να τους γνωρίσεις από κοντά. Χαχαχαχα»! Γελούσαμε όλοι με τις σαχλαμάρες του και διασκεδάζαμε με την ψυχή μας σε ένα γαϊτανάκι τρέλας, που έμελλε να βαφτεί με αίμα. Σύντομα το αλκοόλ λειτούργησε στο δικό μου παρθένο οργανισμό και έπεσα ξερή για ύπνο.
Οι φωνές των κοριτσιών με ξύπνησαν απότομα. Δεν θυμάμαι πόση ώρα ήμουν αναίσθητη και τι στο καλό είχα πιει, αλλά το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει. Βγήκα από την καμπίνα και προχώρησα έξω στο κατάστρωμα. Τα μάτια γούρλωσαν και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. «Ουάου» αναφώνησα! Είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Ένα πανέμορφο νησί με χρυσαφένια αμμουδιά, καταγάλανα νερά και δάσος για εξερεύνηση. Τα κορίτσια είχαν ήδη βουτήξει στο μικρό κολπάκι που οδηγούσε στον ωκεανό και γελούσαν βρέχοντας η μια την άλλη. «Μην απομακρύνεστε από το κολπάκι, είναι επικίνδυνο να βγείτε στον ωκεανό. Είναι γεμάτο καρχαρίες» είπε με σοβαρό ύφος ο Joshua. Ποιος όμως τον πήρε στα σοβαρά; Αμέσως βούτηξα κι εγώ φωνάζοντας τον Bryan που δεν ήθελε και πολύ για να κολυμπήσει στα καταγάλανα νερά. Έβγαλε το πουκάμισο του και οι γυμνασμένοι κοιλιακοί φανερώθηκαν τραβώντας τα βλέμματα των κοριτσιών. Θύμωσα, ζήλεψα αλλά έμεινα ψύχραιμη και το έπαιξα άνετη προσπαθώντας να κρύψω την ενόχλησή μου. Πραγματικά λάτρευα αυτόν τον άντρα και αρρώσταινα στην σκέψη ότι θα με αφήσει για κάποια άλλη ή ότι μπορεί να τον μοιράζομαι. Ρίξαμε την άγκυρα λίγα μέτρα μακριά από την ακτή και με την μικρή βαρκούλα πηγαινοερχόμασταν στην παραλία. Όλα κύλησαν ομαλά και περάσαμε όμορφα μέχρι το βράδυ. Το φεγγάρι στόλιζε τον σκοτεινό νυχτερινό ουρανό και όλοι μαζεμένοι στο πίσω μέρος του κότερου πίναμε ποτά και γελούσαμε.
Παρατήρησα τη Donna, που έτρωγε κυριολεκτικά με τα μάτια της τον Bryan, να του κάνει περίεργα νοήματα. Εκείνος αμήχανα ξερόβηχε και προσπαθούσε να θολώσει τα νερά, ενώ ένιωθε πως κάτι υποψιαζόμουν. Άρπαξα το χέρι του και τον οδήγησα στο δωμάτιό μας. «Τι ακριβώς νομίζεις ότι κάνεις;» ρώτησα με νεύρα. Σήκωσε τα φρύδια του λυπημένα προς τα επάνω και μου απάντησε «Έλα, ρε μωράκι μου. Είναι τελείως χαζό να με κατηγορείς. Την κοπέλα την ξέρω πολύ καιρό και είμαστε απλά φίλοι». Πέστε με χαζή, αφελή, άμυαλη, αλλά τον πίστεψα. Ήμουν έτοιμη να δεχτώ οτιδήποτε δεν απειλούσε το παραμυθένιο όνειρό μου. Καληνυχτίσαμε την παρέα και ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε αγκαλιά.
Το πρωινό δεν άργησε να έρθει. Εφιάλτες και κακάσχημα ξωτικά των ονείρων τάραξαν τον ύπνο μου. Ξύπνησα απότομα λουσμένη στον ιδρώτα. Κοίταξα δίπλα μου το άδειο κρεβάτι και ένα σύννεφο πόνου έβρεξε την ζαχαρένια καρδιά μου. Ο Bryan έλειπε από δίπλα μου. Κοίταξα το ρολόι και οι δείκτες ήταν ζωντανοί, γελούσαν μαζί μου, ενώ έδειχναν επτά και πέντε. Ποτέ στην καλομαθημένη ζωή μου δεν είχα ξυπνήσει πριν τις έντεκα, εκείνη την ημέρα όμως ένα ένστικτο προδοσίας θέλησε να με κάνει έρμαιό του. Έτρεξα έξω στο κατάστρωμα και κοίταξα νευρικά γύρω μου. Η μικρή βάρκα έλειπε, ήταν αραγμένη απέναντι στην ακτή κι εγώ τρελάθηκα. Λίγα μέτρα μακριά από το κότερο δυο ερασιτέχνες ψαράδες πετούσαν τα νεκρά άχρηστα ψάρια τους στο νερό. Ο ένας σήκωσε το χέρι του και με χαιρέτησε με ένα ευγενικό νεύμα. Ανταπέδωσα και κοίταξα ψηλά τον ήλιο που προσπαθούσε να ζεστάνει τον εγωισμό μου. Δεν είχα άλλη επιλογή έπρεπε να πάω κολυμπώντας μέχρι την παραλία. Βούτηξα στο παγωμένο πρωινό νερό και η αναπνοή μου κόπηκε για δευτερόλεπτα. Ένιωθα την κάθε σταγόνα που προσπαθούσε βίαια να εισχωρήσει στο κορμί μου αλλά δεν το έβαλα κάτω. Κολυμπούσα γρήγορα και έπαιρνα κοφτές ανάσες, καθώς σκεφτόμουν το αγόρι μου. Όταν έφτασα στη ζεστή αμμουδιά ξάπλωσα με ευχαρίστηση πάνω στους ψηλούς κόκκους της και περίμενα τον ήλιο να κάνει το θαύμα του. Όσο και αν περίμενα όμως ήταν αρκετά νωρίς για να με ζεστάνει, έτσι λοιπόν σηκώθηκα και προχώρησα προς τα πυκνά δέντρα. Εκεί επάνω σε ένα βραχάκι καθόταν δίπλα-δίπλα ο δικός μου Bryan και η μάγισσα Donna. Μιλούσαν και απαλά ο ένας άγγιζε τον ώμο του άλλου. Η γη άνοιξε στα δυο και με τράβηξε μέσα της σε ένα σκοτεινό αιμοβόρο κόσμο, όπου το σκοτάδι λαίμαργα έτρωγε τις τελευταίες ηλιαχτίδες αγάπης. Δεν μπορούσα να μιλήσω, να τους βρίσω, να τους πω στα τσακίδια. Έκλαιγα με λυγμούς και τρέχοντας έφυγα αθόρυβα προς τα πίσω. Γονάτισα στην άμμο και τα δάκρυα μου έγιναν μια αλμυρή λίμνη πόνου και θλίψης. Όλα εχθρικά γύρω μου, όλα κενά χωρίς νόημα. Βούτηξα στη θάλασσα και κολυμπούσα γρήγορα προς το καραβάκι μας καθώς συνέχιζα να κλαίω. Δεν ένιωθα πια το κρύο νερό, ούτε φόβους, ούτε τίποτα. Η πληγωμένη μου καρδιά είχε σπάσει στα δυο και δεν είχα όρεξη για τίποτα. Προσπέρασα το κότερο και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στ' ανοικτά.
Έμεινα για λίγη ώρα ανάσκελα και όταν ηρέμησα κοίταξα γύρω μου. Βρισκόμουν περίπου δυο μίλια από το καράβι. Συνειδητοποίησα πως το δυνατό ρεύμα με είχε παρασύρει αρκετά μακριά και έπρεπε να γυρίσω πίσω. Άρχισα να κολυμπάω γρήγορα όταν ξαφνικά από το πουθενά ένιωσα μια μεγάλη δύναμη να με χτυπάει με μίσος. Σαν ένα φορτηγό που τρέχει με εκατό χιλιόμετρα και πέφτει με μανία επάνω σου. Τρόμαξα, τα έχασα και προσπάθησα να αντεπιτεθώ, όταν ένιωσα εκείνα τα κοφτερά ξυράφια να σκίζουν την σάρκα μου. Τσίριξα από τον πόνο και κατάλαβα ότι αυτή η αόρατη απειλή ήταν ένας τεράστιος λευκός καρχαρίας ή white pointer, όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν στην πατρίδα μου. Είδα την θάλασσα να βάφεται κόκκινη και ο τρόμος μου μεγάλωσε. Ήταν το δικό μου αίμα και εκείνη την στιγμή γινόμουν βορά του επικίνδυνου ψαριού. Συνήθως ο λευκός καρχαρίας όταν επιτίθεται σε άνθρωπο μετά την πρώτη δαγκωνιά φεύγει γιατί καταλαβαίνει πως δεν είναι η αγαπημένη του λεία. Εκείνος όμως, ο δικός μου φονιάς δεν είχε την ίδια άποψη. Αιμορραγούσα θανάσιμα και ο καρχαρίας κολυμπούσε γύρω μου σε μια προσπάθεια να επικοινωνήσει μαζί μου. Έβλεπα το ραχιαίο πτερύγιο του και την ουρά να προεξέχουν. Έμοιαζε να είναι τεράστιος και εγώ ένα μικρό μυρμηγκάκι, ήλπιζα να είναι φιλεύσπλαχνος και να με λυπηθεί. Τον κοίταζα και προσπαθούσα να φωνάξω, να ζητήσω βοήθεια αλλά δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Ξαφνικά χάθηκε και ένιωσα ακόμα πιο τρομοκρατημένη. Δεν ξέρω τι ήταν πιο τρομακτικό, που τον έβλεπα να κολυμπάει γύρω μου ή που χάθηκε κάτω από την επιφάνεια και δεν μπορούσα να δω από πού θα μου ορμήσει; Έπιασα τον δεξιό γλουτό μου και ένιωσα το μεγάλο κομμάτι που μου είχε πάρει σαν τρόπαιο ο λευκός θάνατος. Θυμήθηκα το Bryan, τη Donna και τα πράγματα για τα οποία με έκαναν να κλαίω φτάνοντας μέχρι εδώ. Τότε και μόνον τότε συνειδητοποίησα το πλουσιοπάροχο δώρο της ζωής που σαν ανεγκέφαλο κοριτσάκι σπαταλούσα από εδώ και εκεί. Τα πελώρια σαγόνια επέστρεψαν και με άρπαξαν από το μισοφαγωμένο πόδι μου, με μια ευγενική δαγκωνιά αυτή την φορά. Με κουνούσε πέρα δώθε σαν να ήμουν πάνινη κούκλα κι αυτός ένα κακομαθημένο κοριτσάκι που βαρέθηκε τα παιχνίδια του προσπαθώντας να τα χαλάσει. Έπινα νερό και οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν. Ο καρχαρίας άρχισε να βυθίζεται με έμενα στο στόμα του και καθώς βούλιαζα έβλεπα το αίμα μου και τις φυσαλίδες αέρα να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Ο ήλιος έσβηνε σιγά-σιγά και μέσα στην σιγή του βυθού είδα την εικόνα της μάνας μου να με χαιρετάει. Δεν είναι αυτός τρόπος να πεθάνει κάποιος σκέφτηκα, δεν θα πεθάνω έτσι εγώ, όχι σήμερα, όχι από αυτό το πλάσμα. Έβαλα όση δύναμη μου είχε απομείνει και προσπάθησα να τον πολεμήσω, να τον κάνω να με αφήσει.
Έμπηξα τα νύχια μου στα μάτια του και εκείνος αντέδρασε αμέσως. Με έφτυσε με δύναμη ελευθερώνοντας με από τα δυνατά σαγόνια του και κουνώντας τα χέρια βγήκα στην επιφάνεια. Πήρα μια μεγάλη ανάσα κοιτάζοντας τον ουρανό και προσπάθησα να συνέλθω από το σοκ. Από μακριά είδα τη βάρκα των δυο ψαράδων να κατευθύνεται προς το μέρος μου και δάκρια χαράς διαδέχτηκαν τον φόβο. Προσπάθησα να κολυμπήσω για να φτάσω πιο γρήγορα, αλλά όσο και να κουνιόμουν δεν προχωρούσα. Έβαλα το κεφάλι κάτω από το νερό και κοίταξα. Το πόδι μου και ένα μεγάλο κομμάτι από τον γλουτό έλειπε. Είχε γίνει τροφή για τον θηρευτή μου. Λιποθύμησα και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνη την ημέρα. Ξύπνησα στο νοσοκομείο μετά από δυο μέρες. Χρειάστηκαν πολλές ώρες και πολύ δουλειά από το ιατρικό προσωπικό για να με επαναφέρουν στην ζωή. Δεν έμαθα ποτέ τι κουβέντιαζε ο Bryan και η Donna, ούτε αν είχε γίνει κάτι μεταξύ τους. Έβαλα τον πατέρα μου να τον πετάξει έξω από το νοσοκομείο και να μην τον ξαναφήσει να με πλησιάσει ποτέ. Εκείνος ένιωθε ενοχές όπως και η υπόλοιπη παρέα, που ενώ εγώ πάλευα με το θηρίο εκείνοι κοιμόντουσαν και οι άλλοι χαζολογούσαν. Δεν τους κράτησα κακία, ούτε τους θεωρώ υπεύθυνους για ό,τι έπαθα, απλά μπροστά μου άνοιγε ένα καινούργιο κεφάλαιο και όλοι εκείνοι δεν μπορούσαν να χωρέσουν ή απλά δεν το άξιζαν. Έμεινα ξάγρυπνη πολλά βράδια προσπαθώντας να επουλώσω τις πληγές και το βίαιο σοκ που υπέστη η ψυχή μου. Πάλεψα γενναία με την ζωή και αφού έβαλα τεχνητό άκρο, επέστρεψα στην καθημερινότητα. Ο καλός μου John όταν έμαθε τα νέα έτρεξε αμέσως και στάθηκε στο πλευρό μου σαν πραγματικός κύριος. Ένα του τρυφερό άγγιγμα ήταν για μένα η σωτήρια λέμβος και το «Σ’ αγαπάω» του, ο λόγος να χαμογελάσω και πάλι, να ερωτευτώ πραγματικά και ουσιαστικά κάποιον που το άξιζε από το πρώτο λεπτό. Παντρευτήκαμε τρία χρόνια αργότερα και αποκτήσαμε την μικρή μας Mary. Χρωστάω την ζωή μου σε εκείνους τους δυο ψαράδες που με έβγαλαν από την θάλασσα, αλλά ταυτόχρονα χρωστάω την ομορφιά της ψυχής μου, σε εκείνο το μεγάλο ψάρι που σαν θεότητα άρπαξε το λεπτό νήμα της ζωής μου και αφού το ταρακούνησε, χάθηκε για πάντα όπως και ο απαίσιος παλιός εαυτός μου.
John Emmans
Joomla Social by OrdaSoft!
