Φεύγοντας από το Badminton, έχοντας δει την παράσταση «Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου» και με όλη αυτή τη μαγεία της υπέρ-παραγωγής νωπή ακόμα στα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά, έχω κατά νου ότι θα πρέπει να προσπαθήσουμε να φιλοξενήσουμε το δημιουργό από κοντά. Ο Θάνος Μικρούτσικος είναι ένας από τους κορυφαίους των κορυφαίων μουσικούς στη χώρα μας και στον κόσμο ολάκερο κι αυτό δεν το λέω επειδή «πρέπει» να το πω… Το γράφω και το πιστεύω γιατί έτσι πιστεύει κι εκείνος ο κόσμος ο ολάκερος που αναφέρω πιο πάνω. Δεν πα να ‘σαι πιτσιρικάς είκοσι χρονών… Δεν πα να ‘σαι κουστουμάτος σαρανταπεντάρης… Δεν πα να ‘σαι θείτσος ή θείτσα… Όταν ακούς για Μικρούτσικο και τραγούδια που σημάδεψαν γενιές και γενιές, τότε συγκινείσαι, τότε δακρύζεις, τότε αναπολείς. Δεν θα πω τίποτα για το πώς αισθάνθηκα για τότε που πρωτάκουσα το «Επτά Νάνοι…» γιατί θα χρειαστώ είκοσι σελίδες και… και πάλι λίγες θα είναι! Μιλήσαμε με το Θάνο Μικρούτσικο, μάθαμε τα νέα του, αυτά που ετοιμάζει, τις προσεχείς συναυλίες του (οι οποίες ξεκινούν τώρα κοντά), μάθαμε τις απόψεις του για τη μουσική σήμερα, για τη γνώμη του για τη μουσική βιομηχανία σήμερα, για τα ονείρατά του για το μέλλον. Συγκρατώ αυτό που μου είπε στην αρχή της κουβέντας μας. «Είμαι πολύ καλός όταν ο απέναντί μου είναι πολύ καλός και μέτριος όταν ο απέναντί μου είναι για ξύλο». Εκτιμώ αφάνταστα αυτά που μου είπε στο τέλος και ευχαριστώ θερμά τη Μαρία Τσολάκη, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή εδώ η συνέντευξη.
Κάνατε το «Ταξίδι στο σταυρό του Νότου» εκεί στο Badminton και μιλάμε για μια πραγματική υπέρ-παραγωγή! Σκέφτεστε να κάνετε κάτι ανάλογο στο μέλλον για μία άλλη δουλειά, για μια άλλη δημιουργία σας; Κοίταξε να δεις τώρα… Αυτό που ονόμασες υπέρ-παραγωγή, είχε εκείνα τα στοιχεία για την ελληνική πραγματικότητα, δεδομένου ότι για αυτή την παράσταση δουλέψαμε τριάντα επτά άνθρωποι… Για τα ελληνικά δεδομένα ήταν μεγάλη παραγωγή και μάλιστα σε εποχή κρίσης ακόμα μεγαλύτερη. Όμως αυτή η ιστορία αφορούσε μια δουλειά που έχει όχι απλά κλασσικοποιηθεί, άλλα έχει λειτουργήσει, πέρα της μνήμης και ως παρόν. Τα τραγούδια του Καββαδία διαφέρουν από τα τραγούδια άλλων συνθετών ή τα δικά μου… Δεν είναι αξιολογικό το θέμα, δεν το λέω ανταγωνιστικά, αλλά υπάρχει μια διαφοροποίηση. Ακόμα κι από πολύ μεγάλους συνθέτες που θαυμάζω και σέβομαι. Η δουλειά του Μίκη στο «Άξιον Εστί» για παράδειγμα ή η δουλειά του Χατζιδάκι στους "Όρνιθες" είναι δουλειές που θαυμάζω και είμαι και «παιδί» αυτών των εργασιών. Είναι εργασίες πολύ σοβαρές, οι οποίες ακούγονται και μετά από διακόσια χρόνια, θα ακούγονται όμως πάντα ως μνήμη μιας εποχής, ως μνήμη της εποχής που γράφτηκαν. Η δουλειά μου στον Καββαδία, μετά από σαράντα περίπου χρόνια στο χώρο που κινείται, δεν θεωρείται μνήμη μιας εποχής… Λειτουργεί ως παρόν. Υπάρχουν άνθρωποι δεκαέξι, δεκαοκτώ, είκοσι χρονών σήμερα, που δεν έχουν καμία σχέση με την εποχή που έγραψα τα κομμάτια… Που αυτά τα κομμάτια τα θεωρούν ως «δικά τους» κομμάτια του παρόντος χρόνου! Αυτό το πράγμα είναι η τεράστια διαφορά της δουλειάς Μικρούτσικος-Καββαδίας-Σταυρός του Νότου σε σχέση με δουλειές είτε δικές μου είτε άλλων συνθετών, παρά πολύ σπουδαίες. Ως εκ τούτου, αυτό που έγινε πολύ-θέαμα, με άλλες πολλές διαστάσεις, άξιζε τον κόπο από τη στιγμή που είχε ήδη αποδειχτεί ότι είχε το έναυσμα να θεωρηθεί κάτι που υφίσταται στον παρόντα χρόνο… Παρότι υπάρχει τεράστια δυσκολία και στον κόσμο να έλθει σε παραστάσεις, ανεξάρτητα από το ότι εμείς είχαμε σαράντα πέντε χιλιάδες κόσμο, σπουδαίο νούμερο σε μία τέτοια εποχή… Αλλά δεν γίνεται ευκολότερο πράγμα το στήσιμο τέτοιων παραγωγών.
Και για μια άλλη δουλειά σας; Έχετε σκεφτεί «Μήπως να κάναμε κι αυτό»; Να σου πω… Υπάρχουν δουλειές που μπορούν να παρασταθούν σε θέατρο… Η δουλειά μου πάνω στο Μπρεχτ για παράδειγμα… Είναι η διαχείριση του πολιτικού τραγουδιού, αλλά όχι με την κοινότυπη έννοια. Αλλά, από την άλλη μεριά, η μορφή που μπορεί να πάρει κάτι τέτοιο, μπορεί να είναι σε αντίθετη κατεύθυνση. Εγώ θέλω λίγο κοινό στο Μπρεχτ, να μπορεί να με κοιτάει στα μάτια… Οπωσδήποτε τη βλέπω διευρυμένη και με άλλα επίπεδα, όχι όμως ως υπέρ-παραγωγή ιδιαίτερα…
Κάτι πιο εσωτερικό, κάτι πιο διαπροσωπικό δηλαδή… Βεβαίως, αλλά και με άλλα στοιχεία. Πέραν της μουσικής.
Ξέρω ότι με κάτι καταπιάνεστε αυτή την περίοδο. Ξέρω ότι κάτι ετοιμάζετε… Πριν καταλήξω στο Badminton, είχα κάνει μια σειρά είκοσι πέντε παραστάσεων με μία μορφή που λατρεύω. Εγώ στο πιάνο, ο Θύμιος Παπαδόπουλος στα πνευστά και η Ρίτα Αντωνοπούλου, η οποία άντεχε εκείνο το τρίωρο πρόγραμμα ως φωνή. Είχαμε τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία. Δεν είναι μόνο ο μεγάλος αριθμός παραστάσεων – μιλάω για είκοσι πέντε παραστάσεις μεταξύ Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου και ενενήντα πιο πίσω – αλλά φαίνεται η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος από το ταξίδι που κάναμε στο εξωτερικό, εκεί που οι θεατές δεν είχαν σχέση με τη χώρα μας και δεν καταλάβαιναν τους στίχους. Η τρομακτική συγκίνηση που αισθάνθηκαν ήταν καθαρά μουσική! Ήταν από τις δεξιοτεχνίες του Θύμιου και εμού και την τεράστια αντοχή της «μαραθωνοδρόμου» Ρίτας. Και αυτό το ότι «Γεννιόμαστε και πεθαίναμε» στη σκηνή, τους εντυπωσίασε. Αυτό μου άρεσε πολύ σαν φόρμα, μετά ήλθε το Badminton και τώρα ετοιμάζω μία μεγάλη περιοδεία, με το Μίλτο Πασχαλίδη, στην Ελλάδα, αρχής γενομένης στις 3 Ιουνίου, στο θέατρο Πέτρας της Πετρούπολης. Έχω ξανασυνεργαστεί με τον Πασχαλίδη πριν από οκτώ χρόνια και μου άφησε αυτή η συνεργασία πολύ καλές εντυπώσεις… Εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχω συνεργαστεί με νεότερους τραγουδοποιούς, πρώτον γιατί τους θαυμάζω, δεύτερον γιατί συνεργάζομαι με κείνους που έχουν και τη δυνατότητα να πουν τραγούδια μου… Ο τραγουδοποιός κατ’ ανάγκη γράφει τραγούδια, γράφει στίχους, τραγουδάει τραγούδια του… Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις… Η πρώτη περίπτωση θα θυμίσω ότι είναι ο Χάρης Κατσιμίχας… ο παλιός Μαχαιρίτσας… ο Χρήστος Θηβαίος από την πιο νέα γενιά και βεβαίως ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο οποίος έχει μια ιδιαίτερη γοητεία, γιατί ξεκινώντας από την Κρήτη – παρότι είναι Καλαματιανός – είναι αυτό που λέμε, το «σταυροδρόμι» Δύσης κι Ανατολής. Τα τραγούδια του και η παρουσία του η σκηνική είναι περισσότερο μιας Ροκ μπαλάντας… Το βλέπεις όταν τραγουδάει. Σου φέρνει στο πιάτο και από πού προερχόμαστε. Εμένα με εντυπωσιάζει αυτό. Επίσης, είναι εξαιρετικό παιδί. Έχει τεράστιο σεβασμό για τη δική μου τη γενιά και μεγάλη διεισδυτικότητα στην επαφή του με το κοινό. Κάθε φορά που τον έχω παρακολουθήσει, η επαφή του με το κοινό γίνεται και πιο ουσιαστική. Αυτό είναι που πρέπει να μας ενδιαφέρει. Όχι οι χιλιάδες χιλιόμετρα κόσμου που μπορεί να παρακολουθεί τις συναυλίες μας. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να έλθουν διακόσιοι και να είναι ουσιαστικοί. Αυτό συνέβη με το Μίλτο. Τον είδα και η επαφή που έχει με τον κόσμο είναι εντυπωσιακή! Έτσι θα «μετρηθούμε» τώρα ανάμεσά μας! (γέλια) Θα είναι μια αναμέτρηση πολύ συναρπαστική… Θα δούμε πως θα παρουσιάσουμε τα τραγούδια γιατί το μεγάλο στοίχημα είναι να αφήσουμε χώρο στο απρόβλεπτο. Ανυπομονώ να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, η οποία μάλιστα δεν είναι και μακριά. 3 Ιουνίου ξεκινάμε.
Δισκογραφικά σας βρίσκουμε – όσον αφορά την πλέον πρόσφατη κυκλοφορία σας – στο «Ό,τι Θυμάσαι Δεν Πεθαίνει». Επειδή φαντάζομαι ότι έχετε στα συρτάρια σας τόνους υλικό… Τι προγραμματίζετε, τι υπάρχει στα σκαριά; Κοίτα να δεις τι γίνεται τώρα… Η πιο τελευταία δουλειά μου δισκογραφικά είναι δύο κλασσικά έργα (σ.σ. «Στο Δρόμο Για Τις Βρυξέλες»), αλλά μιλώντας για το τραγούδι, είναι η δουλειά με τον Κότσιρα. Το ζήτημα είναι πώς πέρα από δύο-τρία τραγούδια που με παρακάλεσε ο Δημήτρης Μπάσης… Που εγώ δεν δίνω σκόρπια τραγούδια, αλλά… Εντάξει, έτσι όπως είναι η δισκογραφία… Δεν πρέπει να είναι κανείς δογματικός. Είναι εξαιρετικό παιδί ο Δημήτρης, του έδωσα τρία τραγούδια… Άκου να σου πω… Στο Badminton ανακάλυψα μία κοπέλα ηθοποιό… Η οποία σαν τραγουδίστρια έχει δουλέψει και με το Μάλαμα και με το Λειβαδά και με το Λουδοβίκο… Τραγούδησε δύο τραγούδια μου για τον Καββαδία και εντυπωσιάστηκα! Άρχισα να δουλεύω… Μπορεί μάλιστα να κυκλοφορήσει κι ένα παλιό μου τραγούδι, αλλά ανέκδοτο, σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Από μία ταινία που είχα γράψει μουσική. Ένα από αυτά τα τραγούδια το έχω δουλέψει με τη Μαριάννα (σ.σ. Πολυχρονίδου). Σκοπεύουμε αφενός να το κυκλοφορήσουμε ψηφιακά, όπως γίνεται πια, αφετέρου να βγάλουμε ένα δίσκο. Αυτή η κοπέλα έχει έναν προνομιακό χώρο. Αν «ανοίξει» αυτός ο χώρος, τότε μπορεί να αποδειχθεί πολύ σημαντική τραγουδίστρια. Έχει πολλές δυνατότητες, έχει εκφραστικότητα… Προς το παρόν δουλεύω πάνω σ’ αυτό το project. Όλα θα κριθούν στα τέλη του 2016 επί αυτού. Εύχομαι να βγει ακόμα μια περίπτωση, η οποία δεν ήταν άγνωστη στο χώρο, απλά δεν είχε κάνει δισκογραφία.
Έχετε συμμετάσχει σε αμέτρητες δουλειές. Τις αγαπάτε όλες το ίδιο; Όλες τις δουλειές μου, όλα τα τραγούδια που έχω γράψει, όχι μόνο αυτά που εκδόθηκαν αλλά και εκείνα που δεν έχουν εκδοθεί, για όλα αυτά έχω μια εντιμότητα. Εκφράζω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι προβληματικό. Κάποιες φορές μπορεί να μην είναι προβληματικό. Δεν μπορεί να έγραψα εξακόσια τραγούδια πολύ καλά ή εξακόσια αριστουργήματα. Είναι σαφές ότι πρέπει να έχω και κάποια κομμάτια που να είναι μέτρια, ενδεχομένως και κάποια που να είναι κακά. Αυτό το λέω ως υπόθεση εργασίας γιατί αν με ρωτήσεις ποιο είναι δεν μπορώ να σου πω. Απ’ τη στιγμή όμως που όλα αυτά είναι παιδιά μου… Ρωτάς έναν πατέρα να σου δείξει το προβληματικό του παιδί; Κατά κανόνα οι πατεράδες, αν έχουν την ατυχία να έχουν ένα προβληματικό παιδί, είναι αυτό που ρίχνουν πάνω του όλη τους την αγάπη. Με αυτό το σκεπτικό δεν μπορώ να σκύψω και να πω «Ρε συ αδελφέ, αυτά δεν θα τα έκανα» παρότι, κατά βάθος, δεν αποκλείεται να ξέρω ότι υπάρχουν κουσούρια. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν προβληματικά τραγούδια. Δεν είμαι όμως αυτός που θα μπορέσει να τα ξεχωρίσει και να κλείσει την πόρτα. Ίσα ίσα, θα τα χαϊδέψει.
Θα σας κρατήσω λίγο ακόμα στο θέμα της δισκογραφίας. Θα πάμε μία βόλτα στο τεχνικό κομμάτι. Επειδή το στούντιο για σας είναι σπίτι σας στην ουσία. Όταν δουλεύετε, όταν γράφετε μουσική, όταν ηχογραφείτε, τι είναι αυτό που προσέχετε περισσότερο; Τι είναι αυτό στο οποίο δίνετε μεγαλύτερη βάση; Πες ότι έκατσες στο πιάνο – ας μη μιλήσουμε τώρα για το χαρτί, για την παρτιτούρα – και έφτιαξες μια μελωδία. Αυτή είναι η πρώτη ιστορία και λες «Ρε συ, αυτό θα μου το τραγουδήσει η τάδε ή ο τάδε»… Έρχονται σπίτι σου, κάνεις πρόβα και βλέπεις αν αυτό το πέτυχες. Να "ζήσεις" τη φωνή του τραγουδιστή ή της τραγουδίστριας που επέλεξες. Ας πούμε ότι το κατάφερες και ότι ο ίδιος ο ακροατής που άκουσε και έκρινε ως ικανοποιητικό το τραγούδι με την αγριοφωνάρα σου (γέλια) και είπε «Α, το τραγούδι αυτό τώρα με την Αλεξίου ή τη Ρίτα ή τον τάδε σκίζει»! Μετά πάμε στο στούντιο και αρχίζει η ηχογράφηση… Και τα παιξίματα των οργάνων. Και όταν τελειώνει αυτό μπορεί ή να έχει εξοικειωθεί περισσότερο ή να έχει διαλύσει αυτό που ήταν θετικό στο αυτί σου, με πιάνο, φωνή και τραγουδίστρια. Έχει να κάνει με το πώς ενορχήστρωσες. Με το αν πρόδωσες το κομμάτι. Γιατί υπάρχουν κομμάτια που σηκώνουν πολλά πράγματα, υπάρχουν κομμάτια που χρειάζονται «λιτότητα»… Και στη συνέχεια, το re-mixing. To οποίο μπορεί να σου διαλύσει όλα τα προηγούμενα. Είναι λοιπόν τέσσερα στάδια, στα οποία να είσαι τόσο προσεκτικός, να πηγαίνεις ένα βήμα παραπέρα αυτό που πήρες από το προηγούμενο στάδιο. Και αυτό προσέχω εγώ. Και αποτελεί εμπειρία… Δεν είναι μόνο οι γνώσεις μου ή το όποιο ταλέντο κουβαλάω ή η δουλειά στο σπίτι… Είναι εμπειρία χιλιάδων ωρών. Μου έχει τύχει να πάρω ένα τραγούδι μου, το οποίο έγινε μετά πολύ μεγάλη επιτυχία, αρχικά να το ενορχηστρώσω σαν να έπαιζε πιάνο ο Chick Corea! Και να χαθεί όχι γιατί βάρυνε από μια ενορχήστρωση αλλά γιατί δεν σήκωνε το πρωτογενές υλικό αυτή την ορχήστρα.
Δεν του πήγαινε δηλαδή… Δεν του πήγαινε! Και το κατάλαβα την επόμενη μέρα. Υπάρχουν πολλά μονοπάτια, πολλά εμπόδια, δεν σημαίνει ότι… Ξέρεις, επειδή οι Έλληνες μουσικοί βαρέθηκαν τόσα χρόνια να παίζουν ντάπα-ντάπα, απλά πράγματα, προσπαθούσαν σε κάθε κομμάτι να σε εντυπωσιάσουν και μερικές φορές τους σταμάταγα, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που έγραψες, είναι το ίδιο να σου προσδιορίζει την κατεύθυνση! Οι ενορχηστρώσεις που έχω κάνει σε όλους τους δίσκους είναι σήμα κατατεθέν μου. Ενώ ξεκίνησα το 1970 να γράφω ακόμα και τα ντραμς – κάτι παράλογο – το θεώρησα βλακώδες, γιατί όταν έχεις μουσικούς συνεργάτες, καταλαβαίνουν τι πρέπει να κάνουν, είναι πολύ καλύτερο αυτό. Υπάρχει και ένας αέρας ελευθερίας, για να πάρω από τους μουσικούς το κατιτί τους, αυτό το κάτι παραπάνω.
Πέρα από το πιάνο, έχετε ασχοληθεί με κάποιο άλλο όργανο; Να παίξετε, να πειραματισθείτε… Όχι, όχι, όχι… Πιάνο κι άγιος ο Θεός!
Υπάρχει κάποιο «είδος» μουσικής που δεν έχετε καταπιαστεί και που το σκέφτεστε… «Μήπως θα ‘πρεπε να κάνω κάτι και μ’ αυτό»; Όχι, απεναντείας… Μην νομίζει κάποιος άνθρωπος καλοπροαίρετος ότι ασχολούμαι με πολύ διαφορετικά πράγματα ή ότι θέλω να αποδείξω ότι μπορώ να τα κάνω όλα… Δεν είναι αλήθεια αυτό. Το έψαξα παρά πολύ. Έχει να κάνει με την παιδική και εφηβική μου ηλικία και τις σπουδές μου. Από τη μια μεριά η κλασσική μουσική και το πιάνο, απ’ την άλλη μεριά η μουσική του εικοστού αιώνα και από την τρίτη μεριά τα ακούσματά μου από τα δεκαπέντε μου, τα τραγούδια που άκουγα, είτε ελληνικά είτε ξένα… Από κει προέκυψε κι αυτή η πολυφασματικότητα. Από κει και πέρα πέρασα μία φάση όπου αυτή την πολυφασματικότητα προσπαθούσα να τη φέρω σε ένα και αυτό έργο. Κάποια στιγμή είπα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του κι ο Λουμίδης στους καφέδες… Υπάρχουν διαφορετικές δομές, διαφορετικές κατευθύνσεις και οφείλει κανείς αυτό το πράγμα να το σεβαστεί. Κάνω τραγούδι, από το πιο απλό ζεϊμπέκικο μέχρι την πιο πειραματική μορφή τραγουδιού, κάνω κλασσική μουσική σε όλη τη γκάμα, μέχρι και τη λεγόμενη πειραματική… Τζαζ δεν θα έλεγα ότι κάνω, παίζω όμως, αυτοσχεδιάζω με έναν προσωπικό τρόπο που αρέσει στους τζαζίστες. Ο Chick Corea και ο Gary Burton είχαν μιλήσει για τους φοβερούς αυτοσχεδιασμούς που κάνω, παρότι δεν έχω τη δεξιοτεχνία που έχουν αυτοί. Εντούτοις, με κάποιο τρόπο πάω τα πράγματα αλλού και αυτό τους τρελαίνει γιατί οι ίδιοι είναι πιο «τυποποιημένοι» στον αυτοσχεδιασμό, που έχει κάποια κοινά στοιχεία σε όλους τους. Όχι, δεν σκοπεύω… Δεν έχω κάνα απωθημένο. Αν με δεις να παίζω στους «Επτά νάνους», υπάρχει περίπτωση να περάσω και πέντε διαφορετικά είδη αυτοσχεδιασμού εκεί μέσα…
Για ένα μουσικό σήμερα, λόγω του διαδικτύου, ίσως είναι πιο εύκολο σήμερα να δείξει τη δουλειά του. Πόσο δύσκολο όμως είναι να ζήσει από τη μουσική του; Αυτό είναι μια παγίδα… Μπορεί να έχουν βγει δύο ονόματα από αυτή τη διαδικασία, αλλά είναι τετρακόσια που δεν έχουν κάνει τίποτα. Θεωρώ ότι όλη αυτή η ιστορία με το διαδίκτυο είναι λάθος. Και είναι λάθος για τους πιτσιρικάδες που κατεβάζουν «έτσι» τα κομμάτια και που τα ακούνε… Θα σου πω ότι είναι η μία από τις δυο αιτίες που κατέρρευσε η βιομηχανία του δίσκου. Έφυγε μια «τερατώδης» δυνατότητα που υπήρχε τα προηγούμενα σαράντα-πενήντα χρόνια, για νέα πρόσωπα, να βγούνε μέσω της δισκογραφίας. Και από κει να τους μάθει ο κόσμος και να ξεκινήσουν και τα Live. Αν δεν σε ξέρουν κιόλας, δεν πα να το βάλεις και σε πενήντα youtube; Δεν θα το ακούσει κανένας! Διαφωνώ με όσους λένε τα περί «ελευθερίας». Η «ελευθερία» έχει να κάνει με την ελευθερία να προκύπτουν νέα πρόσωπα. Εδώ έχουμε την ανελευθερία να προκύπτουν νέα πρόσωπα. Για ποια ελευθερία συζητάμε; Δεν μπορούν τα νέα πρόσωπα να ζήσουν από τη δουλειά τους. Γιατί δεν προκύπτουν, είναι απλό!
Πείτε μου κάτι… Θα ξανά-αναλαμβάνατε το υπουργείο πολιτισμού; Στον αιώνα των αιώνων αμήν, με τίποτα! (γέλια) Δεν είναι μία φράση που λέω τώρα. Αυτό το είπα το 1996 και το τήρησα αυτά τα είκοσι χρόνια, παρά το ότι είχα κρούσεις για ανάληψη εκ νέου. Το 1996 έκανα μία δήλωση, όταν έφυγα και μέχρι σήμερα δεν έχω αποδεχτεί τίποτα. Και το υπουργείο το δέχτηκα τότε μετά από δεκαέξι χρόνια αρνήσεις να συμμετέχω στην τρέχουσα πολιτική. Όχι γιατί ήταν κάτι που τόνιζε τη ματαιοδοξία μου, αλλά γιατί ήταν μία φάση όπου έχοντας κάνει πέντε χρόνια το διεθνές φεστιβάλ Πάτρας και τρία χρόνια το μέγαρο μουσικής, είχα την άποψη, μέσω της πολιτιστικής διαχείρισης, ότι μπορούσαν να δημιουργηθούν θεσμοί και υποδομές, κάτι που σήμαινε σπουδαία ανάπτυξη, ιδίως στην περιφέρεια, και αυτό ήταν το στοίχημα για να δεχτώ.
Υπάρχει κάτι από κείνη την περίοδο που θα προτιμούσατε να μην θυμάστε; Κοίτα, στη ζωή μου… ξέρεις, αρκετά πράγματα προτιμάς να μην τα θυμάσαι και παρά πολλά θέλεις να τα θυμάσαι… Έχω μια άποψη πάνω σ’ αυτό όπως με τα «κακά» τραγούδια που με ρώτησες. Είμαι ένας άνθρωπος που αυτή τη στιγμή είμαι ιδιαιτέρως ευτυχής. Και είμαι ευτυχής με όλα τα χάλια πράγματα που έκαμα και τα καλά πράγματα που έκανα και έφτασα ως εδώ. Αν γύριζα πίσω να διορθώσω τα άσχημα, σίγουρα θα ήμουν ένας άλλος και δεν ξέρω αν θα ήμουν τόσο ευτυχής. Υπήρχε μία φάση στο υπουργείο πολιτισμού που δεν την εύχομαι ούτε στον πιο χειρότερο εχθρό μου. Τρικλοποδιές απ’ το σύστημα, ψεύδη, διαστρεβλώσεις… επιθέσεις κάτω από τη μέση. Δεν ήταν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Ήταν ένα τίμημα όμως που έπρεπε να πληρώσω. Δεν είχα αποδεχθεί την τρίτη θέση του επικρατείας και μάλιστα ο μακαρίτης ο Ανδρέας Παπανδρέου μου είχε πει ότι «Σου πρότεινα τη θέση για να έχεις μειωμένες επιθέσεις». Βρέθηκα λοιπόν εκεί, τέλος καλό όλα καλά, αλλά ακόμα καλύτερο το ότι ξαναβρίσκομαι πολλά χρόνια στη μουσική και αυτό είναι που μου αρέσει.
Υπάρχει συνταγή επιτυχίας για την υστεροφημία ενός τραγουδιού; Ή αυτός ο συνδυασμός ταλέντου και κατάθεσης ψυχής είναι που εδραιώνει το τραγούδι στον αιώνα των αιώνων; Συνταγή επιτυχίας δεν υπάρχει. Με τίποτα! Συνταγή υπάρχει στο τυποποιημένο. Το τυποποιημένο όμως δεν θα μείνει διαχρονικά. Ποτέ δεν θυμόμαστε ένα fast food στα γεράματά μας… Αντίθετα θα πούμε «Εκείνο το παστίτσιο ήταν τέλειο»… Στην ελληνική κουλτούρα συνταγή δεν υπάρχει. Τώρα… Τι είναι αυτό που το καθιστά διαχρονικό… Είναι πολλά πράγματα. Αν πάρουμε κάποια τραγούδια που σαφώς είναι διαχρονικά, μπορούμε ίσως να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα, αλλά δεν αποκλείεται να μας διαφεύγει κάτι μαγικό. Μπορούμε να πούμε στον Καββαδία του Μικρούτσικου, από πλευράς Καββαδία… Δεν είναι το αιώνιο ταξίδι, δεν είναι ότι καλεί το νέο μέσω της φράσης «Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία» να ξεπεράσει τις δυνατότητές του; Στη «Ρόζα» τι είναι; Είναι η εκτόξευση από τον Μητροπάνο, είναι το «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή» του Αλκαίου; Είναι το σφυροκόπημα του πιάνου ως κρουστού από το Μικρούτσικο; Είναι εκείνο το εμμονικό σχήμα; Ίσως είναι όλα αυτά…
Καμιά φορά… Επειδή υπάρχουν τόσα δημοσιεύματα για σας, τόσες αναφορές… Καμιά φορά αναρωτιέστε για το πόσο σημαντικός είστε για την κουλτούρα μας; Για μας; Με φέρνεις σε παρά πολύ δύσκολη θέση (σ.σ. του απαντώ ότι «Φυσικά, επιδίωξή μου είναι και γελάμε)… Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Να πάω να σκεφτώ αυτό που είπες… Με πιάνει ένας τρόμος και σταματάω. Έχω συναίσθηση των δυνατοτήτων μου από τη μια… Επίσης, έχω συναίσθηση για αυτό που μου παραδόθηκε… Η μουσική ή το τραγούδι… Πόσο έσπρωξα τα όριά του. Αυτό το ξέρω καλά. Και ίσως και να στενοχωριέμαι κάποιες φορές όταν δεν γίνεται κατανοητό… Και, τα τελευταία χρόνια, ξέρω πως «γράφω» στην καρδιά των νέων παιδιών. Και πως αυτή η «εγγραφή» έχει ουσία και δεν είναι «Έλα να βγάλουμε μια φωτογραφία» και να μείνουμε εκεί… Αυτά όλα τα ξέρω. Και όταν με προκαλείς να κάνω τη σούμα και να βγάλω το συμπέρασμα… Κάτι με σταματάει να κάνω την πρόσθεση!
Οι Iced Earth είναι για μένα από τις μπάντες που αγαπώ και σέβομαι. Ινδάλματα που φοβάσαι να ακουμπήσεις. Παίζουν μουσική με την ψυχάρα τους, λατρεύεις να τους βλέπεις στη σκηνή.
Ο Νίκος Καλλίνης και ο Κώστας Λογοθετίδης… άλλως οι Εκείνος + Εκείνος… Με περισσή αίσθηση του χιούμορ και οι δύο και εκείνο το τσαγανό που σε λίγους μουσικούς το συναντάς.
Η ελληνική μπάντα που διασκευάζει Maiden τιμώντας το θηρίο και εμάς τους οπαδούς/ακροατές, είναι ένα σύνολο από εξαιρετικούς μουσικούς, από άψογους παίχτες.
O Θανάσης Περιστεράκης, είναι ένας άνθρωπος με ευαισθησίες, με εξαιρετικό τάλαντο στο πλάσιμο των λέξεων που αναμένουν να γίνουν τραγούδια, ένας άνθρωπος πραγματικά χορτασμένος.
Οι SL Theory πιστοποιούν στο μέγιστο τη χρυσή τομή μουσικής ευφυίας και τεχνικού περφεξιονισμού και ξαναγράφουν το λιμπρέτο της φουτουριστικής μεγαμπάντας.
Το άλμπουμ εκπληκτικό, η περιοδεία με τους Evergrey και τους δικούς μας Need έτοιμη και ο Camden Cruz μας έκανε την τιμή να απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις.
Είχα γράψει στο review του άλμπουμ ότι αυτά τα παιδιά δεν κάθονται ήσυχα. Το νέο άλμπουμ είναι εξαιρετικό, το έλιωσα και ήταν πλέον αναμενόμενο να γίνει η γνωστή «ανάκριση».
Οι Siva Six είναι ένα ελληνικό νταϊνάμικ ντούο που δημιουργεί electro μουσική και κυκλοφορεί δίσκους, κάνει περιοδείες και σκέφτεται μόνο τη μουσική του.
Σοβαροί σε ό,τι κάνουν, δυναμικοί και με όρεξη για δουλειά, έκαναν ένα πολύ δυνατό άλμπουμ, το “Out Of The Black” και οργώνουν τις σκηνές της χώρας μας.
Οι Altribe έβγαλαν το “Spooky Train”, το τρίτο τους άλμπουμ, το οποίο είχαμε παρουσιάσει εδώ στο Noizy. Και είναι ένα άλμπουμ που – και αυτό – σκοτώνει!
Ο David DeFeis, o mastermind των Virgin Steele, ο τεράστιος δημιουργός και ερμηνευτής, πήρε το μύθο και τον μετέτρεψε στο μεγαλύτερο επικό άλμπουμ του κόσμου!
Ήθελα να πάω στην Αγγλία για να τους δω ζωντανά. Βέβαια, επειδή η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις… ο Peter Elis μου έδωσε όλες τις απαντήσεις και την έκπληξη...
Η Μαριάννα είναι ο άνθρωπος που πολλοί πρέπει να ευγνωμονούν για το μιούζικαλ στη χώρα μας, όπως και η μεγάλη κουλ αδελφή που όλοι θα θέλαμε να έχουμε.
Γράφει r’n’b’ στίχους και μουσική, τραγουδάει ο ίδιος τα τραγούδια του. Οι στίχοι του βιωματικοί, περιγράφουν διάφορα, γεγονότα που σημάδεψαν την ζωή του.
Γνωρίσαμε την Κατερίνα όταν είχε βγάλει το άλμπουμ “Spread The Music Not The Name” και είχαμε λατρέψει τον τρόπο που αναμιγνύει μελωδίες και κουλτούρες.
Κουβέντα στην κουβέντα και μήνυμα στο μήνυμα, οι απαιτήσεις για περισσότερες πληροφορίες για τους Γιώργο Κεφαλά και Νίκο Τσαμπάση αυξάνονταν συνεχώς...
Οι Marauder είναι μια από τις μπάντες θρύλους του ελληνικού Heavy Metal. Δημιουργήθηκαν το 1990 και μας χάρισαν αρκετά αξιόλογα άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια.
Μιλάμε για ένα μουσικό, δημιουργό και δημοσιογράφο, που έχει τιμηθεί πολλάκις στις ΗΠΑ για τη μουσική του, που έχει πολλά βραβεία για τις συνθέσεις του
Στις 26 Φεβρουαρίου κυκλοφορεί η πρώτη τους δουλειά "Fragments of Creation". Λίγο μετά την παρουσίαση του άλμπουμ τους είχα τη χαρά να συνομιλήσω με το Gus Drax.
Η μίξη και το mastering έγιναν από το Saku Moilannen και ο δίσκος θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο του 2016. Είχα τη χαρά να τους συναντήσω μερικές μέρες πριν την εμφάνισή τους στην Αθήνα με το...
Τα τρομερά παιδιά του Progressive Room πραγματοποίησαν μία συνέντευξη-μαμούθ με τον Αμερικανό μουσικό και μας επέτρεψαν να την παρουσιάσουμε από το Noizy.
Η πρώτη ελληνική μπάντα που είναι ενταγμένη στο Αμερικάνικο BLUES HALL OF FAME φιλοξενείται στο Noizy.gr και μας τα λέει όλα. Ο Θοδωρής Αλεξίου αναφέρεται στο παρόν και το μέλλον του σχήματος...
Ο ΚΥΡΙΟΣ Grosskopf λοιπόν μίλησε για το νέο άλμπουμ, για τα Live και για το σήμερα. Πώς; Αν τον ρώτησα για το αν είναι Μέταλ τραγουδιστής ο Andi Deris;
Ο Πέτρος Σαριδάκης αποτελεί έναν από τους σπουδαίους διαπιστευτές του οργάνου. Και αυτό φαίνεται στο παίξιμό του και στον τρόπο που μιλάει για «εκείνη».
Andre Olbrich. Κιθαρίστας και συνθέτης των Blind Guardian. O ένας εκ των συνιδρυτών του σχήματος μας μιλά για το καινούργιο άλμπουμ “Beyond The Red Mirror”.
Απίστευτη η μουσική! Θέλετε δύναμη; Ορίστε, ανοίξτε το player στη διαπασών… και απολαύστε μια τέλεια παραγωγή. Στην άλλη άκρη της γραμμής ο George Neal.
Ας δούμε τα πράγματα από την σκοπιά του ανθρώπου που συνέλαβε την ιδέα για αυτήν τη διοργάνωση και των τεσσάρων δασκάλων χορού που ανέλαβαν το οργανωτικό κομμάτι...
Το noizy.gr ζήτησε την άποψή των συγκροτημάτων που συμμετέχουν στο Indie Fest 3 σε μια σειρά κοινών ερωτήσεων ενόψει του γεμάτου μουσικού διημέρου. Ιδού τι μας είπαν!
Είχα κανονίσει συνέντευξη με τους Spitfire στο στούντιο και φανταστείτε την έκπληξή μου όταν βρήκα εκεί τον Αλέξανδρο Μπαλακάκη, τον πρώην τραγουδιστή τους.
O Tuomas αποφάσισε να ασχοληθεί μόνο με τους Wolfheart, να γράψει τα πάντα στο δίσκο μόνος του (σύνηθες για αυτόν), αλλά να τους βγάλει και σε περιοδεία.
Το ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας είναι μια πυραυλοκίνητη αμαξοστοιχία! Μεγάλο ροκ με τιτάνια παραγωγή και σπουδαία τραγούδια, με ήχο που δεν είναι δυνατό να μη ζηλεύεις.
Με αφορμή τις εμφανίσεις της στην πόλη όπου ξεκίνησε, τη Θεσσαλονίκη, το αφιέρωμα για τον Β. Τσιτσάνη και την συναυλία στο στρατόπεδο Κόδρα, την συναντήσαμε και μας μίλησε.
Τελείωσαν με τις συναυλίες στην πατρίδα τους και θα περάσουν περίπου ένα μήνα οργώνοντας την Ευρώπη, πραγματοποιώντας μάλιστα τρεις εμφανίσεις στη χώρα μας σε Πάτρα-Αθήνα-Θεσσαλονίκη...
Με τρία άλμπουμ στο ενεργητικό τους και πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους το “The Undressed EP” (Μάρτιος 2012), οι Cyanna βρίσκονται στο προσκήνιο της εναλλακτικής ροκ σκηνής από το 2004.
Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε μας εκμυστηρεύεται αναμνήσεις, πεποιθήσεις και κομμάτια του ίδιου του εαυτού, πέρα από την προσωπικότητα του μουσικού.
Το Noizy.gr, ενόψει της επερχόμενης συναυλίας τους και της κυκλοφορίας του πρώτου τους δίσκου συνομίλησε με τον βιολιστή και πληκτρά των Broken Tempo, Ηλία Τσιπτσέ.
To μηχανικό τέρας των Mechanimal αποτελείται από τους Γιάννη Παπαϊωάννου (aka ΙΟΝ), παραγωγό, το φωτογράφο και τραγουδιστή Freddie F. και τον κιθαρίστα Τάσο Νικογιάννη...
Στο διάβα μας για την καλή ελληνική μουσική βρέθηκε αυτή τη φορά η Γεωργία Νταγάκη, που μίλησε στο Noizy, με αφορμή και το αφιέρωμα στο μεγάλο Νίκο Ξυλούρη.
To “Back From The Dead” ευελπιστεί να μην είναι απλά το πρώτο άλμπουμ των Adler και ο Lonny Paul, κιθαρίστας και συνθέτης της μπάντας, μας το υπογράφει.
Mε το πρώτο τους άλμπουμ «Alps», οι Motorama κατάφεραν αν γίνουν γνωστοί ανά την υφήλιο και να κάνουν ευρέως γνωστή την άγνωστη μέχρι τότε και άκρως ενδιαφέρουσα ρωσική post-punk σκηνή...
Και ξαφνικά το Core γέμισε με ένα σωρό πράγματα! Καθαρό Μέταλ, Prog , «καθαρά»… Δηλαδή τι; Θα μας κουφάνουν οι Γερμανοί με το πρώτο τους δισκάκι; Όπως φαίνεται, διαθέτουν...
Παρασκευή βράδυ λίγο μετά τις 21:00, λίγα μέτρα απ’ τη Ροτόντα, στην καρδιά της φοιτητικής Θεσσαλονίκης και ο καιρός είναι αρκετά καλός ώστε να μπορούμε άνετα να κάτσουμε κάπου έξω με το Μιχάλ...
O James Blackshaw είναι ένα εκπληκτικό μουσικό μυαλό που καταφέρνει να συνθέτει μελωδίες ικανές να σε ταξιδέψουν και να εικονοποιήσουν την κάθε νότα που ακούγεται.
Hardcore από τη Γερμανία και όποιον πάρει ο χάρος! Το ντεμπούτο των τεσσάρων από το Έσσεν είναι πολύ δυνατό, περιέχει υλικό για ξέφρενο headbanging και προκαλεί ήδη συζητήσεις.
Η μπάντα από την Καρδίτσα φιλοξενείται στο Noizy και μας μιλάει για το “Apnea” – το επόμενο άλμπουμ που λέγαμε – για το μέλλον και τα σχέδιά της γι αυτό.
Tέσσερα χρόνια περίπου πριν, οι Ασκληπιός Ζαμπέτας και Γιώργος Τόλιος (πρώην Τρύπες) και ο πρώην μπασίστας των Ξύλινων Σπαθιών Χρήστος Τσαπράζης αρχίζουν να τζαμάρουν παρέα.
Σίγουρα τα χρόνια είναι πολλά και τα πράγματα έχουν αλλάξει, άλλοτε προς το καλύτερο, άλλοτε προς το χειρότερο και σε κάποια σημεία είναι απλά διαφορετικά.
"Απευθυνόμαστε στο κοινό που αγαπάει πολύ τη μουσική, βλέπει τα πράγματα αισιόδοξα και έχει κρίση όχι μόνο για τα μουσικά άλλα και τα κοινωνικά δρώμενα".
Και ξαφνικά αγκαλιάζεις τον αδελφό σου, που μόλις μπήκε στους Iced Earth, ενώ κάπου στα πολύ βαθιά αναρωτιέσαι «Και τώρα τι κάνουμε; Το συγκρότημά μας τι θα απογίνει»;
5 αγόρια από την Θεσσαλονίκη με το επίθετο Doe. Όλοι βαφτίζονται έτσι, όταν μπαίνουν στο συγκρότημα. Χάνουν την αληθινή ταυτότητά τους, κάτι σαν τους Ramones ένα πράγμα.
Η νέα Balkan τρέλα ακούει στο όνομα Baildsa και μας έχει εθίσει όλους στους ξεχωριστούς ήχους της! Είναι δίπλα μας με τρελή ενέργεια που μας ξεσηκώνει!
Kάτσαμε απέναντι από τον Γιάννη (φωνή, κιθάρα) των Αθηναίων rockers Beggar's Blues Diary και ακούσαμε έναν άνθρωπο, που του αρέσει πολύ να παίζει ζωντανά ...
Δίνοντας την πρώτη τους συνέντευξη μετά την κυκλοφορία του «Pieces», συνομιλήσαμε με τον Prins Obi, λίγο πριν χωθεί στο στούντιο για την απογευματινή του πρόβα.
Το ασημένιο αγκάθι ήταν η καλύτερη ευκαιρία να μιλήσουμε με το Νέο Αίμα! Επαναφέρω εαυτόν στην τάξη και μοιράζομαι μαζί σας ό,τι θέλετε να μάθετε για τους νέους Kamelot!
Ηλεκτρονική Pop μουσική που μας αρέσει να ακούμε, δυο κορίτσια που συνεργάζονται από το 2003 και που παίζουν στο εξωτερικό, προμοτάροντας τη μουσική τους ...
Οι Fallen Arise είναι ακόμα ένα ελληνικό συγκρότημα που κάνει τη διαφορά! Μεθοδική μπάντα, σοβαρή, που απαρτίζεται από καλούς μουσικούς αλλά και καλές ψυχές.
Με αφορμή την παράστασή του "Aχ! Ανατολή ..." μιλήσαμε με τον αγαπημένο καλλιτέχνη του ελληνικού κοινού και μάθαμε άγνωστες πτυχές της πορείας του στο τραγούδι.
Η Θωμαή Απέργη, η οποία έγινε γνωστή με το τραγούδι “What’s your name” μιλάει μαζί μας για το συγκεκριμένο κομμάτι, για την αγάπη της για την Soul και την κλασσική Jazz ...
Ο Nikko. Z έχει καταφέρει να φτάσει τις μουσικές του ακόμη και στα βάθη της Λατινικής Αμερικής. Μπορεί πολλοί από μας να μην έχουμε ακούσει καν το όνομά του, το μόνο σίγουρο όμως είναι ...
Οι SPiT LiKE THiS είναι ένα συγκρότημα για το οποίο θα παραμιλάει πολύς κόσμος και σύντομα μάλιστα! Διαθέτουν την εμφάνιση, τα τραγούδια, το θεοπάλαβο υβρίδιο και το θράσος για να προκόψουν.
Η Κατερίνα, παιδί ενός μαγευτικού Ελληνό-Βραζιλιάνικου συνδυασμού, άνθρωπος που, όπως μας είπε, ζει με οξυγόνο και έμπνευση, κατάφερε να φτιάξει το δικό της σύμπαν με τις μελωδίες της ...
Ανήκει στο φρέσκο αίμα του ελληνικού πενταγράμμου! Με μουσική πρωτότυπη και αεράτη φωνή, με παρουσία κεφάτη και γλυκιά διασκεδάζει με τα σαρκαστικά της τραγούδια.
Το Gunsnroses.gr φέτος κλείνει 10 ολόκληρα χρόνια “ζωής”, πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Fan Club των Guns N’ Roses και έχουμε τη τύχη να είναι ελληνικό..!
Ξεκίνησε να ηχογραφεί το 2001 και στη δεκαετία που μεσολάβησε έχει στο ενεργητικό του 3 albums, 4 EPs, 6 split κυκλοφορίες, συμμετοχές σε διεθνείς συλλογές και συνεργασίες με καλλιτέχνες του εξωτερι...
Η συντάκτρια των "επικίνδυνων αποστολών" του Noizy, Άννα Καραταγλίδου, πέρασε μια βόλτα από τον Μύλο και συνάντησε τους Γιώργο Τζιουβαρά (Tenorman) & Χρήστο Κουτσογιάννη (Voodoo Drummer).
Το “Delirium” είναι ένα θαυμάσιο δείγμα καλής δουλειάς, οργανωμένης προσπάθειας και απέραντης έμπνευσης. Το λουλουδάκι μεγάλωσε τόσο πολύ που το έσπασε το γλαστράκι!
Eπάνω σε “Μπλε Βελούδο” θα μας ταξιδεύουν μουσικά η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη από τις 29 Μαρτίου μέχρι τη 1 Απριλίου στα πλαίσια των εμφανίσεων τους στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
...
Η επιστροφή ενός μεγάλου ροκά στην ελληνική σκηνή, με λόγια σταράτα! "... Και μιλάμε στο ροκ που μεγάλωσα εγώ! Από την Κοκκινιά του πειραιά και όπου γης και πατρίς".
Ήρθαμε σε επικοινωνία με τον διάσημο Έλληνα DJ προκειμένου να αποσπάσου- με μερικές πληροφορίες για το club "μυστήριο", στο οποίο θα εμφανιστεί και πολλά ακόμη ενδιαφέροντα θέματα ...
...
Μία από τις πολλά υποσχόμενες ελληνικές metal μπάντες είναι και οι Αθηναίοι Meden Agan, οι οποίοι με το περσινό τους ντεμπούτο, "Erevos Aenaon", κέρδισαν τις εντυπώσεις.
Όταν έχεις απέναντί σου ένα δάσκαλο μουσικής, έναν επαγγελματία μουσικό, τότε, όταν του απευθύνεσαι, σε συντροφεύει και το ανάλογο δέος... Διαβάστε το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης.
&nbs...
Mε απομεινάρια από γκλίτερ και κομφετί στα μαλλιά, είπαμε αντί να λουστούμε, να συνεχίσουμε το γλέντι. Εισβάλλαμε στο άνδρο του Toni Sfinou, και τι άνδρο, από εφτά άντρες!
"Οι drog_a_tek είναι μία οπτικοακουστική κολεκτίβα, που δημιουργήθηκε το 2001. Αυτό που παράγουμε είναι ένα ενιαίο έργο από ήχους, λέξεις και εικόνες ... ένα είδος λερωμένης ποπ".
"Όλα τα όρια είναι μια παραίσθηση, φύλακες και σύνορα είναι μια ψευδαίσθηση" ... οι Αντίδραση μιλάνε για το δικό τους Όρκο του Μίσους. Διαβάστε τη συγκλονιστική τους συνέντευξη στο Noizy.
Το ραντεβού με το Γιώργο Γάκη είναι για το βράδυ. Η μπάντα του φτάνει στο μαγαζί που παίζει απόψε, στο οποίο παράλληλα παρουσιάζει και το ολοκαί- νουργιο άλμπουμ του.
Ένα κορίτσι υπογράφει δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Virgin και κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο. Η επιτυχία έρχεται και η εικοσάχρονη μπαίνει στα σπίτια μας και ξετρελαίνει με τη φωνή της.
&nb...
"... Έχω φλέβα … και τώρα κατεβάζω άμα θέλεις τραγούδια. Αυτό που λένε, ότι θέλει χρόνο να γράψεις τραγούδια, κάθομαι και σκέφτομαι … καλά μαλάκας είναι, εγώ σε δύο μέρες ξεπέταξα είκοσι τραγούδια"....
Aποκλειστική συνέντευξη του κιθαρίστα φαινόμενο στον Κώστα Κούλη. Τον ρωτήσαμε για το καινούργιο άλμπουμ των FireWind, το νέο ήχο, το νέο drummer τους, το μέλλον και πολλά άλλα ...
...
Υπάρχουν μουσικοί, καλλιτέχνες, αρκετά διαφορετικοί από τους υπόλοιπους. Η συνέντευξη που ακολουθεί δεν είναι παρά μία κουβέντα για τη μουσική, για τον άνθρωπο και για τα συναισθήματα.
Όταν εμφανίστηκε η ευκαιρία να καλέσουμε τον Slash τηλεφωνικά κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του "Apocalyptic Love", δεν την αφήσαμε να πάει χαμένη.
Ο Νίκος Κασκαράς συνάντησε και μίλησε με μία από τις εβληματικότερες μορφές της ελληνικής σκηνής, έναν αγαπημένο καλλιτέχνη, ερμηνευτή και τον άνθρωπο πίσω από τα Μωρά Στη Φωτιά.
Οι Λαρισινοί Phase έχουν πάψει πλέον να με εκπλήσσουν με τη μουσική τους και τα ελληνικά τους… Σοκαρίστηκα και με τα δύο την πρώτη φορά που τους άκουσα και τους διάβασα.
Οι Bust A Move από το Ruhr κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που επιθυμεί διακαώς να τσαλακώσει το σβέρκο σας και να σας κάνει να καφρίσετε λιγάκι… Εντάξει, πολύ!